معارف اسلامی

وحشت در آخر الزمان 

بی گمان آخر الزمان به معنای پایان تاریخ جهانی است که از آن به هستی مادی یاد می شود و شامل همه هفت آسمان و زمین می باشد. به این معنا که آن چه در برابر ماست، مجموعه ای از هستی و بخشی از آن است که روزی می بایست به پایان رسد؛ زیرا این مجموعه خود در زمانی قرار گرفته که آغاز و انجامی دارد؛ هر چند که فراتر از این مجموعه و در سایر بخش های هستی که بیرون از دایره هستی مادی می باشد، حیات و زندگی به شکل دیگری ادامه داشته و خواهد داشت. کاربرد آخر الزمان در آیات و روایات به روشنی این معنا را تبیین می کند که آن چه ما از آن به دنیا در برابر آخرت و جهانی دیگر یاد می کنیم، روزی به سرانجام می رسد و پایان می یابد و زمان و زمین یعنی ماده و هر آن چه از لوازم آن است در هم پیچیده می شود و اثری به این شکل از آن باقی و برجا نخواهند ماند.
در آیات قرآنی از این تغییر و تحول، به تبدل یاد شده و خداوند به صراحت می فرماید: یوم تبدل الارض غیرالارض و السماوات و برزوالله الواحد القهار؛«آن روز که زمین به زمینی جز این بدل شود و آسمانها به آسمانی دیگر، و همه در پیشگاه خدای واحد قهار حاضر آیند».(ابراهیم آیه ۴۸)
عذاب
آخر الزمان به معنای واپسین دوران از دنیا است که به قیامت می پیوندد. این بدان معناست که دنیا دارای پایانی است و زمان آن به سر خواهد آمد و چیزی از دنیا بر جا نخواهد ماند.
آیات قرآنی چندی به مسائل و حقایقی که در روزهای واپسین دنیا برای زمین و آسمان ها رخ می دهد، اشاره دارد و دگرگونی های اجتماعی و فرهنگی و هم چنین تغییرات تکوینی آن تبیین شده است.
اشراط الساعه به بخشی از این تحولات و تغییرات اشاره می کند که در بسیاری از آیات و روایات به طور کامل به آن پرداخته شده است.
اهم مطالبی که درباره آخرالزمان و روزهای واپسین آن در آیات قرآنی به تصویر کشیده شده است اموری چون جنگ جهانی (کهف آیات ۹۸ و ۹۹ و نیز مجمع البیان ذیل آیات) خروج سفیانی (سبا آیه ۵۱ و نیز مجمع البیان ذیل آیه) خروج جنبنده ای سخنگو از زمین (نمل آیه ۸۲) حاکمیت اسلام و م منان در آخر زمان (نور آیه ۵۵ و انبیاء آیه ۱۰۵)، نزول و رجعت حضرت عیسی(علیه السلام) از آسمان به زمین (نساء آیه ۱۵۹ و زخرف آیات ۵۷ تا ۶۱ و نیز مجمع البیان ذیل آیات)، رجعت گروهی از مردم به دنیا (نمل آیه ۸۳ نیز مجمع البیان ذیل آیه)، هجوم یأجوج و مأجوج (انبیاء آیه ۹۶ و کهف آیات ۹۴ تا ۹۹ و مجمع البیان ذیل آیات)، اجتماع شیعیان در آخر زمان (بقره آیه ۱۴۸ و مجمع البیان ذیل آیه)، عدالت و امنیت در آخر زمان (نور آیه ۵۵)، آتش گرفتن دریاها و اقیانوس ها، برخورد سیارات و ستارگان، پنبه شدن کوه ها و آتش گرفتن آسمان، تبدیل شدن کرات آسمانی به فلزات مذاب و مانند آن می باشد. (معارج آیات ۸ و ۹ و آیات دیگر)
تنها اندکی به کمال انسانی مطلق می رسند، زیرا شرایط به گونه ای نیست که انسان ها بتوانند به درستی همه قابلیت های خویش را آشکار کنند.
در پایان باید گفت هیچ قوم و قبیله ای و هیچ تقویم کهنه و نویی نمی تواند از پایان جهان خبر دهد و تنها آفریننده جهان است که روز موعود را می داند.