سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستاناخبار سیاسی و اقتصادی و تحلیل های روز
سوریه هم از این قافله عقب نبود و نیست. اسد تا قبل از این ، در رأی گیری های تک کاندیدایی رئیس جمهور می شد و این بار ،برای اولین بار در یک انتخابات رقابتی با دو حریف ضعیف و البته همسو، بازی را برد تا برای 7 سال دیگر رئیس جمهور کشور آشوب زده اش باشد.
حساب آن دسته از کشورهای عربی که اساساً انتخاباتی برای برگزیدن رئیس کشور ندارند هم جداست: از عربستان بگیرید تا اردن و شیخ نشین ها و برخی کشورهای عربی آفریقا.
تقریباً همزمان با سوریه، انتخابات ریاست جمهوری مصر هم برگزار شد و ژنرال سیسی با یک رقیب ضعیف رقابت کرد و همان طور که پیش بینی می شد، با 97 درصد انتخابات را برد. آمریکا، این انتخابات را به رسمیت شناخت و برای همکاری با ژنرال، اعلام آمادگی کرد.
واقعیت تلخ این است که آمریکایی ها به دموکراسی و حقوق بشر در خاورمیانه پایبند نیستند. آنها صرفاً در اندیشه منافع شان هستند و این البته امری طبیعی است. دموکراسی و حقوق بشر ، تا زمانی دغدغه آمریکایی هاست که بتوانند از این دو اهرم برای حفظ منافع خودشان استفاده کنند و الّا چرا در خصوص گسترده ترین و آشکارترین موارد نقض سیستماتیک حقوق بشر در عربستان یا سرزمین های اشغالی فلسطین کاری نمی کنند؟
رفتار دوگانه آمریکا در قبال دو انتخابات سوریه و مصر نیز نمونه بارز دیگری است از استانداردهای چندگانه ایالات متحده در قبال مسأله حقوق بشر و دموکراسی؛ چرا که از یک کودتاچی که در انتخاباتی با مشارکت تنها 47 درصد مردم برنده شد حمایت می کند و تبریک می گوید ولی انتخابات سوریه که با 73 درصد مشارکت همراه بود را یک "صفر بزرگ"می نامد.
منظور دفاع از اسد نیست بلکه نقد رفتار منافقانه آمریکاست. دموکراسی ،دموکراسی است و دیکتاتوری هم دیکتاتوری.
همان طور که در صد مطلب گفته شد، دموکراسی در جهان عرب، هرگز جدی نبوده است اما در میان خود کشورهای عربی، رده بندی هایی وجود دارد و همه شان یکسان عمل نمی کنند. مثلاً در عراق بعد از صدام ، استاندارد دموکراسی ارتقاء جدی داشته است یا در لبنان، گونه دیگری از دموکراسی رایج است. در مصر ،بعد از سه دهه "دموکراسی مبارک محور"، اسلام گرایان جو زده اخوانی با رأی مردم بر سر کار آمدند و برغم انتخاب دموکراتیک شان، رفتاری غیر دموکراتیک داشتند و سرانجام یک ژنرال از راه رسید تا یک عقب گرد تاریخی، دیکتاتوری جدیدی را از دل نمایش دمکراسی به وجود آورد. در لیبی هم نوعی دموکراسی آمیخته با هرج و مرج نهادینه شده جاری است که مختص این کشور است و قس علیهذا درباره سایر کشورهای عربی که هر از گاهی انتخابات برگزار می کنند.
در سوریه نیز بعد از ده ها سال حکومت تک حزبی بعثی ها، بشار اسدی که بسان پدرش عادت به برنده شدن در انتخابات تک کاندیدایی (!) داشت، زیر فشارهای جدی اصلاحاتی را انجام داد و برای اولین بار به انتخابات چند کاندیدایی تن داد که هر چند با استاندارهای یک انتخابات واقعی فاصله دارد،اما یک گام به جلو بود.
فارغ از آنچه منابع رسمی در سوریه اعلام کرده اند، واقعیت مبتنی بر تحلیل و خبرهای موثق حاکی از آن است که مردم سوریه هم در انتخابات شرکت گسترده ای داشته و هم با رأی بالایی به اسد رأی داده اند.
این البته به معنای رضایت واقعی مردم سوریه از اسد نیست بلکه این حضور و این رأی ناشی از واقع نگری مردمی است که در خطرناک ترین وضعیت تاریخ معاصر خود قرار گرفته اند.
دموکراسی هر چند برای ملت ها، بسیار خوشایند است اما مقدم بر آن، امنیت است. مردم سوریه در سال 2011 (نوروز 1390 خورشیدی) منتقد جدی سیاست های تکروانه اسد بودند و اعتراضات خیابانی علیه او شکل دادند و نیروهای امنیتی اسد نیز آنان را سرکوب کردند.
اما در ادامه، این تقابل مردم آزادیخواه و حکومت اسد نبود که جریان یافت بلکه اسلامگرایان افراطی از سراسر جهان روانه سوریه شدند تا بتوانند بزعم خود ، حکومت اسلامی را در عراق و شام برقرار سازند.
مردم سوریه اکنون می بینند که در مناطق تحت سیطره مخالفان، چه بلایایی به اسم اسلام توسط متحجرین مسلح بر سر مردم می آید. سوری ها در دوران اسدها، در یک فضای بسته سیاسی می زیستند اما آزادی های اجتماعی آنان، زبانزد کشورهای عربی بود، شهرهای بسیار امنی داشتند و معیشت شان مقبول بود. اینک اما می بینند که مخالفان مسلح، نه تنها قائل به آزادی های سیاسی نیستند، بلکه معیشت شان را هم نابود کرده اند و امنیت را از بین برده اند و آزادی های اجتماعی را نیز ممنوع می کنند، به گونه ای که حتی مردم را به ضرب شلاق، راهی صف های نماز جماعت می کنند!
طبیعی است در چنین شرایطی، مردم سوریه اختلافات سیاسی خود با اسد را کنار بگذارند و با ترجیح "امنیت" بر هر چیز، با رأی دادن به او -برغم اختلافات مبنایی شان- او را در برابر تروریست ها حمایت کنند.
اگر آمریکا و متحدانش واقعاً معتقد به دموکراسی در خاورمیانه هستند، باید بین اسدی که توانسته با همین شرایط نیم بند، رأی مردم را به دست آورد و تروریست هایی که بسیاری شان حتی سوری هم نیستند و به اذعان منابع اطلاعاتی غربی از 78 کشور جهان به سوریه رفته اند تا "جهاد"(!) کنند، ولو با استدلال معروف "بد و بدتر" از اولی حمایت کنند ولی بازی سیاست ، ناپاکیزه تر از این این حرف هاست. اسد، البته شایسته تبرئه شدن در پیشگاه تاریخ به دلیل ایجاد شرایطی که منجر به تقابل دولت و مردم شد، نیست ولی او اکنون رأی ولو اضطراری مردم کشورش را گرفته و دارد با افراط گرایانی مانند داعشی ها و جبهه النصره که توحش شان عیان است می جنگد؛ تروریست هایی که یکی از آنها بعد از بازگشت به موطنش اروپا، یک علمیات تروریستی در بلژیک انجام داد و چهار نفر را کشت و این آغاز راه است.
تحلیلگران اسرائیلی مدعی شدند ایران به دلیل نگرانی از حمله هوایی اسرائیل اقدام به رونمایی از سامانه های راداری جدید کرده است. منابع اسرائیلی همچنین گفته اند ایران در 5 سال اخیر، سامانه های موشکی و رادارهای بسیار پیشرفته ای به سوریه داده است. به گزارش عصر ایران، محافل امنیتی اسرائیل اعتراف کرده اند سامانه های موشکی و راداری که به تازگی از سوی نیروهای مسلح ایران رونمایی شده اند بسیار پیشرفته هستند. "امیر بوحبوط" تحلیلگر نظامی در سایت خبری عبری "والا" در مطلبی نوشت: ایران در جنگ روانی علیه اسرائیل اقدام به رونمایی از تسلیحات نظامی بسیار پیشرفته و به روز به ویژه در زمینه موشکی و راداری می کند.
این تحلیلگر اسرائیلی اضافه کرد: ایرانی ها در سال 2011 از رادار جدید و ساخت داخلی به نام "عصر" رونمایی کرد. این رادار از مهمترین تسلیحات و ابزار مقابله با جنگ الکترونیک به شمار می رود زیرا قدرت حذف پارازیت های ضدرادارها را دارد.براساس رسانه های ایرانی ، رادار "عصر"در سال 1392 توسط نیروی دریایی ارتش و وزارت دفاع ایران طراحی و ساخته شده است. رادار عصر اولین رادار سه بعدی آرایه فازی ایران است که می تواند اهداف خود را در فاصله 200 کیلومتری کشف کند. قابلیت کشف و رهگیری اهداف هوایی و سطحی، توانایی رهگیری ۱۰۰ هدف به طور همزمان، مقابله با جنگ الکترونیک و کاهش توان مصرفی از جمله ویژگی های این رادار اعلام شده است.
وی افزود: این سامانه جدید راداری می تواند اهداف را در فاصله 200 کیلومتری رصد کند. این رادار برای مقابله با اهداف هوایی از جمله موشک های کروز استفاده می شود. می توان از این سامانه در ماموریت های مختلف بهره برد.
تحلیلگر اسرائیلی ادعا کرد: روسیه این سامانه های راداری پیشرفته را به ایران داده است. در سیستم امنیتی اسرائیل به قدرت این سامانه به لحاظ فناوری، توجه نمی شد. اسرائیلی ها پیش از این عقیده داشتند مطالب منتشر شده درباره این رادار، تنها برنامه رسانه ای و تبلیغاتی است و تاثیری در قدرت تسلیحاتی و نظامی ایران ندارد اما مشخص شد این موضوع نادرست است. این تحلیلگر اسرائیلی سپس به نقل از محافل امنیتی در تل آویو ادامه داد: در سال های اخیر ایرانی ها توانستند با وجود تحریم ها، به توسعه و تولید موشک ها و سامانه های راداری دست بزنند. ایران همچنین در 5 سال اخیر سامانه های تسلیحاتی بسیار پیشرفته ای از جمله رادارهای "عصر" را به سوریه تحویل داده است. ارتش سوریه از این رادارها برای رصد دشمنانش استفاده می کند.
در اقدامی بی سابقه در پاکستان، یک شبکه تلویزیونی تهدید کرد از سازمان اطلاعات و امنیت ارتش این کشور شکایت می کند. البته ساعاتی بعد دولت این شبکه را به دلیل نقض قانون، توقیف موقت کرد.به گزارش عصرایران به نقل از رویترز، در پاکستان، انتقاد از ارتش جزء اقدامات ممنوعه است به همین دلیل انتشار این خبر با تعجب بسیاری روبه رو شد. شبکه جیو همچنین ارتش را به حمله مسلحانه به مجری تلویزیونی خود متهم کرد. همین موضوع به عنوان دلیل توقیف شبکه تلویزیونی مطرح شد.شبکه تلویزیونی "جیو نیوز" تهدید کرده بود در صورتی که سازمان اطلاعات و امنیت پاکستان در مهلت 14 روزه به صورت علنی عذرخواهی نکند از این سازمان شکایت خواهد کرد.
دلیل شکایت، اتهامزنی سازمان اطلاعات و امنیت ارتش پاکستان علیه شبکه جیونیوز و متهم کردن این رسانه به فعالیت علیه حکومت اسلام آباد اعلام شده است.خبرنگار رویترز در اسلام آباد در این باره نوشت: شکایت یک رسانه پاکستانی از ارتش این کشور، اتفاق بی سابقه ای است. در پاکستان، انتقاد علنی از ارتش یک اقدام ممنوعه است.
این شبکه تلویزیونی در گزارشی اعلام کرد: "جیو نیوز" هشدار را علیه سیاه نمایی و تخریب وجهه این رسانه به وزارت دفاع و سازمان اطلاعاتی ارتش و سازمان ساماندهی رسانه های الکترونیک پاکستان ارسال کرده است.
در این گزارش اضافه شده است: بیش از 8 هزار نفر روزنامه نگار و کارمند در این مجموعه رسانه ای فعالیت می کنند. آنها به همراه خانواده هایشان نه تنها تحت فشار و محدودیت قرار گرفته اند بلکه در سراسر پاکستان مورد حمله و شکنجه قرار می گیرند.سازمان ساماندهی رسانه های الکترونیکی در بیانیه ای اعلام کرد: موارد نقض قانون توسط شبکه جیونیوز مشاهده شده است و با اجماع تصمیم گرفته شد مجوز شبکه به صورت فوری و به مدت 15 روز تعلیق شود. این شبکه همچنین به پرداخت مبلغ 100 هزار دلار جریمه، محکوم می شود و در صورت تکرار این موارد، مجوز کار شبکه، لغو خواهد شد.
به گزارش عصر ایران این روزنامه می نویسد: رضا پهلوی با تشکیل یک شورا در سال گذشته در پاریس و تلاش برای جمع آوری کمک های مالی از ایرانیان مقیم خارج و شرکت ها و دولت های غربی، به دنبال تامین منابع مالی برای تغییر حکومت در ایران است.
این روزنامه کانادایی به نقل از این عضو خانواده پهلوی می نویسد: تامین هزینه های تغییر حکومت در ایران نیازمند جذب 1 میلیارد دلار کمک مالی است!
گلوب اند میل می نویسد: او می خواهد این پول را خرج ترتیب دادن اعتصابات عمومی و نافرمانی مدنی به منظور تغییر حکومت در ایران کند.
با این حال این روزنامه کانادایی به نقل از بسیاری از ناظران و کارشناسان می نویسد: تغییر حکومت ایران با توجه به تشتت و اختلافات جدی بین گروه های اپوزیسیون امری ناممکن و بسیار دشوار به نظر می رسد.
به نوشته این روزنامه کانادایی پسر شاه مخلوع به منظور جذب کمک های مالی، آخر هفته گذشته سفری به کانادا و شهر تورنتو داشت و در مراسمی پول جمع کرد.
وی می گوید کشورهای غربی باید به جای مذاکره با ایران از اپوزیسیون ایران حمایت کنند.
گلوب اند میل می نویسد: رضا پهلوی 17 ساله بود که انقلاب اسلامی تومار سلطنت پهلوی را برای همیشه از ایران برچید. او در ماه های منجر به انقلاب در تگزاس آمریکا مشغول تمرین دوره خلبانی بود.
در پی توافق ژنو و ایجاد دورنمایی هر چند کمرنگ در خصوص بهبود روابط ایران و غرب، گروه های اپوزیسیون به شدت نگران آینده مذاکرات شده اند زیرا زیست سیاسی و حتی معیشت برخی از آنان در گرو تیرگی روابط ایران و غرب است.
گروه جنگ نرم مشرق- بنیاد "سان لایت"، موسسه‌ای غیر انتفاعی در آمریکا است که در سال ۲۰۰۶ با هدف افزایش شفافیت و پاسخگویی در کنگره و قوه مجریه ایالات متحده تاسیس شد. این موسسه خصوصی به بررسی نقش پول در سیاست آمریکا پرداخته و از سیاست‌ها و قانون‌ها در جهت افزایش مسوولیت‌پذیری دولت‌های فدرال و ایالتی حمایت می‌کند. این بنیاد با به کارگیری ابزارهای نوین ارتباطی در تلاش است تا مشارکت شهروندان آمریکایی در نظارت بر دولت این کشور را گسترش دهد و به صورت منظم گزارش‌هایی را در این خصوص منتشر می‌نماید.
برای نمونه سایت «کنگره شفاف» یکی از پروژه‌های این بنیاد است که به صورت منظم و به روز تمامی اخبار و فعالیت های کنگره را منتشر می نماید و کاربران می توانند از تمامی طرح های مطرح در قوه مقننه آمریکا اطلاعات کسب نمایند. از آنجایی که دغدغه اصلی موسسین این بنیاد، نقش و میزان تاثیر پول در کسب قدرت سیاسی است بدین منظور رصد و بررسی میزان کمک های مالی به کاندیداهای انتخاباتی در فرآیند پیچیده و طولانی انتخابات در آمریکا بسیار حائز اهمیت بوده و بنابراین ابزاری به نام «جستجوگر نفوذ» را راه اندازی نمودند تا بتوانند تمامی گردش های مالی صورت گرفته را منتشر نماید.
جدیدترین ابزاری که حدود یک هفته گذشته روی سایت این بنیاد در دسترس همگان قرار گرفت بخشی است که در آن می توان نفوذ افراد، سازمان ها و دولت های خارجی و دلارهای صرف شده را در آمریکا رصد نمود.
اما این سایت اطلاعات خود را به کدام منبع مستند می‌نماید؟ در سال ۱۹۳۸ در آمریکا قانونی با عنوان«قانون ثبت ماموران خارجی» (فرا) تصویب شد که در بدو ایجاد به دنبال کنترل نفوذ نازی‌ها بر رسانه‌ها و سیاستمداران آمریکایی بود. این قانون تا به امروز در ایالات متحده پا بر جا بوده و هر فرد یا سازمانی که با دولت‌های خارجی تماس گرفته و مبالغی برای لابی‌گری دریافت می‌کنند موظف هستند تا آن را هر شش ماه یکبار به وزارت دادگستری گزارش نمایند. حتی خبرنگاران نیز ملزمند تا تمامی تماس‌ها و هزینه‌های مربوطه را گزارش نمایند. برای نمونه کشور امارات در دسامبر ۲۰۱۳ با خبرنگار واشنگتن پست به نام جنیفر رابین درباره نگارش مطالبی با موضوع تبادلات مالی مجرمانه تماس گرفته است. البته این اطلاعات شامل تماس‌های رسمی دیپلماتیک اعضای سفارتخانه‌های مستقر در واشنگتن نمی‌شود.
در این گزارش درباره ایران هم چند مورد به ثبت رسیده است: اولین مورد متعلق به فردی است به نام مارک ادموند کلارک که برای نمایندگی ایران در سازمان ملل به صورت ماهیانه اطلاعات و گزارشات شفاهی پیرامون روابط ایران و آمریکا ارائه کرده است. همچنین وی از گزینه‌های سیاستی دلخواه ایران حمایت کرده و با کارشناسان سیاسی آمریکایی درباره مسائل مرتبط با سیاست‌های ایالات متحده نسبت به عراق و ایران ملاقات کرده است. دومین مورد هم مرتبط با فعالیت منافقین در ایالات متحده است که ذیل آن شورای ملی مقاومت ایران در آمریکا با برخی موسسات و رسانه‌های آمریکایی برای نشر اطلاعاتی درباره شرایط اقتصادی و سیاسی در ایران و خاورمیانه همکاری کرده است. با استناد به سایت سان لایت این شورا در سال ۲۰۱۳ بیش از سیصد هزار دلار هزینه لابی‌گری کرده است.
دفتر نمایندگی ایران در سازمان ملل، آقای سید حسین غلامی از دفتر نمایندگی و آقای محمد خزاعی در زمان‌های مختلف با آقای ادموند کلارک تماس داشته‌اند و برای نمونه در سال ۲۰۱۰ از جانب دولت ایران ۱۲ هزار دلار به وی پرداخت شده است (احتمالا برای شش ماه سال). همچنین دیگر هزینه‌های وی نیز در سال‌های دیگر در سایت یافت می‌شود. برای مثال در تاریخ ۳۰ جولای ۲۰۰۸ دو سند درباره هزینه کرایه تاکسی رفت و برگشت وی به رستورانی در نیویورک مجموعا ۱۶ دلار و هزینه مشاوره ۳۳۲ دلار و ۷۴ سنت است که در جلسه فوق ظاهرا آقایان محمد خزاعی و غلامحسین محمدنیا حضور داشته و ادموند کلارک طبق روال، گزارشی شفاهی از وضعیت روابط ایران و آمریکا، گزارشاتی شفاهی و کتبی از گفتگو با یک کارشناس آمریکایی مسائل دیپلماتیک درباره سیاست خارجی ایالات متحده نسبت به ایران و عراق و رویکردهای آمریکا در سازمان ملل، گزارش شفاهی از گفتگو با یک کارشناس مسائل نظامی آمریکا درباره روابط ایران و آمریکا به همراه زندگینامه کارشناس اخیر ارائه نموده است. همچنین در سندی دیگر مربوط به سال 2007، وی تحقیقی درباره انتخابات میان دوره ای و احتمال حمله نظامی آمریکا علیه کشوری در خاورمیانه را به سفارش وزارت خارجه ایران انجام داده است. کلارک در این سال کارهایی نظیر؛تحقیق میدانی برای حضور محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهور وقت ایران در اجلاس سالانه سازمان ملل، تهیه گزارش از کارمندان شورای روابط خارجی برای تحقیق گروهی در ایران، تهیه پیش نویس گزارشی درباره نتایج انتخابات کنگره و دیدگاه و مواضع فرانسه نسبت به مسئله هسته‌ای، تهیه پیشنهاد متن نامه احمدی نژاد خطاب به مردم آمریکا و پیشنهاد نحوه انتشار آن؛ انجام داده است. وی در این سال از وزارت خارجه 29 هزار 363 دلار دریافت کرده است. طبق اسناد موجود وی و در دسترس، کلارک در طول دهه گذشته به صورت مرتب این خدمات را به دفتر نمایندگی ایران در نیویورک در مقابل حق‌الزحمه انجام داده است.
برای دانلود سند روی تصویر کلیک کنید
برای دانلود سند روی تصویر کلیک کنید
بر اساس گزارش‌هایی که روی سایت بنیاد سان لایت منتشر شده است، دولت‌های خارجی در سال ۲۰۱۳ میلیون‌ها دلار برای گسترش روابط خود با اعضای کنگره، سازمان‌های فدرال و حتی برخی رسانه‌ها هزینه نموده‌اند. برای نمونه بیشترین پول را در سال گذشته میلادی کشور امارات متحده عربی هزینه کرده تا بر سیاستمداران و اهالی رسانه در آمریکا تاثیر گذارد. این کشور ذیل مسائل مرتبط با پول‌شویی و مبادلات مالی گروه‌های تروریستی و موضوع تحریم‌های ایران با برخی اهالی رسانه در آمریکا ارتباط برقرار کرده است.
بخش ضد جاسوسی واحد ثبت فرا در بخش امنیت ملی وزارت دادگستری ایالات متحده مسئولیت اجرای این قانون را برعهده دارد. بنابر گزارش سال ۲۰۰۷ وزارت دادگستری، تقریبا ۱۷۰۰ لابی‌گر نمایندگی یک صد کشور را در کنگره، کاخ سفید و دیگر نهادهای فدرال بر عهده دارند. طبق قانون مذبور، بخش مربوطه در وزارت دادگستری ملزم است تا هر شش ماه گزارشی را به کنگره ارسال نماید. آخرین این گزارش که به تاریخ ۳۰ ژوئن ۲۰۱۳ است ۳۷۷ لابی‌گر فعال در شش ماه گذشته این سیستم را معرفی نموده که ۵۳۲ مورد را از جانب دولت‌های خارجی پیگیری کرده‌اند.
آمریکا جزء معدود کشورهای جهان است که در آن تماس نظام مند دولت‌ها با شخصیت‌ها و سازمان‌ها برای تاثیرگذاری بر روند تصویب قوانین (کنگره) و اجرای آنها (سازمان های فدرال) قانونی است. به همین منظور لابی‌گری در آمریکا امری قانونی و پذیرفته شده است و برای نظام‌بخشی به آن قوانین مختلفی در این کشور وضع شده است. همچنین افراد، گروه ها و سازمان‌های لابی‌گر بسیاری در واشنگتن وجود دارند که برای تاثیرگذاری روی طرح‌های مطرح در کنگره یا سیاست‌های مورد اجرای نهادهای اجرایی رایزنی نموده و سعی می‌کنند تا تاثیر دلخواه خود را بر روند تصویب یا اجرای آنها داشته باشند.
روزنامه واشنگتن پست در بررسی مساله میزان هزینه دولت‌های خارجی برای لابی‌گری، ده کشور اول لیست را به قرار زیر معرفی کرده است که در سال گذشته میلادی مبالغ هنگفتی را صرف نفوذ و تاثیرگذاری بر کنگره و کاخ سفید کرده‌اند:
1. امارات متحده عربی ۱۴.۲ میلیون دلار
2. آلمان ۱۲ میلیون دلار
3. کانادا ۱۱.۲ میلیون دلار
4. عربستان سعودی ۱۱.۱ میلیون دلار
5. مکزیک ۶.۱ میلیون دلار
6. مراکش ۴ میلیون دلار
7. کره جنوبی ۳.۹ میلیون دلار
8. جمهوری بوسنی ۲.۴ میلیون دلار
9. گرجستان ۲.۳ میلیون دلار
10. آذربایجان ۲.۳ میلیون دلار
بنا به گفته بیل آلیسون یکی از مدیران بنیاد سان لایت، عموما کشورهایی به هزینه برای لابی‌گری رو می‌آورند که از ارتباط قوی و نهادی دیپلماتیک برخوردار نیستند. البته وقتی موضوع حساس و بین‌المللی نظیر تجارت یا خط لوله نفتی کی استون مطرح است، حضور لابی‌گرهایی که منافع کشورهای خارجی را دنبال می‌کنند افزایش چشمگیری می‌یابد. بنابراین در این مسائل حتی کشورهای متحد و دوست آمریکا نظیر آلمان، کانادا و مکزیک نیز رو به لابی‌گری می‌آورند تا روند قانونی و اجرایی موضوعات مورد علاقه را تحت تاثیر بگذارند.
در کل کشورهایی بیشترین هزینه را صرف لابی‌گری در آمریکا می‌کنند که طرف معامله این کشور با ایالت متحده در حوزه‌هایی نظیر انرژی، تجارت، مهاجرت، کشاورزی و غیره است.
جنگ نرم مشرق- فیلم با صحبت‌های گوینده تلویزیون آمریکا شروع می‌شود:
تا چهار ثانیه دیگه میریم روی خط؛ چهار، سه، دو، یک...
]مجری برنامه نواک روی آنتن می رود و می‌گوید:[ "قبلا بهتون گفته بودم که بدترین محله ها هم توی آمریکا، میتونه عاری از خطر و امن باشه! حالا اگه بهتون بگم که این قضیه میتونه بدون به خطر انداختن زندگی افراد و حتی جان یک مامور پلیس انجام بشه چی؟ خب من از کجا خبر دارم؟ به خاطر اینکه همین واقعه داره تو تمام کشورهای دنیا انجام میشه...."
سپس ارتباط مستقیم با اتاق جنگ پنتاگون گرفته می شود و ربوتهایی را نمایش می دهند که ادعا می شود توسط آمریکا و برای برقراری صلح و آزادی در دنیای خارج ساخته شده. پس از آن، عملیات ارتش آمریکا در خیابان های تهران، به طور مستقیم توسط یک خبرنگار نظامی نمایش داده می شود. کِلی پرکینز"عملیات آزادی تهران" را گزارش می دهد.
این سکانس ابتدایی فیلم ضد ایرانی ربوکاپ است که در سال جاری (2014) در آمریکا ساخته شده.
سکانس بعدی فضای داخل ایران را نمایش می دهد:
روی دیوارها پوسترهای آرم سپاه پاسداران به چشم می خورد که برخی از آنها پاره شده اند. خبرنگار زن، در حال دادن گزارش از "عملیات آزادی تهران" است.
کنار خیابان زنان و مردان و کودکان ایرانی دستهای خود را به علامت تسلیم بالا برده اند و سربازان ارتش آمریکا به همراه ربوتها در حال بازرسی بدنی آنها هستند.
سپس نمایی چرک آلود و عقب افتاده از تهران، که گویا برج میلاد در آن تنها نماد توسعه یافتگی تهران می باشد، به نمایش گذاشته می شود که آسمان آن، تحت سیطره و تصرف جنگنده های مدرن آمریکایی هستند.
در سکانس بعدی، خانه یکی از فرماندهان سپاه به نام آرش (که میثم معتضدی نقش او را بازی می کند)، نشان داده می شود که همسرش به نام سایه،(با بازی خانم مرجان نشاط) در حالیکه دو دختر کوچکش را بغل گرفته، به زبان فارسی در حال اصرار و ممانعت از انجام عملیات است. آرش (که شباهت خاصی به بازیگر نقش یوسف پیامبر دارد) و چند پاسدار دیگر به بدن خود مواد منفجره بسته اند و آماده عملیات استشهادی هستند. آرش، تاکید می کند که "برام مهم نیست کسی رو بکشید یا نه، فهمیدید؟ برام مهم اینه که وقتی کشته میشید توی تلویزیون ببیننتون".
این گفتگوی آرش، قصد داردکه، تظاهر و فریب و نمایشی بودن شهادت را توسط پاسداران سپاه، به مخاطب القا کند. عملیات شروع می شود. آرش دوباره تاکید می کند که "حرکت نکین تا من نگفتم. می خوام مطمئن بشم دارن ضبط می کنن." آنها به ناگاه به ربوتها حمله می کنند و در کمتر از یک دقیقه کشته می شوند. پسر آرش به نام نوید (با بازی نورین گولامگاس) که صحنه کشته شدن پدر و یارانش را از قاب پنجره خانه تماشا کرده، دست به چاقویی می برد و دن کیشوت وار به غول های آهنی آمریکا حمله می کند و توسط اولین ربوت گلوله باران می شود. عاقبت سایه و دو دخترش در خانه، تنها می مانند.
روال داستان به صورت کاملا غیر مرتبط با بخش ابتدایی فیلم، بر اساس همان سناریوی پیشین پلیس آهنی، با فداکاری های افسر پلیس الکس مورفی و سپس کشته شدن و تبدیلش به ربوت ادامه می یابد تا آنکه در سکانس پایانی فیلم دوباره همان مجری روی صحنه می رود و در بیانیه ای محکم، در حالیکه پرچم آمریکا و نمایی از آمریکای شمالی در شب در پشت او قرار دارد، رو به دوربین (که حکایت از صحبت او با مخاطب ایرانی دارد) اعلام می کند که، "به تو میگم من، دست از لجبازی بردار! آمریکا الان، و همیشه به عنوان بزرگترین کشور روی کره زمین خواهد بود."
همانطور که دیدیم، هالیوود رویاهای کودکانه آمریکا (از جمله رویای تصرف به تهران و رویای قدرت ابدی) را به مدد تکنولوژی سینمایی خود به تصویر کشیده و در جهان عرضه می نماید. و از سویی دیگر، این فیلم همراه با فیلم ضد ایرانی 300 و چند فیلم سینمایی دیگر، که در فرصتی دیگر به آنها نیز خواهیم پرداخت، اکران گردید. این امر، نشان می دهد که ماراتن فیلمهای ضد ایرانی، خط پایان ندارد.
آیا هنگام آن فرا نرسیده است که سینمای ایران، ابرمردهایی که حضرت خمینی به جهان عرضه کرده را بر پرده‌های سینمای جهان، نمایش دهد؟
