هر گاه بنده شکم خویش را گرسنگى دهد و زبانش را نگه دارد، حکمت را به او بیاموزم، اگر کافر باشد حکمت او دلیلى بر ضد او و وبال گردنش خواهد بود و اگر مؤمن باشد حکمتش براى او نور و برهان و شفا و رحمت خواهد شد.
مشرق- در حدیث معراج آمده است :
اى احمد! هر گاه بنده شکم خویش را
گرسنگى دهد و
زبانش را نگه دارد، حکمت را به او بیاموزم.
اگر کافر باشد حکمت او دلیلى بر ضد او و وبال گردنش خواهد بود و اگر مؤمن باشد حکمتش براى او نور و برهان و شفا و رحمت خواهد شد.
پس، آنچه را نمى دانسته است، بداند و آنچه را نمىدیده است، ببیند.
و نخستین چیزى که به او نشان دهم عیبهاى خود اوست، تا بدین سبب از پرداختن به عیبهاى دیگران باز ماند، و دقایق علم را به او نشان دهم، تا شیطان به وجود او راه نیابد.
متن حدیث: فی حدیثِ المعراجِ : یا أحمدُ، إنّ العبدَ إذا أجاعَ بَطْنَهُ و حَفِظَ لِسانَهُ عَلَّمْتُهُ الحِکمَةَ ، و إنْ کانَ کافرا تکونُ حِکمَتُهُ حُجّةً علَیهِ و وَبالاً ، و إنْ کانَ مؤمنا تکونُ حِکمَتُهُ لَهُ نورا و بُرهانا و شِفاءً و رَحمَةً ، فیَعلَمُ ما لَم یَکُن یَعلَمُ و یُبْصِرُ ما لَم یَکُن یُبْصِرُ ، فأوَّلُ ما اُبَصِّرُهُ عُیوبَ نَفْسِهِ حتّى یَشْتَغِلَ عَن عُیوبِ غَیرِهِ ، و اُبصِّرُهُ دَقائقَ العِلمِ حتّى لا یَدْخُلَ علَیهِ الشَّیطانُ .