یک خبر از اهواز

منبع آب؛ جزیره ای محروم در قلب کلانشهر اهواز

زندگی، زیر پوست حادثه! / تصاویر

اگر سری به محله" منبع آب" در اهواز بزنید نخستین تصاویری که به یکباره شما را تحت تأثیر قرار خواهد داد، خانه هایی است که در کمرکش کوه رو به صعود هستند. بی آنکه زمان سقوطی برای آن ها پیش بینی شده باشد / گفت: نگاه کن آنجا!...... کوه چه ترک بزرگی خورده است؟.....ما از این ترک می ترسیم و می دانیم بالاخره امروز یا فردا می افتدروی سرمان! / از زنی که چهره سبزه و سوخته اش حکایت درد و رنج داشت، پرسیدم: بچه هایتان از اینجا نمی افتند؟ پاسخ داد: این صحنه ها هر روز اتفاق می افتد!

خوزنیوز / غلامرضا فروغی نیا : اگر سری به محله" منبع آب" در اهواز بزنید نخستین تصاویری که به یکباره شما را تحت تأثیر قرار خواهد داد، خانه هایی است که در کمرکش کوه رو به صعود هستند. بی آنکه زمان سقوطی برای آن ها پیش بینی شده باشد.

به اتفاق برخی از اصحاب رسانه در یک روز جمعه ظهر، ماشین را در یکی از کوچه پس کوچه های تنگ منبع آب پارک کردیم تا با پای پیاده تصاویر پیشاروی خود را بخوبی لمس کنیم و از دست ندهیم. در یک سو و در تیررس نگاه مان، سه نفر مشغول بنایی و ساختن اتاقکی در پرتگاه بلندی بودند. بی آنکه وجود ما برای آنها اهمیتی داشته باشد. دوربین را به سوی آنها گرفتیم و عکس ها یکی پس از دیگری ثبت شدند.

کمی آن سوتر خانه ای در یافتیم که قاچ قاچ ترک های ایجاد شده بر روی دیواره بلوکی آن پیام فرو ریختن را می داد. اما احتمالاً در انتظار است تا روزی با فرو ریختن خویش فاجعه ای را نوید و چند مسئول را طعمه خود قرار دهد. البته حالا می توانستی آن را ببینی که هست و لابد چند نفر نیز در پشت آن دیوار و سقف خوابیده و یا مشغول زندگی هستند.

به فراست افتادم تا از کوچه تنگی که کنارمان بود، بگذرم و به خانه های بالا دست، برسم.پله هایی با شیب تند که از روی هر یک از آنها افتادن، می توانست تو را به بیمارستان بکشاند و حتماً دستی و یا سری یا حداقل پای شکسته ای را وبال تو بسازد.

از زنی که چهره سبزه و سوخته اش حکایت درد و رنج داشت، پرسیدم: بچه هایتان از اینجا نمی افتند؟ در جوابم گویی امری عادی را به پرسش درآورده ام، لبخند تلخی در سیمایش نمایان شد.پاسخ داد: این صحنه ها هر روز اتفاق می افتد!

بنظر می رسد تعدادی از ساکنین کنجکاو شده اند و این را با نگاهشان در می یابیم. به نزدیکشان رسیدیم. خود را خبرنگار معرفی کردیم. پرسیدند: برای انتخابات بازدید می کنید؟ تعجب کردیم! اما بابت این پرسش به آنها حق می دهیم. با لهجه محلی بختیاری که صحبت کردیم، بیشتر اعتماد کردند و شروع کردند به بیان دردها. اینکه شبها از ترس فرو ریختن کوه خواب ندارند. اینکه وقتی باران می آید و همه از آمدن آن در شهر شادند، آنها از ترس تا صبح خواب به چشم ندارند و اینکه آب از بالا که فرو می ریزد بدنبال راهی برای برون رفت ،لاجرم از سقف و دیواره های اتاقک های آنها سر در می آرود.تعجب ما زمانی بیشتر می شود که در می یابیم این آلونک ها خرید و فروش هم می شوند. یکی از آنها رقم 9 میلیون تومان را برای فروش به ما پیشنهاد داد!

در این اثنا مرد جا افتاده ای دستم را گرفت و گفت: بیا یک چیز را نشانت بدهم! گفتم:کجا؟ ارتفاعی با شیب تندتری را با انگشت، اشاره رفت. گفتم: تا آنجا رفتن را می ترسم. گفت: نترس!... اما من می ترسیدم و نرفتم . صخره بلند و سنگینی را در بالا دست خانه اش نشانه رفت که زیرش خالی شده و به مرور خرده شده بود . گفت: نگاه کن آنجا!...... کوه چه ترک بزرگی خورده است؟.....ما از این ترک می ترسیم و می دانیم بالاخره امروز یا فردا می افتدروی سرمان!

کمی دقت کردم، دیدم بر بالای همان صخره ترک خورده خانه ای بلوکی بنا شده که هیچ پی ای ندارد و صرفاً بلوکها روی صخره بالا رفته اند.

در حالیکه دیش های ماهواره را بر بالای پشت بام ها می دیدیم و برایمان عجیب نبود، دیدن دیوارهای تازه ساخته شده با مصالحی که معلوم است عمر چندانی از تولید آنها نگذشته، حیرت ما را مضاعف ساخته است. تصور اینکه اینجا در زیر نگاه مسئولین ومامورین شهرداری چگونه دکل های بالابر مصالح برپاست، سوالی است که یقیناً هر کسی می تواند از خود داشته باشد : براستی اینها وسائلی قابل رؤیت هستند و یا در زمانی که باید آنها را دید می توان چشم ها را بست و آنها را ندید!

حالا به کوچه ای رسیده ایم که فاصله اش از دیواره کوهی که دائماً در حال تراشیده شدن است حدود یک متر می شود. آب و فاضلاب در زیر پایمان جاری است . بالاجبار از توی آن می زنیم و به انتهای گره خورده کوه می رسیم. در آنجا پله آهنی گذاشته شده که شیب تندی دارد . بالاجبار وقتی از آن بالا می روم خود را سفت می گیرم تا تعادل ام را حفظ کرده باشم. در بالای آخرین پله به روی پشت بام برخی از خانه ها وارد می شویم .عده ای نشسته اند و دیدن قیافه های غریبه هائی مثل ما برایشان تازه گی دارد.

در این ارتفاع می توان خانه های زیرین را مثل لانه های کندوی عسل شبیه دانست که تو در تو یکدیگر را تحمل کرده اند. سرنوشت همه آنها به نوعی بهم گره خورده است. در جایی که ما ایستاده ایم دیگر کوه تمام شده اما این فقط یک جهت کوه است و رشته ای است که از هر سو می توان آن را به تصویر درآورد. آنچه که نقطه مشترک این رشته است آدم هایی است که هر یک بیل و کلنگ بر دوش دارند و در گوشه ای مصالحی را آماده کرده اند تا در اندک زمانی که مأمورین شهرداری حضور ندارند، سرپناهی برای خود بسازند.سرپناهی که «ایمنی» در آن کلمه ای بی معناست.

بنظر می رسد این تصاویر برای مأمورین هم عادی شده باشد. وقتی چند روز از عمرهر خانه تراشیده بر روی کوه و یا در دل آن ،گذشت، شهرداری آن را تحمل می کند. این را زمان به اثبات رسانده . اهالی هم می دانند و به زبان هم می آورند.

چنانچه بر همین منوال است که حالا محله منبع آب اهواز، انتظار ساکنین تازه از راه رسیده ای را می کشد.... بر روی صخره های ترک خورده هم می توان جایی برای تازه واردین یافت. اینجا همه از حادثه ای که می آید، می گویند .انتظارش را دارند کی؟......معلوم نیست!