حدیث گوهربار روز

حدیث روز/ نامه امام علی(ع) به امیران سپاه درباره ضرورت اطاعت فرماندهان نظامی 

نباید از فرمان من سرپیچى کنید، و در انجام آن چه صلاح است سستى ورزید؛ و در سختیها براى رسیدن به حق تلاش کنید، حال اگر شما پایدارى نکنید، خوارترین افراد نزد من انسان کج رفتار است.

مشرق- امیرالمومنین امام علی علیه السلام در نامه‌‏اى  به فرماندهان لشکرها چنین فرمودند:

از بنده خدا، على بن ابیطالب، امیر مومنان به نیروهاى مسلح و مرزداران کشور پس از یاد خدا و درود! همانا بر زمامدار واجب است که اگر اموالى به دست آورد، یا نعمتى مخصوص او شد، دچار دگرگونى نشود، و با آن اموال و نعمتها، بیشتر به بندگان خدا نزدیک، و به برادرانش مهربانى روا دارد.

 آگاه باشید! حق شما بر من آن است که جز اسرار جنگى هیچ رازى را از شما پنهان ندارم، و کارى را جز حکم شرع، بدون مشورت، با شما انجام ندهم، و در پرداخت حق شما کوتاهى نکرده، و در وقت تعیین شده آن بپردازم، و با همه شما بگونه اى مساوى رفتار کنم. پس وقتى من مسوولیتهاى یادشده را انجام دهم، بر خداست که نعمتهاى خود را بر شما ارزانى دارد، و اطاعت من بر شما لازم است، و نباید از فرمان من سرپیچى کنید، و در انجام آن چه صلاح است سستى ورزید، و در سختیها براى رسیدن به حق تلاش کنید، حال اگر شما پایدارى نکنید، خوارترین افراد نزد من انسان کج رفتار است، که او را به سختى کیفر خواهم داد، و هیچ راه فرارى نخواهد داشت، پس دستورالعملهاى ضرورى را از فرماندهانتان دریافت داشته و از فرماندهان خود در آنچه که خدا امور شما را اصلاح مى کند، اطاعت کنید، با درود.

متن حدیث:

مِنْ عَبْدِ اَللَّهِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ أَمِیرِ اَلْمُؤْمِنِینَ إِلَى أَصْحَابِ اَلْمَسَالِحِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ حَقّاً عَلَى اَلْوَالِی أَلاَّ یُغَیِّرَهُ عَلَى رَعِیَّتِهِ فَضْلٌ نَالَهُ وَ لاَ طَوْلٌ خُصَّ بِهِ وَ أَنْ یَزِیدَهُ مَا قَسَمَ اَللَّهُ لَهُ مِنْ نِعَمِهِ دُنُوّاً مِنْ عِبَادِهِ وَ عَطْفاً عَلَى إِخْوَانِهِ أَلاَ وَ إِنَّ لَکُمْ عِنْدِی أَلاَّ أَحْتَجِزَ دُونَکُمْ سِرّاً إِلاَّ فِی حَرْبٍ وَ لاَ أَطْوِیَ دُونَکُمْ أَمْراً إِلاَّ فِی حُکْمٍ وَ لاَ أُؤَخِّرَ لَکُمْ حَقّاً عَنْ مَحَلِّهِ وَ لاَ أَقِفَ بِهِ دُونَ مَقْطَعِهِ وَ أَنْ تَکُونُوا عِنْدِی فِی اَلْحَقِّ سَوَاءً فَإِذَا فَعَلْتُ ذَلِکَ وَجَبَتْ لِلَّهِ عَلَیْکُمُ اَلنِّعْمَةُ وَ لِی عَلَیْکُمُ اَلطَّاعَةُ وَ أَلاَّ تَنْکُصُوا عَنْ دَعْوَةٍ وَ لاَ تُفَرِّطُوا فِی صَلاَحٍ وَ أَنْ تَخُوضُوا اَلْغَمَرَاتِ إِلَى اَلْحَقِّ فَإِنْ أَنْتُمْ لَمْ تَسْتَقِیمُوا لِی عَلَى ذَلِکَ لَمْ یَکُنْ أَحَدٌ أَهْوَنَ عَلَیَّ مِمَّنِ اِعْوَجَّ مِنْکُمْ ثُمَّ أُعْظِمُ لَهُ اَلْعُقُوبَةَ وَ لاَ یَجِدُ عِنْدِی فِیهَا رُخْصَةً فَخُذُوا هَذَا مِنْ أُمَرَائِکُمْ وَ أَعْطُوهُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ مَا یُصْلِحُ اَللَّهُ بِهِ أَمْرَکُمْ. وَ اَلسَّلاَمُ

«نهج البلاغه، نامه 50»