سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانمجموعه گزارشات رسانه ها در رابطه با درگذشت محمد علی کلی
«محمد علی»؛ مشت گره‌کرده یک نسل علیه ظلم و نژادپرستی آمریکا
مشتزن اسطوره‌ای آمریکا از معدود ستاره‌هایی بود که محبوبیتش را از میادین مسابقات به لایه‌های اجتماع کشاند و توانست الهام‌بخش نسل خود برای قیام علیه تبعیض نژادی در آمریکا شود.
گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس- «محمد علی کلی»، مشتزن افسانه‌ای سنگین‌وزن آمریکا که با سبک مشت‌زنی خاص، خرد سرشار و مناعت طبع به چهره‌ای فراتر از میدان مسابقات ورزشی تبدیل شده بود، روز جمعه در سن 74 سالگی درگذشت.
«محمد علی» را شاید بتوان از معدود ستاره‌هایی به شمار آورد که در کوران حوادث عصری که در آن می‌زیست هضم نشد، بلکه توانست تاریخ‌ساز شود و به سیر حوادث دورانش شکل بدهد.
مخالفت اخلاق‌مدارانه‌اش با جنگ ویتنام و فریادهای جرأتمندانه‌اش برای آشکار کردن ناراستی‌های سیاستمدارانی که سیاه‌پوستانی مانند او را از اساسی‌ترین حقوق انسانی محروم کرده بودند اما در سوی دیگر جهان شعار آزادی سر می‌دادند، الهام‌بخش یک نسل برای مبارزه با ظلم و نژادپرستی شد.
سر باز زدن از حضور در جنگ ویتنام، در واقع مهم‌ترین فعالیت اجتماعی «محمد علی» بود که اگرچه باعث شد او بهترین سال‌های فعالیت‌های ورزشی‌اش را از دست بدهد و به پرداخت هزاران دلار جریمه محکوم شود، اما محبوبیتش را به فراسوی میدان‌های رینگ امتداد داد و قدرتش را در عرصه مبارزه برای حقوق مدنی نیز به رخ کشید.
ماجرا از آنجا آغاز شد که مارس سال 1966، ارتش آمریکا دامنه جنگ با ویتنام را گسترش داده بود و نیازمند نیروی جنگی بود. «محمد علی» نیز به جنگ فراخوانده شد اما او اعلام کرد که با این جنگ مخالف است و در آن شرکت نخواهد کرد.
این قهرمان افسانه‌ای درباره دلیل مخالفتش اینطور توضیح داد: «جنگ، خلاف تعالیم اسلام است.» «چرا باید آنها از من بخواهند که یونیفرم به تن کنم و ده‌ها هزار مایل از خانه‌ام دور شوم و بر سر مردم رنگین‌پوست در ویتنام گلوله و بمب بریزم، در حالی که با سیاه‌ها در شهر لوییویل (در آمریکا) مثل سگ رفتار می‌شود و ساده‌ترین حقوق انسان‌ها از آنها سلب می‌شود؟»
برای آمریکایی‌ها مخالفت مشهورترین ورزشکار جهان گناهی نابخشودنی تلقی می‌شد. تا آن زمان، هیچ فردی همرده یا هم‌سطح محمد علی با این جنگ مخالفت نکرده بود.
دادگاه این قهرمان را به 5 سال زندان محکوم کرد، ضمن اینکه گواهینامه بوکس او تعلیق و او از حضور در رقابت‌های بوکس برای 5 سال محروم شد.
«محمد علی»، در سال‌های بعد الهام‌بخش بسیاری از سیاه‌پوستان آمریکا و مردم دیگر برای مبارزه جهت احیای حقوق مدنی شد. «ویلیام رودن»، ستون‌نویس روزنامه نیویورک‌تایمز، زمانی در مقاله‌ای نوشت: «کارهای علی باعث شد معیارهای من برای عظمت یک ورزشکار تغییر کند. داشتن مهارتهای ورزشی دیگر تنها کافی نیست. این مهم است که شما برای آزادی مردم‌تان چه می‌کنید؟»
مخالفت محمد علی، با جنگ ویتنام، مهم‌ترین عاملی بود که باعث شد «مارتین لوتر کینگ»، رهبر نام‌آشنای مبارزه برای حقوق سیاه‌پوستان آمریکا هم دست از محافظه‌کاری درباره این جنگ بردارد و برای اولین بار به آن اعتراض بکند.
به دلیل همین خدمات مثال‌زدنی است که «ماکس والاس»، یکی از نویسندگان کتاب «بزرگترین نبرد محمد علی» می‌نویسد او باید معیاری باشد که ورزشکاران دیگر بر اساس آن محک زده می‌شوند.
محمدعلی کلی یک جان سخت ِ خوشبخت!
محمدعلی از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام سر باز زد و اعلام کرد که هرگز به روی هم نوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید/ اگرچه عده ای او را خائن به وطن نامیدند اما او با اعلام اینکه در اسلام هرگز آدم کشی وجود ندارد و مسلمانان صلح طلب هستند حاضر به خدمت در ارتش ایلات متحده نشد.
عصرایران؛ احسان محمدی - روزهای آخر نای حرف زدن ندارد. پارکینسون مردی را از پا انداخته بود که می گفتند با ضربه مشت اش می توانست یک گاو را بکُشد.
سال های آخر حتی نمی توانست یک قاشق غذا را بالا ببرد و توی دهانش بگذارد. لیوان آب آنقدر توی دستش بالا و پائین می رفت که روی لباسش می ریخت. حتی حرف زدن برایش غیرممکن شده بود.
برای مردی که رجز خوانی های داخل رینگش تمرکز حریفان را به هم می ریخت. برای مردی که مصاحبه های مطبوعاتی اش پر بود از « تیترهای طلایی». برای بوکسوری که عاشق آن بود بگوید «مثل پروانه می رقصد، مثل زنبور نیش می زند.»
وقتی در سال 2012 جایزه طی مراسمی که در مجمع قانونگذاری ملی در فیلادلفیا برگزار شد، برنده «مدال آزادی» امریکا شد، نتوانست برای حاضران حرف بزند.
«بیل کلینتون» رئیس جمهور سابق آمریکا اما در مورد او حرف زد، حرف هایی که نشان می دهد چرا او بوکسوری است که در هیچ رینگی جایش نمی شود. کلینتون گفت: «علی تمام ویژگی های ایده آل مورد نظر مجمع آزادی، خویشتن داری، متانت و صلابت- را داراست و تجسم واقعی مدال آزادی است ، او همچنین کمک کرده که تمام این ویژگی های مثبت را در سراسر جهان گسترش دهد.».
مایک تایسون، ایواندر هالفیلد، جو لوئیز،شوگر ری رابینسون،جو فریزر، جو ولکات، لنکس لوئیز، تونی اسپرتی، جیم رابینسون، دانی فلیمن، داک سابدانگ، آلونزو جانسون، جرج لوگان، ویلی بسمانف، لامار کلارکو و حتی "فرانسیس مورچگیانو " معروف به "راکی مارسیانو " ملقب به "خرد کننده ی سیاه" بوکسور سنگین وزن دورگه آمریکایی-ایتالیایی متولد اول سپتامبر 1923 در بروکتون آمریکا که تمام 49 مسابقه حرفه ایش را با پیروزی پشت سرگذاشت. همه قهرمان بودند، سرشناس، حالا احتمالاً پیرمردهای زنده یا مُرده ای هستند در یک گوشه دنیا. با دردهای ناشی از تحمل آن تمرین های جان فرسا. آن مشت هایی که بوفالو ها را هم می کُشت.
در این میان فقط یک نفر شمایل شد. یک اسطوره که حتی رئیس جمهورها برای عکس گرفتن با او همدیگر را هل می دادند!
حتی وقتی جو فریزر درگذشت کمتر کسی از آن همه افتخارات او حرف زد. ورزشکاری که در رشته خشن بوکس حرفه ای بود. 32 مسابقه از 37 مسابقه حرفه ایش را با پیروزی پشت سر گذاشته بود.
هوک چپ هایش بی نظیر بود. هوک چپ عالی فریز جیمی الیس را در مسابقات قهرمانی رشته سنگین وزن در سال ۱۹۷۰ فلج کرد. مدال طلای بازی های المپیک 1984 را داشت. یک هویت مستقل اما با مرگش به دلیل ابتلا به سرطان کبد همه باز از یک نفر دیگر یاد کردند. از محمدعلی کلی. از سه مبارزه تاریخی این دو با هم. انگار نه انگار فریزر مسابقه های دیگری را هم برده بود.
این پرسش که چطور کلی به مشهورترین و تاثیرگذاترین چهره ورزشی غیرفوتبالی دنیا تبدیل شد بی پاسخ است. آیا به خاطر آن بود که در دهه 60 میلادی مردم دنبال یک قهرمان سخت جان می گشتند؟ چهره فتوژنیکی داشت که انگار برای مبارزه به این دنیا آمده بود؟ چرا پیش از آنکه حالش تا این اندازه وخیم باشد برای پایان دادن به هر مناقشه ای در آفریقا میانجی می کردند؟ حتی وقتی جوانی در فیلادلفیا قصد خودکشی داشت و روی لبه دیواری ایستاده بود پلیس از کلی خواست وساطت کند و او جوان را از مرگ نجات داد.
این اندازه از تاثیرگذاری اجتماعی را او مدیون چیست؟ رسانه های آزاد؟ مردمی که فراموشکار نیستند؟ تصمیم های هوشمندانه در بهترین زمان های ممکن؟
او چندی پیش در واکنش به اظهارات دونالدو ترامپ نامزد جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که گفته بود باید ورود مسلمانان به این کشور ممنوع بشود، گفت: من هیچ گاه کاری با سیاست نداشته‌ام؛ اما معتقدم رهبران جهان باید از جایگاه خود در تفهیم اسلام استفاده کنند و مشخص کنند که این کشتارها هیچ ربطی به اسلام ندارد و از روی گمراهی است.
تردیدی نیست که تنها مشت های سنگین، زبان گزنده، ابروهای پرپشت، چشم های سیاه مسحورکننده و پیروزی های پی درپی اش عامل این همه محبوبیت نیست. اینکه مثل یک امپراتور بازنشسته مورد احترام میلیون ها انسان در سراسر جهان است. مگر می شود با مُشت های آهنین و عرق و نعره و ناک اوت و ناک دان این همه به قلب آدم ها نفوذ کرد و صاحبخانه شد؟
رهبر معنوی کلی، عالیجا محمد بود. رهبر سیاهان آمریکا که برای احقاق حقوق شهروندان سیاهپوست آمریکایی 44 سال رهبری جنبش موسوم به "امت اسلام" را به عهده داشت.
محمدعلی کلی دل با مالکوم ایکس داشت. فعال سیاهپوست و مسلمان حقوق انسانی و مدافع حقوق آفریقایی آمریکایی‌ها. با نام اصلی مالکوم لیتل. مردی که در ۲۱ فوریه ۱۹۶۵ سخنرانی در منهتن نیویورک توسط سه مرد مسلح، از فاصله کم هدف ۱۵ گلوله قرار گرفت و در 39 سالگی کشته شد.
او بود که چند ماه پیش از کشته شدن زمینه ساز تغییر دین بوکسور جاودانه تاریخ شد و «کَسیوس مارسلوس کلی جونیور» را به « محمدعلی» تغییر داد.
محمدعلی کلی حتی وقتی به نهایت شهرت و ثروت رسید باز هم محبوب کودکان فقیرترین محلات دنیا بود. فقط به ایالات متحده تعلق نداشت. او وقتی برای مسابقه با جورج فورمن به زئیر رفت، در خیابان با مردم عادی خوش و بش می کرد و رفتاری متواضعانه در مواجهه با زئیری ها داشت.
کلی به جنگ با ویتنام نرفت. یک سرپیچی آشکار. در حالیکه «الویس پریسلی» ستاره آن روزهای موسیقی لباس سربازان جنگ را بر تن می‌کرد و تورهای بزرگ موسیقی در سرتاسر آمریکا برپا می‌کرد و در پی تبلیغ «میهن‌پرستی» در جهت کارکرد تبلیغی موسیقی در تشویق توده‌ها به جنگ ویتنام بود، محمدعلی از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام سر باز زد و اعلام کرد که هرگز به روی هم نوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید.
اگرچه عده ای او را خائن به وطن نامیدند اما او با اعلام اینکه در اسلام هرگز آدم کشی وجود ندارد و مسلمانان صلح طلب هستند حاضر به خدمت در ارتش ایلات متحده نشد. مسئولان ارتش آمریکا این موضوع در جنگ ویتنام برایشان گران تمام شد و همین مساله مدتها سر زبانها بود و پس از آن کلی حتی از حضور در رقابت های بوکس به مدت ۵ سال محروم شد و گواهینامه بوکسش نیز به حالت تعلیق درآمد، البته مدتی بعد این محکومیت به ۳ سال کاهش پیدا کرد.
این هم از حکایت های تلخ تاریخ است که محمدعلی کلی و غلامرضا تختی که یکی در نقشه ایران و دیگری در سراسر جهان نمادهای سرکشی، مبارزه، تسلیم ناپذیری و استقامت هستند با هم دیدار نکردند اما وقتی کلی به ایران آمد شعبان بی مخ به استقبالش رفت. در آغوش او عکس های یادگاری گرفت. احتمالاً به عنوان پهلوان کشور! نماینده ورزشکاران و یک قهرمان ملی! مردی که با چاقو مرد محبوب تختی یعنی دکتر فاطمی را کاردآجین کرده بود!
قصه محمد علی کلی حتی بعد از مرگش ادامه دارد. او به واسطه شهرتش به فعالیت های انسان دوستانه می پرداخت. اخبارش در همه جای دنیا منعکس می شد، مردی که هیچگاه به اندازه تختی فروتن نبود، در مبارزه فقط می خواست «پیروز» و «قهرمان» شود و بعید است کسی برایش در آن سالها «پهلوانی» را معنا کرده باشد، کسی که مسابقاتش همیشه درگیر زد و بندهای اداره کننده مسابقات و حاشیه هایی بود که پول کثیف روانه جیب این و آن می شد حالا مثل امپراتور به خاک سپرده می شود. مردی که هر کسی در کوشه ای از دنیا از او خاطره ای دارد. خاطره ای که شاید از دیگران شنیده باشد!
محمدعلی کلی درگذشت. این که مرگش نتیجه نفرین بوفالوهاست یا گذر ناگزیر زمان، فرقی نمی کند. همه انگار از او خاطره دارند....
سال های آخر حتی نمی توانست یک قاشق غذا را بالا ببرد و توی دهانش بگذارد. لیوان آب آنقدر توی دستش بالا و پائین می رفت که روی لباسش می ریخت. حتی حرف زدن برایش غیرممکن شده بود.
برای مردی که رجز خوانی های داخل رینگش تمرکز حریفان را به هم می ریخت. برای مردی که مصاحبه های مطبوعاتی اش پر بود از « تیترهای طلایی». برای بوکسوری که عاشق آن بود بگوید «مثل پروانه می رقصد، مثل زنبور نیش می زند.»
«بیل کلینتون» رئیس جمهور سابق آمریکا اما در مورد او حرف زد، حرف هایی که نشان می دهد چرا او بوکسوری است که در هیچ رینگی جایش نمی شود. کلینتون گفت: «علی تمام ویژگی های ایده آل مورد نظر مجمع آزادی، خویشتن داری، متانت و صلابت- را داراست و تجسم واقعی مدال آزادی است ، او همچنین کمک کرده که تمام این ویژگی های مثبت را در سراسر جهان گسترش دهد.».
مایک تایسون، ایواندر هالفیلد، جو لوئیز،شوگر ری رابینسون،جو فریزر، جو ولکات، لنکس لوئیز، تونی اسپرتی، جیم رابینسون، دانی فلیمن، داک سابدانگ، آلونزو جانسون، جرج لوگان، ویلی بسمانف، لامار کلارکو و حتی "فرانسیس مورچگیانو " معروف به "راکی مارسیانو " ملقب به "خرد کننده ی سیاه" بوکسور سنگین وزن دورگه آمریکایی-ایتالیایی متولد اول سپتامبر 1923 در بروکتون آمریکا که تمام 49 مسابقه حرفه ایش را با پیروزی پشت سرگذاشت. همه قهرمان بودند، سرشناس، حالا احتمالاً پیرمردهای زنده یا مُرده ای هستند در یک گوشه دنیا. با دردهای ناشی از تحمل آن تمرین های جان فرسا. آن مشت هایی که بوفالو ها را هم می کُشت.
در این میان فقط یک نفر شمایل شد. یک اسطوره که حتی رئیس جمهورها برای عکس گرفتن با او همدیگر را هل می دادند!
حتی وقتی جو فریزر درگذشت کمتر کسی از آن همه افتخارات او حرف زد. ورزشکاری که در رشته خشن بوکس حرفه ای بود. 32 مسابقه از 37 مسابقه حرفه ایش را با پیروزی پشت سر گذاشته بود.
هوک چپ هایش بی نظیر بود. هوک چپ عالی فریز جیمی الیس را در مسابقات قهرمانی رشته سنگین وزن در سال ۱۹۷۰ فلج کرد. مدال طلای بازی های المپیک 1984 را داشت. یک هویت مستقل اما با مرگش به دلیل ابتلا به سرطان کبد همه باز از یک نفر دیگر یاد کردند. از محمدعلی کلی. از سه مبارزه تاریخی این دو با هم. انگار نه انگار فریزر مسابقه های دیگری را هم برده بود.
این پرسش که چطور کلی به مشهورترین و تاثیرگذاترین چهره ورزشی غیرفوتبالی دنیا تبدیل شد بی پاسخ است. آیا به خاطر آن بود که در دهه 60 میلادی مردم دنبال یک قهرمان سخت جان می گشتند؟ چهره فتوژنیکی داشت که انگار برای مبارزه به این دنیا آمده بود؟ چرا پیش از آنکه حالش تا این اندازه وخیم باشد برای پایان دادن به هر مناقشه ای در آفریقا میانجی می کردند؟ حتی وقتی جوانی در فیلادلفیا قصد خودکشی داشت و روی لبه دیواری ایستاده بود پلیس از کلی خواست وساطت کند و او جوان را از مرگ نجات داد.
این اندازه از تاثیرگذاری اجتماعی را او مدیون چیست؟ رسانه های آزاد؟ مردمی که فراموشکار نیستند؟ تصمیم های هوشمندانه در بهترین زمان های ممکن؟
او چندی پیش در واکنش به اظهارات دونالدو ترامپ نامزد جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا که گفته بود باید ورود مسلمانان به این کشور ممنوع بشود، گفت: من هیچ گاه کاری با سیاست نداشته‌ام؛ اما معتقدم رهبران جهان باید از جایگاه خود در تفهیم اسلام استفاده کنند و مشخص کنند که این کشتارها هیچ ربطی به اسلام ندارد و از روی گمراهی است.
تردیدی نیست که تنها مشت های سنگین، زبان گزنده، ابروهای پرپشت، چشم های سیاه مسحورکننده و پیروزی های پی درپی اش عامل این همه محبوبیت نیست. اینکه مثل یک امپراتور بازنشسته مورد احترام میلیون ها انسان در سراسر جهان است. مگر می شود با مُشت های آهنین و عرق و نعره و ناک اوت و ناک دان این همه به قلب آدم ها نفوذ کرد و صاحبخانه شد؟
رهبر معنوی کلی، عالیجا محمد بود. رهبر سیاهان آمریکا که برای احقاق حقوق شهروندان سیاهپوست آمریکایی 44 سال رهبری جنبش موسوم به "امت اسلام" را به عهده داشت.
محمدعلی کلی دل با مالکوم ایکس داشت. فعال سیاهپوست و مسلمان حقوق انسانی و مدافع حقوق آفریقایی آمریکایی‌ها. با نام اصلی مالکوم لیتل. مردی که در ۲۱ فوریه ۱۹۶۵ سخنرانی در منهتن نیویورک توسط سه مرد مسلح، از فاصله کم هدف ۱۵ گلوله قرار گرفت و در 39 سالگی کشته شد.
او بود که چند ماه پیش از کشته شدن زمینه ساز تغییر دین بوکسور جاودانه تاریخ شد و «کَسیوس مارسلوس کلی جونیور» را به « محمدعلی» تغییر داد.
محمدعلی کلی حتی وقتی به نهایت شهرت و ثروت رسید باز هم محبوب کودکان فقیرترین محلات دنیا بود. فقط به ایالات متحده تعلق نداشت. او وقتی برای مسابقه با جورج فورمن به زئیر رفت، در خیابان با مردم عادی خوش و بش می کرد و رفتاری متواضعانه در مواجهه با زئیری ها داشت.
کلی به جنگ با ویتنام نرفت. یک سرپیچی آشکار. در حالیکه «الویس پریسلی» ستاره آن روزهای موسیقی لباس سربازان جنگ را بر تن می‌کرد و تورهای بزرگ موسیقی در سرتاسر آمریکا برپا می‌کرد و در پی تبلیغ «میهن‌پرستی» در جهت کارکرد تبلیغی موسیقی در تشویق توده‌ها به جنگ ویتنام بود، محمدعلی از حضور در ارتش آمریکا برای جنگ ویتنام سر باز زد و اعلام کرد که هرگز به روی هم نوعان ویتنامی خود آتش نمی‌گشاید.
اگرچه عده ای او را خائن به وطن نامیدند اما او با اعلام اینکه در اسلام هرگز آدم کشی وجود ندارد و مسلمانان صلح طلب هستند حاضر به خدمت در ارتش ایلات متحده نشد. مسئولان ارتش آمریکا این موضوع در جنگ ویتنام برایشان گران تمام شد و همین مساله مدتها سر زبانها بود و پس از آن کلی حتی از حضور در رقابت های بوکس به مدت ۵ سال محروم شد و گواهینامه بوکسش نیز به حالت تعلیق درآمد، البته مدتی بعد این محکومیت به ۳ سال کاهش پیدا کرد.
این هم از حکایت های تلخ تاریخ است که محمدعلی کلی و غلامرضا تختی که یکی در نقشه ایران و دیگری در سراسر جهان نمادهای سرکشی، مبارزه، تسلیم ناپذیری و استقامت هستند با هم دیدار نکردند اما وقتی کلی به ایران آمد شعبان بی مخ به استقبالش رفت. در آغوش او عکس های یادگاری گرفت. احتمالاً به عنوان پهلوان کشور! نماینده ورزشکاران و یک قهرمان ملی! مردی که با چاقو مرد محبوب تختی یعنی دکتر فاطمی را کاردآجین کرده بود!
قصه محمد علی کلی حتی بعد از مرگش ادامه دارد. او به واسطه شهرتش به فعالیت های انسان دوستانه می پرداخت. اخبارش در همه جای دنیا منعکس می شد، مردی که هیچگاه به اندازه تختی فروتن نبود، در مبارزه فقط می خواست «پیروز» و «قهرمان» شود و بعید است کسی برایش در آن سالها «پهلوانی» را معنا کرده باشد، کسی که مسابقاتش همیشه درگیر زد و بندهای اداره کننده مسابقات و حاشیه هایی بود که پول کثیف روانه جیب این و آن می شد حالا مثل امپراتور به خاک سپرده می شود. مردی که هر کسی در کوشه ای از دنیا از او خاطره ای دارد. خاطره ای که شاید از دیگران شنیده باشد!
محمدعلی کلی درگذشت. این که مرگش نتیجه نفرین بوفالوهاست یا گذر ناگزیر زمان، فرقی نمی کند. همه انگار از او خاطره دارند....
واکنش اوباما به درگذشت محمدعلی کلی+عکس
بارک اوباما در گذشت بوکسور افسانه‌ای را تسلیت گفت.
به گزارش خبرگزاری فارس، محمدعلی کلی بوکسور تکرار نشدنی جهان بامداد امروز در 74 سالگی درگذشت و علاقمندان خود را در غم و اندوه فرو برد.
بارک اوباما رئیس جمهور امریکا پس از درگذشت کلی با انتشار عکسی از وی در صفحه توییتر یاد او را گرامی داشت.
اوباما نوشت: خبر درگذشت محمد علی واقعا برای همه شوک‌آور بود.او جهانی پر از صلح و آرامش را می‌خواست.
محمد علی برای ما همیشه یک قهرمان است، خواهد بود و خواهد ماند.
محمد علی که 3 بار عنوان قهرمانی جهان را در دسته سنگین وزن کسب کرده بود بامداد امروز پس از مدتها ابتلا به پارکینسون در 74 سالگی در بیمارستانی در نیویورک درگذشت.
روز زندگی در کنار "محمد علی" + تصاویر
» سرویس: ورزشی - جهان ورزش
یک عکاس سه روز با محمد علی زندگی کرده و از او تصاویر ماندگاری ثبت کرده است.
به گزارش ایسنا، بیش از 50 سال پیش مردی که الان او را به نام "محمد علی" می‌شناسیم دنیا را تکان داد. او در سال 1964 توانست سانی لیستون را شکست دهد و جوان‌ترین قهرمان بوکس سنگین وزن در آن زمان شود.
کمی بعد از آن در سن 22 سالگی "کاسیوس کلی" نام خود را به "محمد علی" تغییر داد.
محمدعلی در سال 1967 از پیوستن به ارتش آمریکا سر باز زد و همین مساله باعث شد که مقام‌های او گرفته شود و او نتواند به قهرمانی خود برای مدتی ادامه دهد. محمد علی شدیدا با جنگ ویتنام مخالف بود.
دنی لیون عکاس در این باره می‌گوید: "او از بوکس کناره گرفت و گفت من این کار را نمی‌کنم. من بزرگترین بوکسور جهان نمی شوم و از دنیای چند میلیون دلاری آن کنار می‌کشم، زیرا ضوابطی دارم. یکی از آنها این است که من هیچ آسیایی را نمی‌کشم تنها به این دلیل که از من این طور خواسته شده است. آن لحظه بسیار بزرگ و شگفت انگیز بود و آنها واقعا او را تنبیه کردند.
به مدت سه سال علی نتوانست مجوز بوکس بگیرد و در سال 1971 دادگاه عالی حکم او را تغییر داد.
لیون در سال 1970 با علی آشنا شد و سه روز را با او گذراند تا برای ساندی تایمز لندن گزارش تهیه کند.
لیون در این باره می‌گوید: "من علاقه ای به این کار نداشتم. من هیچ کاری به این شکل را قبول نمی کردم و تنها تعداد کمی از آنها را انجام می دادم. من واقعا علاقه‌ای به ورزش نداشتم. همسر من آن زمان به من گفت چی؟ دیوانه شده‌ای؟ این یکی از بهترین چیزهایی بود که او به من گفته است."
لیون زمانی علی را ملاقات کرد که او در میامی تمرین می‌کرد و می خواست اولین مبارزه خود بعد از دوره محرمیتش را انجام دهد. لیون نیز مانند علی مخالف جنگ ویتنام بود. او زمانی نیز همراه مارتین لوتر کینگ به زندان افتاده بود و با جان لوئیز در زندان هم بند بود.
لیون در این باره می‌گوید: "جنگ مساله مهمی در زندگی من نیز بود، زیرا جنگ باعث انزاجار من از جامعه آمریکا شده بود. این اتفاقی بود که برای بسیاری از مردم افتاده بود. در آن زمان مخالفان این ساختار اجتماعی بسیار خشمگین بودند و در معرض طرد شدن از سوی جامعه بودند."
یکی از کارهای بیاد ماندنی لیون گرفتن عکسهایی از زندان تگزاس در سال 1960 بود. او با موتورسواران غیر قانونی به آنجا رفته بود.
عکس‌های او از محمد علی بخشی از کتاب "هفتمین سگ" اوست که نشان دهنده کارنامه حر‌فه‌ای 50 ساله اوست.
عکس‌های او از محمد علی نشان می‌دهد که نه تنها علی در میامی تمرین می‌کند، بلکه با مردم در گوشه و کنار شهر و در خیابان‌ها معاشرت دارد.
لیون در این باره می‌گوید: "این پسر تواضع خاصی داشت. نمی‌توانم به خوبی آن را توضیح بدهم."
علی به جسارتش، ادعای بهترین بودنش و حتی ناسزاگویی و رجزخوانی برای رقیبانش معروف بود. با این حال او با مردم با مهربانی زیادی برخورد می‌کرد.
لیون تعریف می‌کند: "هنگامی که با علی در خیابان بودم اتوبوس نزدیک شد، علی گفت "نگاه کن اتوبوس ایستاد" همه خارج شدند و خواستند که با علی دست بدهند. بعضی‌ها می‌گفتند با شگفتی "او علی است"! در واقع اتوبوس ایستاده بود تا مردم علی را ببینند. او با همه دست داد، لبخند زد و کاملا متواضع بود. این نشان می داد که مردم او را دوست دارند، اما من فکر می‌کنم علی هم آنها را دوست داشت و این بسیار تاثیرگذار بود."
" به یاد دارم که در ماشین نشستم و فکر کردم که چگونه این پسر "محمد علی " است؟ چگونه او می‌تواند آنقدر معروف و در عین حال آنقدر انسان باشد؟"
لیون می‌گوید که عکس گرفتن از افراد معروف مشکل ساز است. به همین دلیل او اغلب از این کار سر باز می زده است.
لیون در این باره می‌گوید: "تمامی عکسهایی که از افراد معروف گرفته می‌شود دقیقا شبیه به هم هستند. تنها نکته عکس خود شخص است، اما من محمد علی را دوست داشتم. ما دیگر شخصی مانند علی نداریم. ما دیگر کسی را نداریم که جلوی سازمان بایستد و بگوید من بازی نمی‌کنم. من یک انسان هستم و اعتقادات خودم را دارم که شبیه اعتقادات شما نیستند. او واقعا یک مرد بزرگ بود."
در ادامه عکسهایی را می بینید که این عکاس در سه روز از محمد علی گرفته بود.
محمد علی در یک رستوران در میامی
توضیح تصویر 1: محمد علی در یک رستوران در میامی. دنی لیون عکاس این عکس در آن سال سه روز را با محمد علی گذراند.
علی در حال بازی با یک کودک در یکی از خیابان‌های میامی
توضیح تصویر 2: علی در حال بازی با یک کودک در یکی از خیابان‌های میامی فلوریدا. او برای تمرین دومین مبارزه‌اش با جری کری به این شهر آمده بود.
علی در حال تمرین برای مبارزه کردن با کری
توضیح تصویر 3: علی در حال تمرین برای مبارزه کردن با کری، پنج سال قبل از این عکس، علی به دلیل سر باز زدن از شرکت در ارتش آمریکا از مقام‌های بوکس خود محروم شد.
علی صبح زود در حال تمرین بوکس
توضیح تصویر 4: علی صبح زود در حال تمرین بوکس.
علی با طرفداران جوان به مربی خود گوش می‌دهد
توضیح تصویر 5: علی در حالی که با طرفداران جوان خود نشسته است و به صحبت‌های مربی خود آنجلو داندی گوش می‌دهد.
علی با یک کودک در پیشخوان یک رستوران
توضیح تصویر 6: علی با یک کودک در پیشخوان یک رستوران نشسته است.
تصویر 7
توضیح تصویر 7: لیون: هیچ علامتی بر روی صورت علی نبود. منظورم این است که او صورتش شبیه به یک بچه بود. هیچ بریدگی یا چیزی روی صورت او دیده نمی‌شد.
علی در حال سرد کردن بدنش بعد از دویدن در صبحگاه
توضیح تصویر 8: علی در حال سرد کردن بدنش بعد از دویدن در صبحگاه. در ماشین تصویر باندیدی برون، رفیق چندین ساله علی را می‌بینیم.
تصویر 9
توضیح تصویر 9: لیون: این پسر تواضع خاصی داشت که نمی‌توانم آن را به خوبی توصیف کنم.
انتها‌ی پیا‌م
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد