سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانتحلیل های سیاسی روز
به گزارش عصرایران، انور قرقاش وزیر مشاور در امور خارجه امارات در مصاحبه با شبکه اسکای نیوز عربی گفت حوثی ها بخشی از روند سیاسی در یمن هستند اما به اندازه حجم و اندازه طبیعی شان و نه تکیه بر سلاح.
وی تاکید کرد: "ما مخالف وجود گروه های شبه نظامی در جنوب شبه جزیره عربستان به مانند حزب الله لبنان هستیم."
این مقام ارشد اماراتی گفت: می توان بدون ایران، به راه حل سیاسی در یمن رسید.
وی مدعی شد: در ماه ژانویه گذشته دلایلی به دست آمد که نشان می داد سکوهای پرتاب موشک در کنترل حوثی ها به سمت عربستان سعودی هدف گیری شده اند.
او دعوت باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا از سران 6 کشورجنوب خلیج فارس برای دیدار و گفتگو در کمپ دیوید را مثبت خواند اما گفت که داوری نهایی درباره این دیدار برعهده نتایج آن است.
وی افزود: اگر نتایج کمپ دیوید تنها به سخنانی درباره امنیت منطقه و سخن گفتن درباره سامانه های دفاعی محدود شود این نتایج خوبی نخواهد بود.
وزیر مشاور در امور خارجه امارات افزود: کشورهای جنوب خلیج فارس و آمریکا به یکدیگر نیاز دارند.
وی ادامه داد: در نشست کمپ دیوید کشورهای جنوب خلیج فارس خواستار تعهد سیاسی آمریکا خواهند شد که توافق هسته ای با ایران باید کاهش گسترش نفوذ این کشور را تضمین کند.
قرقاش با ادعای اینکه "مشکل اصلی در روابط میان ایران و کشورهای عربی تمایل ایران به گسترش نفوذ است" گفت: توافق هسته ای میان ایران و غرب وضعیت جدیدی را خلق می کند که نشانه ها می گویند که این توافق به سود اردوگاه اعتدال در ایران نیست. توافق هسته ای به ایران در افزایش توسعه و گسترش نفوذ خارجی اش با هزینه کردن از کشورهای عربی کمک می کند.
این تعریفی است که معمولا کارشناسان هسته‌ای از آنچه پروتکل الحاقی نامیده می‌شود، ارائه می‌کنند اما آنچه که واقعا در پروتکل وجود دارد از تعریف بالا سخت‌گیرانه تر است. در قالب پروتکل الحاقی تمام اطلاعات و جزئیات برنامه‌های هسته‌ای کشور پذیرنده در اختیار بازرسان آژانس قرار می‌گیرد و از طرف دیگر مشخصات افراد حقیقی و حقوقی فعال در تاسیسات هسته‌ای به کسانی تحویل می‌شود که هانس فلیکس بازرس تسلیحاتی سازمان ملل متحد آنها را جاسوسان آمریکا و اسرائیل می‌خواند.۱۸ بند پروتکل الحاقی هیچ کجا از فعالیت هسته‌ای کشور مخاطب را محرمانه باقی نمی‌گذارد و گنجاندن تعهدات فراتر از پروتکل در بندهای توافق با غرب در حالی صورت می‌گیرد که عضویت کشورهای غربی در آن نیز تنها ماهیت تشریفاتی دارد و هیچ نظارتی بر فعالیت‌های هسته‌ای غرب صورت نمی‌گیرد.
از طرفی تجربه همکاری با آژانس به ایران ثابت کرده اسنادی که در اختیار این نهاد فنی بین‌المللی قرار می‌گیرد بعد از مدتی از سرویس‌های اطلاعاتی آمریکا و اسرائیل سر در می‌آورد و زمینه‌ساز تهدید برای امنیت ملی کشور و نخبگان را فراهم می‌کند.اما موضوع نگرانی از توافق احتمالی با غرب تنها محدود به اجرای پروتکل الحاقی نیست و حجم بی‌سابقه دسترسی‌هایی که طرف غربی مذاکره از ایران می‌خواهد عملا امنیت ملی کشور را تحت شعاع قرار می‌دهد و خیانت آمریکا به لیبی را در جریان مذاکرات هسته‌ای با قذافی به یاد می‌آورد.
در جریان مذاکرات بین لیبی و آمریکا «فلنت لوریت» از اعضای شورای امنیت ملی آمریکا طی مقاله‌ای در روزنامه نیو‌یورک تایمز می‌نویسد: "واشنگتن پیشنهاد متقابل صریحی را به طرابلس درباره برنامه‌های تولید سلاح کشتار جمعی لیبی مطرح می‌سازد. مقامات آمریکایی بطور ضمنی به لیبی پیشنهاد می‌دهند که تحریم‌ها علیه این کشور در صورت از میان برداشتن قابل اثبات این برنامه‌ها رفع شدنی هستند."
هنوز چند روز از این مقاله نگذشته است که شورای امنیت با ۱۳ رای مثبت تحریم‌های علیه لیبی را رفع می‌کند اما آمریکا و فرانسه به این قطعنامه رای ممتنع می‌دهند و یک ماه بعد «جیمز بی کانینگهام» سفیر آمریکا در لیبی برخلاف رای شورای امنیت از رفع نشدن تحریم‌های آمریکا به دلیل نگرانی از دیگر رفتارهای لیبی سخن می‌گوید. غربی‌ها با این کارشکنی‌ها در ظرف کمتر از دو سال تمام تاسیسات موشکی لیبی را در کشتی بار می‌زنند و با خود می‌برند این در حالی است که هرگز تعهدات آمریکایی‌ها عملیاتی نمی‌شود.
تله سه ضلعی PMD، ابهامات لوزان و پروتکل الحاقی همواره در بحث‌های صورت گرفته درخصوص بیانیه لوزان و توافق احتمالی با غرب سوالات متفاوتی درباره موضوعی به نام PMD مطرح می‌شود. PMD مجموعه ای از اتهامات کشورهای غربی و عمدتاً آمریکا، نسبت به ابعاد تسلیحاتی برنامه اتمی در ایران است. مطالعات ادعایی که آژانس و کشورهای غربی هرگز مستنداتی درباره آن ارائه نکرده‌اند و در فصول مختلف مذاکرات در قالب‌هایی چون مدالیته در پی رفع و رجوع آن هستند.جالب آنجاست که آژانس همواره ادعا می‌کند درخصوص فعالیت‌های هسته‌ای پیشین ایران سوالاتی دارد و ایران با وجود همکاری در مقاطع مختلف به همه آنها پاسخ نداده است. معمولا وقتی نام PMD در کشور مطرح می‌شود ذهنیت عموم مردم متوجه مراکز نظامی ایران چون تاسیسات پارچین می‌شود اما آیا طرح سوال درباره گذشته هسته‌ای ایران تنها پارچین را هدف گرفته است؟
با مطالعه درخواست‌های آژانس مشخص می‌شود که بازرسان اشتیاق فراوانی برای دسترسی به مشخصات دانشمندان نظامی و هسته‌ای ایران دارند. جالب است که پروتکل الحاقی نیز بر همین موضوع تاکید دارد و بیانیه لوزان نتوانسته تکلیف دسترسی به دانشمندان هسته‌ای کشور را مشخص کند.
وقتی به صورت انفرادی به هر کدام از این سه ضلع نگاه کنیم شاید بتوان در متن توافق پایانی برای آنها راه‌حل پیدا کرد اما با هر متنی هر چقدر هم که کامل باشد آژانس از ابزار لازم برای بهانه‌جویی از نقاط اشتراک آنها برخوردار است. سال‌هاست که آژانس با وجود همکاری کامل ایران ادعا می‌کند درخصوص PMD قانع نشده است و تضمینی نیست که از این پس نیز درباره ابهامات طرح شده قانع شود.از طرفی موضوع دسترسی به دانشمندان هسته‌ای که تاکنون تنها از طرف آژانس یک درخواست بود بعد از پذیرش پروتکل الحاقی (آن هم نه به صورت داوطلبانه) به یک قانون تبدیل می‌شود و این یک دام بزرگ برای دسترسی دائم آژانس به دانشمندان ایرانی است که تجربه نشان می‌دهد این دسترسی به ابزار ترور سرویس‌های اطلاعاتی غربی بدل می‌شود.
شاید نکته مهم دیگر این است که بعد از توافق، ایران همزمان به دو گروه بازرسان آژانس و کشورهای ۱+۵ متعهد می‌شود و این تعهد همزمان زمینه بیشتری را برای پاسکاری پرونده هسته‌ای بین شورای امنیت و آژانس فراهم می‌کند.
گنجاندن پروتکل الحاقی به‌عنوان یک اقدام سابقا داوطلبانه در متن توافق و تبدیل آن به یک الزام و تاکید مکرر آمریکا به لزوم برداشته شدن تحریم‌ها در صورت راستی آزمایی اقدامات ایران دست طرف مقابل را برای لغو نشدن تحریم‌ها تا بی‌نهایت باز می‌گذارد.
نباید فراموش کرد که با پذیرش توافق اعتمادسازی کاملی بین یاران و جامعه جهانی صورت نمی‌گیرد و تا زمانی که آژانس به‌عنوان داور اقدامات ایران را تایید نکند رسانه‌های غربی به شانتاژ خود ادامه خواهند داد. زمانی که زیاده‌خواهی غربی‌ها برای دسترسی به مراکز حساس نظامی و دانشمندان هسته‌ای چه به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم در متن توافق گنجانده شود در واقع دست آژانس برای بهانه‌تراشی باز است و شانتاژ طرف غرب ادامه پیدا خواهد کرد.
رفع ابهام از کلیات بیانیه لوزان و متن صریح، روشن و با کمترین تفسیر و تاویل و مقابله جدی تیم مذاکره‌کننده با زیاده‌خواهی طرف مقابل تنها راه مقابله با چنین سوء استفاده‌هایی است.
توافق هسته ای، پیامدهای منطقه ای و منتقدان داخلی
بدون شک و تردید مساله توافق در شرف انجام هسته ای بین ایران و گروه 1+5 هم اکنون یکی از مهم ترین موضوعات و دستورکارهای بین المللی است و اهمیت پیامدهای احتمالی مترتب بر آن را از واکنش ها ، اقدامات و موضع گیری های برخی کشورهای منطقه و جهان می توان درک کرد.
به طور مشخص برخی کشورهای منطقه از این توافق احساس نگرانی می کنند و در لفافه و گاه به صورت علنی می گویند این توافق توافقی بد است چون امکانات و فضای مانور گسترده تر از شرایط کنونی برای نفوذ منطقه ای ایران فراهم می کند و این کشور را از زیر فشار تحریمی رها می کند و این مساله به بسط نفوذ و قدرت منطقه ای ایران می انجامد.
این کشورها که با ایران احساس رقابت و دشمنی می کنند می گویند با وجودی که در دو - سه سال اخیر ایران تحت فشار تحریمی بود اما توانسته است نفوذ منطقه ای خود را حفظ کرده و در برخی موارد حتی گسترش دهد و حالا در صورت برداشته شدن بخشی از فشارهای سیاسی و اقتصادی علیه ایران به طور طبیعی این نفوذ رو به گسترش ایران غیرقابل مهارتر از گذشته خواهد بود.
البته مخالفان دیگری نیز هستند که بیشتر از جنبه ایدئولوژیک و مخالفت بنیادی با نظام حاکم بر ایران به موضوع نگریسته و دادن هر گونه امتیاز به ایران و برداشته شدن هر میزان فشار و تحریم علیه آن را بر نمی تابند و دوست دارند موضوع هسته ای در کنار بسیاری موضوعات و پرونده های اختلافی و مفتوح دیگر همچنان بهانه ای باشد برای شعله ور ماندن همیشگی تنور خصومت و دشمنی بین ایران و برخی کشورهای منطقه و جهان تا این گروه ها بتوانند به بهانه آن، منافع خاص سیاسی خود را صید کنند و تنور خصومت را گرم و آتشین نگه دارند.
اما موافقت ها و مخالفت ها با توافق احتمالی و نهایی هسته ای ایران این هفته ها و همزمان با نزدیک شدن به ضرب الاجل نگارش متن نهایی توافق به فصل های آخر خود رسیده است و چند هفته دیگر با نگارش متن نهایی توافق مشخص خواهد شد که کدام گروه و دسته پیروز خواهند شد.
البته در نگاهی کلان و از منظر ابعاد و هزینه هایی که ایران و جمع بزرگی از کشورهای جهان به منظور دیپلماسی و رسیدن به یک توافق مشترک در سطح بین المللی روی این موضوع هزینه کرده اند؛ طبیعتا رسیدن به توافق نهایی برای همه جهان یک خبر خوب خواهد بود و یک برد همگی محسوب می شود چون در صورت نرسیدن به یک راه حل نهایی بنا به دلایل مختلف - که تشریح آن در حوصله این بحث نیست- دود ناشی از زیان های مترتب بر تشدید تخاصم بین طرفین مذاکره به چشم همه جهان خواهد رفت و اتفاقا در مقام نخست می تواند گریبانگیر کشورهایی شود که این روزها از امکان رسیدن به یک توافق احتمالی ابراز نگرانی می کنند.
از منظر مخالفان داخلی توافق هسته ای نیز می توان نکته ای را به آنها متذکر شد و این مساله را به آنها گوشزد کرد که مخالفت با یک سیاست داخلی و یا خارجی حق هر شهروند و گروه سیاسی و یا هر شهروند کنشگر یا عادی است؛ اما اگر مخالفان داخلی توافق (البته آنهایی که مخالفت شان مبنای اقتصادی ندارد و در واقع از جنس کاسبان بیمناک تحریم نیستند) نگاهی به اخبار و تحولات مربوط به موضوع هسته ای و حتی تحولات منطقه ای و موضع گیری کشورها و طرف های منطقه ای داشته باشند و ببینند چه رایزنی های پیدا و پنهانی به منظور متوقف کردن یا چوب گذاشتن لای چرخ مذاکرات در حال انجام است ، شاید خود آنها نیز بر این واقعیت اذعان کنند که با توافق نهایی هسته ای تحولی بزرگ در عرصه سیاست منطقه ای و جهانی شکل می گیرد و آیا همین یک دلیل نمی تواند گویای این مساله باشد که توافق در شرف انجام هسته ای یک توافق احتمالا خوب برای کشور است؟ چرا که اگر توافق هسته ای تسلیم شدن ایران در برابر اراده دیگران بود و حاصلی و میوه ای نداشت چرا باید کشورهایی چون عربستان و رژیم هایی چون اسراییل این گونه خود را به آب و آتش می زدند تا جلوی آن را بگیرند؟
در واقع این دسته از منتقدان توافق، اگر قطعات پازل تحولات منطقه را در کنار هم بگذارند می توانند به خوبی متوجه این واقعیت شوند که توافق در شرف انجام هسته ای می تواند تا چه میزان در برخی حوزه ها به نفع توان و منافع ملی کشورمان عمل کند و تعیین کننده باشد.
هر چند یادآوری این نکته نیز ضروری است که توافق هسته ای قطعا و یقینا معجزه نمی کند و باطل السحر مشکلات داخلی کشور نخواهد بود چرا که منشا مشکل در بسیاری از موارد و حوزه ها در داخل کشور است و سوء مدیریت ها ، فساد اقتصادی، هدر رفت منابع ملی و بسیاری از مشکلات داخلی از سیاسی گرفته تا اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی و ... در داخل کشور است که حل ریشه ای آنها نیازمند یک برنامه ریزی گسترده و ملی از سوی یک دولت متعهد و مردمی است.
به بیان دیگر و در جمع بندی نهایی، تحریم هایی که در سال های گذشته علیه اقتصاد کشورمان وضع شد به طور طبیعی زندگی و زمانه مردم ایران را تحت تاثیرات جدی قرار داد و عرصه را به لحاظ اقتصادی بر مردم و دولت تنگ کرد ، آن هم در شرایطی که اقتصاد ایران اساسا دارای بیماری ها و مشکلات اساسی دیرپا و مزمن بود و تحریم ها در شرایطی که یک دولت غیر منضبط و بدون برنامه بر سر کار بود (دولت دهم) اوضاع را به مراتب بدتر کرد. اتفاقا روی اصلی سخن مخالفان منطقه ای و خارجی توافق هسته ای در همین است که آنها به دولت هایی چون آمریکا و طرف های مذاکره با ایران می گویند:" چرا دارید فشارها را از روی ایران بر می دارید، اگر این فشارها را ادامه دهید و یا حتی تشدید کنید ایران بیشتر تضعیف می شود و این به نفع ماست."
هر چند این ادعا و این خواسته قطعا و یقینا با پایمردی ایران محقق نخواهد شد و دولت و ملت ایران نشان داده اند افزایش فشار قطعا به تسلیم شدن ایران به خواست های آنها نخواهد انجامید، اما همین خواسته و نکته رقیبان منطقه ای و برخی طرف های خارجی می تواند به عنوان یک شاهد زنده برای "مسیر درستی" باشد که دستگاه دیپلماسی کشور در جهت آن حرکت می کند.
و نکته پایانی اینکه دولت آمریکا مهم ترین و بزرگ ترین کشوری است که در 36 سال گذشته با جمهوری اسلامی ایران پنجه در پنجه خصومت و کینه ورزی بوده است، اما نگاهی به مواضع و عملکرد همین دولت در دو سال گذشته نشان می دهد چه تغییرات شگرفی در عرصه ائتلاف ها و اتحادهای جهانی شکل گرفته و یا در حال شکل گیری است، به نحوی که متحدان منطقه ای واشنگتن در موضوع نزدیکی این کشور و مذاکرات اخیر آن با ایران، گریبان این کشور را گرفته اند و رها نمی کنند و تنش ها و اختلافاتی اساسی بین واشنگتن و تل آویو به وجود آمده است که در تاریخ روابط دوجانبه آنها بی سابقه است، عربستان سعودی نیز به قدری از سیاست های آمریکا به عنوان مهم ترین حامی و متحد بین المللی خود سرخورده و خشمگین شده است که دست به دامان کشورهایی چون فرانسه شده و تلاش دارد با جلب همراهی پاریس با دادن امتیازهای رنگین اقتصادی، سنگ هایی را در مسیر توافق نهایی هسته ای بیندازد و راه سخت هفته های آتی برای رسیدن به یک توافق نهایی را دشوارتر کند تا شروط مورد نظر خود را در توافق نهایی بگنجاند.
اصلی قدیمی و معروف است که می گوید : "دوستی و دشمنی در عالم سیاست ابدی و دایمی نیست بلکه این تامین منافع ملی کشورهاست که ابدی و دایمی است" این سخن تا حدود زیادی درست است و تغییر شرایط ائتلاف ها و اتحادهای منطقه ای و جهانی در سال های اخیر خود به خوبی گواه و گویای این واقعیت و اصل اساسی در سیاست بین الملل است.
دوستان و دشمنان، پایدار و همیشگی نیستند واتحادها و ائتلاف ها می توانند دستخوش تغییر شوند و حتی تغییر ماهیت دهند و دوستی ها به دشمنی و خصومت ها به نزدیکی و دوستی بینجامد.
و سوال اساسی که باید برای برخی از مخالفان و دلواپسان دغدغه مند و واقعی توافق هسته ای مطرح کرد این است که با لحاظ داشتن این شرایط متغیر و نا متعین موازنه قدرت در نظام جهانی - که هر روز رنگ و شکل جدیدی می یابد- بر تنها اصل پایداری که می توان تکیه کرد منافع ملی است اما باید هر روز محاسبات این منافع ملی را به روز کرد ، همانند صرافان و تجار بازار که هر روز نوسانات قیمت هایی چون ارز و مواد خام و اولیه را در مبادلات خود لحاظ می کنند ، که اگر نکنند دیر یا زود باید درِ دکان خود را تخته کنند.
نظام بین الملل نیز همانند همان دکان در بازار هر روز نوساناتی دارد و اگر کشوری نتواند به موقع و با نوسانات آن پیش برود به طور قطع و یقین بازنده خواهد بود.
یارکشی عربستان علیه ایران
"سفر رییس جمهور فرانسه به عربستان در ادامه مذاکرات هسته ایی اثر ندارد." یک کارشناس مسایل بین الملل با بیان این مطلب گفت: اوباما و دموکرات ها در آمریکا خواهان به نتیجه رسیدن مذاکرات هسته ایی هستند و چارچوب کلی روشن شده است لذا فرانسه و عربستان قادر به کارشکنی نخواهند بود.
فرانسوا اولاند، رئیس جمهور فرانسه به دعوت ملک سلمان پادشاه عربستان به ریاض سفر کرده است و دو طرف در بیانیه‌ای مشترکی که پس از این دیدار منتشر شد بر لزوم دستیابی به یک توافق با ایران که قابل راستی آزمایی باقی بماند و محکم و الزام‌آور باشد تاکید کردند.
آنان در این بیانیه آورده‌اند که این توافق نباید منجر به برهم زدن امنیت و ثبات در منطقه شود و امنیت و ثبات کشورهای همسایه ایران را تهدید کند.
در همین حال یک دیپلمات ارشد فرانسوی نیز پس از دیدار رئیس‌جمهور این کشور با پادشاه عربستان، از نگرانی کشورش در مورد لغو تحریم‌های علیه ایران صحبت کرده گفته که به این ترتیب ایران می‌تواند پشتوانه مالی فعالیت‌هایش در منطقه را تأمین کند.
این اظهارات نشان می‌دهد که فرانسه به اتخاذ سیاست‌های ضد و نقیض در مقابل ایران ادامه خواهد داد. این کشور اگرچه تا کنون چندین بار در روند مذاکرات هسته ایی ایران و ۱+۵ مانع تراشی کرده است اما برای به دست آوردن بازار ایران پس از تحریم نیز خیز برداشته است.
سوال اینجاست که آیا سفر رییس جمهور فرانسه به عربستان با توجه به روشن بودن موضع هر دو کشور در قبال پرونده هسته ایی ایران می‌تواند نقش موثری ادامه روند مذاکرات داشته باشد؟ علی بیگدلی کارشناس مسایل بین الملل در گفتوگو با فرارو به این پرسش پاسخ داد و گفت: این سفر و مذاکرات دو کشور نقش چندانی در مذاکرات هسته ایی ایران نخواهد داشت.
وی افزود: در تفاهم لوزان چارچوب اولیه روشن شده است و اکنون طرفین به دنبال نگارش متن هستند لذا این سفر در ادامه کار اثرگذار نیست.
این استاد دانشگاه ادامه داد: دستیابی به توافق جامع همان اندازه که برای طرف ایرانی اهمیت دارد برای اوباما و حزب دموکرات آمریکا نیز حائز اهمیت است. این حزب برای داشتن موقعیت بهتر در انتخابات ریاست جمهوری نیازمند به نتیجه رسیدن این مذاکرات است لذا همه توان خود را برای تحقق این امر به کار می‌گیرد و جای هیچ گونه نگرانی نیست.
بیگدلی در پاسخ به پرسش دیگری مبنی بر اینکه سفر اولاند در روابط منطقه ای ایران و به خصوص مساله یمن چه نقشی دارد، گفت: عربستان بر اساس آنچه که در علم سیاست ناامنی در مرز‌ها عنوان می‌شود، به یمن وارد شده است و تاکنون نتیجه خوبی دریافت نکرده است. به همین خاطر این کشور در صدد کسب یاران بین المللی است تا از این طریق از نفوذ ایران بکاهد و به اهداف خود دست پیدا کند.
وی ادامه داد: مذاکره با فرانسه در این زمینه نیز تغییر چندانی ایجاد نمی‌کند چون حل بحران یمن راهی غیر مذاکره مستقیم ندارد البته ما نیز خودمان باید از نفوذ در یمن بکاهیم.
پس از طرح تجزیه عراق، بارزانی به واشنگتن رفت و در آنجا با اوباما دیدار کرد. این در حالیست که پیش از این «عبدالهادی السعداوی» نماینده پارلمان عراق با اشاره به اینکه سفر بارزانی در چارچوب طرح تجزیه عراق است، گفت: بارزانی با مقامات آمریکایی درباره طرح تجزیه که در کنگره بررسی می‌شود، گفتوگو خواهد کرد.
اما بارزانی پس از بازگشت از آمریکا در اولین اظهار نظر رسمی اش با بیان این که وحدت نمی‌تواند امری اجباری باشد تصریح کرد که کردستان عراق در شرایط کنونی برنامه‌ای برای جدایی ندارد.
البته وی در سفر به واشنگتن هم در سخنانی در مرکز مطالعات صلح آمریکا با اشاره به اینکه کردستان مستقل در آینده امری حتمی و مستمر است که بازگشت ندارد، تصریح کرد کردهای عراق در شرایط کنونی طرحی برای جدایی از دولت مرکزی بغداد ندارند.
وی تأکید کرد که کردها در خصوص جدایی از عراق همه‌پرسی برگزار خواهند کرد اما این در شرایطی صورت خواهد گرفت که دشمنی‌ها از بین برود.
بارزانی ادامه داد: نمی‌توانم بگویم که این اتفاق (همه‌پرسی) سال آینده برگزار می‌شود یا زمان آن چه موقع است اما به طور قطع کردستان مستقل در راه است. ما رسیدن به استقلال از طریق خشونت یا کشتار....را نمی‌خواهیم. این مسئله زمانی صورت خواهد گرفت که مسائل امنیتی رفع شده باشد.
رئیس اقلیم کردستان عراق همچنین در سفر به آمریکا تاکید کرد که این اقلیم برای پایان دادن به جنگ با داعش به سلاح نیاز دارد.
به اعتقاد کارشناسان گرچه بارزانی همواره با مواضع خود از پیشگامان طرح تجزیه عراق محسوب می شود ولی در هر مقطع زمانی تلاش کرده تنها با طرح ظاهری استقلال اقلیم کردستان امتیازاتی نیز از دولت مرکزی عراق بدست بیاورد.
در شرایط فعلی عراق، تجزیه به نفع هیچکدام از جریانات داخلی و حتی خارجی عراق نیست، زیرا آنها در این صورت با یک دولت داعشی در برخی استانهای سنی نشین عراق مواجه خواهند بود. به همین دلیل بسیاری از طرفداران تجزیه طلبی در حالیکه داعش در بخش از عراق حضور دارد، تجزیه در شرایط فعلی را به صلاح خودشان هم نمی دانند.
همچنانکه از اظهارات بارازنی نیز برمی آید مسئولین اقلیم کردستان تلاش می کنند دریافت تسلیحات را در اولویت اول خود حتی به بهای عقب نشینی از مواضع تجزیه طلبانه داشته باشند. اقلیم کردستان تلاش می کند به بهانه مبارزه با داعش به نوعی خود را به لحاظ تسلیحاتی نیز قوی کند تا در زمانی که بحث تجزیه طلبی شرایطش فراهم شد، توانایی کافی برای دفاع و استقلال خود داشته باشد.
بدین ترتیب طرح مواضع دو پهلو مسعود بارازانی در شرایط فعلی بیشتر برای تحت فشار قرار دادن دولت مرکزی عراق برای گرفتن تسهیلات برای دریافت سلاح های آمریکایی و غربی است. البته این سلاح ها پس از داعش قرار است برای دفاع از یک کردستان مستقل نیز در آینده استفاده شود.
