یک گزارش نگران کننده برای خوزستان

درمجاورت چاه های نفت؛

دانش آموزان روستای «چاه کره» بدون سرپناه و در فضای باز مشغول تحصیل هستند / تصاویر

از ابتدای سال تحصیلی جاری تا کنون هیچ مقام مسئولی از طرف آموزش و پرورش،امور عشایر، بخشداری و فرمانداری به سراغ این دانش آموزان نیامده است و شروع سال تحصیلی آنان با استفاده از یک تخته چادر فرسوده که متعلق به یکی از سا کنان بود آغاز شد و آن هم به علت فرسودگی زیاد بعد از گذشت مدت زمان کوتاهی با پاره شدن از چند ناحیه غیر قابل استفاده گردید و هم اینک ناچارا کار تدریس در فضای باز انجام می شود

خوزنیوز / جهانگیر ترکستانی: روستای چاه کره در63 کیلومتری شمال شهرستان دزفول واقع شده است که ساکنان آن عمدتا عشایر دامدار کوچ رو هستند و همه ساله وقتی سرما از راه می رسد به امید زندگی بهتر خود و دام هایشان که تمام دار و ندارشان است،بار و بنه را بسته،آهنگ قشلاق می کنند تا طبیعی ترین حیات انسان را در مراتع سرسبز قشلاقی به تماشا بگذارند.

محرومیت این گروه از هموطنانمان که بی شک از ضعیف ترین و محرم ترین اقشار جامعه هستند بر هیچ کس پوشیده نیست و شعار خدمت به عشایر نیزبرای آنان هرگز جامه ی عمل به خود نپوشیده است و به نظر می رسد مسئولین امر به ویژه متولیان امور عشایر آنها را از یاد برده و فراموش کرده اند. اکنون افزون بر30 سال از عمر پربرکت انقلاب اسلامی میگذرد وعلی رغم سفارش حضرت امام و مقام معظم رهبری در خصوص توجه ویژه دولت به طبقات محروم جامعه ،هنوز دانش آموزان ابتدایی روستای چاه کره بدون هیچ سرپناهی، حتی یک تخته چادر برزنتی، و در فضای باز مظلومانه، برای کسب علم و دانش از جان خویش مایه می گذارند.

مهدی ادیبان معلم این روستای عشایری که به خاطر عدم امنیت شغلی به سختی حاضر به گفت و گو با ما شد،همه روزه مسافت 65کیلومتری دزفول تا روستارا با موتور سیکلت شخصی خود طی می کند، در تشریح کمبودها و نارسایی های امکانات آموزشی این روستا چنین می گوید: دانش آموزان این روستا که عمدتا فرزندان عشایر کوچ رو هستند با هیچ گونه امکانات تحصیلی از جمله نبود سرپناه  حتی یک تخته چادر برزنتی و در فضای باز مشغول تحصیل هستند که با توجه به شرایط جوی این فصول ازسال، روزهای سخت و دشواری را به شوق یادگیری متحمل می شوند.

وی خاطر نشان کرد: از ابتدای سال تحصیلی جاری تا کنون هیچ مقام مسئولی از طرف آموزش و پرورش،امور عشایر، بخشداری و فرمانداری به سراغ این دانش آموزان نیامده است و شروع سال تحصیلی آنان با استفاده از یک تخته چادر فرسوده که متعلق به یکی از سا کنان بود آغاز شد و آن هم به علت فرسودگی زیاد بعد از گذشت مدت زمان کوتاهی با پاره شدن از چند ناحیه غیر قابل استفاده گردید و هم اینک ناچارا کار تدریس در فضای باز انجام می شود.

ادیبان در ادامه گفت: دانش آموزان این روستاعلاوه بر نبود سرپناه از دیگر امکانات آموزشی مانند تخته سیاه، میز و نیمکت سالم، صندلی معلم، گچ تحریر،تغذیه و ... نیزمحروم مانده اند. ضمن اینکه علی رغم سپری شدن 3 ماه از سال تحصیلی 93-92 هنوز بعضی از دانش آموزان فاقد کتاب قرآن و فارسی «بخوانیم» هستند، معلم این روستا از مسئولین خواست نسبت به رفع کمبودها و نارسایی های آموزشی اقدام گردد تا این دانش آموزان با آسودگی خیال و امید به آینده بهتر به تحصیل ادامه دهند.

بد نیست بدانید این دانش آموزان در63 کیلومتری پایتخت مقاومت ایران«دزفول» و در مجاورت چاه های نفت منطقه و در کشوری که سالیانه صدها طرح خرد و کلان مانند توسعه شبکه های برق،لوله کشی،بهداشت و درمان،فرهنگی، اقتصادی ، امنیتی و... با صرف هزینه های کلان اجرا و به بهره برداری می رسد زندگی می کنند.

 به راستی جامعه عشایر از کدامیک این طرح ها بهره می برد، خرید یک تخته چادر برزنتی معمولی و دیگر امکانات ساده تحصیلی مانند گچ تحریر و ... در مقابل آن همه صداقت و فداکاری عشایر بی ادعا و شریف و زحمتکش،از اندک نیز ناچیز تراست. بپذیریم فرزندان عزیز عشایر حقوق اجتماعی دارند و در ثروت های این کشور سهیم ا ند وحق دارند مانند سایردانش آموزان هم سن و سالشان در شهرها و روستاها ازهمه ی امکانات استفاده نمایند.