سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستاناخبار و تحلیل متنوع سیاسی و اقتصادی ایران و جهان
مخالفان حکومت سودان : ایران در دریای سرخ پایگاه دریایی می سازد
مخالفان حکومت سودان مدعی شده اند که حکومت عمر البشیر رییس جمهوری سودان به ایران اجازه تاسیس یک پایگاه نظامی را در سواحل دریای سرخ داده است.به گزارش عصر ایران روزنامه "حریت" متعلق به مخالفان حکومت سودان روز دوشنبه به نقل از یک منبع مخالف حکومت سودان که نامی از او نیاورده نوشت که سودان اجازه داده است ، ایران یک پایگاه نظامی در سواحل دریای سرخ این کشور دایر کند.روز یکشنبه نیز جنبش عدالت و مساوات سودان (jem) که گروه شورشی مخالف حکومت سودان است مدعی شده بود عمر البشیر اجازه داده است سپاه پاسداران ایران یک پایگاه دریایی در بندر سودان یا در نقطه ای دیگر از سواحل این کشور تاسیس کند.محجوب حسین سخنگوی این گروه شورشی مدعی شده است که حرکت ناوهای ایران به سمت سواحل سودان در ماه گذشته نه به خاطر فرستادن پیامی به اسراییل بلکه برای تست کردن افکار عمومی منطقه برای دایر کردن یک پایگاه دریایی در منطقه دریای سرخ است.
اما سخنگوی ارتش سودان در این باره گفته است که حضور ناوهای ایرانی در بنادر سودان در راستای همکاری های عادی نظامی و دفاعی دو کشور است.ایران و سودان در مارس 208 یک قرار داد همکاری نظامی به امضاء رسانده اند.شورشیان مسلح در سودان به دلیل روابط حسنه ایران با حکومت البشیر میانه خوبی با ایران ندارند و در ماه مارس سال جاری میلادی ایران را متهم به کمک به نیروهای سودانی برای سرکوب شورشیان کردند. ایران این اتهامات را رد کرده است.مخالفان حکومت سودان همچنین با مطرح کردن این موضوع که حکومت البشیر، سودان را تبدیل به عرصه مناقشه و درگیری ایران و اسراییل کرده است می گویند نزدیکی سودان به ایران دیگر کشورهای عربی حاشیه دریای سرخ از جمله عربستان را آزرده خواهد کرد و ممکن است حکومت ریاض کمک های مالی وعده داده خود به خارطوم را پرداخت نکند.گفتنی است روز شنبه برای دومین بار در یک ماه گذشته دو ناو ایرانی ( جماران و بوشهر) در سواحل سودان پهلو گرفتند.حرکت این ناوها به سودان از ماه گذشته و پس از حمله هوایی به یک کارخانه اسلحه سازی در خارطوم صورت گرفت که دولت سودان اسراییل را به متهم به انجام این حمله کرد.از نظر کارشناسان نظامی تاسیس پایگاه دریایی ایران در دریای سرخ توانایی نیروی دریایی ایران را برای مقابله بهتر با دزدان دریایی سومالیایی و تامین امنیت بهتر و بیشتر در خلیج عدن دو چندان می کند.هدف از این پهلوگیری ناوهای ایرانی، سوخت گیری و تامین نیازهای لجستیک عنوان شده است.
RQ-7 Shadow رکورد 750هزار ساعت پرواز و 173هزار مأموریت رزمی را به جای گذاشته است. این پهپاد این توانایی را دارد که با استفاده از طیفهای الکترومغناطیسی، هر منطقه و یا شیء را بازرسی کرده و حتی به مواد تشکیل دهنده آن پی ببرد.
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، خانواده پهپاد "Shadow" به معنای سایه از جمله پهپادهای کارکشته آمریکایی است که در چند سال اخیر به صورت گسترده توسط نیروی زمینی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. این گونه از پهپاد توسط شرکت آمریکایی "AAI" طراحی و ساخته شده است و در حال حاضر مسئولیت عمده شناسایی برای نیروهای آمریکایی در سطح گردان و تیپ را بر عهده دارد.
پهپاد RQ-7
حجم زیادی از ماموریتهای در حوزه شناسایی به مانند هدف یابی، تخمین خسارت وارده در میدان نبرد، ارسال زنده تصاویر و دیده بانی از جمله توانایی های RQ-7 است. برای نمونه این پهپاد می تواند یک خودروی تاکتیکی نظامی را در شب و یا روز از فاصله ای در حدود 3.5 کیلومتر و ارتفاع 2400 متری تشخیص داده و تعقیب کند.اولین اعضای این خانواده پهپادی در سال 1999 با عنوان RQ-7A وارد خدمت ارتش آمریکا شد. در سالهای بعد مدل ارتقاء یافته با نام RQ-7B به خدمت وارد شده و مدل A نیز از خدمت خارج شده است. گونه دیگری از RQ-7 نیز که اخیرا وارد خدمت شده است مدل "600" شناخته می شود. این مدل از لحاظ سامانه های شناسایی تفاوتی با سایر مدلها ندارد و به عنوان مدلی بزرگتر از لحاظ بدنه و با پایایی پروازی بیشتر شناخته می شود.
هر واحد پهپاد RQ-7 به صورت استاندارد شامل سه پرنده بدون سرنشین بعلاوه یک عدد رزرو، دو ایستگاه کنترل ثابت، یک ایستگاه کنترل متحرک و یک کامیون حاوی سیستم پرتاپ پر پهپاد می باشد. کل این سیستم را می توان در دو فروند هواپیمای باربری سی 130 حمل کرد. دوربین الکترواپتیکال و حرارتی آن که در یک سکوی کروی درجه آزادی که به طور الکترونیک پایدار شده زیر بدنه آن قرار داشته و به وسیله نیتروژن مایع خنک می شود. این دوربین تصاویر خود را به صورت بیدرنگ(real time) از طریق یک خط انتقال داده باند C که در دید مستقیم گیرنده عمل می کند به پایگاه زمینی می فرستد.
هر چند نخستین پرواز نمونه اول این پهپاد در سال 1991 بوده اما در سال 2002 وارد تولید شده و بیش از 500 فروند از آن تولید و نزدیک به 100 فروند دیگر نیز سفارش داده شده است.هر فروند از این پهپاد در سال 2011 قیمتی بالغ بر 50هزار دلار داشته و کل سامانه های آن یعنی با احتساب قیمت بخش های زمینی 15.5 میلیون دلار که شامل چهار هواپیما، خودروهای حامل و پرتابگر و سامانه بازیابی و هدایت زمینی است. یک مجموعه کامل این پهپاد از سری 200، به 22 نفر سرباز برای کاربری احتیاج دارد.
یکی از مهمترین مشخصات این پهپاد استفاده گسترده از مواد کامپوزیت و همچنین موتور وانکل در آن است. استفاده از مواد کامپوزیت این پهپاد را کوچک و سبک کرده و استفاده از موتور کم توان باعث شده است تا کمترین بازتاب راداری و فروسرخ از این پهپاد ساطع شده و شناسایی آن مشکل شود.
اما محموله قابل حمل توسط این پهپاد با توجه به نوع ماموریت آن تغییر می کند. حسگرهای الکترواپتیکال، فروسرخ و رادار روزنه مصنوعی با توان نقشه برداری از سطح زمین از جمله تجهیزات قابل هم توسط این پهپاد است. اما از دیگر سامانه های پیشرفته قابل حمل توسط این پهپاد حسگرهای "تصویربرداری فراطیفی" است. در این بخش این حسگرها این توانایی را دارند که نورهای فرابنفش و فروسرخ که چشم انسان توان دیدن آن را ندارد شناسایی کرده و با استفاده از طیفهای الکترومغناطیسی موجود، هر منطقه و یا شیء را بازرسی کرده و حتی به مواد تشکیل دهنده آن نیز پی ببرد. به عنوان مثال تشخیص دهد تانک یا موشک قرار گرفته در این منطقه واقعی است یا نه.
یکی از انواع مجموعه سامانه های شناسایی که در نمونه هایی از این پهپاد استفاده می شود ساخت صنایع هوایی اسرائیل بوده که شامل یک دوربین حرارتی جلو نگر، دوربین فیلمبرداری دید در روز و نشانه گذار لیزری است. ارابه فرود این پهپاد شامل سه چرخ است، یک چرخ زیر دماغه و در چرخ اصلی زیر بدنه. عملیات فرود پهپاد شدو با کمک سامانه فرود تاکتیکی خودکار مدیریت شده و پس از فرود یک قلاب باعث توقف آن در مسافتی کمتر از 52 متر می شود.
پهپاد RQ-7 اخیرا با سامانه الکترواپتیکی مدل WESCAM 11SST مجهز شده است. این حسگر 7 تصویر ویدئویی در ثانیه را دریافت کرده و به سرعت در اختیار مرکز فرماندهی قرار می دهد. با کمک این سامانه می توان از ارتفاع 4000 متری فضایی به مساحت 300 کیلومتر مربع را در ظرف تنها یک ساعت پوشش داده و تصاویری بسیار با کیفیت از آن تهیه کرد. از دیگر سامانه های قابل نصب بر روی "Shadow " دوربین های مخصوص عملیات در روز با توان زوم 14 برابر است که به این پهپاد کمک می کند پس از شناسایی اهداف و زوم بر روی آنها بحث هدف گیری و ارائه مختصات به واحدهای تهاجمی را نیز به انجام برساند.
پهپاد RQ-7 از یک موتور مدل " UEL AR 741 " نیرو می گیرد که توانی در حدود 28.3 کیلو وات را برای آن فراهم کرده و آن را قادر می سازد تا با سرعت 148 کیلومتر در ساعت تا ارتفاع 4500 متری پرواز کند. برد این سامانه در حدود 100 کیلومتر و توان ماندگاری در حدود 6 تا 9 ساعت را بر روی منطقه مورد نظر دارد. البته در مدل " 600 " با افزایش دهانه بال و قدرت موتور توان ماندگاری و سرعت این پهپاد افزایش پیدا کرده است. در این مدل ماندگاری در آسمان به 12 الی 14 ساعت رسیده و می توان با مسافتی در حدود 200 کیلومتر را با آن پوشش داد.
برای به پرواز درآوردن این پهپاد نیز از یک سامانه پرتاب هیدرولیکی که بر روی چرخ قرار دارد استفاده می شود. این سامانه پهپاد را با سرعت 350 تا 400 متر در دقیقه پرتاب می کند و سپس پس از فعال شدن موتور این سامانه به پرواز می پردازد. برای فرود نیز " RQ-7 " می تواند بر روی باندی به طول 95 متر فرود بیاید و یا با نصب قلاب هایی بر روی بدنه آن این پهپاد را در آسمان به وسیله کابلهای گیرنده متوقف کرد.پهپاد RQ-7 اصولا یک پرنده بی سرنشین شناسایی به حساب می آید که قابلیت حمل تسلیحات را ندارد. اما اخیرا گزارش هایی در فضای مجازی منتشر شده است که نشان از علاقه نیروهای مسلح آمریکا به مسلح کردن این پهپاد دارد.
این پهپاد در ماه جولای سال 2007 به رکورد 200هزار ساعت پرواز رسید که رکورد قبلی آن که 100هزار ساعت در 13 ماه بود را دو برابر می کرد. در ماه آوریل سال 2008 شدو به رکورد 300هزار ساعت پرواز رسید و در ماه می سال 2010 ساعات پروازی آن به بیش از 500هزار ساعت رسید. این نشاندهنده میزان اهمیت شدو در مأموریت های تاکتیکی آمریکا در این مدت و میزان اعتماد و ارزش سامانه های آن است.در 6 آگوست سال 2012 اعلام شد این پهپاد رکورد 750هزار ساعت پرواز و 173هزار مأموریت رزمی را به جای گذاشته است.
نمونه B آن که از سال 2004 تولید شد (بنا بر اعلام برخی رسانه های غربی این مدل، در اختیار ایران قرار دارد) دارای بال های بزرگتر با دهانه بال 4.3 متر است که نه تنها از لحاظ آیرودینامیک مداومت بیشتری داشته بلکه امکان حمل سوخت بیشتری تا 44 لیتر را برای رسیدن به مداومت پروازی 6 ساعت فراهم آوردند. همچنین میزان محموله قابل حمل آن به 45 کیلوگرم افزایش یافت.
همچنین در نمونه ای از "شدو"، سامانه های اویونیک هم ارتقاء یافتند و دستگاه های رله مخابراتی هم در بال های آن نصب شد تا این پهپاد نقش سامانه هوایی رله مخابراتی را هم بین نیروهای زمینی و مراکز فرماندهی ایفا کند. در ادامه موتور این پهپاد نیز بهسازی شد و در نمونه هایی از موتورهای دیگری هم استفاده شد و نمونه هایی از این پهپاد با دهانه بال 6.1 متر به مداومت پروازی 9 ساعت می رسند.
یکی از سامانه های جانبی آزمایش شده روی نموه های از این پهپاد یک جمر است که می تواند محوطه ای 4*4 کیلومتری را تحت تأثیر قرار دهد.
از نکات جالب توجه رقابت شرکت های بزرگی مانند لاکهید مارتین، جنرال دینامیکز و ریتئون برای ساخت تسلیحات قابل حمل توسط پهپاد "شدو" است که مورد توجه ارتش آمریکا قرار دارد. تعدادی جایگاه حمل بار خارجی برای آن در نظر گرفته شده که میتواند تسلیحاتی نظیر پرتابه های هدایت شونده کالیبر 81 میلیمتری و یا بسته های امدادی برای رها کردن برای سربازان روی زمین را حمل کند.
برای این پهپاد طرح های توسعه ای دیگری هم وجود دارد که در حال پیگیری است. این نشان دهنده این مطلب است که شدو پهپاد مهم و ارزشمندی برای آمریکایی ها محسوب می شود زیرا هم به طور گسترده آن را به کار گرفته اند و هم به دنبال توسعه نمونه های مختلف آن هستند.
سرعت بیشینه نمونه های سری200 این پهپاد بالغ بر 204 کیلومتر برساعت و سرعت پیمایشی آنها 130 کیلومتر بر ساعت بوده و به برد 109 کیلومتر دست می یابند. سقف پرواز این نمونه ها در حدود 4570 متر با حفظ خط دید مستقیم ارتباطی است.به گفته فرمانده نیروی هوافضای سپاه، پهپاد "شدو" نیز در اختیار ایران است. در بین پهپاد های ایرانی نمونه سهند که پیش از این در سلسله گزارش های مربوط به پهپادهای تولید شده در کشورمان به آن پرداخته بودیم شباهت قابل توجهی به شدو دارد.
پهپاد RQ-7
حجم زیادی از ماموریتهای در حوزه شناسایی به مانند هدف یابی، تخمین خسارت وارده در میدان نبرد، ارسال زنده تصاویر و دیده بانی از جمله توانایی های RQ-7 است. برای نمونه این پهپاد می تواند یک خودروی تاکتیکی نظامی را در شب و یا روز از فاصله ای در حدود 3.5 کیلومتر و ارتفاع 2400 متری تشخیص داده و تعقیب کند.اولین اعضای این خانواده پهپادی در سال 1999 با عنوان RQ-7A وارد خدمت ارتش آمریکا شد. در سالهای بعد مدل ارتقاء یافته با نام RQ-7B به خدمت وارد شده و مدل A نیز از خدمت خارج شده است. گونه دیگری از RQ-7 نیز که اخیرا وارد خدمت شده است مدل "600" شناخته می شود. این مدل از لحاظ سامانه های شناسایی تفاوتی با سایر مدلها ندارد و به عنوان مدلی بزرگتر از لحاظ بدنه و با پایایی پروازی بیشتر شناخته می شود.
هر واحد پهپاد RQ-7 به صورت استاندارد شامل سه پرنده بدون سرنشین بعلاوه یک عدد رزرو، دو ایستگاه کنترل ثابت، یک ایستگاه کنترل متحرک و یک کامیون حاوی سیستم پرتاپ پر پهپاد می باشد. کل این سیستم را می توان در دو فروند هواپیمای باربری سی 130 حمل کرد. دوربین الکترواپتیکال و حرارتی آن که در یک سکوی کروی درجه آزادی که به طور الکترونیک پایدار شده زیر بدنه آن قرار داشته و به وسیله نیتروژن مایع خنک می شود. این دوربین تصاویر خود را به صورت بیدرنگ(real time) از طریق یک خط انتقال داده باند C که در دید مستقیم گیرنده عمل می کند به پایگاه زمینی می فرستد.
هر چند نخستین پرواز نمونه اول این پهپاد در سال 1991 بوده اما در سال 2002 وارد تولید شده و بیش از 500 فروند از آن تولید و نزدیک به 100 فروند دیگر نیز سفارش داده شده است.هر فروند از این پهپاد در سال 2011 قیمتی بالغ بر 50هزار دلار داشته و کل سامانه های آن یعنی با احتساب قیمت بخش های زمینی 15.5 میلیون دلار که شامل چهار هواپیما، خودروهای حامل و پرتابگر و سامانه بازیابی و هدایت زمینی است. یک مجموعه کامل این پهپاد از سری 200، به 22 نفر سرباز برای کاربری احتیاج دارد.
یکی از مهمترین مشخصات این پهپاد استفاده گسترده از مواد کامپوزیت و همچنین موتور وانکل در آن است. استفاده از مواد کامپوزیت این پهپاد را کوچک و سبک کرده و استفاده از موتور کم توان باعث شده است تا کمترین بازتاب راداری و فروسرخ از این پهپاد ساطع شده و شناسایی آن مشکل شود.
پهپاد RQ-7B در حال آغاز پرواز
اما محموله قابل حمل توسط این پهپاد با توجه به نوع ماموریت آن تغییر می کند. حسگرهای الکترواپتیکال، فروسرخ و رادار روزنه مصنوعی با توان نقشه برداری از سطح زمین از جمله تجهیزات قابل هم توسط این پهپاد است. اما از دیگر سامانه های پیشرفته قابل حمل توسط این پهپاد حسگرهای "تصویربرداری فراطیفی" است. در این بخش این حسگرها این توانایی را دارند که نورهای فرابنفش و فروسرخ که چشم انسان توان دیدن آن را ندارد شناسایی کرده و با استفاده از طیفهای الکترومغناطیسی موجود، هر منطقه و یا شیء را بازرسی کرده و حتی به مواد تشکیل دهنده آن نیز پی ببرد. به عنوان مثال تشخیص دهد تانک یا موشک قرار گرفته در این منطقه واقعی است یا نه.
یکی از انواع مجموعه سامانه های شناسایی که در نمونه هایی از این پهپاد استفاده می شود ساخت صنایع هوایی اسرائیل بوده که شامل یک دوربین حرارتی جلو نگر، دوربین فیلمبرداری دید در روز و نشانه گذار لیزری است. ارابه فرود این پهپاد شامل سه چرخ است، یک چرخ زیر دماغه و در چرخ اصلی زیر بدنه. عملیات فرود پهپاد شدو با کمک سامانه فرود تاکتیکی خودکار مدیریت شده و پس از فرود یک قلاب باعث توقف آن در مسافتی کمتر از 52 متر می شود.
پهپاد RQ-7 اخیرا با سامانه الکترواپتیکی مدل WESCAM 11SST مجهز شده است. این حسگر 7 تصویر ویدئویی در ثانیه را دریافت کرده و به سرعت در اختیار مرکز فرماندهی قرار می دهد. با کمک این سامانه می توان از ارتفاع 4000 متری فضایی به مساحت 300 کیلومتر مربع را در ظرف تنها یک ساعت پوشش داده و تصاویری بسیار با کیفیت از آن تهیه کرد. از دیگر سامانه های قابل نصب بر روی "Shadow " دوربین های مخصوص عملیات در روز با توان زوم 14 برابر است که به این پهپاد کمک می کند پس از شناسایی اهداف و زوم بر روی آنها بحث هدف گیری و ارائه مختصات به واحدهای تهاجمی را نیز به انجام برساند.
پهپاد RQ-7 از یک موتور مدل " UEL AR 741 " نیرو می گیرد که توانی در حدود 28.3 کیلو وات را برای آن فراهم کرده و آن را قادر می سازد تا با سرعت 148 کیلومتر در ساعت تا ارتفاع 4500 متری پرواز کند. برد این سامانه در حدود 100 کیلومتر و توان ماندگاری در حدود 6 تا 9 ساعت را بر روی منطقه مورد نظر دارد. البته در مدل " 600 " با افزایش دهانه بال و قدرت موتور توان ماندگاری و سرعت این پهپاد افزایش پیدا کرده است. در این مدل ماندگاری در آسمان به 12 الی 14 ساعت رسیده و می توان با مسافتی در حدود 200 کیلومتر را با آن پوشش داد.
پهپاد RQ-7 مدل 600
برای به پرواز درآوردن این پهپاد نیز از یک سامانه پرتاب هیدرولیکی که بر روی چرخ قرار دارد استفاده می شود. این سامانه پهپاد را با سرعت 350 تا 400 متر در دقیقه پرتاب می کند و سپس پس از فعال شدن موتور این سامانه به پرواز می پردازد. برای فرود نیز " RQ-7 " می تواند بر روی باندی به طول 95 متر فرود بیاید و یا با نصب قلاب هایی بر روی بدنه آن این پهپاد را در آسمان به وسیله کابلهای گیرنده متوقف کرد.پهپاد RQ-7 اصولا یک پرنده بی سرنشین شناسایی به حساب می آید که قابلیت حمل تسلیحات را ندارد. اما اخیرا گزارش هایی در فضای مجازی منتشر شده است که نشان از علاقه نیروهای مسلح آمریکا به مسلح کردن این پهپاد دارد.
این پهپاد در ماه جولای سال 2007 به رکورد 200هزار ساعت پرواز رسید که رکورد قبلی آن که 100هزار ساعت در 13 ماه بود را دو برابر می کرد. در ماه آوریل سال 2008 شدو به رکورد 300هزار ساعت پرواز رسید و در ماه می سال 2010 ساعات پروازی آن به بیش از 500هزار ساعت رسید. این نشاندهنده میزان اهمیت شدو در مأموریت های تاکتیکی آمریکا در این مدت و میزان اعتماد و ارزش سامانه های آن است.در 6 آگوست سال 2012 اعلام شد این پهپاد رکورد 750هزار ساعت پرواز و 173هزار مأموریت رزمی را به جای گذاشته است.
نمونه B آن که از سال 2004 تولید شد (بنا بر اعلام برخی رسانه های غربی این مدل، در اختیار ایران قرار دارد) دارای بال های بزرگتر با دهانه بال 4.3 متر است که نه تنها از لحاظ آیرودینامیک مداومت بیشتری داشته بلکه امکان حمل سوخت بیشتری تا 44 لیتر را برای رسیدن به مداومت پروازی 6 ساعت فراهم آوردند. همچنین میزان محموله قابل حمل آن به 45 کیلوگرم افزایش یافت.
همچنین در نمونه ای از "شدو"، سامانه های اویونیک هم ارتقاء یافتند و دستگاه های رله مخابراتی هم در بال های آن نصب شد تا این پهپاد نقش سامانه هوایی رله مخابراتی را هم بین نیروهای زمینی و مراکز فرماندهی ایفا کند. در ادامه موتور این پهپاد نیز بهسازی شد و در نمونه هایی از موتورهای دیگری هم استفاده شد و نمونه هایی از این پهپاد با دهانه بال 6.1 متر به مداومت پروازی 9 ساعت می رسند.
یکی از سامانه های جانبی آزمایش شده روی نموه های از این پهپاد یک جمر است که می تواند محوطه ای 4*4 کیلومتری را تحت تأثیر قرار دهد.
از نکات جالب توجه رقابت شرکت های بزرگی مانند لاکهید مارتین، جنرال دینامیکز و ریتئون برای ساخت تسلیحات قابل حمل توسط پهپاد "شدو" است که مورد توجه ارتش آمریکا قرار دارد. تعدادی جایگاه حمل بار خارجی برای آن در نظر گرفته شده که میتواند تسلیحاتی نظیر پرتابه های هدایت شونده کالیبر 81 میلیمتری و یا بسته های امدادی برای رها کردن برای سربازان روی زمین را حمل کند.
برای این پهپاد طرح های توسعه ای دیگری هم وجود دارد که در حال پیگیری است. این نشان دهنده این مطلب است که شدو پهپاد مهم و ارزشمندی برای آمریکایی ها محسوب می شود زیرا هم به طور گسترده آن را به کار گرفته اند و هم به دنبال توسعه نمونه های مختلف آن هستند.
سرعت بیشینه نمونه های سری200 این پهپاد بالغ بر 204 کیلومتر برساعت و سرعت پیمایشی آنها 130 کیلومتر بر ساعت بوده و به برد 109 کیلومتر دست می یابند. سقف پرواز این نمونه ها در حدود 4570 متر با حفظ خط دید مستقیم ارتباطی است.به گفته فرمانده نیروی هوافضای سپاه، پهپاد "شدو" نیز در اختیار ایران است. در بین پهپاد های ایرانی نمونه سهند که پیش از این در سلسله گزارش های مربوط به پهپادهای تولید شده در کشورمان به آن پرداخته بودیم شباهت قابل توجهی به شدو دارد.
آمریکا زمان نهایی برای جنگ با ایران را در ماه مارس سال آینده تعیین کرده است
فارین پالسی می نویسد: هفته گذشته ایالات متحده آمریکا موضع استراتژی خود را در مورد بحث بر سر برنامه هسته ای ایران اساسا تغییر داد.به گزارش سرویس بین الملل انتخاب ؛ این نشریه می نویسد: "این حرکت در نهایت می تواند به یک حمله نظامی به تاسیسات هسته ای شناخته شده ایران منجر شود".این نشریه به نقل از رابرت وود، مدیر امور آژانس بین المللی انرژی اتمی گزارش می دهد: "اگر ایران تا ماه مارس با آژانس بین المللی انرژی اتمی همکاری را آغاز نکند، ایالات متحده آمریکا مشترکا با اعضای دیگر گروه 5 + 1 به دنبال انجام اقدامات مناسب هستند و خواستار انتقال پرونده به شورای امنیت هستند.فارین پالسی می نویسد: اما با توجه به این گفته ها چرا دولت اوباما مهلت نهایی را در ماه مارس 2013 اعلام کرد؟
این نشریه ادامه می دهد: "پاسخ به این پرسش به آن بستگی دارد که علل حمله به ایران چیست". اسرائیل به عنوان مثال، در مورد منطقه "عدم مجازات" می گوید نباید برنامه ایران به آن قدری پیشرفت کند که حمله به ایران غیر موثر شود. به نوشته این نشریه آمریکایی ؛ از سخنان کلینتون می توان دید که دولت اوباما به این دیدگاه اسرائیل گرایش نشان می دهد.
شش ماه پس از افشای پروژه «هدیه ۶۰» و بیان جزییات این پروژه از سوی سید رضا دنیا دیده شیران، خبرنگار ما از مشهد گزارش داد که وی در یکی از مجلل‌ترین هتل‌های این شهر دیده شده است. به گزارش «تابناک»، پروژه «هدیه ۶۰» نام طرحی بود، حاکی از همکاری و برنامه‌ای مشترک میان سرویس‌های جاسوسی غربی و عربی و همچنین ضد انقلاب برای انجام سلسله اقدامات ضد انقلابی که قرار بود، بخشی از آن در بیروت انجام گیرد. در این راستا، فعالین ضد انقلاب و اپوزیسیون خارج از کشور میدان‌دار بودند و با سرمایه‌گذاری ویژه عربستان سعودی، در صدد راه‌اندازی سایت و یک شبکه تلویزیونی برای تبلیغ فتنه در بیرون کشور برآمده بودند.در این میان، «سیدرضا دنیا دیده شیران»، ایرانی متنفذ در لبنان ـ که سابقه فعالیت‌های دیپلماتیک نیز داشت ـ حلقهٔ رابط ضد انقلاب و سرویس‌های امنیتی قرار گرفته بود، به گونه‌ای که می‌کوشیدند، بخشی از سناریوی «هدیه ۶۰» را از طریق وی عملیاتی کنند. با این حال، دنیا دیده شیران در خرداد ماه سال جاری بر صفحه تلویزیون ایران ظاهر و در مستندی که از سیمای جمهوری اسلامی پخش شد، از جزییات پروژه ضد ایرانی هدیه ۶۰ پرده برداشت و از ارتباط‌هایش با عنصر نشان‌دار سعودی، انگلیسی، اسرائیلی (علیرضا نوری‌زاده و شماری از عناصر داخلی) خبر داد تا مشخص شود، بار دیگر ضد انقلاب خارج‌نشین و عناصر داخلی آنان از وزارت اطلاعات رودست خورده‌اند. اما پس از پخش این مستند در شش ماه گذشته، خبری از دنیادیده شیران نبود تا اینکه خبرنگار ما از مشهد گزارش داد که وی در یکی از مجلل‌ترین هتل‌های این شهر دیده شده و در این مکان هست. آیا افشاگری دیگری در راه است؟ این پرسشی است که مشخص نیست در چه مدت، پاسخ خود را خواهد یافت؛ اما برخی رسانه‌ها، خبر از مصاحبه‌ای مشابه مورد پیش‌گفته، در آیندهٔ نزدیک داده‌اند.
خبر حمله معترضان افغان به کنسولگری ایران در هرات، جدید‌ترین خبر از نقض مصونیت اماکن دیپلماتیک ایران در خارج از کشور است. پیش از این، اعضای سازمان منافقین با برنامه‌ریزی پیشین به سفارت ایران در آلمان متعرض شدند و در آغاز این هفته نیز، یکی از نمایندگان مجلس، از تعرض به سفارت ایران در دانمارک خبر داد.
افزون بر این، سازمان منافقین، مدتی پیش، از لیست سازمان‌های تروریستی در آمریکا بیرون شد. سرکردگان این گروهک در پارلمان‌های اروپایی و از جمله در ایتالیا و فرانسه، مشغول دشمنی با ایران هستند و نیز تلاش می‌شود، شبکه‌های تلویزیونی ایران از دسترس مخاطبین به در آیند.به گزارش «تابناک»، هرچند این اخبار به ظاهر ارتباط چندانی با یکدیگر ندارند، توجه به برخی سخنان تحلیلگران غربی درباره نوع دشمنی غرب با ایران، هم برای عامه مردم ایران و هم برای مقاماتی که آشکارا از تحریم‌ها علیه ایران استقبال می‌کنند، ضروری است. بنا بر این گزارش، در ششم مارس سال جاری، NPR یا رادیوی عمومی آمریکا که رادیویی سراسری در آمریکاست، پای سخنان دو کار‌شناس برجسته نشست تا دیدگاه آنان را درباره شیوه برخورد با ایران جویا شود. این دو مهمان، «سوزان مالونی»، کار‌شناس برجسته مسائل ایران در مؤسسه سابان و «ماتیو کرونیگ»، از اعضای شورای روابط خارجی آمریکا بودند. در چهارچوب بررسی گزینه‌های آمریکا در مقابل ایرانی که شاید به سمت مسلح شدن به سلاح هسته‌ای برود، این افراد به ابعاد گوناگون استراتژی مهار ایران پرداختند. از دید خانم مالونی، ایران باید از نظر جنبه‌های نظامی، استراتژیک، اقتصادی و دیپلماتیک ـ سیاسی مهار و به عبارت دیگر، در این حوزه‌ها از تأثیرگذاری ایران در منطقه و استفاده از توانایی‌های خود جلوگیری شود. همچنین باید در چهارچوب چهار مفهوم فوق، تلاش شود تا ایران نتواند از توانایی نظامی خود در جایی بهره گیرد، از بعد استراتژیک تضعیف شود و شرکای استراتژیک ایران از این کشور جدا شوند یا تغییر وضعیت دهند، اقتصاد ایران محدود و تضعیف و تا جایی که می‌شود، از ابزارهای دیپلماتیک علیه ایران استفاده شود.
سه جنبه نخست تلاش برای مهار ایران با نمونه‌هایی چون افزایش قدرت نظامی رقبا و دشمنان ایران، تلاش‌ها علیه سوریه و حزب‌الله و گروه‌های همراه با ایران و نیز تحریم‌های اقتصادی قابل مشاهده است.
برای محدود کردن دیپلماتیک و سیاسی ایران، دولت آمریکا به ویژه در دوره اوباما تلاش کرده است از طریق مجامع بین‌المللی، همراه کردن دیگر کشور‌ها، ارائه تصویر نامطلوب از ایران در دنیا و ایجاد شبهاتی که بر پایه آنها مواضع آمریکا درست و مواضع ایران نادرست است بر ایران فشار وارد کند. موفقیت آمریکا برای مهار دیپلماتیک ایران از راه میزان همراهی دولت‌ها و افکار عمومی جهان با فشار به ایران سنجش می‌شود.به عبارت دیگر، اگر مردم در دیگر کشور‌ها گمان کنند فشار به ایران، درست است، آمریکا در این شیوه دشمنی با ایران موفق بوده و هر کسی هم که به دامن زدن به تصور فوق کمک کند، خواسته یا ناخواسته به کمک آمریکایی‌ها آمده است.
شیوه برخورد جامعه جهانی با تحریم دیگر کشور‌ها در گذشته، برای مقایسه قابل استفاده است. محققان و کارشناسان بسیاری هستند که تحریم و حصر اقتصادی را غیر اخلاقی یا خلاف اصول حقوق بشر و یا اصول تجارت جهانی می‌دانند. اینکه تحریم‌های آمریکا علیه کوبا رفتاری اشتباه است در جهان طرفداران زیادی دارد. در مورد عراق نیز سخنان مادلین آلبرایت، وزیر خارجه سابق آمریکا که مرگ صد‌ها هزار عراقی بر اثر تحریم‌های این کشور را بی‌اهمیت دانست، با واکنش و مخالفت عمومی روبه‌رو شد و به همین دلیل است که مراکز پژوهشی آمریکایی، یکی از ضعف‌های روش تحریم ایران را جنبه غیراخلاقی بودن آن می‌دانند. اگر قرار است این ضعف مورد استفاده قرار گیرد، هم باید به روش معمول جهانی، این ضعف مورد استفاده قرار گیرد و هم این که ایران ابزارهایی برای بیان این حقیقت داشته باشد.
غرب از سویی همه تلاش خود را می‌کند که نادرست بودن روش تحریم در جایی مورد اشاره قرار نگیرد، از طریق ابزارهای سیاسی و دیپلماتیک تلاش می‌کند که کشورهای دیگر با تحریم‌های ایران همراهی کنند و مردم کشورهای دیگر را نیز متقاعد کند که تحریم‌ها علیه ایران بحق است. محدود کردن روابط دیپلماتیک ایران، جلوگیری کردن از رسیدن صدای ایران به گوش جهان و پنهان کردن پلیدی‌های گروهک منافقین همه بخش‌هایی از تلاش فوق هستند. در سخنان عالی‌ترین مقامات کشور، تحریم‌ها و فشار به ایران، ظالمانه، وحشیانه و یا غیرعادلانه نامیده شده‌اند. شیوه درست رسانه‌ای و دیپلماتیک مقابله با تحریم‌ها این است که تا حد ممکن مشروعیت فشار به کشور زیر سؤال برده شود. همه دنیا باید بفهمد که غرب در قبال ایران، رفتاری سادیستی در پیش گرفته است. دستگاه دیپلماسی کشور، رسانه‌ها و مردمی که در شبکه‌های اجتماعی هستند باید در این راستا هدایت شده و مورد حمایت قرار گیرند. به جای استقبال خیره‌سرانه از تحریم‌ها، باید به رئیس‌جمهور آمریکا یادآوری شود که نمی‌تواند هم بر ملت ایران فشار بیاورد و حقوق آن را نادیده بگیرد و هم در نوروز برای مردم ایران پیام تبریک بفرستد.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد