سرویس جهان مشرق - از زمان پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری «امام خمینی»(ره) بر ضد استکبار جهانی و براندازی رژیم شاهنشاهی در ایران، جمهوری اسلامی همواره مورد هجمه کشورهایی قرار گرفته که این نظام را خطری برای موجودیت خویش و تامین اهداف و منافع اشان در منطقه دانسته اند.
آگاهی از پتانسیل بالای قدرت نرم شیعه و درک این حقیقت که مؤلفه هایی چون استقلال طلبی، آزادی خواهی، ظلم ستیزی و عدالت خواهی به عنوان ارکان اساسی تشکیل دهنده این قدرت، به زودی مرزهای ایران را در می نوردد و زمینه تشکیل دولت های اسلامی مشابه ایران را در منطقه فراهم خواهد کرد، موجب کلید خوردن پروژه ای به نام «شیعه هراسی» و «ایران هراسی» به منظور تحریف و مصادره محتوای فرهنگی بیداری اسلامی شد که در همان سال های اولیه پیروزی انقلاب به مهمترین راهبرد استکبار جهانی جهت مقابله با ایران اسلامی تبدیل شد.
مهمترین اهداف پروژه شیعه هراسی که غرب در چند سال اخیر به آن دامن زده را می توان در شناسایی قدرت نرم و پیام سیاسی تفکر شیعی جهت مقابله با نفوذ آن در منطقه؛ شناسایی پراکندگی جغرافیایی شیعیان و احتمال اتحاد آنها با اهل تسنن؛ ایجاد تفرقه بین شیعه و سنی به منظور تضعیف بیداری اسلامی؛ و سرانجام جلوگیری از وحدت کشورهای اسلامی منطقه ملاحظه کرد.
بنابراین، از نگاه غرب شیعه نه تنها شیعیان امامیه بلکه جریانی مذهبی است که در یک امتداد جغرافیایی بخش های وسیعی از هند، پاکستان، ایران، عراق، بحرین، آذربایجان، شرق عربستان، ترکیه، لبنان، سوریه و آفریقا و ... را در برمی گیرد.
به همین دلیل غرب با تحریک برخی از رژیم های مرتجع عربی و سلفیان افراطی منطقه، سعی در تضعیف وحدت جهان اسلام و ایجاد اختلاف بین فرقه های مختلف اسلامی دارد. همان طور که امروز، نمونه بارز آن را در فشارهای رژیم سعودی بر شیعیان یمن و بحرین و نیز تلاش جهت تغییر بافت شیعیان جنوب عربستان مشاهده می کنیم.
اما نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه داشت، این است که پروژه شیعه هراسی و ایران هراسی تنها محدود به شیعیان و ایران نمی شود، بلکه در حقیقت امتداد پروژه «اسلام هراسی» و «جنگ تمدن های» غرب با هدف مصادره بیداری اسلامی و جلوگیری از احیای مجدد و عظمت تمدن اسلامی در منطقه خاورمیانه و در راس آنها «قضیه فلسطین» است و با کمال تاسف در دنیای اسلام، برخی سیاستمداران، روشنفکران و علما در این دام گرفتار شده اند، با این حال هستند، نخبگان مسلمانی که به ماهیت و حقیقت آنچه بر سر کشورهای اسلامی و ملل مسلمان منطقه آمده پی برده و نسبت به آنچه برای آنها در آینده تدارک دیده شده هشدار داده اند.
برخی از این افراد همچون «فهمی هویدی» و «عبدالباری عطوان» برای ما نام آشنا هستند و برخی دیگر ممکن است، تاکنون نامشان به گوشمان نخورده باشد.
«طارق خوری»، نماینده پارلمان اردن یکی از این نخبگان است که همواره صدایش را در راستای افشای حقایق پشت پرده و توطئه های ریخته شده و درحال تدارک برای ملل منطقه از جمله قضیه فلسطین بالا برده و حصار بندی طایفه ای و مذهبی غرب به ویژه مقوله شیعه هراسی و اختلافات شیعه – سنی در منطقه را در هم بشکند.
اولین تحرکات «خوری» به ژانویه سال ۲۰۱۴ باز می گردد که در کنار تشکل های فرهنگی، رسانه ای، سیاسی، سندیکاها و شخصیت های پارلمانی اردن با ارسال نامه ای به «سید حسن نصر الله»، دبیرکل حزب الله لبنان بر همبستگی خود با مواضع شجاعانه سید حسن نصرالله در برابر دشمن صهیونیستی تأکید و از مواضع حزب‌الله در قبال سوریه و جنگ با تروریست ها در این کشور حمایت و خطاب به وی تأکید کردند که «شما به جلو حرکت کنید و همه امت اسلام پشت سر شما هستند».
حصار شکنی‌های این نماینده پارلمان اردن سال بعد نیز (فوریه ۲۰۱۵ میلادی) با زیر سوال بردن رژیم بحرین ادامه می یابد و از قصد حکومت بحرین جهت اعزام نیروهای این کشور برای حمایت از اردن در جنگ با داعش شگفت زده می شود و مقامات بحرینی را اینگونه مورد خطاب قرار می دهد: «وقتی شنیدم بحرین قصد دارد، نیروهای خود را برای حمایت از اردن در جنگ با داعش اعزام کند، به یاد برخی نمایندگان بحرینی افتادم که در سوریه در کنار داعش می جنگیدند ... آیا بحرین با اینها هم می خواهد بجنگد؟ همچنین به یاد آوردم که در همین بحرینی که قرار است با تروریست ها بجنگد، چندی پیش «عادل المعاوده»، نایب رئیس پارلمان بحرین و تعدادی از نمایندگان این کشور در کنار تروریست های سوریه جنگیده اند ... پس بهتر نیست، بحرین اول با نمایندگان خود بجنگد، بعد به ما کمک کند.
اما جنجالی ترین اظهارات طارق خوری – آنگونه که از آن یاد کرده اند – به آوریل سال گذشته میلادی باز می گردد که هنگامی که ماهیت گروه های تروریستی و گرایشات و وابستگی آنها و سیاست ها و اهداف واقعی برخی از رژیم های سنی عربی را در منطقه و جهان اسلام را اینگونه زیر سوال برد:
- آیا آنهایی که به فلسطین خیانت کردند، شیعه بودند؟
- آیا آنهایی که لیبی را نابود کردند و اهالی لیبی را می کشند، شیعه هستند؟
- آیا انتحاری هایی که خود را در عراق، عربستان سعودی و کویت منفجر می کنند، شیعه هستند؟
- آیا آنهایی که مسجدالاقصی را به آتش می کشند، شیعه هستند؟
- آیا آنهایی که کشور سومالی را نابود کردند، شیعه بودند؟
- آیا هواپیماهای آمریکایی که بغداد را بمباران کردند، از فرودگاه های شیعیان به پرواز در آمدند؟
- آیا انفجارهایی که در صحرای سینای مصر صورت می گیرد، را شیعیان انجام می دهند؟
- آیا القاعده، داعش و جبهه النصره، شیعه هستند؟
- چرا در بین صهیونیست ها عملیات انتحاری نمی بینیم، لیکن در میان ملت های ما (ملل مسلمان) می بینیم!
- آیا یوسف القرضاوی (از علمای تندرو سلفی) شیعه است؟
- آیا او نبود که حرام ها را حلال کرد؟
- خوشا به حال صهیونیست ها که توانسته اند، لوله تفنگ هایمان را به سمت دیگر نشانه بگیرند و هر روز شهرک صهیونیست نشین جدید و دیگری را تأسیس کنند و به ما بخندند.
- می بینیم که سعودی ها و لیبیایی ها وتونسی ها هر روز دست به عملیات انتحاری جدیدی می زنند و هیچ کشور اسلامی از عملیات های آنها در امان نیست، جز فلسطین اشغالی ... چرا و به نظر شما دلیل این امر چه می تواند باشد؟
- آیا حزب الله لبنان مانع آنها شده است؟
- چرا جهان تسنن در زمان رژیم شاهنشاهی، هیچ مشکل و خصومتی با نظام ایران نداشت ... مگر نه اینکه شاه ایران هم شیعه بود!
- حزب الله را سرزنش می کنید که چرا فلسطین را آزاد نمی کند، درحالی که حزب الله تنها یک جنبش با تعداد معدودی عضو است، اما جرات نمی کنید، کوچکترین انتقادی از دولت ها و حکومت ها عربی و اسلامی کنید که در خفا و آشکارا تلاش می کنند، رضایت صهیونیست ها را جلب کنند.
- همانطور که شما بر دیدگاه خود پایبند هستید، من نیز بر اعتقاداتم راسخم و در این اعتقادات زمانی تجدید نظر خواهم کرد که دستکم عامل یکی از عملیات های شهادت طلبانه در فلسطین اشغالی یک شهروند عرب حوزه خلیج فارس باشد.
- باورهایم را زمانی تغییر خواهم داد که دستکم ببینم، پرچم داعش و القاعده روی یکی از کنیسه های یهودیان به اهتزاز درآمده باشد و رژیم های مرتجع عربی سفارتخانه های رژیم صهیونیستی را در خاک کشورشان بسته باشند.
اگرچه نمونه های طارق خوری در جهان عرب و اسلام انگشت شمارند، اما همین معدود صداهای بیدارگر و روشنگر نیز شعله فروزانی هستند، در ظلمات سرسپردگی رژیم های مرتجع عربی تا اجازه ندهند، مهمترین قضایای جهان اسلام به فراموشی سپرده شوند.
