سلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستانسلام خوزستان
انتشار اخبار سیاسی- اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی خوزستاناخبار سیاسی،اقتصادی و تحلیل متنوع
تأکید دوباره ایران بر ضرورت یافتن راهکاری سیاسی برای بحران سوریه، اظهارات نخست‌وزیر سوریه درباره وضعیت جنگ داخلی در این کشور، دیدار دبیر کل حزب‌الله لبنان با هیأتی ایرانی، گفت‌و‌گوی تلفنی وزرای خارجه آمریکا و ترکیه با موضوع ایران و بالا بردن همکاری‌های اطلاعاتی میان ایران و ترکیه، از جمله مهم‌ترین مطالب امروز مطبوعات جهان درباره ایران است.به گزارش «تابناک»، بخش مهمی از مطالب امروز مطبوعات جهان درباره ایران، به مباحث منطقه‌ای مربوط میشود. در همین زمینه، خبرگزاری کویت از تأکید ایران بر ضرورت یافتن راهکار سیاسی برای بحران سوریه خبر داده است.
این خبرگزاری می‌نویسد، اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهور ایران، بار دیگر بر حمایت از سوریه در مقابل تروریست‌ها و همچنین فشار خارجی تأکید کرده است. جهانگیری در دیدار با وائل حلقی، نخست‌وزیر سوریه که به ایران سفر کرده بود، تأکید نموده، راهکار سیاسی بهترین راه برای پایان دادن به درگیری‌های سوریه است. جهانگیری همچنین بر اهمیت تعیین سرنوشت مردم سوریه توسط خودشان تأکید کرد.
وی با اشاره به درخواست کشورهای غربی برای کناره‌گیری بشار اسد، گفته دوره تهدید و ارعاب به سر آمده و هیچ گاه نیز باز‌نخواهد گشت. در عوض، دوره پیروزی و افتخار در خاک سوریه آغاز شده است. نخست‌وزیر سوریه بار دیگر تأکید کرده که دولت کشورش اجازه نخواهد داد حتی یک تروریست در خاک سوریه بماند.
در بیانیه‌ای که حزب‌الله درباره این دیدار منتشر کرده، آمده به جز حقیقت‌پور، هیأتی از ایران و همچنین غضنفر رکن آبادی، سفیر ایران در بیروت نیز در دیدار مذکور حضور داشته‌اند. دیلی استار اشاره می‌کند که این دیدار پس از حمله تروریستی اخیر به سفارت ایران در بیروت انجام می‌گیرد.
در این تماس همچنین داوداوغلو، گزارشی از سفر اخیر خود به تهران را به کری داده و در مقابل، وزیر خارجه آمریکا نیز همتای ترکیه‌ای خود را در جریان گام‌های پیش‌بینی شده در توافق هسته‌ای ایران برای شش ماه آتی قرار داده است.
این سایت اشاره می‌کند، در ماه اکتبر نیز برخی گزارش‌های منتشره، از اقدام ترکیه در افشای هویت ده جاسوس ایرانی‌تبار موساد به جمهوری اسلامی ایران حکایت داشت و می‌نویسد، این گونه همکاری‌ها، معمولاً به بروز تنش‌هایی در روابط آنکارا با تل آویو و واشنگتن منجر شده است.
دکتر حسن روحانی، رئیس‌جمهوری اسلامی، بنا به وعده‌ای که داده بود، چند شب پیش در برنامه‌ای زنده حاضر شد و گزارشی از وضعیت اقتصادی کشور ارائه داد.به گزارش «تابناک»، هر چند برخی رسانه‌ها از رفتار دو مجری مرد این گفتوگو و بعضی مسائل مطرح از سوی آنها انتقاداتی دارند، باید ارائه گزارش منظم به افکار عمومی از سوی مسئولان اجرایی را به فال نیک گرفت.
جدای از اعتراضاتی که به رویکرد گزارش رئیس‌جمهور در قبال دولت قبل مطرح شده است، با تسامح می‌توان دست‌کم شش مورد تناقض و بی‌دقتی در گزارش رئیس‌جمهور یافت که در ادامه خلاصه‌وار به آن اشاره میشود. این انتقادات نه برای مخالفت با جریان خدمت دولت یا نادیده گرفتن زحمات سخت قوه مجریه، بلکه برای کمک به روشن‌تر شدن بعضی ابهامات مطرح میشود.
۱ ـ دکتر روحانی: بنا بر قانون بودجه، باید ماهانه ۱۷ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان درآمد می‌داشتیم، چون طبق قانون بودجه، درآمد و به همان نسبت مخارج ما ۲۱۰ هزار میلیارد تومان در سال بوده که برای یک ماه، باید ۱۷ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان تا پایان مرداد در خزانه می‌داشتیم. روزی که من کار را شروع کردم، یعنی ۱۲ مرداد، موجودی خزانه حدود ۱۲۸۰ میلیارد تومان بود.
انتقاد: نخست این که رئیس‌جمهور عدد ۱۷ هزار و ۵۰۰ میلیارد تومان را با فرض بودجه ۲۱۰ هزار میلیارد تومانی در نظر گرفته است، در حالی که نه دولت دهم و نه دولت یازدهم، این عدد را برای بودجه نپذیرفتند و سرانجام با پیشنهاد دولت جدید، این عدد کاهش یافته است.
دوم آنکه این سخن رئیس‌جمهور که همواره باید یک دوازدهم رقم بودجه در خزانه باشد، مبنای روشنی ندارد، زیرا خزانه حسابی سیال است که رقم موجود در آن بالا و پایین میشود و قرار نیست همیشه عددی که رئیس‌جمهور مطرح کرده است، در آن موجود باشد.
۲ ـ رئیس‌جمهور: برای اینکه بفهمیم چه کسی به یارانه نیاز ندارد، راهکار‌هایی پیش بینی شد که دیدیم برای اجرای آنها باید در زندگی خصوصی مردم دخالت کنیم؛ یعنی باید برویم نگاه کنیم در حساب‌های بانکی مردم چه خبر است؟ املاک مردم چگونه است؟ دخالت در زندگی خصوصی مردم و مطلع شدن از حساب‌های بانکی مردم، شاید برای کوتاه مدت و برای یک موضوعی مفید باشد، ولی حتماً به ضرر کشور است.
انتقاد: بنا به هر دلیل، گویا دولت‌ها در ایران تمایل چندانی برای شفاف شدن وضعیت درآمدی شهروندان خود ندارند. اگر دولت نمی‌خواهد این شفاف‌سازی را پیگیری کند، چگونه خوشه‌بندی یا دهک بندی را انجام خواهد داد؛ برای نمونه، دولت آمریکا، مالیات بر درآمد شهروندان خود را چگونه محاسبه می‌کند؟ حفظ حریم خصوصی و اعتماد مردم به دستگاه‌های اجرایی ضرورتی انکارناپذیر است ولی به هر حال، در اقتصادهای پیشرفته راه‌هایی برای اطلاع از وضعیت مالی و درآمدی شهروندان در چارچوب قوانین و مقررات مشخص طراحی شده است.
۳ ـ دکتر روحانی: مشکلات اقتصادی عمدتاً مربوط به بی‌تدبیری بود. شما ببینید، درست در شرایطی که به سمت تحریم می‌رفتیم و دولت هم می‌دانست به سمت تحریم می‌رویم و می‌گفت تحریم‌ها همان کاغذ پاره بیش نیست، وابستگی‌اش را به خارج در بخش اقتصادی بیشتر می‌کرد. شما می‌دانید در سال پیش از ۸۴، واردات کشور حدود ۳۸ میلیارد دلار بود ولی بعد به کجا رسید؟ در سال ۹۰ به ۷۵ میلیارد دلار رسید. می‌بینید وقتی با دنیا در حال مبارزه هستید، باید به خودتان و داخل تکیه کنید، با شعار که نمی‌شود مقابله کرد، باید تدبیر کنیم و در برابر زورگویی‌ها بایستیم. اولین راهش این است که به خودمان متکی شویم و واردات را کم کنیم، اینکه مقام معظم رهبری بر اقتصاد مقاومتی بارها و بارها تأکید کردند، به همین دلیل است که کشوری که می‌خواهد بایستد، باید روی پای خودش بایستید، نه اینکه به دیگران بیشتر تکیه کند.
انتقاد: رئیس‌جمهور در بیشتر محتوای گزارش خود از آمار سال ۹۱ برای مقایسه استفاده کرد ولی در این یک مورد ترجیح داد از آمار سال ۹۰ بهره گیرد و این در شرایطی است که آمار واردات در سال ۹۱ در قیاس با سال ۹۰ کاهش زیادی داشته است.
از سوی دیگر، رئیس‌جمهور چشم خود را بر افزایش بیشتر آمار صادرات کشور در سال‌های مورد نظر بست. منصفانه‌تر این است که در کنار اشاره به آمار واردات گاه افسارگسیخته در دولت پیشین، به افزایش جدی آمار صادرات هم اشاره‌ای شود.
تناقضی که بعدا دولت به آن دچار خواهد شد، این است که به هر حال افکار توسعه‌ای رئیس‌جمهور و مشاوران وی نمی‌تواند با محدود کردن واردات همخوانی داشته باشد؛ در آینده روزی خواهد آمد که یا رئیس‌جمهور باید الگوی اقتصاد مقاومتی یا به قول خود وی استقامتی را تاریخ مصرف گذشته بداند و یا آنکه با افزایش واردات در کنار صادرات کشور و گسترده‌تر شدن مبادلات تجاری کشور مخالفت کند.
۴ ـ رئیس‌جمهور: از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۳ در بحث گندم، هر سال خرید دولت از کشاورز داخلی یک میلیون تن اضافه شد. به طور طبیعی خرید‌ها از خارج یک میلیون تن کمتر شد، تا سال ۱۳۸۳ که در تولید گندم خودکفا شدیم. در سال ۱۳۸۳، بیش از ۱۱ میلیون تن گندم از کشاورزان خریده شد و هیچ نیازی به خارج نداشتیم، از سال ۱۳۸۴، ۸۵ و ۸۶، هر سال خرید داخلی یک میلیون تن کم و خرید از خارج یک میلیون تن اضافه شده است، تا جایی که امسال ناچاریم ۷.۲ میلیون تن گندم وارد کنیم.
انتقاد: مراجعه به آمار گمرک ایران و یا فائو (سازمان خواروبار و کشاورزی ملل متحد) نشان می‌دهد که این اطلاعات رئیس‌جمهور دقیق نیست. حتی در دولت دوم احمدی‌نژاد نیز در بعضی سال‌ها واردات گندم نزدیک به صفر بوده است.
۵ ـ دکتر روحانی: غنی‌سازی در ایران متوقف نخواهد شد، این خط قرمز است و غنی‌سازی حق روشن ماست. حالا بعضی‌ها خوششان بیاید و یا بدشان، ان‌پی‌تی را بخواهند طور دیگری تفسیر کنند، حالا حقوقدان هم نیستند، ولی متأسفانه تعبیراتی می‌کنند که از یک سرهنگ بر می‌آید، نه یک حقوقدان.
انتقاد: هر چند رویکرد رئیس‌جمهور برای کوچک کردن رقبای سیاسی خود با برچسب سرهنگ، خود جای انتقاد دارد، در این مورد خاص سخنان ایشان به جان کری وزیر خارجه آمریکا اشاره دارد که صرف نظر از اینکه نظر وی در مورد حق غنی‌سازی به نظر غیرمنطقی می‌آید، نباید این را هم فراموش کرد که کری دکترای حقوق خود را در سال ۱۹۷۶ و تقریبا بیست سال پیش از آقای روحانی از دانشگاه بوستون گرفته است.
۶ ـ رئیس‌جمهور: دولت چهارچوب وظایفش در چهارچوب قانون اساسی تعریف شده، ولی رییس‌جمهور مسئول اجرای تک تک اصول قانون اساسی است.
انتقاد: این سخن از نظر حقوقی درست نیست. بنا بر اصل ۱۱۳ قانون اساسی «پس از مقام رهبری رئیس‌جمهور عالی‌ترین مقام رسمی کشور است و مسئولیت اجرای قانون اساسی و ریاست قوه مجریه را جز در اموری که مستقیم به رهبری مربوط میشود، بر عهده دارد».
نخستین ایراد سخن رئیس‌جمهور این است که همین اصل نشان می‌دهد رئیس‌جمهور مسئول اجرای قانون اساسی است، ولی نه همه اصول آن و یا آن گونه که رئیس‌جمهور گفته «تک تک اصول» آن.
دوم، مرور سوابق موضوع در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که آقایان آملی لاریجانی و لاریجانی رؤسای قوه قضائیه و مجلس با چنین تفسیری از اجرای قانون اساسی توسط رئیس‌جمهور موافق نیستند و این یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های آنها با احمدی‌نژاد بود که تلاش وی برای بازدید از زندان اوین، تنها یکی از بزنگاه‌های آن بود.
گروه جنگ نرم مشرق- عکاسان ارتش ایالات متحده کاری فراتر از گرفتن عکس انجام می‌دهند- آنان در فراهم کردن تصاویری که می‌تواند در ترویج اهداف پروپاگاندا مورد استفاده قرار گیرد، شرکت دارند.
در آخرین نسخه دکترین تهیه شده برای تیم های دوربین‌های نظامی (COMCAM) آمده است که عکاسان نقش مهمی در پیروزی در جنگ‌ها دارند. آنها می‌توانند «به طور بالقوه به اهداف سطوح عملیاتی، ملی و استراتژیک‌های صحنه جنگ دست یابند به گونه‌ای که منجر به کاهش ملزومات جنگی در بسیاری از شرایط میشود.»
علاوه بر این، COMCAM «می‌تواند به پروپاگاندا و اطلاعات غلط و دروغین دشمن پاسخی متقابل دهد.»
در یکی از این نمونه‌ها گلن لولار، فرمانده تفنگداران دریایی در افغانستان، درباره دستاوردهای مبارزات ایالات متحده در ایالت هلمند چنین می‌گوید: «به رغم پیشرفت‌های امنیتی و بازگشت مردم به فعالیت‌های عادی، آگاهی کافی نسبت به این پیشرفت‌ها چه در سطح ملی و چه بین‌المللی وجود نداشت.... لذا به تیم‌های دوربین‌های نظامی (COMCAM) دستور داده شد تا از مناطق کلیدی و در هنگامی که مردم محلی به مناطق محلی و روستایی نقل مکان کرده و به کسب و کار می‌پردازند تصاویری را بدست آورند. این تصاویر در طی ملاقات با مقامات عالی رتبه مورد استفاده قرار می‌گیرد و برای رسانه‌ها پیشرفت‌های امنیتی را توضیح می‌دهد.»
هنگامی که شورشیان محلی از عکس‌های زخمی‌های غیر نظامی به منظور ترویج خصومت و عداوت علیه نیروهای آمریکایی استفاده کردند، به عکاسان پنتاگون دستور داده شد تا عکس‌هایی را از افغان‌های مجروح که توسط آمریکاییان در حال مداوا بودند بگیرند.
تصاویر جمع‌شده توسط عکاسان نظامی در شناسایی عناصر کلیدی درگیر در جنگ نقش داشته و به «عملیات‌های شناسایی کمک می‌کنند» و می‌توانند «به فرماندگان کمک کنند تا آگاهی لازم را از موقعیت‌های جنگی بدست آورند، در حالی که چنین چیزی از طریق گزارش‌های کتبی یا شفاهی امکان‌پذیر نیست.»
به گزارش مشرق به نقل از فارس، هفته‌نامه «ساندی‌تایمز» در شماره امروز خود به نقل از منابع امنیتی و اطلاعاتی اسرائیلی نوشته است «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی از موساد خواسته است عملکرد ایران در زمینه تحریم‌ها و برنامه هسته‌ای را تحت نظر گرفته و هرگونه انحراف و نقض توافقنامه ژنو از جانب تهران را گزارش کند.ایران و گروه 1+5 یک هفته قبل بعد از 5 روز مذاکرات فشرده، به توافقی اولیه دست یافتند. این توافق موقت، تعهداتی را طی 6 ماه آینده تعهداتی را برای طرفین ایجاد می‌کند و همزمان فرصتی برای مذاکرات بیشتر و دستیابی به توافق نهایی فراهم می‌کند.«بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی بارها به مخالفت با این توافقنامه پرداخته و آن را «اشتباه تاریخی» خوانده است. وی در تلاش است تا با استفاده از لابی‌های صهیونیستی از جمله «آیپک» کنگره را به تصویب تحریم‌های بیشتر علیه ایران وادارد.ساندی‌تایمز نوشته است پیدا شدن شواهدی که نتانیاهو از موساد درخواست کرده، و ارائه آن به کنگره می‌تواند کار «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا برای جلوگیری از تصویب تحریم‌های بیشتر علیه ایران را بیش از پیش دشوار کند. دولت آمریکا متعهد شده است در 6 ماه آینده با استفاده از اختیارات خود، از تصویب تحریم‌های بیشتر علیه ایران جلوگیری کند.مقامات اطلاعاتی صهیونیست به ساندی‌تایمز گفته‌اند فعالیت اصلی آنها بر برنامه‌های موشکی ایران، تلاش برای ساخت بمب و نهایتا وجود سایت‌های هسته‌ای مخفی در این کشور، متمرکز خواهد بود.
گروه بین‌الملل مشرق – سوزان مالونی مدیر مرکز سیاست خاورمیانه سابان در اندیشکده راهبردی بروکینگز آمریکا و عضو ارشد این اندیشکده، اقدامات و پیشرفت‌های صورت گرفته در مذاکرات ژنو 1 و 2 را که به توافق هسته‌ای در ژنو 3 انجامید، تلاشی بی‌سابقه از سوی همه طرف‌های مذاکره می‌داند. به عقیده خانم مالونی، اختلاف و ناهمانگی غیرضروری بوجود آمده میان 1+5 در ژنو 2 باعث بی‌سرانجام ماندن آن دور از مذاکرات شد. وی معتقد است آمریکا می‌توانست با مدیریت بهتر و هماهنگی میان متحدانش از چنین اتفاقی جلوگیری کند.
سوزان مالونی کارشناس و تحلیل‌گر مسائل ایران و اقتصاد سیاسی کشورهای خاورمیانه و حوزه خلیج فارس در اندیشکده بروکینگز است و پیش از این در سمت مشاور سیاست‌گذاری وزارت خارجه آمریکا نیز فعالیت داشته است. مقالات و تحلیل‌های وی در حوزه مسائل ایران بطور مستمر در اندیشکده بروکینگز و سایر رسانه‌ها منتشر میشود و کتابی نیز در همین زمینه با عنوان "مسیر طولانی ایران: تبدیل شدن به محور جهان اسلام" به چاپ رسیده است.
خانم مالونی درباره ایران می‌گوید: من عاشق ایران هستم. کشور شگفت‌انگیزی است با تاریخی غنی از حکومت‌های دموکراتیک. وقتی به مطالعه ایران می‌پردازید بیشتر و بیشتر شیفته آن می‌شوید.
خانم مالونی زبان فارسی را نیز به توصیه یکی از اساتید خود در بوستون آمریکا، سپس در لندن و در نهایت در تهران فراگرفته است و معتقد است زبان زیبایی است. او به مدت سه ماه برای گذراندن تحقیقات مرتبط با دوره دکترای خود در ایران اقامت داشته و آن را تجربه‌ای بی‌نظیر توصیف می‌کند.
به اعتقاد او مردم ایران دیدگاه بسیار مثبتی نسبت به مردم آمریکا دارند و آگاهی بسیار خوبی از جامعه آمریکا دارند.
در یکی از روزهای پر کار سوزان مالونی دقیقا پس از توافق ایران و شش کشور در مذاکرات ژنو، از وی درباره این توافق، سه دور مذاکرات ژنو و حواشی پیرامون آن سوال کردیم.
کارشکنی فرانسه و گمانه‌زنی‌های پیرامون آن اولین سوال ما از ایشان بود. گرچه بسیاری آن را تقسیم کار بین فرانسه و آمریکا می‌خواندند و برخی دیگر از آن تعبیر به سهم‌خواهی فرانسه می‌کردند، اما نظر این کارشناس و تحلیل‌گر با سابقه مسائل ایران چیز دیگری بود.
مشرق: با توجه به اجماع صورت گرفته در ژنو 1 بر سر طرح پیشنهادی ایران، چه اتفاقی در ژنو 2 باعث شد مذاکرات به سرانجام نرسد؟ آیا کارشکنی وزیر خارجه فرانسه فابیوس، در ژنو 2 عامل این بی‌نتیجه ماندن بود؟ مواضع فرانسه در آن اجلاس چه دلایلی می‌توانست داشته باشد؟
مالونی: دلیل اینکه اولین دور از مذاکرات ژنو با حضور وزرای خارجه – پس ارائه طرح پیشنهادی ایران – منجر به تصمیم‌گیری نشد و در نشست بعدی توافق حاصل شد، نشان‌دهنده حجم سنگین کاری است که برای رسیدن به طرح مورد توافق همه طرف‌ها و دربرگیرنده نگرانی‌های آنها لازم بود.
انتظارات از مذاکرات بسیار بالا رفت، اما هیچکس نباید تلاش‌هایی که برای غلبه بر یک دهه رکود دیپلماتیک در پرونده هسته‌ای ایران صورت پذیرفت را دست‌کم بگیرد. همچنین، دو طرف تصریح کردند که جزئیات توافقنامه موقت، شکل‌دهنده به توافق نهایی خواهد بود و به همین دلیل هر دو طرف ایران و 1+5 برای تجزیه و تحلیل هر عبارت این توافقنامه بسیار انگیزه داشتند تا از حفظ منافع کشورهایشان در توافق نهایی اطمینان پیدا کنند.
من فکر می‌کنم باید از ناهماهنگی و اختلاف داخلی در 1+5 در نشست قبلی ژنو جلوگیری می‌شد. اعتراض فرانسه بیش از اینکه درباره محتوای توافقنامه باشد، درباره روند آن بود. چرا که اکنون مشخص شده است که ایران و آمریکا دست‌کم از ماه سپتامبر، در حال رایزنی و مشورت دوجانبه بوده اند که این گفت‌وگوها به رهبری «ویلیام برنز» معاون وزیر خارجه آمریکا انجام می‌شد. این مذاکرات دو جانبه پیشرفت سریع روند در چند ماه گذشته را فراهم ساخت، اما به وضوح این احساس را به متحدان آمریکا داد که از بازی کنار گذاشته شده‌اند و اعتراض فرانسه نیز به همین موضوع بود.
مالونی همچنین نظریه "پلیس بد و پلیس خوب" را که پس از ژنو2 بسیار در مورد رفتار فرانسه و آمریکا مطرح می‌شد نیز رد کرده و به نظر او، ائتلاف 1+5 حقیقتا دچار اختلاف و ناهماهنگی بر سر توافق با ایران شده بود و آمریکا را مسؤول این ناهماهنگی می‌داند.
مشرق: در مورد مواضع فرانسه در ژنو2 بسیاری بحث تقسیم کار و ایفای نقش «پلیس خوب و پلیس بد» را مطرح می‌کنند. نظر شما درباره این تحلیل چیست؟
مالونی: من فکر نمی‌کنم اختلافات میان پاریس و واشنگتن عامدانه طراحی و هماهنگ شده باشد و فکر می‌کنم بدون هیچ دلیلی، این برداشت را بوجود آوردند که در بین ائتلاف همیشه متحد بین‌المللی، اختلاف بوجود آمده است. دولت اوباما باید در هماهنگی بین آمریکا و متحدانش بهتر عمل می‌کرد، بویژه آن دسته از متحدان که خود نیز بخشی از این مذاکرات هستند.
مشرق: دولت اوباما برای نهایی شدن توافق اشتیاق فراوانی نشان داده است، این توافق چه منافعی خواهد داشت؟ آیا منافع حزبی در این توافق برای دولت آمریکا اولویت دارد یا احتمالا اهداف اقتصادی اوباما را به توافق با ایران مشتاق کرده است؟
مالونی: رسیدن به یک توافق قابل اطمینان و بادوام قطعا دستاوردی تاریخی برای سیاست خارجی دولت اوباما خواهد بود. اوباما از زمان انتخابش به عنوان رئیس‌جمهور، بحث عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای را در دستور کار سیاست خارجی خود قرار داد، و بحران بوجود آمده در روابط با ایران، یکی از زمینه‌های اصلی تردید و تهدید منافع و متحدان آمریکا بوده است. این مسأله برای امن‌تر و صلح‌آمیز ساختن جهان و خاورمیانه است. به نظر من دولت آمریکا باید به این فرصت بوجود آمده – انتخاب حسن روحانی و منافع احیاء شده ایران در خاتمه دادن به بن‌بست هسته‌ای – با دیپلماسی فعال و برای کاهش دورنمای بروز جنگی دیگر در خاورمیانه استفاده کند. این دستاوردی بزرگ برای رئیس‌جمهور آمریکا خواهد بود.
به نظر من چنین دستاوردی نه صرفاً اقتصادی است و نه حزبی. البته برخی ابعاد این توافق با توجه به واکنش جناح مخالف اوباما در کنگره، سیاسی و حزبی خواهد بود اما بطور کلی در واشنگتن، در هر دو حزب بر سر مسأله ایران اجماع وجود دارد. اوباما هم بدنبال بهره‌برداری اقتصادی از این توافق نیست چرا که افزایش چشم‌گیر تجارت ایران و آمریکا در این توافق موقت چندان محتمل نیست و تحریم‌های اولیه در تجارت و سرمایه‌گذاری در ایران بدون توجه به توافق، دست‌نخورده باقی مانده است.
از مالونی درباره واکنش‌های مقامات اسرائیلی پرسیدیم. او نیز از این اظهارات ابراز تعجب کرد و آن را حاکی از یک واقعیت دانست که این رژیم را نگران کرده است: پذیرش رسمی برنامه هسته‌ای ایران.
مشرق: مقامات اسرائیلی (نتانیاهو و سایر اعضای کابینه) این توافق را یک «اشتباه تاریخی» یا «توافق بد» خوانده‌اند اما باراک اوباما و جان کری معتقدند این توافق برای منطقه مفید خواهد بود و تصریح می‌کنند که آمریکا و اسرائیل اختلافات تاکتیکی بر سر برنامه هسته‌ای ایران دارند. شما واکنش اسرائیل به این توافق را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
مالونی: من از مخالفت‌های علنی اسرائیل با این توافق بسیار تعجب می‌کنم، اما از اصل آن نه. اسرائیلی‌ها عمیقا نسبت به اینکه این توافق اولیه راهی برای مشروعیت‌بخشی جهان به توانمندی هسته‌ای – نظامی - ایران باشد نگران هستند. ترس آنها این است که مذاکرات در مسیر رسیدن به توافق نهایی با شکست مواجه شود اما کشورهای جهان نسبت به پیامدهای آن بی‌تفاوت باشند، چرا که ممکن است احساس کنند که با همان توافق اولیه، جلوی بحران گرفته شده است. آنها به این باور رسیده‌اند که هرگونه تعدیل تحریم و فشار اقتصادی بر ایران، رژیم تحریم‌ها را متلاشی خواهد کرد و دوباره متحد کردن جهان برای اقدامات تنبیهی بر ضد ایران غیرممکن خواهد بود.
کمتر کسی در جهان چنین پیشرفت سریعی در مسأله دشوار برنامه هسته‌ای ایران را پیش‌بینی می‌کرد. و بسیاری اینگونه تصور می‌کردند که جمهوری اسلامی ایران به رهبری آیت‌الله خامنه‌ای هرگز زیر بار توافق با غرب بر سر برنامه هسته‌ایش نخواهد رفت چرا که لازمه چنین توافقی سازش میان طرفین بود. در همین حال، مقامات آمریکا، اسرائیلی‌ها را از رویکرد جدید در قبال تهران که پیش از انتخاب حسن روحانی آغاز شده بود مطلع ساخته بودند و به نظر می‌رسید که مقامات اسرائیل را در برخورد با توافق احتمالی خلع سلاح کرده بودند.
من فکر می‌کنم بخشی از این انتقادهای علنی که مقامات اسرائیلی مطرح می‌کنند، نوعی هشدار به تهران و کشورهای جهان است. اسرائیل خشم و هشدار خود - در مورد برنامه هسته‌ای ایران – را نوعی "شمشیر تیز" می‌داند که این کشورهای جهان را مجبور خواهد کرد بدلیل ترس از آن، هشیاری خود در موضوع برنامه هسته‌ای ایران را حفظ کنند.
مشرق: با توجه به اظهارات مقامات اسرائیل نسبت به این توافق، واکنش لابی آیپک و کنگره به این توافق چه خواهد بود؟
مالونی: کنگره تا کنون واکنش رسمی و آشکاری نشان نداده و سکوت کرده است؛ اما قطعاً این توافق مخالفان و منتقدان بسیاری دارد. من احساس می‌کنم در حال حاضر بسیاری بر تعیین چارچوب توافق نهایی با ایران متمرکز شده‌اند تا اولویت‌هایشان در آن گنجانده شود. به نظر من کنگره می‌تواند تحریم‌های جدیدی بر ضد ایران وضع کند و احتمالا این کار را خواهد کرد و تلاش‌های دیگری نیز در کنگره صورت خواهد گرفت تا مسیر توافق نهایی با ایران را سخت‌تر و پیچیده‌تر کند. اما در نهایت تا زمانیکه این روند رو به جلو در مذاکرات به سمت توافق نهایی ادامه پیدا کند، اوباما در پیش‌برد سیاست خود دست برتر را خواهد داشت.
مشرق: با توجه به شکاف آشکار میان آمریکا و اسرائیل در خصوص برنامه هسته‌ای ایران، مقامات اسرائیل – از جمله "تزیپی لیونی" – گفته‌اند که پس از این مرحله باید تلاش کنند از توافق نهایی با ایران جلوگیری کنند. نظر شما در مورد این اظهارات چیست و اسرائیل چه هدف و منافعی را از اتخاذ این مواضع دنبال می‌کند؟
مالونی: من هیچ منافعی در اینگونه مواضع و اظهارات اسرائیل یا کشورهای دیگر منطقه برای ادامه این بحران نمی‌بینم. امیدوارم که تمام دولت‌ها و شخصیت‌های منطقه زمان و انرژی خود را برای فراهم کردن فضای مساعد برای صلح و امنیت صرف کنند.
این عضو اندیشکده بروکینگز، با وجود آگاهی و اذعان به نفوذ و قدرت لابی رژیم اسرائیل در آمریکا، دیکته شدن تصمیمات نهایی به کنگره از سوی این لابی را رد می‌کند.
دو لابی صهیونیستی آیپک AIPAC و جی استریت J Street از لابی‌های عمده در آمریکا هستند که اولی مخالف سرسخت توافق با ایران و دیگری موافق با توافق ژنو است.
مشرق: آیا به نظر شما بین دو لابی اسرائیلی آیپک (به عنوان مخالف توافق) و جی استریت (موافق توافق) در آمریکا چالش و اختلافی بروز خواهد کرد؟
مالونی: این سازمان‌ها اعضا و اصول متفاوتی دارند. آیپک بسیار سازمان‌یافته‌تر از لابی‌های دیگر است و در تحولات کنگره آمریکا نفوذ و اثرگذاری بیشتری دارد. اما به نظر من هیچ‌کدام از این گروه‌ها قدرت دیکته کردن تصمیمات نهایی به کنگره را ندارند. آنها تنها تلاش می‌کنند تا نظرات اعضای خود و گروهی که به نمایندگی از آنها فعالیت می‌کنند را منعکس کنند، مانند هزاران سازمان دیگری که در واشنگتن همین اقدامات را انجام می‌دهند.
مشرق: آیا به نظر شما این توافق یک "شکست استراتژیک" برای اسرائیل محسوب میشود که این‌چنین نسبت به آن ابراز نگرانی می‌کنند؟
مالونی: نه هرگز شکست محسوب نمی‌شود. من فکر می‌کنم تاریخ، صحیح بودن تصمیم تهران، واشنگتن و سایر قدرت‌های جهان در یافتن راه‌حلی برای بن‌بست را تأیید خواهد کرد و تمام کشورها و دولت‌های منطقه با از بین رفتن تهدید بروز چالش با ایران، امنیت بیشتری را احساس خواهند کرد.
با وجود خوش‌بینی‌ها و فضای مثبت شکل‌گرفته پس از توافق ژنو، سوزان مالونی اما معتقد است که اختلافات میان ایران و غرب ریشه‌های عمیق دیگری به غیر از برنامه هسته‌ای دارد که تنها با توافق هسته ای قابل حل نیست اما می‌توان امیدوار بود در صورت نتیجه‌بخش بودن این مذاکرات، بتوان موارد دیگر اختلافی با ایران را نیز از طریق مذاکره حل و فصل کرد.
مشرق: با توجه به توافق صورت گرفته که سه کشور آن از قدرت‌های اروپایی هستند، رویکرد اروپا و بطور کلی غرب در قبال ایران را چگونه پیش‌بینی می‌کنید؟ آیا تغییر عمده‌ای شاهد خواهیم بود؟
مالونی: فراتر از مسأله هسته‌ای، اختلافات دیگر میان ایران و غرب به قوت خود باقی خواهد ماند. به طور خاص، واشنگتن و متحدانش همچنان نگرانی عمیقی از حمایت‌های ایران از دولت بشار اسد در سوریه، حمایت از حزب‌الله لبنان، جهاد اسلامی و حماس در فلسطین و مسائل داخلی ایران دارند. همچنین پرونده برخی اشخاص مانند "رابرت لوینسون" افسر اف‌بی‌آی که در جزیره کیش مفقود شده است و از طرف دیگر بازداشت "امیر حکمتی" (تفنگدار نیروی دریایی آمریکا که به اتهام جاسوسی در خاک ایران بازداشت شد) نیز همچنان میان تهران و واشنگتن باقی مانده است.
این نگرانی‌ها شاید در مقایسه با پرونده هسته‌ای، موانع بزرگتری در راه تغییر روابط تهران – واشنگتن باشد. اما، اگر گفت‌وگوها بتواند به راه‌حل دیپلماتیک برای برنامه هسته‌ای ایران ختم شود، آن‌وقت می‌توان امیدوار بود که غرب در مورد سایر اختلافات باقی مانده با ایران نیز به نتیجه مثبتی دست پیدا کند. همانطور که رئیس‌جمهور روحانی نیز گفتند، "هرچیزی امکان‌پذیر است". همه کسانی که در غرب به مردم ایران احترام می‌گذارند و فرهنگ آنها را تحسین می‌کنند، امیدوارند که این آغازی بر پروژه‌ای بلندمدت برای ترمیم روابط ایران و غرب باشد.
یکی از نگرانی‌های نیروهای ایرانیان برای پیشروی در خاک عراق به قصد سقوط صدام، همین سلاح‌های شیمیایی بود؛ سلاح‌هایی که یک کلکسیونشان، می‌توانست به جای سردشت و حلبچه بر سر مردم اهواز و برخی دیگر از شهرهای بزرگ فرود آید و در کمتر از ساعت، فاجعه کشتار چندصدهزار نفری را رقم بزند تا در تاریخ ثبت شود و چنین بود که کار به دشواری گرایید و معادلات تغییر کرد.
صدام حسین از سال ۱۹۸۴ به بعد به طور گسترده از تابون استفاده می‌کرد، ولی این ماده گران و پیدا کردن مواد لازم برای ساخت آن هم سخت بود. او بعد‌ها بیشتر به سراغ گاز وی‌ایکس رفت که قدرت و دوام بیشتری داشت. او در سال ۱۹۸۸ نزدیک ۴ تن از این گاز را در اختیار داشت؛ اما ماده شیمیایی که در حجم وسیع‌تری در دسترس او بود، گاز سارین بود.
صدام حسین به گاز خردل هم علاقه داشت، چرا که این گاز اثرات درازمدتی نظیر کوری، انواع سرطان، ناباروری و نقص عضوهای پیش از تولد داشت. گاز اعصاب، گاز تاول‌زا و گازهای عامل خون و... به خوبی می‌توانست معادلات جنگ را تغییر دهد و چندین بار نیز این اتفاق افتاد.
پس از سال‌ها که ردپایی از استفاده پررنگ از این سلاح‌ها نبود، چندی پیش در سوریه استفاده از این سلاح‌ها انجام شد که دو طرف درگیر، یکدیگر را به استفاده از این سلاح‌های شیمیایی متهم کردند و این ماجرا آنچنان بالا گرفت که حتی سایه جنگ بر سر سوریه افتاد و دولت سوریه نیز سرانجام حاضر به پذیرش پروتکل منع اشاعه سلاح‌های شیمیایی و سلاح‌های شیمیایی این کشور نابود شد؛ البته در وضعیتی جالب، رژیم صهیونیستی همسایه سوریه روی یک انبار بزرگ سلاح‌های شیمیایی نشسته است.
ایران دهه‌های متمادی است که عضو این کنوانسیون است و روز دوشنبه همین هفته نیز گروهی از قربانیان سلاح‌های شیمیایی کشورمان در قالب انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی، در مرکز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی (OPCW) حضور خواهند یافت و از حقوق آسیب‌دیدگان سلاح‌های کشتارهای جمعی دفاع خواهند کرد.
در همین زمینه، دکتر حمید صالحی، جانباز ۷۰ درصد شیمیایی و عضو هیأت علمی دانشگاه علامه ـ که به عضویت هیأت مدیره انجمن دفاع از سلاح‌های شیمیایی راهی لاهه خواهد شد و در اجلاس سالیانه منع گسترش سلاح‌های شیمیایی سخنرانی خواهد داشت ـ با «تابناک» به گفتوگو نشست.
* آقای صالحی، اندکی از حضورتان در جبهه‌ها ـ که گویا از چهارده سالگی بوده ـ بگویید؟
ــ بنده سعادت ۶۴ ماه حضور در دفاع مقدس را داشتم و چهار بار در عملیات‌های گوناگون مجروح شدم که آخرین بار، دست روزگار، تقدیر شیمیایی شدن را برایم رقم زد. در عملیات والفجر ۸ و فاو سه‌چهارم بدنم تاول زد و اکنون پس از ۲۴ سال، چشم‌هایم پیوند خورده و ریه‌هایم آسیب دیده و پوست بدنم هم وضعیت مناسبی ندارد. دو بار چشمانم پیوند خورده و چشم راستم در نوبت پیوند است. اکنون نیز در دانشگاه علامه طباطبایی، علوم سیاسی تدریس می‌کنم و عضو هیأت مدیره انجمن دفاع از قربانیان سلاح‌های شیمیایی هستم.
* هم‌اکنون چند تن از قربانیلن حملات شیمیایی در کشورمان با عوارض این حملات ناجوانمردانه دست و پنجه نرم می‌کنند؟
ــ ما در کشور ۱۱۰ هزار قربانی سلاح‌های شیمیایی داریم که ۶۵ هزار تن پرونده دارند و به کمیسیون رفته و درصد شیمیایی گرفته‌اند. مابقی حتی تشکیل پرونده نداده‌اند و گمنام‌اند. در هیچ کجای دنیا، چنین تراژدی رخ نداده است؛ این جنایت جنگی بزرگ است که می‌توانست زمینه تولید هزاران فیلم مستند و صد‌ها فیلم سینمایی جهان باشد، ولی هیچ گاه به اندازه کافی در سطح جهانی پوشش داده نشد و مظلومیت مردم ایران به گوش و چشم بسیاری از مردم نرسیده است.
* ۸۵ شرکت آلمانی، ۱۹ شرکت فرانسوی، ۱۸ شرکت بریتانیایی و ۱۸ شرکت آمریکایی در زمینه تولید سلاح شیمیایی به رژیم بعث عراق، مواد شیمیایی را مستقیم و غیرمستقیم فروخته‌اند. تاکنون چه کاری برای گرفتن غرامت و حبس عاملان این جنایت جنگی انجام شده است؟
ــ در این باره باید گفت که تنها فانا آن رایت هلندی بود که به واسطه فروش غیرقانونی مواد شیمیایی به رژیم بعث عراق، به ۲۵ سال زندان محکوم شد و هنوز شرکت‌های آلمانی و آمریکایی بدون هیچ پاسخی به بشریت به فعالیت‌هایشان ادامه می‌دهند.
البته این کار را یک هلندی انجام داد. متأسفانه در کشور گام‌های عملی و جدی برای احقاق حقوق ۱۱۰ هزار مصدوم شیمیایی از شرکت‌های تولیدکننده این مواد برنداشته‌ایم. البته دانشگاه علامه در این زمینه با برگزاری یک همایش بین‌الملل، درصدد برآمده که گام‌هایی بردارد که به امید خدا حق این قربانیان را از عاملانش بگیریم.
* نشست سالیانه مرکز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی تا چه اندازه در این زمینه نقش دارد؛ درباره این رویداد سالیانه بگویید؟
ــ همان گونه که می‌دانید، دو نهاد بین‌المللی در لاهه هلند هستند که اولی، دادگاه لاهه، است و دیگری مرکز مبارزه با سلاح‌های شیمیایی (OPCW) که ۱۹۰ عضو دارد و همه اعضا متعهد شدند، سلاح‌های شیمیایی‌شان را از میان ببرند. هجده سال است اجلاس سالیانه‌ای در این زمینه برگزار می‌کنند و این نهاد بین‌المللی به جهت حضور فعالانه‌اش در حوزه محدودسازی استفاده از سلاح‌های شیمیایی، جایزه صلاح نوبل اخیر را نیز دریافت کرده است. انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی ایران نیز در سه دوره اخیر این مجمع حضور فعال داشته و در این دوره نیز هست.
علاوه بر بنده، محمدحسین شگرف نخعی، جانباز شیمیایی 70 درصد و عضو داوطلب موزه صلح تهران، دکتر محمدرضا سروش مدیرعامل انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی، دکتر شهریار خاطری، مدیر روابط عمومی و بین‌الملل انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی و پزشک نیز در گروه اعزامی به لاهه حضور دارند و البته قرار است گروهی از مردمی که در بمباران شیمیایی سردشت آسیب‌های جبران ناپذیری دیدند، راهی لاهه شوند و صدای مظلومیتشان را جهانیان بشنوند.
* به گمانم ایران تنها کشوری است که قربانیانی در این اجلاس دارد که با گوشت و پوست عوارض این سلاح‌ها را درک کرده است؟
ــ همین طور است. در جنگ جهانی اول طیف وسیعی از سلاح‌های شیمیایی استفاده شده، ولی پس از جنگ جهانی اول، دیگر سلاح‌های شیمیایی استفاده نشد و حتی نازی‌ها نیز به واسطه آسیب‌هایی که در جنگ جهانی اول از قبل این سلاح‌ها دیده بودند، حاضر نشدند از این سلاح‌های کشتار جمعی در جنگ جهانی دوم بهره گیرند.
این روند ادامه داشت تا اینکه صدام حسین در جنایتی بی‌سابقه، بیش از سیصد بار علیه رزمندگان و مردم ایران و عراق از انواع سلاح شیمیایی با عوارض گوناگون استفاده کرد و این در حالی بود که عراق خود از امضا‌کنندگان پروتکل‌های ۱۹۲۵ ژنو است. به رغم تعهدات بین‌المللی ژنو، متأسفانه کشورهای مدعی حقوق بشر، مانع عراق نشدند که استفاده از این سلاح‌ها را متوقف کنند، تا اینکه دوره‌ای فرارسید که همین سلاح‌ها دستمایه طرف غربی برای براندازی رژیم صدام شد.
* پیشینه فعالیت انجمن دفاع از قربانیان سلاح‌های شیمیایی و به ویژه فعالیت‌های بین‌المللی در این سطح به چه دورانی باز‌می‌گردد؟
ــ دوازده سال است که انجمن دفاع از قربانیان سلاح‌های شیمیایی را تشکیل دادیم و هر ساله برای سخنرانی به آنجا دعوت می‌شویم و همزمان نمایشگاهی از آثار قربانیان شیمیایی برپا می‌کنیم. گویا حضور نظام‌های سلطه ـ که ایران را به حمایت از خشونت طلبان متهم می‌کنند ـ و نیز قربانیان زنده در کنار دبیرکل و اعضای سازمان ملل در این کنفرانس ـ که روز دوشنبه برگزار میشود ـ می‌تواند نشان دهد که مظلوم کیست و نگاه جامعه جهانی را تغییر دهد.
در چند سال اخیر، سفارت ایران در هلند، حمایت بی‌دریغی از جانبازان کرده است؛ بنابراین، جا دارد از آقای عراقچی، معاون حقوقی و بین‌المللی وزارت امور خارجه، آقای غریب آبادی سفیر ایران در لاهه و آقای دکتر حسین امیرعبداللهیان، معاون عربی آفریقایی وزارت امور خارجه، تشکر کنیم که انصافاً جانبازان را همراهی می‌کنند و در این تجمعی که متشکل از اعضای کنوانسیون است، زمینه‌ای فراهم آوردند که جانبازان شیمیایی، بتوانند مظلومیت خودشان را به جهانیان برسانند.
* اسرائیل، میانمار و کره، غایبان کنوانسیون منع اشاعه سلاح‌های شیمایی هستند. تاکنون تحرکی برای افزایش فشار جامعه جهانی در راستای پیوستن اسرائیل به این پیمان را دیده‌اید؟
ــ ما علاوه بر سخنرانی‌ها و برگزاری نمایشگاه، سال گذشته، با «بان‌کی‌مون» نیز دیدار داشتیم و تلاش کردیم این مسأله را پیگیری کنیم. در دوره کنونی نیز یقینا به اعضای کنوانسیون گوشزد خواهیم کرد که سازوکاری پی گیرند تا دارندگان بیشترین سلاح‌ها، از جمله اسرائیل را وادار به پیوستن به این کنفرانس کنند.
سال گذشته سوریه را وادار کردند به این کنوانسیون بپیوندد؛ اما از کشانی که باید به این کنوانسیون بپیوندند، خبری نیست. برای همین درصدد این هستیم تا همه بدون استثنا به این کنوانسیون بپیوندد و این گونه نباشد که اسرائیل به عنوان بزرگ‌ترین خطر بیولوژیکِ بدون کوچک‌ترین تعهد بین‌المللی در جهان، یک خطر بالقوه برای میلیون‌ها انسان باشد.
* برخی بر این باورند که پروتکل ۱۹۲۵ درباره سلاح‌های شیمیایی بسیار سست و قابل دور زدن از طریق تفاسیر گوناگون است. به عنوان ناظر این حوزه و این نهاد بین‌المللی، زمینه لازم را فراهم می‌بینید که در متن این توافق، بازنگری جدی شود تا با تکمیل متن، امکان دور زدن آن برای قدرت‌های بزرگ فراهم نشده باشد؟
ــ به هر حال، قدرت‌های بزرگ از جمله آمریکا همیشه راه فراری برای خود می‌یابند. آمریکا امضا‌کننده پروتکل ۱۹۲۵ مبنی بر منع نگهداری، استفاده و به‌کارگیری از سلاح‌های شیمیایی است، ولی همین کشور در دهه ۴۰، هزاران تن مواد شیمیایی بر سر ویتنامی‌ها ریخت. وقتی می‌گوییم چرا استفاده کردید، می‌گویند ما عضو پروتکل سلاح‌هایی شیمیایی هستیم و چه کسی گفته سموم نباتی و... مواد شیمیایی است؟!
این پروتکل‌های حساس تا جایی برایشان اعتبار دارد که با منافعشان تضاد نداشته باشد. توجه کنید که چندین تن اورانیوم ضعیف شده بر سر کودکان عراق و غزه ریختند، ولی کسی نمی‌گوید که بالای چشمتان ابروست و می‌بینید که قانون را به نفع خود تفسیرش کردند.
* با توجه به رخدادهای ماه‌های اخیر، امسال حساسیت نسبت این کنوانسیون چند برابر است اما عزم جدی برای این زمینه نیست که این کنوانسیون جنبه الزام‌آور داشته باشد. آیا در این زمینه، گام‌هایی برداشته خواهد شد؟
ــ بسیار دشوار است. پروتکل ۱۹۲۵ با تفسیرهای گوناگونی همراه میشود که یک نمونه از آن را گفتم. چون الزام‌آور کردن این کنوانسیون با منافع قدرت‌های بزرگ دخیل است، عزم جدی در کشورهای بزرگ و تعیین کننده دیده نمی‌شود، ولی ما همچنان امیدواریم ضمانت اجرایی برای این نشست‌ها باشد و اجرای آنها معطوف به فشار قدرت‌های بین‌المللی نباشد.
به امید خداوند، به همراه معاون وزیر خارجه در پی آن هستیم که این قوانین ضمانت اجرایی منطقی یابد. امروز در خبر‌ها آمده بود که آلمان اعتراض کرده که دویست تن در یک دوره زمانی در ایران اعدام شده‌اند و حقوق بشر رعایت نشده است. من از آقای روحانی می‌خواهم به آلمانی‌ها بگوید، ۶۵ شرکت مستقیم و غیرمستقیم مواد شیمیایی می‌دادند و این حجم عظیم کشته داشته و این عدد شش رقمی مجروح و جانباز شیمیایی را بر جای گذاشته و هیچ یک از شرکت‌هایشان را تعقیب نکردهاند؟ حقیقتاً کجا اینها می‌فهمند که حقوق بشر چیست؟
پس از توافق موقت و شش ماهه ایران و گروه ۱+۵ خودروسازهای خارجی، خود را آماده کرده‌اند که از همین فرصت کوتاه نیز برای بهره‌برداری از بازار ایران استفاده کنند. به گزارش «تابناک»، در میان این خودروسازی‌های غربی، دو خودروسازی فرانسوی رنو و پژو، حتی هیأتی از هیأت مدیره خود را رهسپار ایران کرده‌اند تا در کنفرانسی که درباره خودروسازی در ایران برگزار میشود، شرکت کنند؛ افزون بر این، دو خودروساز فرانسوی، خودروسازهای کره‌ای کیا و گروه خودروسازی سوزوکی هم نقش بسیاری در بازار ایران دارند که البته این دو تاکنون آمادگی خود را برای بهره بردن از فرصت شش ماهه توافق ایران و غرب اعلام نکردهاند.
بنا بر این گزارش، آمادگی این دو خودروسازی فرانسوی و حضور نمایندگان آنها در تهران، در حالی است که پیش از این، برخی رسانه‌های ایرانی، خبر داده بودند که علاوه بر این دو خودروساز فرانسوی، نمایندگان کیا، فولکس واگن، هیوندایی و سوزوکی نیز در تهران حضور خواهند یافت؛ خبری که البته از سوی این شرکت‌ها تکذیب شد و فقط دو خودروسازی فرانسوی، خبر حضور خود را در تهران تأیید کردند.
در این باره باید گفت، شرکت خودروسازی پژو در سال ۲۰۱۱ در اوج فروش خود، ۴۵۵ هزار خودرو در بازار خودروی تهران را از آن خود کرد که این میزان، تقریبا ۲۹ درصد بازار خودرو تهران در آن سال را شامل می‌شد، در حالی که شرکت رنو، نزدیک 6 درصد از بازار این کشور را در سال ۲۰۱۱ در اختیار داشت؛ تیراژی که در نیمه نخست سال جاری ایرانی، به حدود نصف رسیده است.
در کنار این خودروسازی فرانسوی، بحث خودروسازهای آمریکایی نیز برای حضور در بازار ایران مطرح شده است. فورد و جی‌ام (دو خودروساز آمریکایی)، استفاده از یک شرکت سوم برای فروش خودرو به ایران به صورت برخط (آنلاین) را رد کرده‌اند، ولی شرکت فورد اعلام نموده که با دقت در حال شناسایی طرف‌های ایرانی برای همکاری در بازار ایران هستند؛ آن هم برای روزی که احتمالا فرا می‌رسد.
سخنگوی شرکت فورد اعلام کرد: همه الزامات مورد نیاز برای حضور در بازار ایران با توجه به تحریم‌های کنونی را انجام می‌دهد و به دقت تحولات موجود را رصد می‌کند.
این خبر درحالی منتشر میشود که امروز وزیر صنعت و معدن و تجارت در همایش بین المللی صنعت خودرو اعلام کرده است : خودروسازان داخلی باید از خودروسازان جهانی بیاموزند. خودروسازان باید مشکلات داخلی و خارجی را مدیریت کرده و خود را به کلاس جهانی ارتقا دهند، در آن صورت دنیا به آنها نیز روی خواهد آورد.
وی همچنین با اشاره به لزوم افزایش کمی و کیفی تولید خودروها در کشور، اذعان کرده است: هیچ قرارداد جدیدی را در صنعت خودرو بدون ذکر شدن بند صادرات در آن نخواهیم پذیرفت ضمن آن که در تمام قراردادهایی که با خودروسازان خارجی امضا شده تبصره صادرات باید به آنها اضافه شود. به گونه‌ای که 30 درصد تولیدات مشترک صادر شود.
با این تفاسیر گویا باید به زودی شاهد حضور خودروسازان مطرح خارجی در کشور برای وارد کردن شوکی به بدنه خودروسازی کشور و حرکت در راستای بهبود کیفی تولیدات خودرویی کشور باشیم. حرکتی که گویا حضور خودروسازان خارجی، از شرق آسیا تا آمریکا را در بر خواهد گرفت.
