سرویس ورزش مشرق – از اولین بازی تیم ملی مان در جام جهانی 2018 روسیه شاهد برخوردهای قهری داوران با ملی پوشان کشورمان بودیم. اینکه به نوعی با نگاه از بالا و تحکم در برخورد با ملی پوشان مان رفتار می شد عجیب بود و البته ناراحت کنند. اوج این رفتارها در دیدار با پرتغال بود که حساسیت هم به همان اندازه به اوج خود رسید. جایی که داور ضربه آرنج رونالدو به صورت پورعلی گنجی را مستحق کارت زرد ندید و فریاد تصمیم مشکوک یا ناخواسته اش را بر سر بازیکنان ما کشید!
امیر صدیقی در گفت و گو با مشرق، در این باره تصریح کرد: داورانی که در جام جهانی حضور پیدا می کنند قطعا جزو بهترین های دنیا هستند و ما نمی توانیم خیلی راحت آنها را زیر سئوال ببریم ولی در این باره که چرا با بازیکنان تیم ایران بدرفتاری هایی می شد را می توان از زوایه ای دیگر نگاه کرد. در مرحله گروهی بازی ها حساس شده و تیم های بزرگ در حال صعود سخت به دور یک هشتم هستند و به این دلیل بازی ها حساس تر از آنی است که شاید کمیته برگزاری و کمیته داوران فیفا انتظارش را داشتند.
کارشناس امور بین الملل در مسایل حقوقی فوتبال خاطر نشان کرد:
اینکه داوران خاص یا به اصطلاح همزبان یکی از تیم ها بودند و برای دیدارهای تیم ملی ما انتخاب شدند از نگاه من که خودم پیش از این داوری می کردم این است که شاید این یک حسن هم باشد که داور می تواند با ارتباط برقرار کردن با بازیکنان دو یا یک تیم، بازی را کنترل کند، ولیکن در مسابقاتی که ما دیدیم متأسفانه داوران برخورد خارج از عرفی با بازیکنان ما داشتند و این مقداری با سهمی که ما ایرانیان برای فوتبال مان قایل هستیم جور در نمی آمد. یعنی با عملکرد بی نظیری که داشتیم همخوانی نداشت. شاید آنها تیم ایران را دست کم گرفته بودند.
عضو پیشین ioc تصریح کرد: شاید هم چون اسامی بازیکنان تیم مقابل ایران بزرگ بودند باعث می شد که داوران مقداری بیشتر مراعات حال آنها را بکنند. بازیکنان ما گرچه ارزشمند هستند و ما برایشان احترام قایل هستیم ولی در میادین رسمی بین المللی به آن اندازه شناخته شده نیستند و احساس می کنم نفرات تیم ما خیلی نمی توانستند حتی با زبان انگلیسی، ارتباط مؤثری برقرار کنند و آن نکته مورد نظرشان را به داوران انتقال بدهند.
صدیقی در این باره که اسپانسرها در نظرات داوران چه تأثیری دارند بیان کرد:
اینکه برندها و اسپانسرهای معروف به واسطه حمایت مالی هنگفت از ستاره هایی مانند رونالدو یا مسی می توانند در تصمیماتی که برای تیم های این دو بازیکن یا دیگر ستاره های حاضر در جام گرفته می شود تأثیرگذار باشند کتمان ناپذیر است. همین آدیداس برای حمایت مالی از مسی به فیفا پیشنهاد داده از سال 2018 تا 2030، 850 میلیون دلار پرداخت کند. گرچه نایکی حامی مالی فیفا در این مسابقات نبود ولی به هر حال اسپانسر رونالدو هم دوست دارد برندش و بازیکنش باشد تا بدرخشد و مارکش را تبلیغ کند. به نظرم خود رونالدو بازیکن بزرگی است که باعث شد تصمیمات داوری به سمتش باشد نه برندی که ما مدنظرمان است. ولی نمی توان پشت پرده ماجراها را نادیده گرفت و خیلی هم سخت است که اینها را به هم وصل کنیم.
وی در این باره که قضاوت داور بازی در چه سطحی بود خاطر نشان کرد: در کمتر دیداری سه بار درخواست VAR داده می شود. یعنی وقتی سه بار درخواست VAR به او می دهند یعنی که داور تسلطی روی بازی و کل مجموعه اش نداشته که مجبور شده این کار را انجام بدهد. ضمن اینکه خود ما معتقدیم خطایی دیگر که روی طارمی انجام شد می توانست مستحق یک پنالتی دیگر باشد ولی داور چشمانش را بست یا رونالدو به دلیل خطای هند باید کارت زرد دوم را می گرفت و اخراج می شد.
من خودم را در حد کارشناسی داوری نمی دانم ولی وقتی داور برای خطای رونالدو درخواست VAR می دهد حتما باید با کارت قرمز بدهد ولی ما نمی دانیم در گوشش چه موضوعی به او انتقال داده اند. شاید فکر می کرده که شدت ضربه بیشتر از این باشد و برای همین درخواست VAR داده است. شاید تصور می کرد می تواند با کارت زرد رونالدو را جریمه کند ولی وقتی رفت و فیلم را دید متوجه شده که شدت ضربه به حدی نبود که مستحق کارت قرمز باشد.
وی ادامه داد: به هر حال به نظر می رسد این داور علاقمند بوده کارت قرمز نشان بدهد ولی شاید توصیه ای به او شده باشد! در مجموع احساس می کنم ما باید همیشه با چشم باز همه چیز را ببینیم و منطق در پس نگاه مان باشد و خیلی راحت همه چیز را زیر سئوال نبریم. بالاخره مسابقاتی در این سطح برد و باخت دارد و تیم های بزرگ هم در حال شکست خوردن و متوقف شدن هستند و این منطقی نیست که همه چیز را احساسی ببینیم.
صدیقی در پایان گفت: اگر VAR بد بود که برای رونالدو پنالتی گرفتند، همان تکنولوژی برای ما هم یک پنالتی گرفت و نمی توان همه چیز را زیر سئوال برد . به نظر می رسد فوتبال هم می خواهد مانند دیگر مسایل دنیا مدرن تر جلو برود و از تکنولوژی عقب نباشد.
