نبرد قرن و دست بالای ایران در منطقه

بحران سوریه که اکنون به یک بحران فراگیر و بزرگ تبدیل شده است در ابتدا فقط یک مساله کوچک بود که با دخالت ها و حمایت های کشورهای خارجی حامی تروریسم به بحران کنونی تبدیل شده است.

شاید روزی که بحران سوریه آغاز شد هیچ کس گمان نمی کرد کار به اینجا کشیده شده و اعتراضی کوچک در یکی از شهرهای جنوبی  به یکباره جرقه نبردی را بزند که تقریبا تمامی قدرت های منطقه ای و بین المللی را مجبور به حضور و نقش افرینی در این کشور کند. اما آتش جنگ چنان در این سرزمین شعله ور شد که حالا پس از گذشت نزدیک به 6 سال از بحرانی جهانی تقریبا چهره پیروز و شکست خورده نیز مشخص شده است. شاید روزهای اول که شهرهای سوریه یکی پس از دیگری توسط مخالفان مجهز شده توسط غرب و ارتجاع منطقه ایش سقوط می کرد هیچکس در مخیله اش هم نمی گنجید که اسد و متحدینش بتوانند دوباره ورق را برگردانده و عملا تروریسم بین المللی را در کشور سرکوب کرده و خود اوضاع را در دست بگیرند.

هنگامی که اردوغان وعده خواندن نماز جمعه در مسجد اموی را داد و قطری ها و سعودی ها هم آمال خود را دسته بندی می کردند تا اوضاع پسا اسد را مدیریت کنند، تنها یکی از قدرت های منطقه بود که با سیاستی مثال زدنی اوضاع را چنان مدیریت کرد که بی شک تا سده ها در موردش تحلیل و بررسی صورت خواهد گرفت. ایران متحد قدیمی و قدرتمند سوریه با برنامه ای منسجم و منظم چنان حکومت اسد را از باتلاقی فراگیر بیرون کشید که قطعا برای خود سوری ها نیز مایه مباهات خواهد بود. روزهای نخست که گذرگاه های مرزی همگی سقوط کرده بودند و صدای پای جنگ به پشت دروازه های کاخ اسد رسیده بود عملا خود سران بعثی سوری نیز کار را تمام شده می دانستند اما طبق خاطرات مقامات ارشد ایرانی، این تهران بود که با دستور کار قرار دادن سیاستی حساب شده رفته رفته کنترل اوضاع را به دست گرفت و بازی جنگ جهانی سوریه را به امروز رساند.

حالا با برگشت ورق به نفع متحدین در سوریه و احتمال بازپس‌گیری کامل خاک توسط حکومت مرکزی و مشروع بشار اسد گمانه زنی ها در مورد آینده سیاسی منطقه نیز شروع شده است. همه می دانیم نتیجه این نبرد ویران کننده به سود هر کدام از طرفین که تمام شود آن اتحاد دست بالای خود را در خاورمیانه به دیگران تحمیل خواهد کرد. عده ای مقامات کشوری و سیاسی خوش ندارند مساله را به این شکل بازگو کرده و عموم را از منفعت های موجود در چنین بحرانی آگاه کنند، کنشی که قطعا دلایل خاص دارد برای افرادی خاص!  اما کانال اخبار سوریه بر آن است تا با در پیش گرفتن تحلیلی روشن و جامع تمامی خوانندگان را از آن چیزی که در دوره ما می گذرد آگاه کند، دوره ای که قطعا آغاز نفوذ و قدرت گیری کشورمان در خاورمیانه است.

شاید بسیاری بحران های موجود در سوریه، عراق و یمن را مشکلاتی درونی و کم اهمیت بدانند، اما نفس آینده نگری و سیاست ورزی مشخص می کند نبرد ژئوپلتیک ایران و رقبای منطقه ایش فراتر از کنش های سیاسی موجود در این کشورهاست. این وضعیت در سوریه بسیار حساس تر نیز  است، زیرا این کشور پل ایران برای رسیدن به مدیترانه بوده و از عراقی که اکثر آن را شیعیان متحد تهران تشکیل می دهند کنترل کردن اوضاعش سخت تر است.
حالا با روشن شدن وضعیت عراق و سرکوب تمام عیار داعش در این کشور نگاه تهران بیشتر بر روی متحد سوری اش تمرکز یافته تا اوضاع را آنچنان که باید پیش ببرد. در این بین همه شاهدیم که ضلع ایرانی-روسی-سوری تقریبا تمامی عملیات مشترک را با قدرت به سرانجام رسانده اند و به گونه ای همه را به روی آوردن به اتحاد خود مجبور کرده اند! کسانی همچون اردوغان هزار چهره که مجبور شد امریکایی ها را رها کرده و ملتمسانه دست دوستی به سمت ایران و روسیه دراز کند.

اماشاید جالبترین و قابل بحث ترین کشوری که خواهان ورود و تشکیل گروهی چهار جانبه شده است کاخ نشینان الیزه باشند! فرانسوی هایی که تا پیش از این سوریه را هنوز جزیی استعماری از خاک خود می دانستند و با اخلاق مشهور خود حتی حاضر به بحث کردن بر سر سوریه با طرف ایران و روس نبودند. حالا امروز رئیس جمهوری این کشور درخواست می کند تا تهران و مسکو گوشه چشمی نیز به پاریس داشته و عملا این کشور را به طرف پیروز نبرد شا دعوت کنند.

5 سال پیش بود که همین فرانسوی های مغرور حتی حاضر نمی شدند نماینده ای از کشورمان در اجلاس های مرتبط با سوریه حضور پیدا کند ولی حالا ورق چنان برگشته که الیزه نشینان دست به دامان متحدین شده اند. برد سیاسی و ژئوپلتیک و نظامی هم اکنون هم در حال خودی نشان دادن است، کشورهای منطقه و بین المللییکی پس از دیگری عملا برای تبریک پیروزی به سمت مسکو و تهران می آیند. شاید اگر صبورانه منتظر باشیم و بحران سوریه را مانند قبل مدیریت کنیم مرزهای نفوذ ایران بسیار فراتر از چیزی که تصورش را داشته باشیم گسترش یابد.

کاش هم وطنان و کسانی که منتقد حضور کشورمان در نبردهای منطقه ای هستند تنها اندکی تاریخ را می خواندند.