سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستاناخبار سیاسی
سرویس اقتصادی ـ فراز و فرودهای پیشنهاد 6.7 میلیارد دلاری و 1040 مایلی خط لوله تاپی ( ترکمنستان، افغانستان، پاکستان، هند) فراتر از آن چیزی است که هندی‌ها می‌‌اندیشیدند.
به گزارش «تابناک»، در 25 ژانویه، موضوع خط لوله تاپی بحث اصلی در دیدار رؤسای جمهور ترکمنستان و افغانستان بود. حامد کرزای برای دیدار با همتای ترکمن خود، قربان‌قلی بردی محمداف و در چهارچوب یک سفر کاری به شهر ترکمن‌باشی در ساحل دریای خزر رفته بود.
شبکه تلویزیونی آلتین آسیر گزارش کرده است که طرفین بر علاقه خود برای تلاش بیشتر درباره این خط لوله تأکید و به اهمیت کار گروه کاری و کمیته راهبری خط لوله تاپی اشاره کرده‌اند.
درباره شانس واقعی ساخت چنین خط لوله‌ای تردید است و بناست، این خط لوله سالانه 27 میلیارد متر مکعب (bcm) گاز طبیعی ترکمنستان را از میدان گازی دولت آباد در دریای خزر و از راه افغانستان و پاکستان به شهر Fazilka در هند برساند و طرفیت آن به تدریج به 33 bcm خواهد رسید. از bcm 27 فعلی، دو میلیارد متر مکعب به افغانستان می‌رسد و باقی مانده آن بین پاکستان و هند به طور مساوی تقسیم خواهد شد.
مسأله مهمی که درباره این خط لوله مورد اشاره قرار می‌گیرد، این است که باید از دو کشور تقریبا در حال جنگ و درگیری گذر کند. مسیر خط لوله در افغانستان از ولایت‌های هرات، هلمند و قندهار می‌گذرد که در همه آنها، طالبان از قدرت فراوانی برخوردار است و بنابراین هم در زمان ساخت و هم در زمان بهره‌برداری به نیروی انسانی و پول فراوانی نیاز است تا از آن نگهداری شود.
روشن است که چرا کرزای مشتاقانه پیگیر ایجاد این خط لوله است. نخست این که وی می‌تواند در برابر رقبای خود ادعا کند که در افغانستان فراتر از شهردار کابل عمل می‌کند. به همین دلیل است که در اواخر سال 2010، وحیدالله شهرانی، وزیر معادن و صنایع افغانستان اعلام کرد که دولت برای حفاظت از این خط لوله، هفت هزار سرباز را به خدمت خواهد گرفت.
انگیزه دوم کرزای این است که از حق ترانزیت گاز این کشور به عنوان منبعی پایدار در تأمین بودجه دولت افغانستان استفاده کند. در حالی که 90 درصد بودجه افغانستان متکی بر کمک‌های خارجی است، درآمد تاپی برای افغانستان، 300 میلیون دلار در سال و تقریبا برابر با یک سوم درآمد داخلی دولت در سال (887 میلیون دلار) است.
چنین انگیزه‌هایی باعث شد، کرزای در نوزدهم دسامبر 2008، بانی مشترک قطعنامه‌ای در مجمع عمومی سازمان ملل (قطعنامه 210/63 در مورد ترانزیت ایمن انرژی) شود که خواستار همکاری جهانی برای «تضمین انتقال امن انرژی به بازارهای جهانی از طریق خطوط لوله و دیگر سیستم‌های انتقال» است.
از سوی دیگر، ترکمنستان در پی تنوع‌بخشی به مسیرهای صادرات گاز خود است. در چهاردهم دسامبر 2009، ترکمنستان و چین بخش اول از خط لوله 1139 مایلی را افتتاح کردند که قرار است سالانه 40 میلیارد متر مکعب از گاز ترکمنستان را به چین برساند. ساخت این خط توسط شرکت ملی نفت چین (CNPC) تأمین اعتبار می‌شود، ولی خط لوله تاپی هنوز مشکل تأمین اعتبار ساخت نیز دارد.
چالش مهم ترکمنستان این است که تا جایی که می‌شود، از تسلط گازپروم روسیه بر مسیرهای صادرات گاز خود بکاهد. جدای از انتقال گاز ترکمنستان به ایران، این کشور در پی این است که نهایتا از شمال به روسیه، از شرق به چین، از جنوب از طریق تاپی و از غرب به اروپا گاز صادر کند. این پرسش برای ترکمن‌ها اهمیت یافته است که وقتی این همه گزینه متنوع هست، چرا این کشور باید گاز خود را به مسیر پرخطر تحت تسلط طالبان بفرستد.
وضعیت صادرات حال و آینده گاز ترکمنستان به قرار زیر است.
