سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانتحلیل های سیاسی روز
راه های حفظ اثرگذاری ایران درمنطقهایران می تواند از طریق گروه هایی مثل حزب الله و گروه های انقلابی دیگر به این انقلاب ها کمک کرده و در امور تبلیغاتی، مشاوره ای و سازماندهی آنان را یاری کند.
تحولات جهان عرب به نام بیداری اسلامی در ظاهر با خودسوزی یک جوان تونسی به نام محمد بوعزیزی شروع شد و سپس به صورت دومینو به دیگر کشورهای عربی که ماهیت اقتدارگرایانه داشتند، تسری پیدا کرد. تحولات مذکور در ابتدا موجی از خوشبینی را در محافل مختلف جهان به همراه داشت. به مرور انقلاب های عربی در بیشتر موارد ناکام ماند. ناکامی انقلاب های عربی بسته به متن وقوع این تحولات ریشه های متفاوتی دارد. فرجام بیداری اسلامی را بعد از گذشت چند سال در گفتگو با دکتر علی اصغر زرگر از اساتید دانشگاه و کارشناس مسائل بین المللی بررسی کرده ایم.
بعد از گذشت چند سال فرجام بیداری اسلامی در کشورهای منطقه چیست؟
در رابطه با تعریف و ماهیت این تحولات مشکلاتی وجود دارد. ما با توجه به شعارها و مشخصه هایی، این تحولات خاورمیانه را، بیداری اسلامی نامیدیم. اما غربی ها یا به طور کلی کسانی که بیشتر خود را درگیر قضایا کردند آن را بهار عربی نامیدند. دلیل آن ها هم این بود، که بهار چند ماهی است و بعد از مدتی خشک می شود و از بین می رود. این نظر و فرضیه ای بود که معمولا کشورهای غربی روی مسئله بهار عربی یا بیداری اسلامی داشتند. این تعریف هر چه باشد موجب تحولاتی در این کشورها شد و براساس آن نگاه مردمان خاورمیانه یا حداقل بخشی از آن ها بر این بود که به هویت اسلامی و ملی عربی خود برگردند. این عمل همانند هر جنبش دیگر با مشکلاتی روبرو گشت. مثلا در تونس تا حدودی موفقیت آمیز بود و توانست یک نظام دموکراتیکی که رضایت مردم را جلب می کرد، روی کار بیاید. به نظرم این نظام دموکراتیک می تواند کار خود را در دراز مدت انجام دهد. اما در لیبی هنوز آن انقلابی که شایسته است، مستقر نشده است. به طوریکه گروه های افراطی از آنجا سر در آوردند و کشورهای عربی به نحوی به جان هم افتادند. به نظر می رسد راه درازی در پیش است تا در لیبی حکومتی مستقر شود که بتواند به خواسته های مردم جامه عمل بپوشاند. در مصر هم اسلام گراها و اخوان المسلمین، بعد از مدت ها مبارزه و سرکوب روی کار آمدند. ولی با توجه به نداشتن یک رهبری منسجم، نداشتن یک برنامه اقتصادی و وجود نیروهای مخالف از جمله ارتش، ملیی گراها و غیر مسلمانان، نتوانستند به اهدافی که انقلاب مشخص کرده بود، برسند. نیروهای فرا منطقه ای هم در این موضوع دخالت کردند. در نهایت ماهیت رژیم و حکومت به وضعیت سابق خود برگشت.
مهم ترین چالش ها و عوامل نافرجامی انقلاب های عربی یا بیداری اسلامی چه بوده است؟
عدم وجود رهبری قاطع یا احزاب قدرتمند قاطعی که دارای یک برنامه اقتصادی و سیاسی باشند (این امر در مصر به اثبات رسید) در ناکامی انقلاب های بیداری اسلامی مهم بوده است. به طوری که اخوان نتوانست ایده ها، آرزوها و توقعات انقلابیون را در کوتاه مدت برآورده کند و چون در این کشورها حرف اول را ارتش می زند و جو داخلی و سیاست خارجی کشورهایی مثل مصر امنیت محور بوده و امنیت آن ها در داخل بر دوش ارتش است، آن ها توانستند اخوان را از صحنه خارج کنند.
دوم این که در کشورهایی که تحولات به صورت پیوسته به وقوع می پیوندد، علاوه بر این که رهبری قدرتمندی ندارند، فاقد جامعه مدنی قدرتمند هستند، تا بتوانند به راحتی اوضاع را کنترل کرده و سازمان هایی را مستقر کنند. در این کشورها دیکتاتوری حدود بیست سی سال حکومت کرده است و هیچ خبری از احزاب و جامعه مدنی نبوده است. یعنی آنچه که موجب قوام و پایداری می شده در این کشورها وجود نداشته است. لذا با فروریختن دیکتاتوری هرج و مرجی به وجود آمده است و به این کشور فرصتی داده نشده است تا مردم و سازمان های انقلابی مستقر شوند. به همین دلیل با هر طوفان و شورش و هر دخالت نیروی داخلی و خارجی اوضاع به هم ریخته است. لیبی نیز از همین موضوع رنج می برد.
نقش بازیگران خارجی در نافرجامی انقلاب های عربی یا بیداری اسلامی تا چه حدی بوده است؟
به نظر می رسد که کشورهای خاورمیانه جزو آن کشورهایی است که هم جریان های اصلاح طلبی و انقلابی گری در آن وجود دارد و هم جریان های عکس آن. در واقع نیروهای خیلی متفاوتی دست اندر کارند. در حال حاضر آمریکا و نیروهای فرا منطقه ای (به جز اسرائیل) در کشورهای اسلامی نه حکومتی صد در صدی در اختیار دارند و نه گروه هایی که بتوانند از آن ها حمایت کنند. بنابراین هرج و مرج کاملی وجود دارد که از کنترل کشورهای آمریکای و غربی خارج است. با این حال توانسته اند، گروه های افراطی مثل داعش را شکل دهند و مسلمان ها را دراین منطقه به جان هم بیندازند. بنابراین ما در کشورهای اسلامی همچون عراق، مصر، لیبی، تونس، شمال آفریقا، عربستان و حوزه خلیج فارس جریان های منسجمی نداریم که با یک رهبری بتوانیم آن ها را تجزیه و تحلیل و آینده نگری کنیم. به نظر می رسد مردم از رژیم های خود ناراضی هستند، اما هم نیروهای داخلی و هم نیروهای فرا منطقه ای نمی خواهند، این جریان ها به ثمر برسند و در مقابل می خواهند نیروهای افراطی را به جای آن مثلا در یمن ایجاد می کنند. در واقع اکنون حوثی ها انحصار طلب نیستند. آن ها پایتخت صنعا را گرفته و در مجموع می گویند ما باید دارای قانون اساسی باشیم و سازمان هایی که بتواند حکومت کرده و در عین حال حقوق ما را نیز رعایت کنند.
همین اتفاق در لیبی می افتد. در واقع این جریان ها همانند انقلاب اسلامی ایران نیست که به صورت یک جریان منسجم و یک رهبری قدرتمند به کار خود ادامه دهد و در مجموع بتواند با یک ایده خاصی نیروی قدرتمندی را تشکیل دهد و سازمان های منسجمی را مستقر کند. به نظر من تشکیل چنین چیزی اصلا در هیچ یک از کشورهای عربی قابل پیش بینی نیست. کشور عربستان با پول نفت خود مشروعیت می خرد و یک سری کارهای درونی را انجام می دهد و در دراز مدت به پایداری و ثبات این کشورها کمک می کند. در عین حالی که گروه های شیعه مخالفی که در عربستان حضور دارند، درصدشان آن چنان بالا نیست که بتوانند یک انقلاب را در آنجا به وجود بیاورند. لذا اگر سرمایه گذاری هم قرار است انجام شود، باید روی اکثریت سنی انجام شود و این در کوتاه مدت قابل انجام نیست.
راه های حفظ اثرگذاری ایران از رهگذر بیداری اسلامی در منطقه چیست؟
من گاهی این تحولات را با تحولات ایران در خرداد 42 و مسائل بعد از آن مقایسه می کنم، که در این مرحله ظاهرا سرکوب شد و حدوداً 15 سال طول کشید، تا زمانی که انقلاب اسلامی به وقوع پیوست. به نظر می رسد، همین روند در کشورهای عربی، منتهی با نگرش دیگری اتفاق بیفتد.
در این حال درست است که ایران از نظر ایدئولوژی و ارائه کمک هایی می تواند تاثیر گذار باشد. چنانچه حوثی ها بر اساس مدل ایران توانستند کمیته هایی را تشکیل دهند و علاوه بر آن حمایت معنوی از ایران بگیرند. در مجموع دست ایران در دادن این کمک ها معمولا بسته است. درعین حال از نظر مالی و از نظر تسلیحاتی نمی تواند مثل کشور آمریکا یا روس ها به راحتی دخالت و کمک نظامی کند. چون دو جنبه منفی پیدا می کند و علاوه بر اتهام دخالت این کشورها هم متهم می شوند که از ایران کمک دریافت می کنند. ایران نیز در سطح بین المللی از این قدرت و توانایی برخوردار نیست که بتواند چنین کمک هایی را به دست آن ها برساند.
یکی از راه های حفظ اثر گذاری ایران این است که با این گروه ها ارتباط برقرار کند. این ارتباط از طریق گسترش کنسولگری و سفارت خانه های خود و انجام مشاوره است. همچنین در امر تبلیغات و سازماندهی نیز می تواند فعالانه عمل کند. چنانچه زمانی که انقلاب هایی در آمریکا و دیگر نقاط دنیا در جریان بود، شوروی سابق این کار را از طریق برخی از کشورها، مثل کوبا انجام می داد. ایران هم می تواند از طریق گروه هایی مثل حزب الله و گروه های انقلابی دیگر به این انقلاب ها کمک کرده و در امور تبلیغاتی، مشاوره ای و سازماندهی آنان را یاری کند. اکنون نیز در مورد یمن و در جایی که شیعیان در اکثریت هستند این کار شدنی است. اما در کشوری مثل بحرین که محاط در آب است و آمریکایی ها حضور دائم دارند حضور کشورهای طرفدار ایران بسیار مشکل است
منبع: رصد
- See more at: http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13931210000919#sthash.j45e0wyi.dpuf
ایران می تواند از طریق گروه هایی مثل حزب الله و گروه های انقلابی دیگر به این انقلاب ها کمک کرده و در امور تبلیغاتی، مشاوره ای و سازماندهی آنان را یاری کند.
واکنش کاخ سفید به انتشار تصویری توسط سفارت رژیم اسرائیل + عکس
جنگ لفظی میان مقامات آمریکا و رژیم اسرائیل ـ که از چند هفته پیش و در
پی اعلام تصمیم نخست‌وزیر این رژیم برای سخنرانی در کنگره آمریکا آغاز شده بود ـ
روز به روز بیشتر توسعه پیدا می‌کند. در همین راستا، انتشار یک تصویر استهزاآمیز
علیه سیاست‌های هسته‌ای آمریکا در صفحه توئیتر سفارت رژیم اسرائیل در واشنگتن،
واکنش کاخ سفید را در پی داشته است.تیتر اصلی که در این صفحه ساختگی منتشر شده، از این قرار است: «رئیس جمهور ایران اعلام کرد: چگونه ما غرب را فریب دادیم؟». از جمله دیگر تیترهای قرار گرفته در این صفحه، می‌توان به این مورد اشاره کرد: «با وجود بازرسی‌ها، ایران غیرقانونی به تجهیزات مورد نیاز برای تکمیل رآکتور اراک دست یافته است».
در حقیقت، مضمون تیترهای قرار گرفته در این صفحه روزنامه ساختگی، بیانگر این است که آمریکا و دیگر کشورهای عضو گروه ۱ +۵، در حال تلاش برای دستیابی به یک «توافق بد» با ایران هستند و به زودی از این کار پشیمان خواهند شد. محور این دیدگاه آن است که بنا به درخواست ایران، هر گونه محدودیت که در موضوع هسته‌ای بر ایران اعمال شود، موقت خواهد بود.
اما در واکنش به انتشار این تصویر، جاش ارنست، سخنگوی کاخ سفید گفت، هنوز آن را ندیده و نمی‌داند تصویر مذکور می‌خواهد دقیقاً چه پیامی را منتقل کند. با این حال، وی اشاره کرد که اسرائیلی‌ها در مرحله نخست مذاکرات و زمانی که طرفین به توافق مقدماتی ژنو دست یافتند نیز به شدت از آن انتقاد می‌کردند. وی اظهار داشت: «آن‌ها می‌گفتند که برنامه اقدام مشترک (توافقنامه ژنو) یک اشتباه تاریخی است و توافقی شیرین برای ایران خواهد بود، ولی یقیناً این گونه نبود».
وی در بیان اینکه چرا توافق هسته‌ای برای غرب موفقیت آمیز بوده، گفت: «ذخایر اورانیوم ۲۰ درصدی ایران دیگر وجود ندارد. بخشی از آن خنثی‌سازی شده و بخشی دیگر به نوعی از اورانیوم تبدیل شده که نظامی کردن آن دشوار است».
ارنست همچنین گفته در زمان امضای توافقنامه ژنو، نتانیاهو به اشتباه پیش‌بینی می‌کرد که ایران از محل کاهش تحریم‌ها ۵۰ میلیارد دلار به دست خواهد آورد؛ اما تنها ۶ تا ۷ میلیارد دلار از این محل نصیب ایران شد.
وی افزود: «من فکر می‌کنم باید شما را تشویق کنم که وقتی آن‌ها (اسرائیلی‌ها) درباره توافقی که هنوز کامل نشده نکات بدی را مطرح می‌کنند، اندکی ریزبین‌تر و دقیق‌تر باشید».
از
مدت‌ها پیش و همزمان با پیگیری روند دیپلماتیک در موضوع هسته‌ای ایران از سوی
کشورهای عضو گروه ۱+ ۵، برخی کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس ضمن ابراز نگرانی نسبت به
این موضوع، درصدد راه‌هایی برای مقابله با ایران برآمده‌اند. اکنون و در شرایطی که
چشم انداز دستیابی طرفین مذاکرات هسته‌ای به توافق از هر زمانی جدی‌تر شده، حتی
صحبت از اتحاد این کشورها با رژیم اسرائیل نیز به میان می‌آید.هارولد رود، پژوهشگر ارشد مؤسسه «گیت استون» آمریکا و مشاور سابق وزارت دفاع این کشور بر این باور است در این شرایط، احتمال شکل گیری یک اتحاد موقت تاکتیکی میان دولت‌های عربی و رژیم اسرائیل وجود دارد. وی در این زمینه به تجربه جنگ نخست خلیج فارس و حمله عراق به کویت اشاره می‌کند که در پی آن، سازمان‌های صهیونیستی با سعودی‌ها و کویتی‌ها همسو شدند.
با این حال، رود اشاره می‌کند در آن زمان نیز این اتحاد، جنبه‌ای موقت داشت و پس از آزادسازی کویت از دست صدام، چون نیاز کشورهای عربی به اسرائیلی‌ها از میان رفته بود، این اتحاد نیز از میان رفت؛ بنابراین، وی معتقد است تا زمانی که ایران به عنوان مسأله‌ای مشترک برای کشورهای عربی و اسرائیل بماند، می‌توان انتظار برقراری روابط گرم تری میان این دولت‌ها و تل آویو را داشت.
مقامات کشورهای عربی در هفته‌های اخیر مکرر با یکدیگر دیدار و درباره تهدیدی که از ناحیه داعش و همچنین ایران متوجه خود می‌دانند، با یکدیگر گفت‌و‌گو کرده‌اند. در این میان، چشم انداز بهبود روابط ایران و آمریکا، همواره همچون چالشی مهم مورد توجه آن‌ها قرار داشته است.
با این حال، رود معتقد است هنوز نمی‌توان انتظار شکل گیری یک جبهه واحد در منطقه از «دولت‌های سنی» علیه ایران را داشت، زیرا از یک سو کشوری چون ترکیه، روابط اقتصادی نزدیکی با ایران دارد و از سوی دیگر، برخی کشورهای این مجموعه، حامی اخوان المسلمین و برخی دیگر حامی رویکرد عربستان هستند.
این مقام سابق آمریکایی در پاسخ به سؤالی درباره چرایی دیدارهای مکرر مقامات ارشد کشورهای عربی طی هفته‌های اخیر می‌گوید، آن‌ها با یک مشکل جدی مواجه هستند که از ناحیه تلاش آمریکا برای دستیابی به توافق هسته‌ای با ایران ناشی می‌شود. از سوی دیگر، ظهور داعش نیز موجب شده در عمل ایران و آمریکا برای مبارزه با این گروه به یکدیگر نزدیک شوند و این تحولات در مجموع به نفع ایران بوده است.
با وجود این، کشورهای عرب منطقه همچنان به همراه کردن ترکیه با خود و تشکیل بلوکی واحد علیه ایران امیدوارند. عبدالرحمان الراشد، تحلیلگر سعودی در مطلبی که در این زمینه در روزنامه «الشرق الاوسط» منتشر کرده، می‌نویسد: «در صورت امضای توافق هسته‌ای توسط تهران، ترکیه می‌تواند برای جلوگیری از توسعه نفوذ منطقه‌ای ایران ـ که آنکارا را نیز تهدید می‌کند ـ با این بلوک بزرگ همکاری کند. آنکارا می‌تواند ببیند ایران چگونه به سرعت در عراق و سوریه (دو کشوری که مستقیم بر امنیت و ثبات ترکیه تأثیر می‌گذارند) نفوذ می‌کند».
یفرائیم انبار، مدیر مرکز مطالعات استراتژیک بگین ـ سادات در دانشگاه «بار ایلان» نیز می‌گوید: کشورهای عرب منطقه، منتظر امضای توافق هسته‌ای نخواهد ماند و از هم اکنون در تلاش برای شکل دادن به جبهه‌ای در مقابل ایران هستند. از دید وی، این دولت‌ها معتقدند احتمال تحول در روابط آمریکا و ایران و تبدیل ایران به شریکی راهبردی برای ایالات متحده وجود دارد و همین آن‌ها را نگران می‌سازد.
وی در پاسخ به سؤالی درباره احتمال پیوستن ترکیه به این بلوک، ضمن تأیید این احتمال می‌گوید، حتی احتمال اینکه آنکارا رهبری چنین بلوکی را به دست بگیرد نیز وجود دارد. وی می‌افزاید: «ممکن است ما شاهد احیای رقابت تاریخی ایران و عثمانی در منطقه باشیم».
