در چنین روزهایی، کربلای شلمچه با خون شهدا سیراب شد

     

34 سال پیش در چنین روزهایی، مرحله پایانی عملیات الی بیت المقدس در حال انجام بود.

گروه جهاد و مقاومت مشرق - 34  سال پیش در چنین روزهایی، مرحله پایانی عملیات الی بیت المقدس در حال انجام بود. گردان‌هایی از لشکر27 محمدرسول الله(ص) و لشکر کربلا از سپاه در کنار واحد‌هایی از لشکر 21 حمزه ارتش با رساندن خود به عقبه دشمن در شلمچه و بستن پل نو، باعث گیر افتادن تعداد بسیاری از سربازان دشمن در داخل خرمشهر شدند. به همین خاطر نیروهای دشمن هم از داخل خاک خودشان و هم از داخل خرمشهر به رزمندگان حاضر در شلمچه فشار می‌آوردند تا این محاصره را بشکنند و از شکست فاحش خود جلوگیری کنند.
در توصیف دشواری‌های حضور در شلمچه آن هم در مرحله آخر الی بیت المقدس نقل قول‌های بسیاری شده است. اگر بخواهیم حالت رخ داده را به تصویر بکشیم، مثل قرار گرفتن واحدهایی مابین دو نیروی عمده دشمن است که از دو طرف و حتی سه طرف رویشان آتش بود و با توجه به شرایط جغرافیایی شلمچه و نبود حفاظ طبیعی آن چنانی، این نیروها گاه مجبور می‌شدند پشت جسم همرزمانشان سنگر بگیرند تا مورد اصابت آماج گلوله‌های دشمن قرار نگیرند.
به عنوان یک خبرنگار دفاع مقدسی، شانس هم‌صحبتی با رزمندگان ارتشی و سپاهی حاضر در آن مقطع زمانی نصیبم شده است. یکی از آنها امیر پورداراب از فرماندهان لشکر 21 حمزه بود که آن زمان با درجه سرهنگ دومی همراه نیروهای ارتش در شلمچه حضور یافته بود. او در شرح شدت آتش دشمن روی بچه‌های حاضر در شلمچه بارها از لفظ عاشورا استفاده می‌کرد. همان طور که چند سال بعد در گفت و گو با فرمانده لشکر کربلای سپاه، یعنی حاج مرتضی قربانی، او نیز ماجرای آن روزهای شلمچه را به کربلا تشبیه می‌کرد. خصوصاً آنکه عنوان می‌داشت قریب 400 نفر از بچه‌های زواره در درگیری‌های شدید مرحله آخر الی بیت‌المقدس به شهادت رسیده بودند. در خاطرات رزمندگان لشکر 27 نیز اشاره شده است که یکی از سخت‌ترین شرایط را در این مرحله از عملیات تجربه کرده‌اند.
اینکه اکنون می‌گوییم «کربلای شلمچه» از همین زمان رقم می‌خورد. حداقل چند صد رزمنده در خاک شلمچه به شهادت رسیده یا مجروح می‌شوند تا رزمندگان لشکرهایی چون عاشورا و نجف بتوانند خود را به دروازه‌های خرمشهر رسانده و آن را فتح کنند. شلمچه بخشی از کیلومترها مرز مشترکمان با عراق است که به تعبیر مقام معظم رهبری قطعه‌ای از بهشت نام می‌گیرد. در خاک‌های تفتیده آن شاهپرک شهادت خشکانده‌‌اند و کسی نمی‌داند به واقع زمین شلمچه گرمی پیکر چند شهید را به خود دیده و خون چه جوان‌های پاکی را نوشیده است.

شلمچه شاید پس از فتح خرمشهر حالتی رؤیایی و افسانه‌ای برای رزمندگان یافت و با خاطرات شهادت‌های بسیاری در هم آمیخت، اما خاک‌های آن پیش از اردیبهشت و خرداد 61 و در همان اولین‌ روزهای هجوم دشمن پذیرای شهدای بسیاری شد و حماسه‌های فراوانی را در دل خود محفوظ داشت. شلمچه میعادگاه شهدای کربلای4 و 5 و همچنین تک بزرگ دشمن پس از قبول قطعنامه نیز است. آنجا که خاک‌هایش تشنه خون شهداست...
* روزنامه جوان