هوسه عالى ترین تجلى احساسات و عواطف

    هوسه عالى ترین تجلى احساسات و عواطف انسان عرب اهوازى است.   

عصرایران؛ عبدالنبی قیم -‎از آنجایی که در هفته ها و روزهاى اخیر در نتیجه محنت ها، رنج ها و خسارت هاى ناشى از سیل، ویدئوهایی از هوسه هاى مردم عرب شهرها و روستاهاى مختلف در شبکه هاى اجتماعى پخش شده و مورد توجه بسیارى از دوستان غیر عرب قرار گرفته و در این خصوص سؤال هاى متعددى را مطرح کرده اند، نوشته زیر جهت آشنایی هر چه بیشتر با "هوسه" ارائه مى گردد.

هوسه عالى ترین تجلى احساسات و عواطف انسان عرب اهوازى است.

قدمت و منشأ هوسه ، ریشه در اعماق تاریخ دارد و عمرى به درازى عمر شعر دارد. هوسه به هنگام مواجه و رویارویی با شدائد و سختى هاى روزگار ، به منظور ارتقاء عزم و اراده ، و به هنگام رویارویی با دشمن در میان نبرد به منظور بالا بردن اعتماد بنفس و تضعیف روحیه دشمن، و همچنین به هنگام پیروزى بر شدائد و سختی هاى روزکار و یا پیروزى بر دشمن خوانده مى شود.

از این رو در بسیارى از مواقع هوسه پیام آور پیروزى و مبشر غلبه بر خصم است.گاهى وقت ها نیز به هنگام فقدان انسان والامقام و ارزشمندى که وجود او منشأ خیر و برکت بوده، عرب ، هوسه سر مى دهد. در چنین حالتى انسان عرب ، اوج ناراحتى خود را با هوسه بیان مى کند.

از برجسته ترین ویژگى هاى هوسه، شکل جمعى آن است که به آن زیبایی و جلوه خاصى مى بخشد. هر چه تعداد شرکت کنندگان در هوسه بیشتر باشد، شکوه و جلال هوسه و عظمت آن بیشتر مى شود. هوسه بر خلاف بسیارى از انواع هنر و نمایش هاى هنرى ، یک کار انفرادى نیست، بلکه یک کار جمعى است.

هوسه سرا که یا شاعر است یا استعداد شعر سرایی دارد، در حالى که با ندایی تک کلمه اى و یا " نخوة" افراد گرداگرد خود را به سکوت و توجه دعوت مى کند، رباعی خود را با صداى بلند و با ریتم خاص بیان مى کند. هوسه سرایی کار هر کس نیست ، هم باید شاعر و یا دارای قریحه شاعرى باشد و هم باید بیان او بهترین باشد. در چنین حالتى ،حضار همه سراپا گوش هستند تا این که هوسه سرا به مصرع آخر برسد. جان کلام و چکیده سخن ، در همین مصرع آخرنهفته است .با خواندن مصرع آخر، حضار آن مصرع را نه یک بار بلکه چندین بار بر زبان مى رانند، و در حالى که پاى بر زمین مى کوبند و اوج احساسات و عواطف خود را به نمایش مى گذارند،در حلقه اى گرداگرد، هوسه سرا ، مصرع مزبور را تکرار مى کنند. تکرار مصرع آخر و پای کوبی را اصطلاحاً" یزله" مى گویند.