گروه جهاد و مقاومت مشرق - سردار شهید مدافع حرم جبار عراقی معروف به «ابا عارف» یک مرد استثنایی بود؛ همچون بسیاری از دلاور مردان ایران زمین که راه شهادت را از مسیر ولایت یافت و برای وطن و دین و اعتقاداتش مرزهای جغرافیایی را پیمود. به لطف خدا در دانش نظامی و هوشمندی بی‌بدیلی که داشت توانست در عملیات‌های بسیاری جان مظلومان را نجات دهد و راه را برای آزادی سرزمین‌های اسلامی در سوریه باز کند و شاید ذکاوت نظامی او و شاگردانی که در این راه تربیت کرد کابوسی برای داعش و حامیان آنها بود که هیچ مین و فتنه‌ای را بدون خنثی سازی رها نمی‌کرد.
درباره سردار شهید مدافع حرم جبار عراقی بیشتر بخوانیم:
آئین بزرگداشت شهید جبار عراقی در گلزار شهدای اهواز برگزار می‌شود
سردار شهیدی که به عنوان نیروی عادی به سوریه اعزام شد
امشب؛ ساگرد تولد شهید عراقی برگزار می‌شود
شهید مدافع حرم جبار عراقی در کوت عبدالله تجلیل می‌شود
کمی که فکر می‌کنم نمی‌دانم که با کدام قلم وبیان می‌توان از عزیزانی که سنگرهای جبهه را به محراب و معراج تبدیل کردند ثنا کرد. شهیدان جانهای عزیزشان را که ودیعه الهی بود؛ در بازار شهادت به مشتری جان‌ها فروختند. آنان پیش از شهادت خدایی شده بودند. سیمای شان نور شهادت داشت. عطر خلوص و معنویت داشتند. شهدا دعا داشتند اما ادعا نداشتند. شهدا نیایش داشتند اما نمایش نداشتند. شهدا حیا داشتند اما ریا نداشتند. شهدا رسم داشتند اما اسم نداشتند.... دریغا که ما بر عکس شهدا عمل کنیم. شهدا رفتند که ما تن به سکوت ندهیم در مقابل نیرنگ‌ها و پلیدی‌ها بی‌تفاوت نباشیم. شهدا رفتند که ما جهاد گر میدان نفس و میدان عمل باشیم. و اینک کوچکترین کاری که از دست ما بر می‌آید اینست که خاطره عزیز و دوست داشتنی شان را بر برگ برگ گلبرگ‌ها بنویسیم.
سلام بر آنهایی که رفتند تا بمانند و نماندند تا نمیرند.تا ابد به آنانکه پلاکشان را از گردن خویش درآوردند تا مانند مادرشان فاطمه زهرا گمنام و بی‌مزار بمانند مدیونیم.
حالا دیگر کودکان هم می‌دانند که مهدیه اسم مکان است فاطمیه اسم زمان اما من منتظر می‌مانم تا روزی که مهدیه اسم زمان شود و فاطمیه اسم مکان.چه غافلند دنیاپرستان و بی‌خبران که ارزش شهادت را در صحیفه‌های طبیعت جست‌وجو می‌کنند و مدد می‌خواهند و حاشا که حل این معما جز به عشق میسر نگردد. به کوت عبدلله اهواز رفتم؛ منزل شهید والامقام و با همسر و فرزندان شهید گفت وگو کردم که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنم.
همسر شهید جبار عراقی از (ابا عارف) برایم گفت: ۴۷/۱۲/۱۰ در یکی از روستاهای شهر بستان مرز ایران و عراق دیده به جهان گشود. جبار ۱۶ - ۱۷ ساله بود که جنگ شروع شد. او که شور و شوق جهاد و حماسه در وجودش نقش بسته بود سلاح را بر دوش خود انداخت و به نیروهای مردمی و بسیجی منطقه پیوست. سرانجام در اسفند ۱۳۶۹ به استخدام سپاه در آمد. ۱۵ سال خدمت در تیپ یک زرهی لشکر هفت ولی عصر(عج) اهواز را در قسمت بسیج در قسمت اداری با کمال امانت و درستکاری بر عهده داشت. سرانجام به سبب لیاقت‌ها و رشادت‌هایش وی را به عنوان فرماندهی گردان امام حسین(ع) در شهرستان کارون (کوت عبدالله) منصوب کردند.
کار در گردان برای جبار امری جدی بود. یک لحظه از وقتش خالی از دغدغه گردان نبود. چند سال مسئولیت گردان را داشت ولی کارش از اسم گردان امام حسین(ع) از شهرستان و اهواز بالا زد.
مهدی عراقی فرزند ارشد شهید جبار عراقی برایم می‌گوید: بعد از ورود به سپاه اولین ماموریتی که در آن شرکت داشت تجسس در عراق در سال ۷۰-۶۹ بود. ماموریت پدر با لباس محلی عراقی در کشور عراق انجام شد و بعد از ماموریت، در نیروی انسانی تیپ یک حضرت حجت (عج) مشغول به کار شد.
فرزند شهید جبار عراقی ادامه می‌دهد: پدرم در سال ۸۵ فرمانده گردان امنیتی امام حسین(ع) کوت عبدالله شد که در سال ۸۹ به عنوان گردان نمونه کشور معرفی گردید. بعد از گردان امام حسین(ع) پدر به لشکر هفت رفت و در آنجا فرمانده گردان پیاده استان و بعد از آن هم به سوریه اعزام شد. پدر، دوست داشت که به سوریه برود. ما هم او را تشویق می‌کردیم. ما همیشه در روضه‌ها به امام حسین(ع) می‌گوییم یا لیتنا کنا معک، این زمان همان زمانی است که باید حرفمان را عملی کنیم. پدر عقیده راسخی برای رفتن داشت و همیشه می‌گفت من دنبال عقیده‌ام هستم.
ترس برایش معنا نداشت
فرزند شهید می‌گوید: تنها چیزی که پدرم را به شهادت رساند، شجاعت او بود. در وجود پدر چیزی به معنای ترس معنا نداشت. در سوریه از ساعت ۱۲ شب تا ۶ صبح، به تنهایی جنگیده بود. دوستانش به او گفته بودند که برگردد اما قبول نمی‌کند و می‌گوید: شما فقط به من مهمات برسانید. پدرم ورزشکار بود و دوومیدانی انجام می‌داد. هر روز تقریبا ً هشت کیلومتر می‌دوید. هر روز عصر به من می‌گفت برایم زمان بگیر. من هم زمان می‌گرفتم هر روز دو ساعت می‌دوید. همرزم‌های پدرم می‌گفتند در سوریه هم، اول صبح ما را بیدار و به خط میکرد و ما را وادار به دویدن میکرد. پدرم در سوریه هم ورزش را ترک نکرده بود.
تنها مقابل داعش ایستاد
فرزند شهید جبار عراقی می‌گوید: شهید یکی از فرماندهان تیپ استان حماء بود. او در تاریخ ۳ آبان سال ۹۴ در استان حماء به شهادت رسید. نزدیک ساعت ۱۲:۳۰ به آنها حمله می‌شود و پدرم به همراه دو نیروی ایرانی و حدود ۴۰۰ نیروی سوری بودند که بعد از آن حمله تمام نیروهای سوری فرار می‌کنند. همرزم پدرم همان ساعت ۱۲:۳۰ زخمی می‌شود و تا ساعت ۶ صبح بیهوش بود. وقتی به هوش می‌آید متوجه می‌شود که پدرم در تمام این مدت به تنهایی جنگیده است. همرزم پدرم تعریف می‌کند که پدر، او را کول می‌کند تا از معرکه نجات دهد؛ در همین حین پدر را هم می‌زنند. پدرم در میان همرزمانش به نام ابوعارف شناخته شده بود.
همرزمان پدرم از مدیریت او هم تعریف کردند. پدر هیچ وقت غذایش را تنهایی نمی‌خورد. وقت ناهار یا حتی صبحانه که می‌شد پشت بلندگو پیج میکرد تا همه در مقر جمع شوند و دسته جمعی با هم صبحانه یا ناهار بخورند. پدرم شب آخر قبل از شهادتش از دوستش می‌خواهد که برایش آب گرم تهیه کند تا غسل شهادت کند. همرزمان پدرم به او خندیدند و گفتند شما شهید نمی‌شوید. پدر جواب می‌دهد که من شهید می‌شوم و جایی هم شهید می‌شوم که شما نمی‌توانید من را برگردانید، همان طور شد که گفته بود بعد از شهادت پدرم تا ۲۰ روز نتوانسته بودند پیکر او را برگردانند.
فرزند سردار شهید عراقی ادامه می‌دهد: پدرم سه مرحله به سوریه رفت. سال ۹۳ دو بار به سوریه اعزام شد و بار آخری که رفت تقریباً شهریور سال ۹۴ بود که حدود ۷۰ روز در سوریه ماند و بعد به شهادت رسید. به پدر گفته بودند که جایگزین شما آمده است؛ شما اگر بخواهید می‌توانید برگردید؛ اما پدر قبول نکرد و گفت که تا جایگزین تمام نیروهای من نیاید من برنمی‌گردم. من این نیروها را با خودم آوردم با خودم هم برمی‌گردانم.
همیشه دفاع، این بار حمله
فرزند شهید جبار عراقی در ادامه می‌گوید: خبر شهادت پدرم را در شبکه‌های خارجی پخش کرده بودند. پدرم اولین پاسداری بود که از آنجا به خاطر خدماتی که کرده بود درجه تشویقی گرفت. تعداد زیادی اسیر گرفته بود، همیشه ایرانی‌ها دفاع می‌کردند؛ اما پدرم حملاتی را طراحی کرده بود و در دل شب به داعشی‌ها حمله می‌کردند. فکر می‌کنم پنجمین شهید استان بود. بعد از شهادت پدرم شهدای زیادی را به استان و شهر ما آوردند.
آخرین روز در ایران
همسر شهید می‌گوید: روز چهارشنبه ۱۳۹۴/۶/۱۸ من برای انتخاب واحد به دانشگاه رفته بودم. فردای آن روز ساعت ۲:۳۰ شب به اهواز رسیدم، به همسرم زنگ زدم و به دنبالم آمد. از دور که دیدمش لبخند روی لبانش بود ایستاد و از ماشین پیاده شد سلام کرد و گفت: حاج خانم خیلی خوشحالم که رسیدی. همیشه مرا حاج خانم یا مامانِ رضا صدا میکرد. داشت حرف میزد ولی من فکرم راحت نبود. به او گفتم: سوریه می‌روی، گفت: بله. ساکت ماندم؛ آرام روی پایم زد و گفت: مامان رضا تو که صبرت بیشتر از اینهاست. به او گفتم: جهاد حق است ولی با نبودت خیلی اذیت شدم به خصوص برای دانشگاهم، تو قول دادی مراقب بچه‌ها میمونی، چی شد زدی زیر حرفت؟ گفت: تو استعداد داری. حیف است ادامه تحصیل ندهی.
به او گفتم: بلیت گرفتی؟ گفت: به نظرم چون راضی نیستی بلیت گیرم نیامد. من باید شنبه سوریه باشم. مسئولیت دارم مامان رضا، وقت معطلی نیست قربانت حاج خانم رخصت بده. گفتم: ولی من این دفعه دلم میلرزد. با همین حرفها به در خانه رسیدیم. جبار بچه‌ها را خوابانده بود. وارد شدم رفتم سراغشون بوسیدمشون. همسرم هم همراه من بچه‌ها را بوسید ولی آرام به من گفت: مراقب رضا باش، شیطون و کنجکاوه. من از خستگی سریع خوابم گرفت و دیگر متوجه حرفهایش نشدم.صبح، مرا سراسیمه بیدار کرد: لیلا لیلا عزیزم بیدار شو. به او گفتم : کاری داری؟ گفت :نه مامان رضا. حلالم کن. حلالم کن. تو با همه چیز ساختی، در تمام زندگی ام یار و یاورم بودی. کسی مثل تو به زندگی من آرامش و آسایش نداد. من را بابت هر نقصانی که در زندگی ات بوده و برای هر ناملایمت و عصبانیتی ببخش و حلالم کن. مراقب بچه‌ها باش! خواب از سرم پرید؛ شُک بهم وارد شد.
گفتم: جبار عزیزم خوابی دیدی؟ مگر قرار است بروی و برنگردی؟ چرا اینجوری حرف می‌زنی؟ مگر ما چقدر با هم زندگی کردیم؟ مراقب خودت باش سالم برگردی. تو رو به خدا من را تنها نگذار، مگر به من قول ندادی که همیشه با من و همراه منی، چرا حالا حرف رفتن می‌زنی گلم؟ الان وقت رفتنت نیست... و شروع به‌گریه کردم. دیگر صبرم تمام شده بود. دستش را بوسیدم و گفتم: تو را به خدا من و بچه‌ها را تنها نگذار. دفعه دیگر برو که من و بچه‌ها هم با تو بیاییم، سرم را در آغوش گرفت و به آرامی گفت: اگر مقدر شد که من بمیرم جلوی تقدیر را نمی‌شود گرفت. مامان رضا، همین الان در کنار تو هم خداوند امانتش را می‌برد و زندگی‌ام تمام می‌شود ولی تو رو به خدا اجازه بده که مرگ با عزتی داشته باشم، من دوست ندارم مرگ با ذلت داشته باشم و درختخواب بمیرم. این مرگ ذلت است، اجازه بده با عزت و سرافرازی جلوی آقا و ملتم و مردم به شهادت برسم.
گریه ام بند نیامد؛ گفتم: من هم مرگ با ذلت برایت نمی‌خواهم. هیچ وقت به شما نه نگفتم. عزیزم سرافراز باشی؛ ولی حالا وقتش نیست. الان نظام به شما نیاز دارد. اسلام مردان غیوری مثل شما می‌خواهد. چرا اینقدر سریع تمنای شهید شدن را دارید؟ آقا تنهاست و امیدش به شماست. گفت: دنیا لیاقت ندارد و تا دلت بخواهد پستی در آن زیاد است که بخواهند اسلام را به خطر بیندازد. به نظرت اگر ما از جانمان برای حفظ کشور و اسلام و آقا مایه نگذاریم چه می‌شود؟ اجازه بده مامان رضا بگذار با عزت و افتخار به شهادت برسم. من حس می‌کنم عمری دیگر از من باقی نمانده است. نگذار اینجا بمانم و در رختخواب بمیرم؛ بگذار با عزت به تو بگویند همسر شهید.
ساکت شدم. اشک‌هایم را پاک کرد. گفتم چشم و دیگر حرفی نزدم. بلند شدم و صبحانه‌ای آماده کردم، جبار صبحانه می‌خورد و من به او نگاه می‌کردم، آرام شده بود. انگار او را از قید بند و دنیا بریده بودند. جبار، دیگر جبار اولی نبود. بلند شد و از خانه برای مهیا کردن بلیط تهران بیرون رفت. دنبالش رفتم گفتم: مگر بلیط نیست؟ گفت: متاسفانه هواپیما نیست من باید زودتر به تهران برسم. از دهانم درآمد و گفتم: کاش بلیط‌گیرت نیاید. برگشت و با لبخند، اخمی را به نشانه ناراحتی به من نشان داد و سوار ماشین شد و رفت. چند ساعت بعد تماس گرفتم. گفت: متأسفانه انگار قسمت نیست بروم. خانم دلت را با ما صاف کن، راهمان صاف و راست شده است. من را نگه ندار.گریه کردم و ساکت شدم. شب همراه یکی از دوستانش به بیرون رفتند و گفت دوستش برای ساعت یازده شب برایش بلیط خریده و امشب حرکت می‌کند. به جبار گفتم: راضی هستم بروی فقط این آخرین رفتنت باشد. دیگر نرو. آرام گفت: بهت قول می‌دهم آخرین رفتنم باشد. دیگر می‌آیم و کنارت می‌مانم. خداحافظی کرد و از زیر قرآن و صدقه رد شد.
شهادت اباعارف
همسر شهید از قول مسئول پشتیبانی تیپ یک می‌گوید: ابا عارف ساعت ۹ به محل خدمت آمد و از من خواست که آبی گرم آماده کنم تا استحمام کند. از من عذرخواهی کرد و گفت: زحمت نباشد برایم لباس آماده کن می‌خواهم غسل شهادت کنم. آب گرم را آماده کردم و غسل شهادت داد و گفت: استراحتی می‌کنم ساعت یک شب مرا بیدارکن. تا ساعت دو تا سه شب حملات شدیدی می‌شود و جبهه مخالف جهت جبهه همسرم شکست می‌خورد و تمام بچه‌ها چه ایرانی و چه سوری به شهادت میرسند، از جمله نیروی فرمانده این گردان که از بچه‌های کرمانشاه و کرد زبان بود سردار ابا امین از این شهید بسیار یاد کرد. سردار ابا امین با همسرم تماس می‌گیرد و از موقعیت او می‌پرسد. جبار نیرو تمام کرده بود ولی جبهه را تحویل نداده بود. تعدادی از بچه‌های ایرانی مسیر را گم می‌کنند. اباعارف دنبال آنها می‌رود.چند نفر بیشتر نداشت و صبح داشت می‌رسید. ابا امین دستور عقب‌نشینی می‌دهد ولی جبار نمی‌پذیرد و از او درخواست نیروی کمکی می‌کند. نیروی کمکی به وسیله یکی از برادران خرم‌آباد معروف به ابا رضا با سه ماشین به جبهه جبار اعزام می‌شوند. مسیر را گم می‌کنند ولی در میانه راه هدف قرار می‌گیرند. سه نفر شهید می‌دهند و بقیه پیاده به جبار ملحق می‌شوند. در این زمان نیروی پشتیبانی اباعارف فرماندهی سوری (احمد منصور) همراه ۵۰ نفر سرباز بود ولی با دیدن موقعیت عقب‌نشینی می‌کند و پشت اباعارف و نیروهای تیپ یک خالی می‌شود. جبار با همان تعداد نیرو جبهه را تا پنج صبح نگه میدارد اما متأسفانه همه به شهادت میرسند. فقط ابا رضا از ناحیه کتف سمت چپ به شدت زخمی شد. اباعارف به ابارضا می‌رسد. می‌خواست ابارضا را بلند کند تا به عقب برگردد. در حال بلند کردن ابارضا بود که تک تیر انداز، چشم چپ ابا عارف را هدف قرار می‌دهد.
خبر بین سربازان سوری پخش شد که ابا عارف به شهادت رسیده است. جیش نصره پیکر مطهر شهید ابا عارف را نمی‌شناختند چون تیر در چشم او خورده بود و سرش را متلاشی و چهره‌اش را خونی کرده بود و خبر به وسیله یک سرباز سوری به نام مستعار نمر ساعت ۱۱:۵ صبح ۱۳۹۴/۸/۴ به دوست صمیمی همسرم در سوسنگرد رسید.
بازگشت پیکر شهید
همسر شهید ادامه می‌دهد: پیکر همسرم متأسفانه در منطقه‌ای بود که در دست جیش النصر بود و نتوانستند پیکر مطهرش را به دست بیاورند. حملات زیادی داشتند و خیلی هم کشته داده بودند. همه می‌ترسیدند پیکر مطهرش به دست خدانشناس‌ها بیفتد. برای همین در سوریه شهادت همسرم را تکذیب کردند. چون همسرم خیلی باعث آزار جیش‌النصر بود و تعداد زیادی از آنها را دستگیر کرده بود. پیکر مطهر همسرم بعد از ۲۰ روز به دست ایرانی‌ها افتاد و بعد از یک روز به تهران منتقل شد.
ساعت ۹ صبح روز ۹۴/۸/۱۶ فرودگاه اهواز قیامت بود. تمام عشایر و طوایف و قبایل و مسئولین خوزستان و اهواز در فرودگاه جمع شده بودند و جایی برای ایستادن نبود. مرا جلو بردند. همه مسئولین عالی رتبه سپاه برای پیشوازی پیکر مطهر همسرم با صف‌های منظم ایستاده بودند. دسته گلی تهیه کرده بودیم و روی تابوت گذاشتیم ولی سیل جمعیت تابوت را بردند. من با چشمانی‌گریان به همسرم خوشامد گفتم. پیکر مطهرش را در سردخانه بیمارستان شرکت نفت که نزدیک فرودگاه بود قرار دادند. مادرم چهره‌اش را باز کرد. او را بوسیدم، سلام کردم و گفتم چقدر زیبا شدی، چقدر خنده‌ات زیباست! سرانجام ۹۴/۸/۱۷ ساعت ۹ پیکر مطهر همسرم از حسینیه ثارالله در خیابان طالقانی اهواز با حضور نماینده ولایت فقیه، مسئولین و عشایر غیور عرب و لر و بختیاری در اهواز به سمت بهشت آباد تشییع شد و به آرامش ابدی رسید.
ماجرای شیعه شدن جوان سوری
سردار ابا امین همرزم و دوست شهید عراقی هم می‌گوید: ابا عارف، تنها فرمانده‌ای بود که یک سوریه‌ای شیعه جعفری را به شیعه ۱۲ امامی دعوت کرد. ابا عارف بسیار برازنده، مهربان، با مدیریت، دوستدار، خوش زبان، خوش صبحت، جذاب از لحاظ بیانی پر از معلومات، با ایمان، اهل نماز و روزه بود. ابا عارف با گرفتن پست خود روزه میگرفت و زمانی که پست را تحویل می‌داد روزه خود را افطار میکرد. همه سوریه فهمیده بودند ابا عارف، عربی از اهواز و ایرانی الاصل است که این روحیه زیبا و بالا را دارد. تمام سربازان وی به صداقت، راستگویی و امانت داری او ایمان داشتند و آنچنان در دل نیروها رفته بود که هر دستوری را اجرا می‌کردند و از وی نافرمانی نمی‌کردند. تا اینکه جوانی از اهل سوریه و شعیه جعفری به وی روی آورد و جلوی همه گفت: سوگند به خدا، هرچه دین و مذهب ابا عارف است را من می‌پذیرم. و دین و مذهبی که تو را این گونه صادق و مقتدر بار آورده است را می‌خواهم. آن جوان با کمک اباعارف و روحانی قرارگاه شهادتین را می‌گوید و به مذهب شیعه می‌آید و رساله امام خامنه‌ای را به وی تقدیم می‌کنند. این جوان بعد از چند هفته نزد اباعارف می‌آید و می‌گوید: ابا عارف من خواب دیدم که به شهادت می‌رسم؛ مرا حلال کنید و از اهل بیت بخواهید مرا شفاعت کنند. آن روز فرا رسید و به اباعارف خبر شهادت این جوان را دادند. ابا عارف دنبال آن شهید گشت و آن جوان را در آغوش گرفت. انگار یکی از فرزندان خودش به شهادت رسیده است. بسیار ناراحت و متأثر از شهادت این جوان بود همه از همدیگر سؤال می‌کردند مگر این جوان ایرانی است؟ مگر فامیل اوست؟ چرا اباعارف این گونه‌گریه می‌کند؟ همه متحیر از گریه‌های اباعارف و در آغوش گرفتن آن جوان بودند.
طرز شهادتش را می‌دانست
همسر شهید عراقی در ادامه می‌گوید: از زمان ازدواجمان تا زمان شهادت همسرم نزدیک شاید ۷ تا ۸ بار در جاهای مختلف و به خصوص دو سه بار در سال ۱۳۹۳ به من می‌گفت: حس می‌کنم و احساس یقین دارم که مرگم در سرم است؛ سرم منفجر و متلاشی می‌شود. من ناراحت می‌شدم و به وی می‌گفتم: چه فکر شومی داری؟ چرا انفجار؟ چرا سرت؟ آرام می‌گفت: شاید در یک حادثه مثل رانندگی شاید هم نه. وقتی شهادت همسرم و طرز شهادت را برایم تعریف کردند طبق حرف همسرم بود. تک تیرانداز در چشم چپش زده بود و سرش از پشت منفجر و متلاشی شده بود.
جوان شرور و شهید عراقی
همسر شهید ادامه می‌دهد: دو ماهی از شهادت همسرم می‌گذشت. ساعت هشت شب به مزارش رفتم و دیدم دو جوان در حال شستن مزارش بودند وگریه می‌کردند. نزدیک شدم. مرا دیدند و از مزار کنار رفتند. فرشی در کنار مزار گذاشتم و شروع به دعا خواندن کردم وگریه کردم که آن دو جوان به مزار همسرم نزدیک شدند و شروع به فاتحه خواندن کردند. کنجکاو شدم از آنها پرسیدم شما شهید را می‌شناسید؟ یکی از دو جوان خود را معرفی کرد و گفت: بله شما همسر شهید هستید؟ گفتم: بله گفتند: ما از بچه‌های بسیج کوت عبدالله و گردان امام حسین(ع) هستیم که شهید فرمانده آن بود. همسر شما خیلی بزرگوار و شجاع بود. واقعاً شهادت لایقش بود؛یکی از آنها گفت: شهید عراقی زندگی مرا دگرگون کرد. به آن جوان گفتم: بزرگواری شما را می‌رساند مگر آقای عراقی برای شما چه کرد. جوان پاسخ داد: من را می‌بینید! یک جوان شرور و بد بودم؛ ولی آقای عراقی مرا به این شکل و اهل نماز و روزه و مسجد کرد. شاید باورتان نشود که پدر و مادرم همیشه دعاگوی آقای عراقی به خاطر این تحولی که در من به وجود آورد هستند.
آقای عراقی چند ماهی آمده بود و اسمی از بسیج و نام او در کوت عبدالله روی زبان آمده بود. همه حرف بسیج را می‌زدند که برویم بسیجی فعال بشویم. آقای عراقی ما را دوره می‌برد و حرفهای دیگر. بعضی از جوانها از برخوردهای رفتاری آقای عراقی خیلی تعریف می‌کردند. آن زمان من شرور و بد بودم به تمسخر به تعدادی از دوستان گفتم: من هم می‌خوام بسیجی بشوم. همه خندیدن و گفتند: بابا تو کجا بسیج کجا؟ آقای عراقی چهره تو را ببیند پرتت می‌کند بیرون، یک پا خلافکاری! به تمسخر به آنها گفتم: حالا می‌روم ببینم چه کسی مرا بیرون می‌کند. شب هوا داشت تاریک می‌شد. وقتی به درب ورودی گردان رسیدم سربازی مرا شناخت از من خواست آنجا را ترک کنم چون ممکن بود دستگیرم کنند! به او گفتم: می‌خواهم بسیجی شوم! گفت: برو صبح بیا. من هم با دو تا دست محکم کوبیدم، آنقدر کوبیدم که درب اصلی گاراژ مانند را برایم باز کردند.
با شخصی محترم با لباسهای مرتب و صورتی آرام و لبخند به لب مواجه شدم. به آرامی به من گفت: چرا درب را محکم می‌زنی؟ گفتم: می‌خواهم ثبت‌نام کنم. با آرامی گفت: درخدمتت هستیم. به وی گفتم: شما چه کسی هستی؟ گفت: چه فرقی دارد من چه کسی هستم؟ مهم اینه که تو را ثبت‌نام کنم. کارت از فردا شروع می‌شود. بعد به سرباز پشت سرش علامت داد و گفت که برایش فرم پر کنید فردا بیاید گردان که کار مهمی با او دارم. کنجکاو شدم و گفتم: تو کی هستی که من فردا باید پیش تو بیایم؟ سرباز کنارش گفت آقای عراقی فرمانده گردان است.
خودم را جدی گرفتم ولی آقای عراقی به سربازی که وی را معرفی کرد نگاهی کرد و گفت: لازم نیست مرا معرفی کنی. ما اینجا همه بسیجی و سربازان کشور هستیم. از حرفش خیلی خوشم آمد؛ تکبر و غرور نداشت. همان طور که به آقای عراقی خیره شده بودم یک دفعه دست به شانه‌ام زد و گفت: فردا زود بیا تو را فرمانده یک گروه کردم. دهانم بسته شده بود. صبح آمدم و آقای عراقی من را کنار خود آورد. برایم چای آوردند. مسئولیت را به من داد و شرایط و ضوابط رفتاری من و دیگران را گفت و بعد گفت هر کجا کم آوردی من هستم. این حرفش یک دیوار فولادی پشتم ساخت. خلاصه هر روز در گردان بودم و آقای عراقی در بیشتر کارها من را شرکت می‌داد. بعد از یکی دو سال آقای عراقی از منِ خلافکار و شرور یک انسان بسیجی مخلص ولایت و اهل نماز و روزه و مؤدب و خوش پوشش ساخت. جوری شدم که مادر و پدرم آستین بالا زدند و برایم دختری را خواستگاری کردند.تازه ازدواج کرده بودم که آقای عراقی مأموریت دومش را رفته بود. مادرم وقتی شهادت آقای عراقی را شنید آنقدر ناراحت شد وگریه کرد که انگار یکی از بچه هایش شهید شده است. از زمان دفن شهید عراقی تا حالا من و همسرم هر شب سرمزار شهید عراقی می‌آییم و شمع برایش روشن می‌کنیم. به خصوص سه روز اول قبر برایش دعا کردم و نماز خواندم و شمع روشن کردم و فقط می‌خواهم به شهید بگویم فراموشش نمی‌کنیم و همیشه در دلهایمان زنده است.
