یک گزارش فرهنگی - مذهبی

بقعه صاحب الزمان(عج) زیارتگاهی در شوشتر

شوشتر یکی از شهرهای قدیمی ایران است که به عربی آن را «تستر» می نامند. تاریخ نویسان قدیم از جمله حمزه اصفهانی تستر را به معنی خوبتر دانسته و نوشته اند که چون شهر شوش رو به ویرانی می رفت در 6 فرسنگی آن شهری بنا شد که خوش آب و هواتر و حاصلخیزتر از شوش بود; آن شهر را شوشتر نامیدند یعنی از شوش بهتر. در استانهای افسانه ای بنای این شهر را به هوشنگ نسبت داده اند قدیمی ترین آثار به دست آمده در شهر شوشتر قدمت آن را به زمان ساسانیان می رساند و می گویند سه شادروان به دستور شاپور اول و به دست قیصر دوم و سربازان رومی که در آن زمان در اسارت ایران بودند در نزدیکی این شهر ساخته شده است. شهر شوشتر دارای بناها و آثار تاریخی از قبیل مساجد و امامزاده های متعددی است. در این شهر در دوره اسلامی و در روزگار «عمر بن خطاب » مورد تاخت و تاز قرار گرفت. در عهد امویان دژ و پناهگاه خوارج بود و شبیب خارجی آنجا را مقر فرماندهی خود قرار داده بود. پس از مرگ شبیب، «حجاج بن یوسف ثقفی » بر این شهر استیلا یافت و در دوره خلفای عباسی در زمان خلافت المعتز مساجد متعددی در این شهر بنا شد و در آن زمان شهری آباد و زیبا بود. شهر شوشتر مدتها به تصرف تیموریان درآمد و پس از انقراض سلسله تیموری به دست گروهی از شیعیان صفوی افتاد. شوشتر در شمال استان خوزستان و مانند جزیره ای در میان دو شعبه رود کارون واقع شده است. جمعیت این شهر نزدیک به دویست هزار نفر است مردمی مهربان، خونگرم، مؤمن و معتقد دارد. هوای این شهر گرمسیری است و در بعضی از سالها دمای هوای تابستان حتی به 55 درجه سانتی گراد هم می رسد. بقعه صاحب الزمان در شمال شرقی شهر شوشتر نزدیک بقعه شیخ شمس الدین واقع است. این عمارت بر فراز تپه ای در میان قبرستان واقع و در سال 1349 تعمیر و مرمت شده است. درباره چگونگی این مکان که به قدمگاه و مقام حضرت صاحب الزمان، عجل الله تعالی فرجه الشریف، معروف است; گویند که در سالهای گذشته معمول بود که در روزهای سه شنبه عده ای از نیکان شهر برای زیارت حضرت حجة ابن الحسن و خواندن دعا به اطراف شهر می رفتند و بعد از انجام اعمال ناهار خود را در همان جا صرف می نمودند. روزی هنگام ظهر زمانی که این عده مشغول صرف ناهار بودند; شخص ناشناسی با لباس عربی پیش می رود و آنان او را برای صرف ناهار دعوت می کنند. سه هفته متوالی آن شخص روزهای سه شنبه مهمان این جمع می شود. در هفته سوم ناشناس از آنان دعوت می کند تا هفته آینده ناهار مهمان او باشند. و چون ساعت موعود فرا می رسد میزبان پیش آمده و آنها را به باغی بسیار زیبا و باصفا با درختان میوه و نهرهای آب جاری راهنمایی می کند. پس از صرف ناهار و خداحافظی با میزبان هنگامی که چند قدم از محل دور می شوند به خاطر می آورند که در آن منطقه سابقا اثری از آب و درخت وجود نداشته و منطقه ای کوهستانی بوده است. همگی برمی گردند و هرچه جستجو می کنند; اثری از آن باغ نمی یابند. تکبیر گویان به شهر برمی گردند در حالی که یقین داشتند که میهمان صاحب الزمان بوده اند و آن محل هم اکنون به «الله اکبر» معروف است. نقل کرده اند که محل زیارت قسمتی است که بعدها پس از بنای بقعه منبر سنگی در آنجا نصب گردیده است. از سنگ نبشته ای که در یکی از اتاقهای مخروبه این بقعه به دست آمده معلوم می شود که بنای اولیه آن به وسیله «درویش کریم » نامی در دوران سلطنت «شاه صفی صفوی » در سال 1047 هجری قمری بوده و بعدها در اوایل قرن چهاردهم هجری قمری مرحوم حاج ملا حسین طبیب شوشتری ساختمانهای دیگری بر آن افزوده است. هیات امنای مقام در سال 1355 اقدام به تعمیر اساسی این مکان و توسعه حرم و رواقها نمودند و ساختمان نسبتا وسیعی را برای استفاده زائرین بنا کردند. این مکان شریف همیشه مورد احترام مردم خوزستان بوده و همیشه عده زیادی از زائرین برای زیارت و عبادت و درک فیض درآمد و شد هستند و در روزهای مبارکی چون نیمه شعبان، ولادت با سعادت حضرت ولی عصر، عجل الله تعالی فرجه الشریف، جمعیت بسیاری از مردم شوشتر و دیگر شهرهای خوزستان و ایران به این مقام روی می آورند و با شعر خواندن و مداحی میلاد با سعادت مولای خود را جشن می گیرند.