اخبار روز خوزستان

اینجا اهواز است ؛ پایتخت نفت ایران / + توضیحات معاون خدمات شهری

شوشان/ میثم حلالی نصب:  اینجا اهواز است، پایتخت بزرگترین استان محروم و جنگ زده کشور که تنها هر آنکه می خواهد در وصف او بنویسد می گوید نفتی است، گازی است و رودخانه و خاک و بالاخره تمامی منابعی را که خدا به یک سرزمین می خواهد بدهد به خوزستان داده است، اما بهتر است این را هم بنویسیم در کنار تمامی داشته ها هر آنکه فکر آبادانی منطقه خویش می افتاد اولین گزینه ای که چشمانش را جادو می کند تا بتواند از منابعش برای آبادانی منطقه اش استفاده کند همین خوزستان است.

عازم سه راه خرمشهر می شویم، همان جایی که تانک های عراقی تا نزدیکی هایش می رسند ولی ره به جایی نمی برند و مجبور به برگشت می شوند. خوب که نگاه می کنم می بینم این منطقه دقیقا یکی از شاهرگ های حیاتی خوزستان در ترانزیت کالا، جابجایی مسافران و دسترسی به شهرهای الوان و شاوور و شوش و اندیمشک که در وصف شوش تنها به چغازنبیل و کشاورزیش بسنده می کنم و در وصف اندیمشک به حملات پی در پی دشمن، سمت و سوی دیگر این منطقه ما را عازم خرمشهر و آبادان می کند که زبانم از نوشتن در رابطه با این دو شهر عاجز می شود و طرف دیگر هم ما را به حمیدیه و سوسنگرد و هویزه و بستان و رفیع می برد.

اما سوژه گزارش ما در همین منطقه 6 اهواز و در نزدیکی همین میدان بزرگ اقتصادی کشور می باشد که وقتی به آن می پردازیم بیشتر احساس غربت و عقب ماندگی و سرخوردگی به ما دست می دهد، تا احساس شکوه و سربلندی و آبادانی.

بیشتر به کوچه هایی بر می خوریم که گویا تنها 2 سال از جنگ در آن می گذرد، اینجا تا دلت می خواهد با گودال های فاضلابی روبه رو می شوی که مامن امنی برای حیوانات موذی است و متاسفانه در کنار این گودال های فاضلابی که بوی تعفنش مشامت را می آزارد، کودکانی مشغول بازی هستند که تنها سر و کارشان با زمین گل آلود و زباله ها است و پسران دبستانی که به چند کول کنده اند و مشغول فنگ بازی.

اینجا کوی سیاحی است، می خواهی وارد شوی باید با شغل های کاذب فراوانی روبه رو شوی که هر کدام برای درآمد روزانه 10 هزار تومان حداقل نیاز به 16 ساعت کار در روز دارند، بشکه های 20 لیتری بنزین، گونی های 50 کیلویی آرد، دکه های فلافل فروشی و سیگار فروشی، چوب بری ها و حصیربافی ها، اوراقچی و صافکاری و انبارهای برنج و در کنار اینها کارگاهی وجود دارد با عنوان تولید مبل که دقیقا جنب یک کانال فاضلابی است که به غیر از جاری بودن فاضلاب شاهد گونی های بزرگی بودیم که تمامی آنها را فضولات گاومیش ها تشکیل می داد و تمامی اینها نشان می داد که قرار است سوژه گزارش ما از یکی از فقیرترین مناطق اهواز باشد.

ساختمان های فرسوده و همان کانال فاضلاب که دیگر با ریختن زباله ها، یک پل عابر پیاده برای رفتن به سمت دیگر کانال را تشکیل داده اند و برخی اوقات گاومیش ها را در همین گودال فاضلاب می بینی که مشغول آب تنی هستند و همین کانال با بوی تعفنش از کنار خانه هایی که سقف هایشان یا ایرانیتی است و یا حصیری می گذرد.

از دیگر دیده هایمان چه بگوئیم که سیم های برق همه مکانی شده اند برای آویزان کردن سنگ قلاب ها و پرندگان مرده و پسر 15 ساله ای که از حیات خانه اشان لجن ها را با بیل می آورد و به گودال های عظیم ایجاد شده از فاضلاب می ریزد و مرد مسنی که تا می بیند مشغول تهیه گزارش و عکس برداری هستیم می گوید اگر همین گودال های لجن در خیابان ما نبودند هیچ کس به فکر جدا کننده خیابان برای رفت و آمد خودروها نمی کرد!

از همه اینها که بگذریم این را هم باید یادآور شویم که آیا شهرداری اهواز با توجه به مشکلاتی که دارد می تواند به تنهایی از پس معضلات حاشیه نشینی برآید و می تواند در عرض مدت زمان کوتاهی دست به اقدامی بزند که همگی را به شگفت وا دارد، قطعا نه، زیرا شهرداری مولد حاشیه نشینی و محرومیت های موجود در آن نیست بلکه خود قربانی حاشیه نشینی شده و تا دولت مردان و دستگاه های دولتی تمامی زیرساخت های لازم اعم از آب و برق و گاز و تلفن و مسکن مقاوم و فاضلاب و بهداشت و ... را فراهم ننمایند، عملا شهرداری تنها و یک تنه می بایست به رفع مشکلاتی بپردازد که در قبالش هیچ گونه عوارضی از شهروندان و هیچ گونه اعتباری از دولت دریافت نمی کند و قطعا در این مسیر به آنچه که باید برسد نمی تواند برسد، از طرفی دیگر اینکه چه کسی می تواند تضمین دهد در صورت فراهم کردن تمامی خدمات حاشیه نشینی گسترش نمی یابد و دوباره چنین مشکلاتی بوجود نمی آید خود یک علامت سوال بزرگ به شمار می آید.

حاشیه نشینی معضل بزرگی در اهواز به شمار می آید بدین گونه که این کلانشهر را به عنوان دومین شهر بزرگ حاشیه نشین می شناسند و متاسفانه این قضیه اینجاست که تمامی ساکنین حاشیه نشین در اهواز به صورت غیرمجاز و بدون کسب پروانه ساختمان شروع به ساختمان کرده اند که همین مسئله آنها را متعهد به پرداخت هزینه های شهروندی و شهرنشینی مثل پرداخت عوارض و ... نمی کند.

عبدالرحمان غرباوی که حدود 40 سال سن دارد اولین نفری است که به همراه چند نفر از بزرگان و معتمدان خیابان 3 کوی سیاحی با ما هم کلام می شود و می گوید: این منطقه از سال 74 شروع به شکل گرفتن کرد و اغلب مردمی به این منطقه آمدند که جنگ زده های شهرهای هم جوار اهواز هستند، اما متاسفانه علیرغم توسعه این منطقه در بعد جمعیت، هیچ تاسیساتی به غیر از برق و گاز نصف و نیمه به این منطقه نیامدند.

وی ادامه می دهد: در کوی سیاحی حداقل 10 هزار خانوار وجود دارد که برخی از خانوارها جمعیت 22 نفری دارند، اما به طور میانگین جمعیت هر خانوار 7 نفر می باشد، که  هیچ خبری از آبادانی در این منطقه نیست، آیا این حق است مردمی که به دلیل جنگ از شهرهای آبادشان به اهواز پناه آورده اند اینگونه زندگی کنند و با تصرف زمین خانه بسازند و بعد هم هیچ گونه خدماتی دریافت نکنند و اکنون هم توان برگشتن به شهر و دیار خود را نداشته باشند.

در همین حین یکی دیگر از اهالی همین خیابان که کنار ما ایستاده بود گفت: اینجا سیستم فاضلاب ندارد، آب آشامیدنی را حتی یک لیوان نمی توانی بدون آزردگی مشام بخوری، آسفالت که نمی دانیم چه رنگی است، دبیرستان نداریم، مرکز بهداشت و اتوبوس خط واحد و تاسیسات فرهنگی و ورزشی و تفریحی و هر آنچه که لازمه ابتدایی یک زندگی در هر منطقه ای است را نداریم.

غرباوی نمی گذارد صحبت های همسایه اش نیمه تمام بماند و می گوید: هر خانواده باید روزی 5 بشکه 10 لیتری آب تصفیه شده از موتورهای سه چرخ خریداری کند تا اعضای خانواده اش امراض کلیوی و روده ای را دچار نشوند، آیا به نظر شما این همان مهرورزی و عدالت است که مسئولین شعارش را می دهند.

وی در بخش دیگری به موضوع امنیت می پردازد و می گوید: اینجا امنیت توسط خودمان و به صورت سنتی و عشایری ایجاد می شود، یعنی اینکه هر 2 خیابان به دست یک فرد مطمئن برای نگهبانی سپرده شده است، اما انتظار داریم نهادهای متولی به فکر ایجاد امنیت باشند، زیرا اقتدار آنها بیشتر از افرادی است که اکنون به فکر تامین امنیت هستند.

همچنین یکی دیگر از اهالی کوی سیاحی می گوید: ماشین حمل زباله هفته ای یک بار برای برداشت زباله به کوی سیاحی می آید، آیا اگر ما در کیانپارس و یا مناطق مرفه نشین اهواز زندگی می کردیم ماشین حمل زباله این اختیار را داشت که هفته ای یک بار بیاید.

او اضافه می کند: شما به هر منطقه ای که نام مرفه نشینی روی آن است برو و نگاه کن، هرس درختان به زیبایی صورت می گیرد، انواع و اقسام آموزشگاه ها و مدارس و امکانات درمانگاهی و بهداشتی، انواع و اقسام سرویس های ایاب و ذهاب، انواع و اقسام خدمات را می بینی، اما در این منطقه مردم سرخورده شده اند، اینجا جوانانی هستند که استعدادهای فراوانی در ادامه تحصیل دارند، اما بدلیل فقر مالی توانسته اند دیپلم را بگیرند و بعد هم در خانه نشسته اند و یا اینکه خیلی پیشرفت کرده اند سر فلکه منتظر ایجاد فرصت برای کارگری هستند.

یکی دیگر از اهالی همین منطقه می گوید: امکان ندارد در هر خانه ای را بزنی 2 تا 3 جوان بیکار در آن وجود نداشته باشد، البته این را هم می دانیم که مشکل ایجاد شغل اولین مشکل کشور است، اما در خوزستان باید این مسئله اولین مشکل نباشد و حداقل بین هر 20 خانه یک نفر بیکار پیدا شود، نه اینکه در هر خانه ای را که می زنی جوانی را مشاهده کنی که بیکار است و به قولی پارتی ندارد که بتواند سرکار برود.

وی ادامه می دهد: یکی دیگر از مشکلات این منطقه عدم پوشش مناسب سیستم های مخابراتی است و اکنون هر خانواده باید با خرید سیم کارت های ایرانسل و اعتباری به فکر انجام کارهایش باشد، زیرا تلفن هایی که مخابرات به این منطقه آورده توان خدمات دهی مناسب را ندارند.

محمدی از دیگر اهالی این منطقه است و در گفتگو با خبرنگار ما می گوید: اغلب مردم این منطقه یا کشاورز هستند و یا دامدار و در نهایت باید به سه راه خرمشهر بروند و دستفروشی کنند و یا اینکه کارگری، اما با این تفاسیر و طبق گفته برخی که مناطق حاشیه نشین محلی برای جرم خیزی است، شاید کل معتادین این منطقه به انگشتان دو دست نرسد و مردم با رعایت تمامی اخلاق ها در کنار یکدیگر زندگی می کنند و آنقدر رابطه ها عاطفی و دوستانه است که گویا همسایه ها با هم رابطه خونی دارند.

وی ادامه می دهد: بیشتر خیابان های این منطقه خاکی هستند و رنگ و بوی آسفالت به خود ندیده اند و با اولین بارندگی این منطقه کامل به زیر گل و لای می رود، آن وقت برای یک جابجایی باید به آژانس های تلفنی تماس بگیریم و کرایه های 3 تا 5 هزار تومانی پرداخت کنیم و یا اینکه فرزندانمان می خواهند به مدرسه بروند باید با بدترین وضعیت بهداشتی سر کلاس درس حاضر شوند.

این شهروند ساکن در کوی سیاحی می گوید: شما به خانه های مردم نگاه کنید، همه عاشق اهل بیت و امام حسین هستند و این از پرچم های سیاهی که بر سر در خانه ها نصب شده نمایان است و جوانان و افراد مسن چنان در دهه اول محرم عزاداری می کردند که نمونه اش را نمی توانی جای دیگری پیدا کنی، این منطقه شهید داده است، اسیر و آزاده و جانباز هم دارد و همیشه در صف های اول انقلاب و جنگ تحمیلی و انتخابات ها و تائید نظام بوده اند، اما زندگی شان از افراد ساکن کنار تالاب هم بدتر است و همیشه باید شاهد سرازیر شدن فاضلاب از خانه هایشان به خیابان باشند و بعد هم ببینند که فرزندانشان با چوبی در دست مشغول بازی در کنار همین جوی های فاضلاب هستند.

جمعه محمدی گفت: در سال 84 هر خانواده نفری 100 هزار تومان برای حق انشعاب آب و فاضلاب به حساب این شرکت پول واریز کرد، اما هنوز خبری از انشعاب آب و فاضلاب نیست و مردم برای دفع فاضلاب خیابان ها را در نظر گرفته اند و برای دریافت آب روی به انشعاب های غیرمجاز آورده اند و در نهایت اینکه روی به خرید بشکه ای آب آورده اند.

برای ادامه این گزارش تصمیم می گیریم به یکی دیگر از خیابان های کوی سیاحی برویم، پیرمردی را می بینیم که یکی از چشمانش را از دست داده و شاخه خشک درختی را که در مسیر لوله های آبی که به صورت غیرمجاز توسط همان اهالی کوی سیاحی کشیده شده اند قرار دارد را به سمت دیگری می کشد تا مبادا همین لوله هایی که به گفته خودش گران هم خریداری کرده اند را سوراخ کند و آبرسانی به خانواده های این محل مختل شود، البته این لوله ها در همان گودال های بزرگ فاضلاب قرار داشتند و بعضا توسط شرکت آب و فاضلاب به این دلیل که خسارت به بدنه دستگاه شان وارد می کند قطع شده بودند.

کریم کعب اصل که 64 سال سن دارد و دقیقا خانه اش روبروی گودال بزرگ دیگری از فاضلاب قرار دارد به همراه همسرش و پسر بزرگ و نوه اش جلوی در خانه ایستاده اند و نفرات بعدی هستند که با ما هم کلام می شوند، آنقدر خونگرم هستند که به هر نحوی است می خواهند ما را برای یک چای دعوت کنند، اما خانه آنها به غیر از پذیرایی یک اتاق بیشتر ندارد و همین مسئله ما را برای پذیرفتن دعوتشان منصرف می کند.

او می گوید: ما در اهواز ساکن هستیم و تنها حاشیه نشینیم، متاسفانه کوی سیاحی از هیچ کدامیک از امکانات اولیه زندگی بهره مند نیست، اینجا اغلب خانوارها، سیستم فاضلاب ندارند، آب شرب ندارند، بهداشت و مدرسه و مکان تفریحی و ورزشی و فرهنگی و آسفالت و خیابان کشی و گاز و هر آنچه که نیاز اولیه زندگی است در کوی سیاحی وجود ندارد.

وی ادامه می دهد: از همین گودال های فاضلابی که جلوی هر خانه ای وجود آمده افراد زیادی بیمار شده اند و نتوانسته اند از عهده خرج و مخارج بیمارستان و درمان برآیند و آن بیماری دیگر در بدن اهالی این منطقه کهنه شده است.

دستانش شروع به لرزیدن می کند و رگ های گردنش باد می کنند و می گوید: از ما گذشت و سن خودمان را کرده ایم، اما فرزندانمان و نوه هایم گناه دارند، آنها پدر و مادری داشتند که بدلیل جنگ آواره شده اند و زندگی شان را از دست داده اند، آیا اگر آن زندگی برای مان باقی مانده بود اوضاع و احوال ما این گونه بود، پس چرا اکنون باید در این شرایط زندگی کنیم و فرزندان مان هم چنین شرایطی را تجربه کنند و گویا انگار آنها هم جنگ زده هستند.

کعب اصل گفت: از مسئولین استان، یعنی استاندار، امام جمعه و نمایندگان و فرماندار و تمامی دستگاه های خدمات رسان انتظار داریم به مردم این منطقه توجه ویژه داشته باشند، چرا باید جوانان این منطقه بدلیل بی کاری و فقر خانواده تنها تا دیپلم درس بخوانند و بعد سرخورده شوند و در نهایت بر سر فلکه بنشینند و منتظر کارگری باشند، باور کنید بسیاری از خانواده های این منطقه اگر پول یارانه ها نباشد از گرسنگی و بی پولی مشکلاتی داشتند که نمی توانم آنها را بازگو کنم.

این ساکن کوی سیاحی اضافه کرد: فاصله ما تا سه راه خرمشهر 300 متر هم نیست، اما گویا برای خدمت رسانی به این منطقه باید 300 سال طی شود، چرا باید کیانپارس و مناطق مرفه نشین همچون میخ داغی به لحاظ مقایسه برای ما محسوب شود، چرا باید اینجا مردم دعا کنند باران نبارد تا بتوانند به راحتی بروند و بیایند، چرا باید مردم اینجا هر روز به انتظار بنشینند تا یک مسئول برای رفع مشکلاتشان به آنها سر بزند، چرا باید هر روز ما شاهد این باشیم که فرزندانمان کنار جوی های فاضلاب روزگار می گذرانند و با این اوصاف خندهایشان در مکانی باشد که بوی فاضلاب آزارت دهد و مگس ها و موش ها در آن خانه دارند.وی در ادامه صحبت هایش به خبرنگار شوشان می گوید: یادم می آید وقتی عراقی ها و صدام به خرمشهر و آبادان حمله کردند به ما گفتند ما هم زبان هستیم و بیاید به کمک همدیگر این شهر را تحت تسلط خود درآوریم، اما آیا مگر فقط من در آن شهر زندگی می کردم و یا اینکه مگر من کشورم را دوست نداشتم و مشکلی با این مملکت و نظام که برای انقلاب در آن خون دل خوردیم تا به ثمر بنشیند داشتیم.

کعب اصل بیان داشت: من و 4 برادرم در زمان جنگ و انقلاب به شدت با دشمنان مقابله کردیم و از اسلام دفاع کردیم، ما برای این انقلاب و اسلام که از حضرت محمد و امام خمینی به دست مان رسیده تلاش کرده ایم و بسیار به آن علاقمندیم، اما حق نیست 5 پسرم و 4 دخترم که اکنون 2 پسرم و 2 دخترم ازدواج کرده اند و هر کدام 2 فرزند دارند و با ما در این خانه زندگی می کنند این گونه روزگار بگذارنند و هیچ وقت وعده های مسئولین را عملی نبینند.

این ساکن کوی سیاحی در پایان می گوید: مدرسه ابتدایی این منطقه در اهواز تنها مدرسه ای است که دانش آموزانش شیر و کیک روزانه ندارند و فرزندانمان هر روز از تلویزیون می بینند که در مدارس دیگر دانش آموزان شیر و کیک می گیرند ولی در مدرسه آنها خبری از این موضوع نیست، حتی دختران ما در راهنمایی قرص آهن نمی گیرند، درد دلهایمان زیاد است و اگر پای آنها بنشینی به راحتی یک کتاب چاپ می کنی.

همچنین در ادامه این گزارش مهندس علی رضا عالی پور معاون خدمات شهری شهرداری اهواز با اشاره به اقدامات این معاونت در کوی سیاحی گفت: در منطقه سیاحی همزمان و شبیه کل محلات مسکونی اهواز روزانه حداقل یک بار جمع آوری زباله و رفت و روب معابر را در دستور کار داریم، اما به صورت ویژه و با توجه به وضعیت این منطقه که اغلب ساکنین آن دامدار هستند ظرف یک ماه گذشته در غالب طرحی ظربتی به مدت 4 روز شروع به پاکسازی کردیم که در این عملیات 3 دستگاه کامیون، 4 دستگاه خاور، لودر، بیل مکانیکی، گریدر و بکفو هر کدام یک دستگاه در این منطقه مشغول بهسازی و پاکسازی معابر به صورت فوق العاده شدند.

وی ادامه داد: در این مدت و در این طرح 86 سرویس خاک برداری و نخاله برداری صورت گرفت، همچنین 26600 متر مربع تسطیح انجام شد، 18 سرویس لجن برداری شده است، 410 متر طول کانال روباز فاضلاب لایروبی شده است، 16000 متر طول شبکه جوی های روباز در شبکه معابر لایروبی شده است، 15 دستگاه مخزن زباله جدید در این منطقه نصب شده، 2 جایگاه مخصوص دپو فضولات دامی احداث گردیده است، 1000 اصله نهال در رفیوژها، آیلندها و درب منازل کاشته شده است، 150 اصله درخت هرس گردیده و 9 سرویس فضولات دامی جمع آوری شده است.

عالی پور در بخش دیگری از صحبت های خود با اشاره به مشکلات کوی سیاحی می گوید: متاسفانه در این منطقه رابطه بین شهرداری و شهروندان فقط به صورت یک طرفه به نفع مردم است و شهرداری تنها این رابطه را رعایت می کند، از این رو ما انتظار داریم که مردم و ساکنین این منطقه به صورت متقابل رابطه ها را برقرار کنند.

معاون خدمات شهری شهرداری اهواز خاطر نشان کرد: متاسفانه علیرغم تمامی مشکلاتی که شهرداری اهواز با آن روبه رو است، شاهد این موضوع هستیم که 80 درصد ساخت و سازها در این منطقه غیرمجاز هستند و هیچ گونه عوارضی به شهرداری پرداخت نمی کنند، مخازن زباله نصب می شوند و چند روز بعد یا دچار صدمه می شوند و یا به سرقت برده می شوند و از همزمان با این اتفاقات شاهد نگهداری احشام توسط مردم در جوار منازل مسکونی هستیم.

وی ادامه داد: از مشکلات دیگر این منطقه می توان به عدم بیرون گذاشتن زباله توسط مردم در ساعات تعیین شده هستیم و مردم در این رابطه هیچ اهتمامی ندارند و معمولا زباله های خود را در طول شبانه روز و بدون بسته بندی به بیرون از منازل پرتاب می کنند، لذا علیرغم اینکه پابه پای تمام کوی ها و محلات مسکونی شهر اهواز در آنجا خدمات رسانی صورت می گیرد هنوز شاهد یک چهره مطلوب و یک محیط مسکونی شهری در کوی سیاحی نیستیم، از این رو دستیابی به چنین محیطی بدون همکاری و همیاری شهروندان کوی سیاحی در آینده نزدیک اتفاق نخواهد افتاد.

عالی پور گفت: اکنون نه تنها در منطقه سیاحی، بلکه در تمامی نوار غرب جاده اهواز- خرمشهر که جمعیتی بالغ بر 150 هزار نفر در آن ساکن می باشند که تنها به موجب یک نامه جزیی از محدوده شهر به شمار می آیند، اما در رفتار و تعاملات روزمره زندگی شهروندی و شهرنشینی را نپذیرفته اند، چون اغلب ساکنین این منطقه شغل دامداری و دامپروری دارند و معیشت خانواده از این طریق حاصل می شود، حتی فضولات حیوانی جز سوخت روزانه خانواده به شمار می آید، بنابراین نسبت به جمع آوری فضولات توسط شهرداری تمکین نمی کنند و معتقدند فضولات حیوانی بخشی از نیازها برای سوخت روزانه خانواده را تامین می کند.

معاون خدمات شهری شهرداری اهواز بیان داشت: در واقع علیرغم اینکه کوی سیاحی به محدوده شهر اضافه شده است اما زندگی روستایی در این منطقه در جریان است و تا زمانی که شبکه معابر و املاک به رسمیت شناخته نشود و معلوم نشود از چه کسی شهرداری باید عوارض بگیرد طبیعتا خدمات رسانی آن گونه که باید صورت بگیرد، صورت نمی گیرد، به عنوان مثال برای دریافت و اخذ انشعاب آب باید سند ملکی وجود داشته باشد، اما در کوی سیاحی بدلیل عدم وجود پروانه و سند ملکی شاهد این موضوع یعنی خدمات رسانی نیستیم.

وی در پایان گفت: متاسفانه در کوی سیاحی رابطه شهروندی و شهرداری به صورت یک طرف است و از این موضوع تنها شهرداری به لحاظ هزینه های بالا صدمه می بیند.

وی با بیان اینکه شیر مورد نیاز شرکت از استان‌های اصفهان، تهران و شهرکرد تامین می‌شود، تصریح کرد: افزایش قیمت شیر و کمبود شیر از مهمترین مشکلات این شرکت است؛ این در حالی است که این کارخانه 22 خط تولید دارد و در 2 شیفت کاری فعالیت می‌کند.