اخبار سیاسی و اقتصادی و تحلیل های روز

جسد سه نوجوان اسراییلی پیدا شد / حمله گسترده هوایی، دریایی و زمینی اسرائیل به غزه

بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل پس از مفقود شدن این سه نوجوان با متهم کردن گروه حماس به ربودن آنها ، دستور عملیات هوایی و جستجوی زمینی را به منظور یافتن آنها داده بود که در جریان این حملات دستکم 5 فلسطینی کشته شدند.

جسد سه نوجوان اسراییلی شهرک نشین که از روز 12 ژوئن سال جاری میلادی مفقود شده بودند، شب گذشته از سوی ارتش و نیروهای امنیتی اسراییل در شمال شهر هبرون در کرانه غربی رود اردن کشف شد.

به گزارش عصر ایران به نقل از آسوشیتد پرس پس از نزدیک به سه هفته از آغاز عملیات جستجو و حملات بی امان صهیونیست ها به مناطق فلسطینی، در نهایت جسد این سه نوجوان که در سنین 16 و 19 ساله بودند در شمال شهر هبرون کشف شد.

اسراییل در 3 هفته گذشته به بهانه گم شدن این سه نوجوان عملیات های گسترده ای علیه فلسطینیان ترتیب داده بود و بیش از 500 فلسطینی را که بین آنها برخی نمایندگان مجلس و وزرای تشکیلات خودگردان فلسطینی (اعضای کابینه محمود عباس) نیز حضور داشتند، دستگیر کرده و مورد بازجویی قرار داده بود.

بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسراییل پس از مفقود شدن این سه نوجوان با متهم کردن گروه حماس به ربودن آنها ، دستور عملیات هوایی و جستجوی زمینی را به منظور یافتن آنها داده بود که در جریان این حملات دستکم 5 فلسطینی کشته شدند.

ارتش اسراییل هنوز جزییات بیشتری از نحوه کشته شدن این سه نوجوان ارایه نکرده است اما یک سخنگوی ارتش اسراییل گفته است اجساد را در گودالی حوالی شهر "حلحول" در شمال الخلیل یافته‌اند.

اسراییل مسئولان تشکیلات خودگردان فلسطین و نیز شبه نظامیان حماس را به ربودن  این سه نوجوان شهرک نشین متهم کرده بود و یکی از مشاوران نتانیاهو به نقل از نخست وزیر اسراییل گفته بود که محمود عباس باید تاوان این آدم ربایی را بپردازد. همچنین نتانیاهو در ملاقات با مقام های امنیتی کابینه خود قاتلان این سه نوجوان را " حیوان" خوانده و اعلام کرده است گروه حماس تقاص کشته شدن آنها را پس می دهد.

فلسطینی ها هر گونه دخالت در مفقود شدن این سه نوجوان اسراییلی را رد کرده اند.

حمله هوایی، دریایی و زمینی به غزه

در همین ارتباط، جنگنده های ارتش اسرائیل در بامداد سه شنبه بیش از 30 حمله هوایی به غزه انجام دادند.

توپخانه ها و قایق های توپ دار ارتش اسرائیل هم در این حمله همه جانبه به غزه مشارکت داشتند.
هنوز از میزان خسارت های مالی و انسانی این حمله گسترده به غزه خبری منتشر نشده است.

رژه داعش با تسلیحات غنیمتی از عراق / از موشک اسکاد تا خودروی هامر آمریکایی (+عکس)

ارتش و پلیس عراق در بسیاری از مناطق به هنگام حمله داعش، عقب نشینی یا فرار کردند به همین دلیل، حجم گسترده ای از تسلیحات و تجهیزات، سالم در اختیار داعش قرار گرفت.

داعش تسلحیات و تجهیزاتی را که در عراق به دست آورده بودند را در سوریه به نمایش گذاشت.

به گزارش عصر ایران، سایت خبری سوریه مباشر نوشت: داعش در شهر رقه سوریه به عنوان مرکز حکمرانی اش صف طولانی از خودروها و تجهیزات نظامی به غنیمت گرفته شده در عراق را به نمایش گذاشت. این تجهیزات شامل تانک ها، خودروهای زرهی و تانک های آمریکایی ارتش عراق بودند.

این تجهیزات نظامی در اختیار ارتش و پلیس عراق، به هنگام اشغال مناطق گسترده در شمال این کشور، به دست داعش  افتاد. داعش سپس این تجهیزات و تسلیحات را به سوریه منتقل کرد.

داعش مناطقی وسیعی را در شرق سوریه و شمال و غرب عراق و مرزهای مشترک این دو کشور در اشغال خود دارد. 

ارتش و پلیس عراق در بسیاری از مناطق به هنگام حمله داعش، عقب نشینی یا فرار کردند به همین دلیل، حجم گسترده ای از تسلیحات و تجهیزات، سالم در اختیار داعش قرار گرفت.

آنچه که در این نمایش نظامی توجه همه را به خود جلب کرد، موشک بزرگی بود که به لحاظ حجم و شکل شبیه موشک های اسکاد ساخت روسیه است.

اسکاد، موشک بالستیک کوتاه بُرد است که موتور آن به وسیله سوخت مایع استفاده می کند. 
در میان این تسلیحات شمار زیادی توپخانه، انواع ضدهوایی و خودروها و تانک هایی هامر ساخت آمریکایی دیده می شد.
داعش همچنین شمار زیادی ضدهوایی از جمله موشک های حرارتی و موشک های ضدهوایی دوش پرتاب در اختیار دارد.

به هنگام این رژه، شماری از جنگنده های میگ ارتش سوریه در آسمان رقه به پرواز درآمدند اما با شلیک گسترده ضدهوایی داعش، آنها منطقه را ترک کردند.  

 





 

عکس/ جدیدترین اقدام داعش

۱۰ تیر ۱۳۹۳  -  ۱۳:۲۴

تروریست های داعش، علاوه بر نصب پرچم های سیاه خود در مناطق سقوط کرده عراق و سوریه، دیروز تصاویر بزرگ صدام، دیکتاتور معدوم عراق را در شهرک های حومه تکریت نصب کردند.

سارکوزی بازداشت شد

رئیس‌جمهور پیشین فرانسه صبح امروز به اتهام نقض اعتماد به بازداشت پلیس درآمد.

به گزارش مشرق، روزنامه فرانسوی فیگارو نوشت: «نیکلا سارکوزی» رئیس‌جمهور پیشین فرانسه صبح امروز بازداشت شد.

وی صبح امروز به شهر نانت فرانسه آمده بود تا درباره نقض اعتماد مورد بازجویی قرار گیرد.

عکس/ نقشه دولت داعش

فرارو- یک روز پس از اعلام خلافت توسط گروه داعش، دیلی میل نقشه ای را منتشر کرد که برنامه پنج ساله داعش برای غلبه جهانی را به تصویر کشیده است!

" بیل گیتس"در سکوت خبری به ایران آمد

باخبر شدیم که"بیل گیتس" مدیرعامل سابق مایکروسافت در سکوت خبری به تهران آمده و بعد از مدتی نیز کشورمان را ترک کرده است .

به گزارش گروه اجتماعی مشرق، چندی پیش بیل گیتس موسس شرکت مایکروسافت به تهران آمد و بعد از مدتی تهران را ترک کرد .

هنوز به طور رسمی اعلام نشده، بیل گیتس که ظاهرا اواخر مهرماه نیز به ایران آمده بود، این بار به چه دلیلی به کشورمان سفر کرده است .

در همین ارتباط یکی از مسوولان وزارت ارتباطات در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا موسس شرکت مایکروسافت با هماهنگی قبلی برای انجام یکسری از مذاکرات به کشورمان سفر کرده است یا خیر؟ ضمن اظهار بی اطلاعی اما موضوع سفر وی و برگزاری جلسات فنی با وزارتخانه را رد نکرد .

اواخر مهرماه نیز که گفته شد بیل گیتس به ایران آمده است، یک مقام مسوول علت حضور وی را سوختگیری هواپیما عنوان کرد و گفت که علت اصلی حضور او در فرودگاه امام خمینی سفر وی به دوبی برای شرکت در نمایشگاه Gitex بوده که به دلیل سوختگیری هواپیما مجبور به توقف در کشورمان و در محدود پاویون فرودگاه امام خمینی شده است .

موسس شرکت مایکروسافت که مدتهاست از مدیرعاملی و قبول پست رسمی در این شرکت HighTech کناره کشیده است، این روزها بیشتر در کارهای بشردوستانه و عام المنفعه شرکت می کند .

*حضور پدر اینترنت و سخنرانی مدیرعامل آیکان در ولنجک تهران

همچنین اعلام شد که وینتون سرف که از او به عنوان پدر اینترنت یاد می ‎ شود، برای حضور در اجلاس بین المللی فناوری پارسی زبانان (Persian ICT Week) در شهریور ماه به ایران می ‎ آید .
این اجلاس روزهای هشتم و نهم شهریور ماه (30 و 31 اوت 2014) در محل سالن اجلاس سران تهران با حضور نمایندگان و وزرای کشورهای منطقه و مقامات دولتی و خصوصی برگزار می ‎ شود .

علاوه براین فادی شهاده (FadiChehade) مدیرعامل شرکت اینترنتی (آیکان) در این همایش سخنرانی خواهد کرد .

آیکان (ICANN مخفف : Internet Corporation for Assigned Names and Numbers) یک شرکت اینترنتی است برای نامها و شماره‌های واگذار شده شرکتی غیرانتقاعی است که مقر آن در منطقه مارینا دِل رِی شهر لس آنجلس ایالت کالیفرنیا در ایالات متحده آمریکا واقع شده است .

همچنین وینتون سرف (Vinton Cerf) یک متخصص کامپیوتر آمریکایی است که به همراه باب کان به عنوان پدران اینترنت شناخته می‌شوند. این دو، بین سال‌های ۱۹۷۲-۱۹۷۶ در دانشگاه استنفورد آمریکا، پروتکل TCP/IP را که به موجب آن انتقال اطلاعات بین کامپیوترهای موجود در یک شبکه فراهم می‌شد، پایه گذاری کردند .

*راه اندازی نخستین نمایندگی رسمی شرکت اپل

چندی پیش رییس اتحادیه صنف فناوران رایانه تهران نیز با اشاره به راه اندازی نخستین نمایندگی رسمی شرکت اپل در کشور گفت: رییس شرکت درخواست کننده نمایندگی محصولات اپل مدارک لازم برای ثبت نام عضویت در اتحادیه صنف رایانه تهران را ارایه کرده است .
 
سید مهدی میرمهدی با اعلام این مطلب در مورد آغاز به کار این نمایندگی در کشور افزود: اولین فرآیند کاری این شرکت ایجاد یک فروشگاه ارایه اپلیکیشن های اپل «اپ.استور» و اختصاص یک شناسه (آی.دی) برای هر دارنده محصولات اپل و درمرحله بعدی ایجاد تعمیرگاه برای دارندگان این محصولات خواهد بود که محموله کالاهای مورد نیاز برای ایجاد این تعمیرگاه در راه رسیدن به ایران است .
 
*چرایی حضور غول های IT در کشور

باتوجه به فضایی که در کشور وجود دارد و وجود دیدگاه هایی رسمی و غیررسمی مبنی بر اینکه شبکه های اجتماعی نظیر فیسبوک و توییتر حتما باید فیلتر باشند و دیگر شرکت های High Tech همچون مایکروسافت قصد جاسوسی از کشورمان را دارند، بنابراین به نظر نمی رسد که حضور غول های فناوری پیشرفته دنیا که اکثرا دارای ملیت آمریکایی هستند بنابه دعوت مقامات دولتی رخ داده باشد .
 
اما دور از ذهن نیست که فضای باز ایجاد شده بعد از گفت و گوهای ژنو و همچنین بازار بکر فناوری ایران، عاملی باشد تا هرکدام از شرکت های یاد شده به دنبال کسب یک جای پا برای توسعه اقتصاد خود چمدان سفر را به مقصد ایران بسته باشند و قصد آمدن به کشورمان را کرده باشند .
 
این سناریو وقتی واقعی تر به ذهن می رسد که بدانیم شرکت های بسیاری در بخش خصوص هم اینک از چنان توانایی فنی و مالی برخوردار هستند که بتواند با پیوند خود با کارخانه های طراز یک دنیا،  برای حضور مدیران عامل و بزرگان صنعت IT در کشور عاملی باشند.

منبع: دانا

دردهای ناتمام یک پدر؛

اقدام شنیع "حوض مخصوص رجوی" را بدانی و دخترت در پادگان اشرف باشد چه می‌کشی؟

وقتی صحبت‌های بتول سلطانی توی گوشت باشد و دختری هم در پادگان اشرف داشته باشی آن وقت متوجه می‌شوید که یک پدر پشت این سیم‌خاردارها چه می‌کشد.

به گزارش مشرق، مشروح مستند زیر نمونه‌ای از روایت خیانت گروهکی است که سه دهه از عمر تشکیلاتی خود را صرف جنایت و خرابکاری علیه ملت ایران کرده است.

گروهک تروریستی که جنایات حقوق بشری بسیاری را علیه اعضای خود نیز به کار گرفته و این جنایات همچنان ادامه دارد.

روایت زیر اظهارات پدری است که دو فرزندش سال‌هاست اسیر فرقه تروریستی رجوی هستند، متن این اظهارات که به صورت یک مستند نیز تهیه شده به شرح ذیل است:

سازمان مجاهدین خلق یا به تعبیر مردم ایران گروهک تروریستی منافقین تا به امروز مسبب شهادت بیش از 17هزار نفر از هم وطنان بوده است؛ اواخر سال 88، پانزدهمین سفر من "مصطفی محمدی" از کانادا به عراق پادگان اشرف بود و این پادگان بزرگترین و مهمترین پادگانی بود که صدام(دیکتاتور سابق عراق) در اختیار سازمان(گروهک تروریستی منافقین) قرار داد و پس از سقوط صدام، اشرف امن‌ترین جایی بود که سازمان مجاهدین خلق می‌توانست 3000 نیروی خود را در آن نگهدارد. 
 
یکی از این سه هزار نفر سمیه دختر من بود!

  

 
چند وقتی بود که جلوی پادگان اشرف با بلندگو اسم دخترم را صدا می‌کردم و حالا خانواده‌های دیگری نیز با من هم صدا شده بودند و همه یک چیز می‌خواستند "دیدن بچه‌هایشان" اما سازمان(گروهک تروریستی منافقین) هرگز اجازه این ملاقات‌ها را نمی‌داد. 
 
در این هنگام من و همسرم محبوبه به همراه یک خانم دیگر شروع کردیم به هل دادن در میله‌ای پادگان، در باز شد، خانواده‌ها الله اکبر گویان وارد محوطه شدند اما سه یا چهار سرباز بر سر من ریختند. 
 
به 8 سال قبل بر می‌گردیم، یعنی سال 81، آن روزها در حال و هوای دیگر بودیم؛ در آن سال من یکی از هواداران فعال سازمان بوده و در تمامی برنامه‌های آنان شرکت می‌کردم. 

خواهر و برادر خانمم نیز از کشته‌های سازمان بودند و دوتا از فرزندانم سمیه و محمد چندسالی می‌شد که در پادگان اشرف به همراه ارتش آزادی‌بخش سازمان برای سرنگونی جمهوری اسلامی ایران فعالیت می‌کردند به همین دلیل خانواده ما به شدت مورد توجه سازمان(گروهک تروریستی منافقین) بود. 
 
18 دسامبر 2012 ساعت 5:34 صبح روبروی در اصلی پادگان اشرف نشسته‌ام و به سال‌های گذشته فکر می‌کنم، به سال 50 که همکلاسی‌ام برای اولین بار مرا با سازمان(گروهک تروریستی منافقین) آشنا کرد، به سال 58 و سخنرانی مسعود رجوی و به سال 73 و ورود به کانون هواداران سازمان(گروهک تروریستی منافقین) در کانادا و همچنین به راهی که طی کردم تا به اینجا برسم. 
 
دی ماه 1390، پادگان اشرف در عراق نقطه‌ای از دنیا که قصه من و خیلی‌های دیگر از اینجا می‌گذرد. 
 
خانواده‌هایی که در مقابل پادگان تجمع کردند که فرزندان، برادران و خواهرانشان را با یک رفت بی‌برگشت از دست داده‌اند، خیلی وقت به اینجا می‌آیم و با آنها صحبت می‌کنم و هنگامی که حرف‌های آنها را می‌شنوم، درد خودم یادم می‌رود، درد اینکه سمیه فقط 10 سالش بود که به اینجا آمد و الان 32 سال را رد کرده و بیش از 15 سال است که به دور از خانواده زندگی می‌کند. 
 
ما با فریاد در پشت سیم‌خاردارهای اشرف در تلاشیم تا شاید صدایمان به فرزندانمان برسد و به خودشان بیایند که به مانند صدها نفر دیگر که فرار کرده‌اند فرار کنند. 

البته سازمان(گروهک تروریستی منافقین) در همه دوره‌ها خط مشی به خصوصی داشته و آن چیزی که برای من اهمیت دارد این است که بچه‌های ما چگونه به چیزی تبدیل شدند که حاضرند به خانواده‌های خود سنگ پرتاب کنند! 
 
بهمن 57، یادم نیست چندمین سفرمان به عراق بود که در یکی از شب‌ها دو نفر از اعضای سابق سازمان( گروهک تروریستی منافقین)  به نام علی شبیری و آرش صامتی‌پور مهمان ما بودند. 

من با علی شبیری در جلوی پادگان آشنا شدم و بعدها به خانه‌شان در سوئد رفتم؛ او نیز دردی مانند من دارد و همسرش در درون سازمان( گروهک تروریستی منافقین) است. 

همسر وی به اصرار خود او وارد سازمان(گروهک تروریستی منافقین ) شده بود، اما بعد از شکست در عملیات غروب جاویدان، شبیری و دخترش از سازمان( گروهک تروریستی منافقین)  جدا شدند و همسرش در پادگان اشرف ماند. 
 
سرکرده سازمان(گروهک تروریستی منافقین ) از همه اعضاء خواست برای بالابردن قوه مبارزه از هر وابستگی روحی و جسمی خودشان را جدا کنند، یعنی همه زن و شوهرها باید از هم جدا می‌شدند و تا ابدالدهر نباید به همسر فکر کنند و این موضوع شامل اعضای مجرد نیز می‌شد. آنها نیز باید فکر همسر را در قلب و ذهن خود می‌کشتند و در اصل باید از خانواده‌های خود متنفر شده و وابسته مسعود و مریم می‌شدند.
 
این تازه مرحله دوم از انقلاب ایدئولوژیک بود و من هنوز مرحله اول و شروع این انقلاب عجیب را تعریف نکرده‌ام.  
 
مسعود رجوی و مریم قجر عضدانلو رسما در پاریس با هم ازدواج کردند و سازمان(گروهک تروریستی منافقین) اسم این ازدواج را سرآغاز انقلاب ایدئولوژیک گذاشت و آن در باور اعضاء از انقلاب کبیر فرانسه نیز بزرگتر بود. 

همچنین چند روز قبل از این ازدواج مریم همسر مهدی ابریشمچی معاون مسعود رجوی بود و کسی که در روز ازدواج در جلوی صف دیوانه‌وار به دست زدن می‌پرداخت کسی جز همسر چند روز پیش مریم نبود و مریم باخواسته مسعود از همسرش جدا شد و با وی ازدواج کرد. 
 
من 25 سال پس از آن اتفاق به پاریس رفتم اما در جایگاهی کاملا متفاوت برای شرکت در سمینار توسط تعدادی از خانواده‌ها و اعضای سابق سازمان برگزار شده بود تا شاید گوشه‌ای از حقایق این سازمان بر مردم جهان روشن شود. 

در این نشست من با خانم بتول سلطانی آشنا شدم، وی عضو شورای سرکردگی سازمان(گروهک تروریستی منافقین)، یعنی عالی‌ترین رده تشکیلاتی سازمان بود و توانست سال 85 با فرار از سازمان به آلمان پناهنده شود.  
 
سلطانی به همراه همسر و فرزندش در سال 65 به سازمان ملحق شد اما به دلیل طلاق‌های اجباری مجبور شده بود از همسرش جدا شود و سازمان او را مجبور کرده بود تا به مدت 6 ماه در قرنطینه سخنرانی مسعود رجوی را گوش دهد. 
 
طلاق اولین قدم انقلاب ایدئولوژیک و قدم بعدی جداکردن بچه‌ها بود، حدود 800 بچه به همراه پدر و مادر خود در پایگاه زندگی می‌کردند، از بچه‌های 8 ماهه گرفته تا 15 ساله که همگی را به خارج از عراق منتقل کرده بودند. 
 
پس از اعدام شدن برادرزنم در سال 65 زندگی برای ما در ایران خیلی سخت شده بود و اواخر سال 71 از ایران بیرون زده و به کانادا آمدیم و من برای پناهنده شدن مورد سازمان مجاهدین را مطرح کرده بودم و به نوعی احساس دین به آنها داشتم ، به همین دلیل با ورود به کانادا برای کمک به سازمان کارهای مختلفی کرده و در مجالس و راهپیمایی‌هایشان شرکت می‌کردند. 
 
در یکی از این تظاهرات در واشنگتن خانمی به نام خواهر سیما ما را به داخل کانون مجاهدین کشاند و این بود که من و سمیه به کانون ورود پیدا کردیم. در آنجا خانمی به نام ترانه که او را به نام خواهر ترانه صدا می‌زدند، روی سمیه خیلی کار کرد و دخترم را بیشتر به سمت سازمان کشاند و من هم از این موضوع بدم نمی‌آمد و دلیل آن تعریف‌هایی بود که در عراق شنیده بودم و فکر می‌کردم مجاهدین همان مجاهدینی است که من از قبل انقلاب می‌شناختم. 
 
آنها سمیه را ابتدا به بهانه یک سفر کوتاه به عراق دعوت کردند و بهانه این سفر این بود که دخترم ارتش سازمان( گروهک تروریستی منافقین) در عراق را ببیند و اگر دوست داشت به سر مزار خاله‌اش حوریه که در عملیات غروب جاویدان کشته شده بود برود، چرا که سمیه به این خاله‌اش خیلی علاقمند بود. 
 
سمیه سال 77 به این سفر رفت، او را بدرقه کردیم و عکس یادگاری گرفته و بسیار به دخترمان افتخار می‌کردیم، یک ماه گذشت و منتظر بودیم سمیه برگردد، اما خبری نشد و نهایتا سازمان(گروهک تروریستی منافقین)  به ما گفت؛ او تصمیم گرفته در پادگان بماند، در حالیکه هنوز دخترم دیپلمش را کامل نکرده بود. 
 
همگی ما از این ماجرا خیلی ناراحت بودیم، اما به سازمان(گروهک تروریستی منافقین) اعتماد کامل داشتیم و فقط محمد پسر بزرگم و برادر کوچکتر سمیه زیربار این موضوع نمی‌رفتند، محمد سمیه را خیلی دوست داشت و گفت؛ داوطلب می‌شود تا با گروه بعدی به عراق برود و از حال سمیه برای ما خبر بیاورد. 
 
محمد تازه 15 سالش شده بود و رفت که ببیند سمیه داوطلبانه مانده یا به زور نگهش داشته‌اند، پسرم به عراق رفت، دیگر او هم نتوانست با ما تماس بگیرد، در آن دوران خیلی از بچه‌های زیر 18 سال را گول زدند و به عراق بردند. رژیم بعث نیز به شدت از سازمان(گروهک تروریستی منافقین) و فعالیت‌هایش حمایت می‌کرد، برای همین کاری از خانواده‌ها ساخته نبود، حتی نمی‌توانستند به ملاقات فرزندانشان بروند. 
 
گسترده‌ترین جذب نیرو در سازمان(گروهک تروریستی منافقین) پس از عملیات غروب جاویدان انجام شد، چرا که تعداد زیادی از نیروهای سازمان(گروهک تروریستی منافقین) در عملیات کشته شده بودند، به همین دلیل سازمان تصمیم گرفت تا یک فکر جدی به حال ناقص شدن ارتشش بکند. 
 
دی ماه 81، پنجمین باری بود که سازمان به ما وعده دیدار فرزندانمان را در عراق داده بود و بارها سازمان ما را به بهانه دیدن بچه‌ها راهی کشورهای مختلف می‌کرد، اما نتیجه‌اش فقط شرکت در تظاهرات و بازدید از یک جای دیدنی در آن کشورها بود. 
 
رجوی(سرکرده فراری گروهک) در خرداد 1365 با یک پرواز از پاریس به عراق رفت و در آنجا ارتش آزادی بخش را تاسیس کرد. من آن زمان ماجرا را از رادیو مجاهدین که برای سازمان بود پیگیری می‌کردم. امنیتی‌ها و درجه‌داران از ورود رجوی استقبال کردند و پس از آن وی با صدام دیدار کرد. در این دیدار بود که همکاری سازمان با حزب بعث عراق علنی شد و این همکاری تا فروردین 82 (حمله آمریکا به عراق) ادامه داشت. 
 
من درست چند روز قبل از آن حمله بغداد بودم تا هرطور شده فرزندانم را با خود به کانادا ببرم، صبح یکی از آن روزها سمیه را آوردند تا با ما ملاقات کنم و حالا که به فیلم آن زمان نگاه می‌کنم متوجه اضطراب سمیه و اصرارش برای فیلم نگرفتن می‌شوم، چیزی که آن زمان مورد توجهم نبود و همچنین چیزهای عجیبی که محمد لابه لای صحبت‌هایش به زبان می‌‌آورد؛ مانند اینکه خواهرش را خیلی کم می‌بیند و یا در حالی که اجازه نداشته به ما زنگ بزند چندبار با ایران به منظور کشاندن چندتا از فامیل‌ها به پادگان اشرف تماس گرفته و این حربه‌ای است که سازمان در همه دوره‌ها از آن استفاده می‌کرد، یعنی اعضاء را مجبور می‌کرد تا خانواده‌های خود را فریب دهند. 
 
افراد سازمان در این دیدار همه‌جا دنبال ما بودند، سه زن به همراه سمیه، دو مرد به همراه محمد و شاید اگر آنها نبودند این داستان همینجا به پایان می‌رسید و ما به خانه باز می‌گشتیم، اما آنها اجازه ندادند فرزندانم را با خود همراه کنم، به همین دلیل مجبور شدم شب قبل از حمله آمریکا عراق را ترک کنم. 
 
این اولین سفر من به عراق ، اما آخرین بار نبود. از آن زمان که جلوی سازمان ایستادم و علیه آنها فعالیت کردم، با آدمهای مختلف آشنا شدم و چیزهای عجیبی شنیدم که به کلی تصویر سازمان را در ذهنم دگرگون کرد. 
 
اوایل که فعالیتم را در این زمینه آغاز کردم، هنوز طرفدار سازمان(گروهک تروریستی منافقین) بودم و فقط می‌خواستم با بیرون آوردن بچه‌هایم امنیت آنها را تضمین کنم، اما به مرور چیزهایی شنیدم که من را به یک مخالف سرسخت تبدیل کرد. 
 
پادگان اشرف یک دنیای عجیب و غریب با حصارهای بلند است و تصویری که اعضای سازمان از دنیای بیرون دارند، همان چیزی است که مسئولین آنها برایشان ساخته‌اند و هیچ ارتباطی از داخل پادگان اشرف با بیرون وجود ندارد و تلویزیون در آنجا فقط یک کانال دارد و آن هم کانال سازمان و اینگونه است که دنیای بیرون آن چیزی می‌شود که سازمان تعریف می‌کند و این ارتباط دوطرفه است، کسی از داخل اطلاعات و تصوری ندارد مگر اینکه بتوان از جوانانی که موفق به فرار می‌شوند اطلاعاتی بدست آورد. 
 
خروج قانونی که هیچ، فرار هم از پادگان اشرف غیرممکن است و موانع و پست‌های نگهبانی فراوانی که در پادگان اشرف وجود دارد فرار را از آنجا از هر زندانی در دنیا سخت‌تر کرده. 
 
علاوه بر فرار فیزیکی، اول باید از حصار ذهنی که سازمان در این سال‌ها برایشان ساخته بگذرند و این به مراتب کار را سخت‌تر می‌کند، چرا که فرد باید به نقطه‌ای برسد که مرگ را به بودن در پادگان ترجیح دهد، چرا که سازمان سال‌هاست در گوش افراد می‌خواند که بیرون از پادگان اشرف زندگی وجود ندارد و جمهوری اسلامی ایران بلافاصله آنها را به فجیع‌ترین شکل ممکن اعدام می‌کند. 
 
چیزهایی که من از بتول سلطانی شنیدم روزگاری را به تصویر کشید که من حتی تصورش را نیز نمی‌توانستم بکنم. وی می‌گفت: من همیشه فکر می‌کردم این یک رابطه ایدئولوژیک از جنس امامان و خداست! و هیچ بارقه‌ای از چیزهای دنیوی در آن وجود ندارد. 
 
ما را وارد یک سالنی کردند که کف آن پر از ملحفه‌های سفید بود و ناگهان دیدیم مسعود رجوی با یک عرقگیر و لباس راحتی روی مبل نشسته و به ما گفتند بروید دور این مبل بنشینید، این حوض شماست! در این هنگام یک آهنگ بسیار تند پخش شد و به ماگفتند بلند شید و به این حوض شیرجه بزنید، لباس‌های شرک و ریا را بکنید، این رهبر ماست و باید با وی یگانه شوید. 
 
برخی نیز مخالفت کرده و در نتیجه آنها را خارج کردند، خواست مریم و مسعود این بود که این زنها لخت مادرزاد مشغول رقص شوند، چرا که این رقص رهایی است، با پایان این ماجرا من ارتقاء مسئولیت گرفتم و در این جلسه من عضو شورای سرکردگی شدم. 
 
وقتی صحبت‌های بتول سلطانی توی گوشت باشد و دختری هم در پادگان اشرف داشته باشی آن وقت متوجه می‌شوید که یک پدر پشت این سیم‌خاردارها چه می‌کشد. 
 
پس از سقوط صدام و خلع سلاح شدن سازمان دولت عراق قطعنامه‌ای را به تصویب رساند که سازمان را مجبور می‌کرد خاک عراق را ترک کنند، این یعنی پایان راه سازمان زیرا وقتی انحصارها برداشته شود و آدم‌ها بیرون را ببینند لحظه‌ای را برای فرار از دست نخواهند داد، بنابراین سرکردگان سازمان(گروهک تروریستی منافقین) به شدت برای ماندن مقاومت می‌کردند. 
 
8 سال قبل یعنی صبح روز 27 خرداد 82 ساعت 5 صبح با صدای تلفن از خواب بیدار شدم، پلیس فرانسه مریم رجوی را به اتهام اقدامات تروریستی، فساد مالی، پول‌شویی دستگیر کرده بود و حالا تمامی اعضاء موظف بودند برای آزادی مریم رجوی کاری کنند. کسی که پشت خط بود گفت؛ مریم به همراه تعداد دیگری از کادر سرکردگی دستگیر شده و این یعنی سازمان یک مشکل جدی دارد، بنابراین جان سمیه و محمد در خطر است. 
 
پیام واضح بود و این تهدید من را مجبور می‌کرد تا به خواسته‌های سازمان(گروهک تروریستی منافقین) تن دهم. 
 
سازمان تعدادی از اعضاء را مجبور کرد تا در چند کشور مختلف مقابل سفارت فرانسه و جلوی خبرنگاران خارجی که خودشان آنها را خبر کرده بودند اقدام به خودسوزی نمایشی کنند تا دولت فرانسه مجبور شود مریم رجوی را آزاد کند. 

من نیز یکی از این افراد بودم که در مقابل سفارت فرانسه در اتاوا کانادا روی خودم بنزین ریختم اما یک خبرنگار در لحظه آخر فندک را از دست من گرفت و من نتوانستم کارم را تمام کنم. 
 
بعد از این اتفاق بود که من به عنوان یک قهرمان توانستم وارد پادگان اشرف شوم و شاید تنها کسی بودم که از داخل این پادگان فیلمبرداری کردم و سازمان فکر می‌کرد چون در کنار خانواده‌ام از داخل فیلم می‌گیرم آن را به کانادا می‌برم و این یک تبلیغ خوبی برای سازمان می‌شود، بنابراین مجاز بودم تا در پادگان اشرف بگردم و با هر کسی که دوست می‌شوم صحبت کنم، در حالی که این امر برای اعضاء ممنوع بود. 
 
عراق 19 فروردین سال 90 با یک پیشروی ناگهانی بخشی از پادگان را از سازمان پس گرفت و سازمان به دلیل غافلگیری نتوانست اسناد و مدارک موجود را با خود همراه کند و امروز خانواده‌ها به امید یک نشانه با حس و حالی خاص به گشتن در میان این مدارک می‌پردازند. 
 
در شهریور 83 سفر دیگری به عراق داشتم. بعد از اینکه آمریکایی‌ها به عراق آمده بودند کنترل آن را بدست گرفتند و رفت و آمد برای من که تبعه کانادا بودم کمی راحت‌تر شده بود و سازمان نیز جرات نداشت خیلی جلوی آمریکایی‌ها مقاومت کند. 
 
در یکی از این روزها با توجه به اختلاف کمی که بین روز تولد محمد و سمیه بود ما یک جشن تولد سه نفری برگزار کردیم. 
 
در آن شب محمد چیزهایی تعریف کرد که شنیدن آن از توان هر پدری خارج بود. پسرم گفت: من را فرستادند به یک قرارگاهی که هیچ جوانی در آنجا وجود نداشت و فقط من که 20 سالم بود در آنجا بودم، یک هفته که گذشت مشکلی برای من پیش آمد و این مشکل چیزی جز اینکه هنگام خواب می‌آمدند بالای سرت نبود .....! 
 
من این موضوع را به یک مسئول به نام کمال گزارش دادم و او هیچ کاری نکرد و در روز بعد این مورد بازهم برای من پیش آمد و من بازهم رفتم شکایت کردم، 4 روز بعدی این موضوع دوباره اتفاق افتاد و من تصمیم گرفتم شب‌ها نخوابم، با التماس از آنها می‌خواستم که به من کمک کنند اما کسی حرف مرا گوش نمی‌داد و من گفتم حالا که شما با من این کار را می‌کنید من می‌روم. 
 
محمد تصمیم گرفته بود از سازمان جدا شود و این تصمیمی بود که خیلی از بچه‌هایی که داخل سازمان بودند جرات و شاید موقعیت آن را نداشتند که بگیرند. 
 
این ماجرا با همه تلخی که داشت به نظر من نشانه شرافت و سلامت محمد من بود، چرا که اگر اینگونه نبود هیچ‌ وقت راضی نمی‌شدم جلوی دوربین این حرف‌ها را بزنم و گفتن این صحبت‌ها برای محمد خیلی سخت بود، نه بخاطر من، بلکه بخاطر سمیه که مشغول فیلمبرداری بود و می‌دیدم که شنیدن این حرف‌ها چقدر عذابش می‌دهد. 
 
با خیلی از فرماندهانش صحبت کردم و کلنجار رفتم تا راضی‌شان کنم محمد را با خودم ببرم و فهمیدم اینگونه کار به جایی نمی‌رسد. برگشتم تا کار را از طریق سفارت کانادا پیگیری کنم.  
 
پس از آن دیدار، من و همسرم تلاش کردیم تا از طریق سفارت کار را پیگیری کنیم و نهایت محبوبه با 40 روز اعتصاب غذا مقابل سفارت کانادا در اردن آمریکایی‌ها مجبور شدند محمد را از سازمان بگیرند و به ما بدهند. 
 
محمد پس از 7 سالی که رفته بود تا خواهرش را از عراق برگرداند به خانه بازگشت، در حالی که سمیه هنوز داخل پادگان اشرف بود. 
 
در همان سفر آخری که به اشرف رفته بودم متوجه شدم سمیه هم تصمیمش را گرفته تا به خانه بازگردد، اما شرایط سمیه سخت‌تر از محمد بود زیرا که محمد شهروند کانادا بود اما سمیه نه، بنابراین نشست و یک نامه‌ای نوشت، مثل همیشه از آن لحظات هم فیلم گرفتم. 
 
این نامه در واقع یک درخواست به دولت کانادا بود تا کارهایش را برای خروج از پادگان پیگیری کند. بخش‌هایی از این نامه بدین شرح است: 
 
"اینجانب سمیه محمدی فرزند مصطفی درخواست داشتم تا شما کار من را برای برگشت به کشور قبلی‌ام کانادا هرچه زودتر درست کنید، چون من در آنجا هم مدرسه می‌رفتم و هم پیش خانواده‌ام زندگی می‌کردم. من خودم 4 سال پناهنده کانادا بودم و فرم برای شهروند شدن را پرکرده بودم، اما نتوانستم شهروندی‌ام را تا قبل از آمدن به اشرف بگیرم و در اینجا هم پاسپورت من را گرفته و هیچ‌گونه امکان برقراری ارتباط با خانواده‌ام نبود، اما پس از سقوط صدام پدرم توانست به دیدار ما بیاید و در این بین من توانستم به پدرم بگویم که بیاید و این درخواست را از شما بکند که بتوانم پیش خانواده‌ام برگردم." 
 
هنگامی که پای سرنوشت فرزند آدم در میان باشد، همه چیز را به جان خواهی خرید و من برای چندمین بار به عراق ناامن رفتم تا شاید بتوانم با فشار آمریکایی‌ها و دولت کانادا سمیه را از دست سازمان نجات دهم. 
 
مثل همیشه از همه‌ چیز فیلم گرفتم تا یادگاری شود برای دخترم سمیه، از دفعه قبل که سمیه نامه نوشته بود تا این سفر اتفاقات زیادی افتاد، چیزهایی که فقط یک کسی مانند بتول سلطانی که به تازگی از اشرف فرار کرده بود می‌توانست برایم توضیح دهد؛ او می‌گفت: سازمان از یک نقطه‌ای به طور خاص به روی این خواهر و برادر متمرکز شده بود، به ویژه سمیه و من هر دفعه خواستم به او نزدیک شوم او را یا می‌بردند یا یک خانمی از مسئولین می‌آمد و پیش او می‌نشست، اما من طی یک فرصت توانستم با او صحبت کنم و به من گفت من می‌خواهم بمانم و اگر برادرم فریب خورده و مزدور می‌خواهد بشود به من ربطی ندارد، من احساس کردم سمیه اصلا خودش نیست، درصورتی که این یک گپ دوستانه بود، اما او بسیار خشک رفتار کرد. 
 
جمعه 16 تیر 1384بود، با پای پیاده در پادگان اشرف بودم و بالاخره با زور آمریکایی‌ها سازمان رضایت داد من بار دیگر سمیه را ببینم، چون پس از اینکه محمد را از اشرف بردم سازمانی دیگر اجازه ورود من را به پادگان نداد. قرار شد آمریکایی‌ها من را به کمپ خودشان در اشرف ببرند و سازمان هم سمیه را به آنجا بیاورد و طی یک ساعت همدیگر را ببینیم.  
 
آخرین حرفهایم را زدم، به او گفتم: سمیه از فردای آینده هیچ چیزی درباره من نمی‌توانی بگویی، من وظیفه خود را برایت انجام دادم، گفتنی‌ها را گفتم و اشتباه‌هایی را که در حق تو کرده بودم را پذیرفته و از تو عذرخواهی کردم. من باعث شدم تو به اینجا فرستاده شوی و من باعث از بین رفتن عمر تو در این دنیا شوم، الان هم آمده ‌ام جبران کنم.... 
 
این آخرین باری بود که من توانستم از صورت دخترم فیلم بگیرم و با او صحبت کنم. افراد سازمان دوباره سمیه را با خود به داخل بردند که بعد از آن دیدار پشت دیوارهای اشرف شد خانه اولمان. 
 
یک بلندگو برداشتم و شروع کردم به صدازدن اسمش و بیشتر از 20 بار هزاران کیلومتر راه را تا عراق آمدم تا شاید بتوانم دخترم را نجات دهم، هر راهی را رفتم که صدایم را به گوش مردم جهان برسانم، بلکه یک راهی برای نجات سمیه پیدا شود، زیرا دخترم سنش خیلی کم بود که وارد سازمان شد. 
 
خیلی وقته که دخترم سمیه از داخل همین فیلم‌ها به داخل خانه ما می‌آید.... 

منبع: باشگاه خبرنگاران

برچسب ها: شنیع ، مسعود ، رجوی