سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستاناخبار سیاسی و اقتصادی و تحلیل های روز
به گزارش مشرق، مسعود کرباسیان بعد از ظهر امروز در آیین افتتاح اداره گمرک شهرستان بناب با اظهار خوشحالی از روند پیگیری مسئولان شهرستان درخصوص راه‌اندازی گمرک بناب اظهارکرد: از ابتدای سال تا 21 بهمن ماه بیش از 45 میلیارد دلار کالا از کشور صادر شده و در همین مدت 46 میلیارد دلار نیز میزان واردات به کشور بوده است.وی با بیان اینکه رویکرد گمرک برای ایجاد گمرک وجود شهرک‌های صنعتی است، تصریح کرد: باید از مسئولان شهرستان نیز به خاطر مکان‌یابی مناسب در شهرک صنعتی برای ایجاد گمرک تشکر و قدردانی به عمل آید.
کرباسیان با بیان اینکه کشورمان با 15 کشور دنیا همسایه است، افزود: این بهترین فرصت و زمینه برای افزایش میزان صادرات از کشور است و فقط به یک عزم جدی نیازمند است.
رئیس کل گمرکات کشور همچنین از فعالیت 150 اداره گمرک در سطح کشور خبر داد و گفت: هم‌اکنون فضای کار وجود دارد و دولت باید با فراهم کردن زیرساخت‌های لازم زمینه افزایش صادرات را در کشور فراهم آورد.
کرباسیان تأکید کرد: با توجه به وجود ظرفیت‌های بالقوه در منطقه، امیدواریم با افتتاح گمرک بناب در آینده نزدیک شاهد افزایش سهم صادرات در کشور باشیم.
وی از ترانزیت سالانه 12 میلیون تن کالا در کشور خبر داد و اضافه کرد: باید از این فرصت و موقعیت مناسب بهره‌برداری لازم را انجام دهیم لذا از این رو نگاه گمرک به بحث ترانزیت کالا در کشور جدی است.
معاون وزیراقتصاد با اشاره به تولید 20 درصد فولاد کشور در بناب گفت: گمرک تلاش می‌کند با تکمیل زنجیره‌های مورد نیاز نسبت به افزایش میزان تولید فولاد در کشور اقدام کند.
کرباسیان با پاسخ مثبت به درخواست نماینده مردم بناب در مجلس و تجار این شهرستان تصریح کرد: به زودی اتاق بازرگانی در شهرستان بناب فعالیت خود را آغاز می‌کند.منبع: فارس
موشک و تهدید در ائتلاف ایران-روسیه-کره‌شمالی
پایگاه هیل در تحلیلی از توانمندی بومی ساخت و پرتاب ماهواره به فضا ایران ادعاهایی را مطرح می‌کند: چندی پیش ایرانی‌ها توانستند ماهواره‌ای را به فضا پرتاب کنند و آن را حاصل توان و دانش دانشمندان خود معرفی کردند. دانشمندان ایرانی عالی هستند و موشک‌های ساخت آنها نیز عالی است، اما ماهواره فناوری ساخت ایران نبود. به گفته برخی منابع آگاه، 70 درصد ماهواره ساخت روسیه، 20درصد ساخت یک کشور آسیایی مثل کره‌شمالی و بقیه از اروپا گرفته شده است. ایرانی‌ها فقط این تکه‌ها را کنار هم گذاشته‌اند. این سرهم‌بندی نیز مهم است چراکه ما را با شرایط دنیا دقیقاً آشنا می‌سازد. این مساله به ما نشان می‌دهد که ایران بخشی از یک ائتلاف جهانی است که از پیونگ‌یانگ تا مسکو و از آنجا به خاورمیانه و سپس نیم‌کره خود ما یعنی هاوانا و کاراکاس امتداد یافته است.به‌نظر می‌رسد که ایرانی‌ها، روس‌ها و کره شمالی‌ها می‌خواهند که ما ائتلافشان را به رسمیت بشناسیم. درحقیقت، در همان زمانی که ایران درحال پرتاب ماهواره به فضا بود، کره‌شمالی داشت موشک ضدکشتی را آزمایش می‌کرد که آثار انگشتان روسیه در سراسر آن قابل مشاهده بود.نویسنده این مقاله در پایان نتیجه‌گیری می‌کند: این مساله اتفاقی نیست که این سه کشور با هم هم‌پیمان شده‌اند. آنها منابع خود را از قبیل سیستم بانکی، فناوری اطلاعاتی و نظامی را به‌عنوان بخشی از جنگ با غرب با هم تجمیع کرده‌اند.
ایران به خیز هسته‌ای خود سرعت می‌بخشد
موسسه گیت‌استون در راستای کوبیدن بر طبل ایران‌هراسی در گزارشی به ارزیابی گسترش تاثیرگذاری ایران در منطقه اشاره کرده و می‌نویسد: ایران با متحدان خود در لبنان، سوریه، عراق، بحرین و یمن تمامی حوزه‌های نفتی را در منطقه به محاصره خود درآورده است و درحال حاضر مشغول محاصره اردن، رژیم‌صهیونیستی و فلسطین است. دامنه نفوذ ایران از افغانستان تا مدیترانه و از آفریقا تا آمریکای جنوبی گسترش یافته است.
این گزارش در ادامه ادعا می‌کند: زمانی‌که اوباما پست خود را ترک کند، ایران نه تنها به یک قدرت هسته‌ای تبدیل شده است، بلکه می‌تواند با استفاده از موشک‌های بالستیک قاره‌پیما هر نقطه‌ای در اروپا و آمریکای شمالی را مود تهدید قرار دهد. اگر توافق‌نامه هسته‌ای با ایران پر از راه فرار باشد، باید اوباما را مورد سرزنش قرار داد.در برخی تفکرات اسلامی اعتقاد این است که باید جنگ را در تمام دنیا گسترش داد تا آخر دنیا برسد. به‌عنوان مثال، برخی از کشورهای مسلمان از قبیل ترکیه و قطر در حال گسترش تروریسم اصطلاحاً اسلامی در منطقه هستند. یکی دیگر از نشانه‌های آخر الزمان هم‌پیمانی ایران و آمریکا در بحث مبارزه با داعش در عراق و سوریه است. باعث تمامی این مشکلات هم آمریکا است. تصمیم آمریکا برای خروج از منطقه باعث به آتش کشیده شدن خاورمیانه شد.کاملاً مشخص شده است که سیاست دولت اوباما شامل دنبال ایران دویدن می‌شود. اوباما می‌خواهد فقط توافق‌نامه‌ای را با ایران به امضا برساند و بگوید که کار را تمام کرده است. این درحالیست که دو طرف در بسیاری ار موارد با هم اختلاف نظر دارند.
اگر گفتگوهای هسته‌ای با ایران شکست بخورد ...
به گزارش پایگاه نشنال اینترست، اگر مذاکرات هسته‌ای با ایران شکست بخورد چه اتفاقی می‌افتد؟ بنظر می‌رسد که شکست مذاکرات پیامدهای خطرناک‌تری برای ایران، آمریکا و خاورمیانه به نسبت توافق هسته‌ای ناقص خواهد داشت. از پیامدهای احتمالی شکست مذاکرات می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد.
نخست، شکست مذاکرات می‌تواند رژیم‌صهیونیستی را تحریک کند تا به ایران حمله کند. اما به‌نظر می‌رسد که این رژیم بدون کمک آمریکا و غرب نتواند حملات هوایی گسترده‌ای را علیه مراکز هسته‌ای ایران راه‌اندازد. پس ممکن است که این رژیم با این حملات فقط بدنبال ایجاد وقفه چند ساله‌ای در برنامه هسته‌ای ایران باشد. ایران هم ممکن است با حملات موشکی یا با استفاده از گروه‌های هم‌پیمان خود در منطقه علیه این تجاوز رژیم‌صهیونیستی مقابله به مثل نماید. و یا حتی ممکن است که ایران آمریکا را در این حمله همدست رژیم صهیونیستی دانسته و به پایگاه‌های راهبردی آمریکا در منطقه حمله نماید.
شکست مذاکرات همچنین به افزایش تنش‌ها بین ایران و ائتلاف نانوشته رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی منجر شود. این دو کشور ممکن است برای آسیب رساندن به دانشمندان هسته‌ای و فرماندهان ارشد نظامی ایران اقدامات بیشتری انجام دهند.شکست مذاکرات همچنین می‌تواند ایران را وادار کند تا از برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای خود عدول کرده و سوی تسلیحان اتمی حرکت نماید. این مساله باعث خواهد شد تا آمریکا دو راه را در پیش گیرد، راه‌هایی که یکی از دیگری پرهزینه‌تر است: حمله نظامی یا پذیرش ایران مجهز به تسلیحات اتمی.علاوه بر تاثیرات منفی شکست مذاکرات، ایران و آمریکا فرصت‌های تاریخی را از دست خواهند داد. درست است که آمریکا و ایران اهداف طولانی‌مدت مشابه‌ای را در سوریه، عراق و یمی دنبال نمی‌کنند، اما فرصتی برای هردو کشور برای همکاری محدود علیه داعش و القاعده در شبه‌جزیره عربستان وجود دارد.اجازه دهید یک مساله را مشخص کنیم: آمریکا به تنهایی نمی‌تواند با داعش در عراق، بشار اسد در سوریه و ایران مبارزه کند. پس بهتر است آمریکا با ایجاد ائتلافی پنهانی با ایران برخی مشکلات منطقه را حل نماید. توافق هسته‌ای این همکاری را تسهیل می‌کند.به‌علاوه، با سابقه طولانی مخالفت ایران با گروه القاعده، فرصت بدست آمده در افغانستان نیز با شکست مذاکرات برباد می‌رود. آمریکا می‌تواند از این سابقه برای خروج بی‌دردسرتر از افغانستان استفاده کند.نویسنده این مقاله در انتها بحث مذاکرات هسته‌ای را به صحنه داخلی ایران مرتبط ساخته و می‌نویسد: از اول پیروزی انقلاب اسلامی در ایران تندروها زمام کار را برعهده داشته‌اند. این اولین باری است که در ایران یک دولت میانه‌رو و عمل‌گرا روی کار آمده است که بدنبال ایجاد ارتباط بین بازار ایران و غرب است. آمریکا باید به این گروه کمک نماید و نه اینکه آنها را تضعیف کند. اگر توافق هسته‌ای امضا شود، قدرت و تاثیرگذاری میانه‌روها در ایران افزایش خواهد یافت. برعکس، اگر حسن روحانی در مذاکرات هسته‌ای شکست بخورد، تندروها یکبار دیگر کنترل امور را بدست می‌گیرند و در رقابت انتخاباتی بعد نیز پیروز خواهند شد.
به گزارش مشرق، پایگاه خبری الوطن نوشت: یکی از شاهزاده‌های سعودی در یک اظهارنظر کم سابقه بعد از تحولات اخیر در عربستان سعودی خالد التویجری مسئول سابق دربار پادشاهی عربستان سعودی را به سرقت تریلیون‌ها دلار پول حاصل از عایدات فروش نفت عربستان سعودی متهم کرد.«سعود سیف النصر» شاهزاده سعودی در ادامه خواستار بررسی و بازنگری در حساب‌های شخصی التویجری و تمام نزدیکان وی در دوره ریاست التویجری بر دربار پادشاهی عربستان سعودی شد.
این شاهزاده سعودی در ادامه گفته است: تمام کسانی که این روزها به دنبال دفاع از خالد التویجری هستند در واقع کسانی هستند که از دزدی‌ها و سرقت‌هایی که التویجری انجام می‌داده نفع می‌بردند.
سعود سیف النصر در این باره گفته است: اگر خالد التویجری را پادشاه جدید عربستان سعودی از سمتش برکنار نمی‌کرد، ما امروزه باید شاهد اعلام ورشکستگی عربستان سعودی و فروپاشی دستگاه قضایی و تعدی به دین از سوی خالد التویجری می‌بودیم.
سیف النصر در ادامه سخنانش در صفحه شخصی توییتر خود نوشت: در زمانی که خالد التویجری در دربار عربستان پادشاهی می‌کرد تریلیون‌ها دلار از عایدات فروش نفت عربستان سعودی در زمان قدرتش ناپدید شد و این درحالی است که ملت عربستان در فقر و بدهکاری روزگار می‌گذراند.
این شاهزاده سعودی می‌افزاید: بی شک میزان درآمدهای نفتی عربستان سعودی در 10 سالی که التویجری سکان قدرت را در دربار عربستان سعودی به دست داشت در بهترین اوضاع خود بوده و در تاریخ عربستان سعودی این همه عایدی از نفت بی سابقه بوده است اما واقعا سهم شهروندان سعودی از این عایدات کجا رفته است؟منبع: تسنیم
گروه جنگ نرم مشرق- شبکه خبری "الجزیره" طی گزارشی درباره فعالیت‌های حوزه موسیقی در ایران مدعی شد: "بعد از انقلاب 1979، موسیقی پاپ در ایران مورد سرکوب قرار گرفت." اما منظور الجزیره از موسیقی پاپ چیست؟ این شبکه در ادامه این مسئله را بیش‌تر توضیح می‌دهد: "کاباره‌های موسیقی بسته شد و خواننده‌های زن از اجرای تک‌نفره در مکان‌های عمومی منع شدند."
اولین جمله مستند الجزیره: بعد از انقلاب 1979، موسیقی پاپ در ایران مورد سرکوب قرار گرفت.
این شبکه سپس به درخواست "سارا نجفی" آهنگ‌ساز ایرانی، از وزارت فرهنگ کشور برای برگزاری کنسرتی با تک‌خواننده‌های زن اشاره می‌کند. پاسخی که وزارت فرهنگ به نجفی می‌دهد، منظور الجزیره از واژه "سرکوب" را به خوبی مشخص می‌کند: "در پاس به نجفی، از ایده او استقبال کردند، اما گفتند حاضرین در کنسرت باید همه زن باشند."
به اصطلاح "مستند" شبکه الجزیره سپس نجفی را تا پاریس فرانسه دنبال می‌کند، جایی که وی به دنبال موزیسین‌هایی می‌رود که قرار است تیم کنسرت او را تشکیل دهند. این نوازنده ایرانی با لحنی تحقیرکننده و تمسخرآمیز به آنها توضیح می‌دهد که چگونه وقتی می‌خواهند روی صحنه بروند باید روسری بزنند، مؤدب بایستند و حرکت‌هایشان شبیه رقص نباشد. یکی از فرانسوی‌ها که به نظر می‌رسد به جای نظر خود، جمله‌ای دیکته‌شده را می‌گوید، می‌پرسد: "آیا مقامات هم برای تماشا... جاسوسی و کنترل شرایط می‌آیند؟" نجفی پاسخ می‌دهد: "صد در صد."
یکی دیگر از فرانسوی‌ها این‌گونه ایران را توصیف می‌کند: "من نمی‌دانستم جایی در دنیا هست که به شما اجازه نمی‌دهند آزادانه هر کاری می‌خواهید روی صحنه انجام بدهید. موضوع، لخت شدن روی صحنه هم نیست، فقط الهام گرفتن از فضای همان لحظه است. مثل این است که شما را از "لحظه" محروم کنند. خیلی سخت خواهد بود. یک تمرین واقعی." مردی که در میان گروه فرانسوی است، خطاب به زن‌ها این‌گونه می‌گوید: "وضعیت نفرین‌شده‌ای برای شما خواهد بود، چون باید با حجاب، بخوانید."
یکی از زنان فرانسوی با لحنی بسیار مصنوعی از نجفی می‌پرسد: "ما که به هر حال برای اجرای کنسرت باید اجازه بگیریم، پس این حرکت ما از چه لحاظ می‌تواند انقلابی باشد؟" و نجفی می‌گوید: "به نظر من، این کنسرت، خود انقلابی‌ترین کاری است که در این دوره می‌توان در ایران انجام داد. تا چند سال پیش، اصلاً نمی‌توانستیم فکر را بکنیم که چند خواننده زن کنار هم بایستند و هیچ مردی همراه با آنان نخواند."
یکی از زنان فرانسوی به شکلی تمسخرآمیز، امتحان می‌کند با "حجاب" چه شکلی خواهد شد
سپس همین زن فرانسوی ادامه می‌دهد: "من از لحظه‌ای که در تهران پا روی صحنه می‌گذارم، دیگر نمی‌توانم به شما قول بدهم که چه کاری می‌کنم. نمی‌توانم قول بدهم که آرام بایستم و فقط بخوانم. به نظرم خیلی "راک اند رول"[هیجانی] خواهم بود. ممکن است بپرم، برقصم، حجابم [روسری‌ام] را دربیاورم."
مستند الجزیره در ادامه توضیح می‌دهد که نجفی به تهران رفته و از یک عالم مذهبی به نام "جعفریان" می‌پرسد که چرا صدای خوانندگی زنان در ایران ممنوع است. صحنه‌سازی کلیشه‌ای الجزیره در این قسمت از مستند بسیار معنادار است. نجفی که در فرانسه با لباس عادی زنان غربی همه جا می‌رود، در تهران نه تنها مانتو و روسری می‌پوشد، بلکه چادر به سر می‌کند و وارد خانه آقای "جعفریان" می‌شود: روحانی سر به زیری که دیوارهای خانه‌اش را تابلوهای تمثال‌های ائمه معصومین پر کرده است.
نجفی می‌گوید: "من مستقیم سر اصل مطلب می‌روم، نمی‌خواهم وقت شما را هدر بدهم. همان‌طور که پشت تلفن به شما گفتم، دارم درباره ممنوعیت تک‌خوانی زنان در اسلام تحقیق می‌کنم." "عبدالنبی جعفریان" که هم نام عجیبی دارد و هم در مستند، فامیلی او به اشتباه "جعرفیان" نوشته شده، در پاسخ می‌گوید: "خداوند متعال استعداد لازم در زمینه ارتباطات را به انسان‌ها داده و می‌گوید فرکانس در نقل و انتقال بین دو نفر بر این مبنا باید باشد."
نجفی سؤال می‌کند: "آیا حد مشخصی وجود دارد که مثلاً اگر صدای زن از این میزان فرکانس بالاتر رفت، غنا می‌شود؟ چون من می‌توانم با مرد نامحرم صحبت کنم، اما نمی‌توانم آواز بخوانم." جعفریان پاسخ می‌دهد: "بله. در چارچوب کاری اگر باشد، اشکالی ندارد، اما وقتی برخورد کاری نباشد، انسان احساس می‌کند که از این حرف زدن و شنیدن لذت می‌برد. این مایه دردسر می‌شود."
نجفی که در تهران هم با لباس‌های اروپایی ظاهر می‌شود، در خانه آقای "جعفری" چادر می‌زند
نجفی دوباره می‌پرسد: "خب این مصداقش در آواز چه وقت به وجود می‌آید؟" و پاسخ می‌شنود: "همان‌طوری که در خوردن و اشامیدن نباید کاری کنیم که ما را از چارچوب و حالت فعلی‌مان بیرون ببرد، یعنی مستمان نکند، همین‌طور، انسان نشسته و مؤدب در گفتگو هم نباید تمایل جنسی پیدا کند."
صرف‌نظر از اینکه مستند در انتهای این پرسش و پاسخ نشان می‌دهد که نجفی چشم خود را پایین انداخته و این بار، جعفریان است که به این زن آرایش‌کرده نگاه می‌کند، کل محتوا و لحن صحبت دو نفر با هم نشان می‌دهد که هدفی جز استهزا و زیر سؤال بردن علت ممنوعیت آوازخوانی زنان در ایران پشت این دیدار نبوده است.
یکی از مهم‌ترین "دستاورد"های مستند، طی مکالمه‌ای بین چند زن ایرانی نشان داده می‌شود که خارج از کشور هستند. بعد از بحث درباره اینکه تک‌خوانی در ایران بسیار لذت‌بخش است، نجفی این سؤال را می‌پرسد: "آیا قبل از انقلاب هم این مشکلات را برای تک‌خوانی داشتید؟" یکی از این زنان که از بقیه مسن‌تر و "باتجربه‌تر" است، پاسخ می‌دهد: "نه. اتفاقاً برعکس. ما را تشویق می‌کردند. چند نفر آمدند من را ببرند که تعلیم صدا بدهم. 9 سالم بود که در تلویزیون ایران برنامه اجرا می‌کردم.
نجفی به محله لاله‌زار تهران می‌رود و با مردمی مصاحبه می‌کند که همه از خاطرات کاباره‌ها می‌گویند و از اینکه "یک تهران بود و یک لاله‌زار. کاسب‌ها بودند، یکی نوشیدنی می‌خورد، یکی می‌رفت کاباره، یکی می‌رفت سینما." "یک عده توی سالن می‌رفتند، یک عده توی "بار"ش می‌رفتند. "بارمن"ها بودند، موزیک می‌زدند، می‌رقصیدند. مشروب می‌خوردند."
نجفی می‌پرسد: "یادتان هست چه زمانی خواندن زن‌ها مشکل پیدا کرد و ممنوع شد؟" یک نفر جواب می‌دهد: "بعد از انقلاب دیگر! این‌ها کلاً سیستمشان این جوری بود که صدای زن نباشد باشد. می‌گویند صدای زن را نامحرم نباید بشنود، چه برسد به اینکه بیاید و بخواند." و نیش‌خندی می‌زند.
الجزیره می‌گوید: "نجفی تا ژانویه 2013 به‌رغم همه تماس‌ها با وزارت فرهنگ، هنوز هم منتظر است تا اجازه کنسرت را بگیرد. بالأخره سانسورکننده‌ها در اقدامی غافلگیرانه به او اجازه می‌دهند بخش‌هایی از برنامه‌اش را پیاده کند. با این حال، 8 آوریل آن سال، به نجفی خبر می‌دهند که اجازه کنسرت او صادر نخواهد شد.
گروه ایرانی و فرانسوی درباره عدم صدور مجوز کنسرت‌شان در ایران صحبت می‌کنند
با این وجود، نجفی تصمیم می‌گیرد گروه فرانسوی را به ایران ببرد و با هم کار کنند. الجزیره سپس می‌گوید: "ماه مه سال 2013 با نزدیک شدن به انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران، وضعیت به گونه‌ای می‌شود که فرانسوی‌ها نمی‌توانند ویزای کاری بگیرند و از آنجا که ویزای توریستی هم ریسک بالایی دارد، از ورود به ایران بازمی‌مانند.
آن‌چه در ادامه مستند الجزیره می‌بینیم، هیچ ارتباطی به موسیقی یا تک‌خوانی زنان ندارد و نشان می‌دهد هدف این مستند هم چیزی غیر از بحث درباره اجازه داشتن یا نداشتن زنان برای آوازخوانی در ایران است. فضای مستند به کلی عوض می‌شود و تصاویر خوشحالی عده‌ای خاص از پیروزی "حسن روحانی" در انتخابات ریاست‌جمهوری با گزارش خبرنگار الجزیره در هم می‌آمیزد. این خبرنگار می‌گوید: "مردم ایران به تغییر و به امید رأی داده‌اند و اگرچه هنوز زود است، اما دارند با محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور کنونی، خداحافظی می‌کنند."
بلافاصله عده‌ای نشان داده می‌شوند که شعار "احمدی، بای بای" و "بهار آزادی است، جای ندا [آقا سلطان] خالی است" می‌دهند. الجزیره در انتها توضیح می‌دهد: سپتامبر سال 2013، وزیر جدید فرهنگ به فرانسوی‌ها ویزای کاری می‌دهد. با این حال، یک خواننده مرد باید گروه را روی صحنه همراهی کند.
در ادامه پس از پیگیری‌هایی که مستند به بخشی از آنها می‌پردازد، نجفی مقابل گروه فرانسوی و ایرانی می‌ایستد و می‌گوید که به ما گفته‌اند در استودیوی خودمان باید اجرا کنیم و دوربینی هم نباید باشد. یکی از زنانی که توسط گروه دعوت شده و حکم مرشد آنها را دارد، نهایتاً می‌گوید اگر من باشم، با این شرایط ترجیح می‌دهم نخوانم.
در حالی که یکی از اعضای مردم گروه، به فرانسوی‌ها توضیح می‌دهد که تصمیم بر این شده که کنسرت را لغو کنند، دوربین، نجفی را نشان می‌دهد که گریه می‌کند. وقتی سارا نجفی برای اعلام این تصمیم به دفتر امور موسیقی اداره کل هنرهای نمایشی مراجعه می‌کند، توضیح می‌دهد: "من می‌خواستم خواننده‌های زن فرانسوی بفهمند که خواننده‌های زن ایرانی چه می‌کشند، و این را فهمیدند. این خیلی برای جامعه موسیقی ایران بد است. این حق از من گرفته شده است، اما عیبی ندارد، من می‌روم."
چرا افرادی که در مستند الجزیره شعار "جای ندا خالی است" سر می‌دهند، دستبند سبز دارند؟
در یک اتفاق ناگهانی، مستند الجزیره، نجفی را نشان می‌دهد در حالی که درباره گفتگوی خود با مسئول دفتر امور موسیقی به گروه فرانسوی می‌گوید: "به من گفتند ما نمی‌خواهیم مهمان‌هایمان با این روحیه از ایران بروند. دو ساعت به ما مهلت بدهید تا دوباره موضوع را بررسی کنیم." در صحنه بعدی، یکی از مردهای گروه وارد اتاقی می‌شود که بقیه اعضا در آن جمع شده‌اند. وی می‌گوید: "خبر خوشی برایتان دارم. اجازه کنسرت را گرفتیم."
در انتهای مستند، کنسرتی نشان داده می‌شود که در تهران برگزار می‌شود، آن هم تک‌نوازی و تک‌خوانی زنان هست و هم حضور مردان به عنوان تماشاگر. سارا نجفی در بخشی از برنامه می‌گوید: "امیدوارم از این به بعد صدای زن را بیش‌تر و راحت‌تر بشنویم." سپس ترانه "مرغ سحر" که در مستند به عنوان "ترانه‌ای نوشته شده در اصل برای زنان" توصیف شده، توسط زنان گروه خوانده می‌شود.
شاید در ابتدا مخاطبی که این مستند را می‌بیند، احساسات دوگانه‌ای درباره آن پیدا کند. از طرفی وضعیت زنان در ایران تا حد افراطی وخیم نشان داده می‌شود و از طرف دیگر، در نهایت این "آزادی" به زنان داده می‌شود که بتوانند آوازخوانی کنند. با این حال، دید ناقدانه به مستند الجزیره چند نکته را افشا می‌کند.
اول اینکه این مستند از نظر کیفیت ساخت یک مستند درجه چندم محسوب می‌شود که بی‌دلیل هم نیست. هدف اصلی در ساخت این مستند، ارائه تصویری از وضعیت موسیقی یا حتی وضعیت خواننده‌های زن در ایران نیست، بنابراین روی جنبه‌های فنی مستند کار نشده است. این مستند صرفاً می‌تواند هدف خود را محقق کند.
دوم اینکه رویکرد مستند که بنا به تعریف این ژانر، باید بی‌طرفانه باشد، نسبت به دولت ایران کاملاً منفی است. یک اصل رسانه‌ای می‌گوید: همیشه اولین جمله و بخش از مطلبی که ارائه می‌شود، تعیین‌کننده‌ترین بخش آن است. اولین جمله از این مستند را بار دیگر می‌خوانیم: "بعد از انقلاب 1979، موسیقی پاپ در ایران مورد سرکوب قرار گرفت." این جمله از یک طرف محدود و روی"انقلاب اسلامی ایران" متمرکز است و از سوی دیگر درباره "موسیقی پاپ در ایران" کلی‌گویی می‌کند.
ویزای یکی از زنان فرانسوی که قرار است برای اجرای کنسرت به ایران بیاید
به نظر می‌رسد مستند شبکه قطری الجزیره، بیش‌تر بر موضوع حجاب و عفتی تأکید دارد که زنان در ایران رعایت می‌کنند و اغلب به آن شناخته می‌شوند. اگرچه مسلماً عده‌ای در ایران به دنبال خروج از این "نرم" هستند، اما ساختن یک مستند درباره این عده معدود، خواه‌ناخواه به ذهن مخاطبین این‌گونه متبادر می‌کند که همه زنان در ایران خواهان اجازه اجرای عمومی به خوانندگان زن هستند و یا حتی همه زنان ایرانی در آرزوی خواننده شدن هستند.
این تکنیک رسانه‌ای، اگرچه نخ‌نما، اما طبیعتاً تأثیرگذار است. بررسی مستند تا انتها، نشان می‌دهد انتقادی که ابتدا به "انقلاب" یا به عبارت دیگر، نظام جمهوری اسلامی وارد می‌شود، نهایتاً با "تغییر دولت" برطرف می‌شود. بنابراین عدم اشاره به "تک‌خوانی زنان در مقابل مردان" به جای "موسیقی پاپ در ایران"به مستند کمک می‌کند تا انقلاب اسلامی ایران را زیر سؤال ببرد، حتی اگر در انتها با همین تک‌خوانی زنان هم موافقت می‌شود در حالی که در اصل نظام، تغییری ایجاد نشده است.
سوم اینکه هدف از ساخت این مستند، سیاسی بوده است و در اواسط مستند، این واقعیت به طور مستقیم هم نشان داده می‌شود. استفاده از اشارات مستقیم به دولت ایران چه توسط شخصیت‌های اصلی مستند، چه توسط خبرنگار الجزیره و چه توسط افرادی که در خیابان جمع شده‌اند و مقابل دوربین‌های الجزیره شعار می‌دهند، یک کار غیرحرفه‌ای محسوب می‌شود، اما سازندگان این مستند ظاهراً نخواسته‌اند ریسک کنند و تصمیم گرفته‌اند، پیام خود را مستقیم به مخاطب برسانند. استفاده از کلیدواژه‌هایی مثل "ندا آقاسلطان" نشان می‌دهد موضوع مستند برخلاف ظاهر آن، ارتباطی با موسیقی و خوانندگی ندارد.
چهارم اینکه یکی دیگر از خیانت‌هایی که الجزیره در این "فیلم" به ژانر مستند کرده، وادار کردن اعضای حاضر در آن به گفتن برخی حرف‌ها و نشان دادن برخی واکنش‌هاست که محصول نهایی را گاهاً بسیار مصنوعی کرده است. وقتی یکی از فرانسوی‌ها می‌گوید: "من نمی‌دانستم جایی در دنیا هست که به شما اجازه نمی‌دهند آزادانه هر کاری می‌خواهید روی صحنه انجام بدهید" حتی شکل ادای کلمات هم به وضوح نشان می‌دهد این جمله را به وی دیکته کرده‌اند.
جمعیتی که برای تماشای کنسرت به سالن آمده است
همچنین وقتی این سؤال مطرح می‌شود که این کنسرت "از چه لحاظ می‌تواند انقلابی باشد؟" و نجفی پاسخ می‌دهد "این کنسرت، خود انقلابی‌ترین کاری است که در این دوره می‌توان در ایران انجام داد" این سؤال و جواب حتی بدون لنز انتقادی و برای مخاطب عام هم قابل‌باور نیست. مصنوعیت در جاهای دیگری از مستند هم دیده می‌شود: هنگامی که نجفی قبل از ورود به خانه آقای"جعفریان" چادر می‌زند و سعی می‌کند موهایش را مخفی کند، وقتی یکی از زنان فرانسوی با شنیدن خبر لغو شدن کنسرت، سر خود را به نشانه تعجب و تمسخر تکان می‌دهد و...
در نهایت باید بررسی دقیق‌تری کرد تا مشخص شود چرا الجزیره تلاش کرده است تا با بزرگ کردن موضوع اجازه دادن به تک‌خوانی زنان در ایران، به اصل نظام جمهوری اسلامی حمله کند. چه کسانی دستور ساخت این مستند را صادر کرده‌اند؟ چه افرادی هزینه تولید این مستند را تقبل کرده‌اند؟
