حدیث گوهربار روز

حدیث روز/ امام حسین(ع): بر آزمون او شکیب مى‌ورزیم و او پاداش شکیبایان را می‌پردازد 

ما بر آزمون او، شکیب مى‌ورزیم و او، پاداش شکیبایان را به کمال به ما مى‌پردازد... هر که در راه ما خون مى‌دهد و براى دیدار ما (لقاء الله) آماده است، پس کوچ کند که من به خواست خدا، صبح، کوچنده‌ام.

مشرق- امام حسین علیه السلام ـ در خطبه خود هنگام آهنگ خروج به سوى عراق ـ : سپاس خداى را و همان خواهد شد که خدا مى‌خواهد و حول و قوّه اى نیست مگر از خدا، درود و سلام خدا بر پیامبر او باد. مرگ بر فرزندان آدم چونان گردنبند بر گردن دخترکان، نقش بسته است، چقدر شیفته دیدار گذشتگان خود هستم! چونان اشتیاق یعقوب به یوسف، براى من قتلگاهى اختیار شده که آن را خواهم دید، گویى مى‌بینم که گرگهاى بیابان، بندهاى پیکرم را میان نواویس و کربلا، پاره پاره مى‌کنند و از تن من شکمهایى گرسنه و خالى، پر مى‌شود. از روزى که با قلم [قضاى الهى ]نگاشته آمده، گریزى نیست.
خشنودى خدا، خشنودى ما اهل بیت است. ما بر آزمون او، شکیب مى ورزیم و او، پاداش شکیبایان را به کمال به ما مى‌پردازد، پاره تن رسول اللّه صلی الله علیه و آله از او دور نشود و اینان، در فردوس برین براى حضرتش صلی الله علیه و آله گرد آمده اند و پیامبر صلی الله علیه و آله از دیدن آنها، دیدگانش آرام گیرد و وعده اش را براى آنها برآورَد. هر که در راه ما خون مى دهد و براى دیدار ما (لقاء الله) آماده است، پس کوچ کند که من به خواست خدا، صبح، کوچنده‌ام.

متن حدیث:

الإمام الحسین علیه السلام ـ مِن خُطبَتِهِ لَمّا عَزَمَ عَلَى الخُروجِ إلَى العِراقِ ـ : الحَمدُ للّه ِِ وما شاءَ اللّه ُ ولا حَولَ ولا قُوَّةَ إلاّ بِاللّه، صَلَّى اللّه ُ عَلى رَسولِهِ وسَلَّمَ، خُطَّ المَوتُ عَلى وُلدِ آدَمَ مَخَطَّ القِلادَةِ عَلى جیدِ الفَتاةِ ، وما أولَهَنی إلى أسلافِی اشتِیاقَ یَعقوبَ إلى یوسُفَ، وخِیرَ لی مَصرَعٌ أنَا لاقیهِ، کَأَنّی بِأَوصالٍ یَتَقَطَّعُها حدیث عَسَلانُ الفَلَواتِ بَینَ النَّواویسِ وکَربَلاءَ ، فَیَملَأُنَّ مِنّی أکراشًا جَوفى وأجرِبَةً سَغبى  لا مَحیصَ عَن یَومٍ خُطَّ بِالقَلَمِ ، رِضَا اللّه ِ رِضانا أهلَ البَیتِ ، نَصبِرُ عَلى بَلائِهِ ویُوَفّینا اُجورَ الصّابِرینَ، لَن تَشِذَّ عَن رَسولِ اللّه صلی الله علیه و آله لُحمَتُهُ ، وهِیَ مَجموعَةٌ لَهُ فی حَظیرَةِ القُدسِ تَقَرُّ بِهِم عَینُهُ ، ویَتَنَجَّزُ لَهُم وَعدُهُ . مَن کانَ فینا باذِلاً مُهجَتَهُ ومُوَطِّنًا عَلى لِقائِنا (لقاءِ اللّه ِ ـ خ ل) نَفسَهُ فَلیَرحَل، فَإِنّی راحِلٌ مُصبِحًا إن شاءَ اللّه.

«کشف الغمّة : 2 / 241 - الملهوف : 126- نثر الدرّ : 1 / 333»