در استانی که مبدا تنیس کشور بوده تا سال‌ها پیش قهرمانی در سطح کشور رشد نکرده بود و تنیس خوزستان افت شدیدی را در کشور به خود می‌دید اما در این میان دو بردار که از کودکی زیر نظر پدرشان تنیس را فرا می‌گرفتند، راه‌شان را از دیگر تنیسورهای استان جدا کردند و در مسیر موفقیت گام برداشتند.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خوزستان، اشکان و کاوه ادیبی، دو برادر تنیسوری هستند که از همان کودکی و در کنار هم، زیر نظر پدرشان کیومرث ادیبی، از مربیان با تجربه استان، تنیس را آموزش دیدند و اکنون برادران ادیبی در کشور نامی برای خود دست و پا کرده‌اند و البته آن‌ها برای رسیدن به اهداف‌شان راهی طولانی در پیش دارند.
برادران ادیبی تاکنون با تمام پستی و بلندی‌هایی که در مسیر زندگی ورزشی‌شان دیده‌اند از این ورزش پا پس نکشیده‌اند. آن‌ها برای تحقق اهداف‌شان، تنیس را زندگی می‌کنند.
به زمین تمرینی برادران ادیبی رفتیم و پای صحبت‌های این دو برادر نشستیم. ماحصل گفت‌وگوی ایسنا با این دو قهرمان کشور را در زیر می‌خوانید:
در ابتدا معرفی‌ای از خودتان داشته باشید؟
اشکان ادیبی: متولد 1373 هستم و تنیس را از چهار پنج سالگی آغاز کردم و از سن 9 سالگی در مسابقات کشوری شرکت می‌کردم. در 11 سالگی تمریناتم را به صورت جدی و حرفه‌ای دنبال کردم و در 13 سالگی اولین مقام کشوری‌ام را به دست آوردم و در 16 سالگی نیز به مقام قهرمانی کشور دست پیدا کردم و تاکنون در تمام رده‌های سنی کشور مقام اول را به دست آورده‌ام.
کاوه ادیبی: متولد 1375 هستم. من هم از سن چهار پنج سالگی بازی در زمین تنیس را آغاز و در مسابقات مختلف شرکت کردم. از 11 سالگی تا زیر 18 سالگی در مسابقات قهرمانی کشور حضور پیدا کردم و مقام‌های اول و دوم را در تمام رده‌ها کسب کردم.
چه عاملی باعث شد که به سمت رشته تنیس بروید؟
اشکان: پدرمان مشوق ما بود. او تنیس بازی می‌کرد و از همان کودکی ما را به این ورزش آورد و ما هم علاقه‌مند شدیم که این رشته را ادامه دهیم. تا به امروز از پدرمان کمک گرفته‌ایم و عامل اصلی فعالیتم در این رشته، پدرم بوده است.
کاوه: من هم پدرم اصلی‌ترین عامل برای فعالیتم در رشته تنیس بود و او در این راه بسیار به من کمک کرد.
پس از علاقه‌مندی به رشته تنیس، چه انگیزه‌ای باعث شد این ورزش را ادامه دهید؟
اشکان: عشق به تنیس اصلی‌ترین عامل برای ادامه دادن ما بود. بحث مالی‌ای که در تنیس وجود نداشت و ما همه چیزمان را برای تنیس می‌گذاشتیم، چرا که به این رشته عشق داشتیم. پول خاصی در تنیس وجود ندارد و ما با عشق، تنیس را ادامه می‌دهیم و کارمان را دنبال می‌کنیم. بیشتر تنیسورهایی که در سطح کشور حرفه‌ای کار می‌کنند، با عشق این ورزش را دنبال می‌کنند.
کاوه: من هم به خاطر عشقی که دارم این ورزش را ادامه می‌دهم، چرا که درآمدی در این ورزش نیست و پول در این ورزش کم است. مثل فوتبال قراردادهای بالا بسته نمی‌شود ولی به هر حال آن علاقه‌ای که به تنیس داریم، ما را از این ورزش جدا نمی‌کند و هر کاری هم که می‌خواهیم انجام دهیم، آخر به تنیس برمی‌گردد.
خانواده ورزشی چقدر می‌تواند در موفقیت یک ورزشکار تاثیر داشته باشد؟
اشکان: قطعا وقتی خانواده ورزشی باشد، عقیده و فکرها نسبت به ورزشکار تغییر می‌کند و باعث می‌شود فرزند آن خانواده روند پیشرفتش را سریع‌تر دنبال کند. یک ورزشکار موفق از یک خانواده ورزشی بیرون می‌آید و در خانواده ما نیز پدرمان خیلی پشتیبان‌مان بود و باعث شد به این جا برسیم.
از ابتدا پیش‌بینی می‌کردید که به تیم‌ملی برسید؟
اشکان: ابتدا فکر نمی‌کردم که به اینجا برسم ولی در ادامه به سطحی رسیدم که دیدم اگر تلاشم را بیشتر کنم، می‌توانم به جایگاه‌های خوبی دست پیدا کنم. می‌گفتم هیچ چیز نشد ندارد و خدا را شکر توانستم به آن سطح و هدفی که می‌خواهم برسم اما هنوز جای کار دارم و هدف بزرگ‌تری را پیش رویم می‌بینم.
کاوه: آن زمانی که این ورزش را آغاز کردم اصلا چنین فکری را نمی‌کردم. یادم هست با یک راکت شکسته تنیس را آغاز کردم و تا این که زمان گذشت و در مسابقات مختلف مقام کسب کردم و امیدوار به رسیدن به تیم‌ملی شدم. از رده زیر 11 سال به تیم‌ملی دعوت شدم و اکنون هم ان‌شاالله در ماه‌های آینده که اردوهای تیم‌ملی آغاز می‌شوند، به تیم‌ملی دعوت خواهم شد.
در مسیر ورزشی خود تاکنون به مشکلی برخورده‌اید که از ادامه دادن این ورزش ناامید شوید؟
اشکان: بله، برای‌مان اتفاق افتاده است اما ناامیدی وجود ندارد و اتفاقا در راهی که می‌رویم با قدرت آن را طی می‌کنیم. مساله ناامیدی چندان وجود ندارد؛ ما از خیلی از مسایل دلگیر می‌شویم و بعضی مواقع ممکن است از یکسری بی‌توجهی‌ها دلگیر و مایوس شویم ولی تمام تلاش‌مان را می‌کنیم که سرخورده نشویم و به راه‌مان ادامه دهیم.
کاوه: بله، جاهایی است که خیلی تمرین می‌کنید و به امید قهرمانی در مسابقاتی شرکت می‌کنید ولی در دور اول شکست می‌خورید و برمی‌گردید. این اتفاقات برای‌مان زیاد افتاده است ولی اگر قرار باشد در یک مسابقه شکست بخوریم و دیگر ادامه ندهیم، اصلا درست و حرفه‌ای نیست؛ باید دوباره تمرین کرد و به شرایط خوب رسید.
از مشکلات‌تان هم بگویید.
اشکان: مشکلات زیادی داشته‌ایم. نبود امکانات و خیلی از مسایلی که دست به دست هم دادند تا در روند پیشرفت ما لغزش به وجود آورند. حتی خود مسوولان که به مشکلات‌مان رسیدگی نکردند. شاید خیلی جاها می‌بایست دیده می‌شدیم اما نشدیم. آن‌ها کم‌کاری‌های زیادی داشته‌اند اما به هر حال در مسیر رسیدن به هدف قطعا موانعی وجود دارد. اگر با یک مانع کنار بکشیم که اصلا نمی‌شود. ما روی هدف‌مان آنقدر محکم هستیم که باید همه موانع را برداریم.
کاوه: مشکلات بسیار زیاد است ولی اگر قرار باشد همیشه از مشکلات صحبت کنیم، هیچ پیشرفتی نمی‌کنیم. باید چشمان‌مان را ببندیم و برای رسیدن به هدف‌مان جلو برویم و کاری به چیزی نداشته باشیم. به این شکل خیلی راحت‌تر می‌توان به هدف مورد نظرمان برسیم تا این که از مشکلات صحبت کنیم. من خیلی مشکل داشتم و دارم ولی به هر حال تحمل می‌کنم تا بتوانم به هدفم برسم.
تحصیلات‌تان را به کجا رساندید و به غیر از درس به چه کاری مشغول هستید؟
اشکان: در حال حاضر دانشجوی کارشناسی رشته تربیت بدنی هستم و قصد دارم در همین رشته درسم را ادامه دهم. به جز درس، تنیس را ادامه می‌دهم و یک سری مربیگری‌های کوچک می‌کنم و کارهای متفرقه دیگری نیز انجام می‌دهم.
کاوه: من هم مشغول به تحصیل و ترم چهارم تربیت بدنی هستم ولی دوست دارم به سربازی بروم. اکنون هم در حال انجام کارهای انصراف از دانشگاهم هستم و قصد دارم امریه ورزشی بگیرم و سرباز فدراسیون شوم. این کار را انجام می‌دهم که به ورزشم لطمه نخورد.
وضعیت تنیس خوزستان را چطور می‌بینید؟
اشکان: شرایط تنیس استان چندان مناسب نیست و این وضعیت نامناسب به هیات استان برمی‌گردد. شاید بعضی مواقع کم‌کاری‌هایی وجود داشته باشد. مشخص نیست در خوزستان هدف از تنیس بازی کردن چه چیزی است و مسوولان دنبال چه هدفی هستند. هیچ چیز در خصوص هیات استان معلوم نیست و در خود استان ناهماهنگی‌ها و درگیری‌هایی وجود دارد. این مشکلات به دلیل این است که تنیس در استان سازمان یافته نیست و همه چیز پراکنده است. هیات تنیس در استان مسیر و هدف مشخصی ندارد و همانند یک کِشتی است که بدون هدف در دریا حرکت می‌کند. تنیسورهای استان هم به دلیل این که امکاناتی ندارند و توجه زیادی به آن‌ها نمی‌شود، نمی‌توانند پیشرفتی کنند. من و کاوه از تنیس استان جدا شده‌ایم و کارمان را با مرکزیت کشور و فدراسیون انجام می‌دهیم و با استان کاری نداریم اما تنیسورهای درون استان واقعا حق دارند و متاسفانه امکاناتی برای آن‌ها فراهم نیست.
کاوه: وضعیت تنیس استان واقعا بد است و نمی‌دانم از چه واژه‌ای استفاده کنم. کم‌توجهی و یک دست نبودن مسوولان، اصلی‌ترین عامل این وضعیت بوده است. ما فقط در ظاهر خانواده‌ای به نام تنیس در استان می‌بینیم ولی وقتی به درون آن می‌روی هیچ خانواده‌ای وجود ندارد. درباره تنیسورهای استان هم باید بگویم استان ما بسیار علاقه‌مند به این رشته دارد ولی کسی نیست که به این افراد آموزش صحیح دهد و به این صورت می‌شود که وضعیت بدتر از قبل می‌شود. وقتی با اشکان صحبت می‌کنم، می‌گویم بعد از ما چه کسی قرار است به یک سطح کشوری برسد. وقتی ما برای استان بازی می‌کنیم مقام‌های خوبی به دست می‌آوریم، چرا که من و اشکان برای تیم استان بازی می‌کنیم و مقام می‌آوریم ولی وقتی ما نباشیم چه کسی جای ما را پر می‌کند؟ با وجود یک دست نبودن استان، پیشرفتی نخواهیم داشت.
وضعیت تنیس کشور را چگونه ارزیابی می کنید؟
اشکان: تیم‌ملی‌مان پنج سال پیش نمی‌توانست حتی به دسته دو آسیا هم فکر کند و در دسته سه بازی می‌کرد ولی با تدابیری که مسوولان کشورمان اندیشیدند، تیم‌ملی کشورمان به دست دو می‌آید و به دست سه برمی‌گردد. تنیس کشور رو به بهبودی است چرا که همه در حال تلاش برای این رشته هستند. تا سه سال قبل کشور ما در سال، دو هفته هم مسابقات فیوچرز برگزار نمی‌کرد ولی اکنون در یک سال 20 هفته فیوچرز داریم. تنیس کشور در حال حاضر یک روند رو به رشد را دارد و پسرفت نداریم. کشور ما در سال‌های خیلی دور سطح بسیار بالایی داشت و رده فعلی ما به وجود برخی مشکلات برمی‌گردد. در سال‌های دور با کشورهای خارجی ارتباط زیادی داشتیم و شرکت در مسابقات خارجی، راحت‌تر بود. در ایران مسابقات سطح بالایی مثل چلنجر برگزار می‌شد و به همین دلیل کشور ما در سطح خوبی قرار داشت. البته یکسری مسایل و مشکلات هم به وضعیت فعلی ارز برمی‌گردد و وقتی قیمت ارز بالا باشد، بودجه در آن حد نیست که همیشه در مسابقات مختلف شرکت کنیم.
کاوه: در حال حاضر خیلی خوب هستیم و واقعا بسیار بهتر از سال‌های گذشته شده‌ایم و اگر همین روند را ادامه دهیم، بهتر هم خواهیم شد. همه زحمت می‌کشند ولی واقعا از نظر سطح، کشورهای خارجی از ما بالاتر هستند. امسال تمرینات، جدی‌تر دنبال می‌شود تا بتوانیم روند بهتری را داشته باشیم.
فعالیت استان و کشور در بخش پایه چگونه است؟
اشکان: به هیچ وجه سرمایه‌گذاری‌ای در تنیس استان نشده است و اصلا تنیس در خوزستان وجود ندارد، چرا که همان طور که گفتم همه چیز نامنظم است و سازمان یافته عمل نمی‌شود. واژه پایه در استان غریبه است و چیزی در خصوص این مساله اصلا وجود ندارد اما در کشور فکر می‌کنم اکنون رده پایه از زمانی که ما تنیس را یاد می‌گرفتیم هم قوی‌تر است. ما در سن‌های پایین کمتر به مسابقات اعزام می‌شدیم ولی اکنون در سال، پنج شش بار تنیسورهای کم‌سن را به خارج از کشور اعزام می‌کنند و در حال حاضر بخش پایه کشور خوب عمل می‌کند.
تنیس ایران چگونه می‌تواند به پیشرفت بیشتری برسد؟
کاوه: یک بازیکن حرفه‌ای در سال باید 20 تا 30 هفته مسابقه داشته باشد، آن هم نه فقط بازی‌های داخلی کشور، تنیسورها باید در مسابقات فیوچرز و دیگر مسابقات شرکت کنند تا بتوانند به آمادگی لازم دست پیدا و پیشرفت کنند. فقط تمرین کردن فایده‌ای ندارد و فکر می‌کنم اصلی‌ترین عامل همین باشد. تمرین بدون مسابقه یعنی هیچ. اگر سه ماه تمرین کنیم، دو ماه هم باید مسابقه دهیم. البته امسال بهتر از سال‌های گذشته شده است و 15 هفته مسابقه برگزار می‌شود ولی باز هم باید تعداد مسابقات‌مان بیشتر شود. کشور ما مربی خیلی خوبی دارد؛ سعید احمدوند تا دو سال دیگر نیز مربی تیم‌ملی خواهد بود و شخصا او را قبول دارم، چرا که تنیس را خیلی خوب می‌فهمد، تجربه خوبی دارد و می‌تواند به تنیسورهای کشورمان بسیار کمک کند.
انتظارتان از مسوولان استان و کشور چیست؟
اشکان: انتظارمان این است که مسوولان نظم و ترتیبی به تنیس استان بدهند. مسوولان استان باید بخواهند که تنیس پیشرفت کند ولی وقتی تصمیم بر این است که تنیس مثل یک کِشتی بدون هدف جلو برود و فقط به دنبال درآمدزایی از این رشته باشند، قطعا پیشرفتی حاصل نمی‌شود. من از مسوولان استانی انتظاری ندارم چرا که تاکنون کار خاصی در حق ما نکردند. در سطح کشور هم همین که مسابقات متعددی برگزار می‌کنند، خودش بسیار خوب است و نمی‌شود از آن‌ها انتظاری داشت چرا که همه چیز را فراهم می‌کنند.
امکانات تنیس استان و کشور در چه حدی است؟
اشکان: در استان امکانات در حد متوسط است. زمین‌های تنیس وجود دارد ولی کسی نیست که توجه کند و چند بازیکن خوب پرورش دهد. قطعا اگر مربی‌ای باشد که بخواهد دلسوزانه کار کند، چوب لای چرخش گذاشته می‌شود. در سطح کشور امکانات خوبی داریم و بعد از تهران یکی از استان‌های فعال کشور، اصفهان است و تمام مسابقات آزاد ایران در این استان برگزار می‌شود.
کاوه: امکانات استان از نظر من خوب نیست و اصلا امکاناتی ندارد که بخواهیم در موردش صحبت کنیم. استان ما حتی از خودش زمین ندارد. البته ما خودمان آنقدر در فدراسیون شناخته شده هستیم که بخواهند برای‌مان امکانات مناسبی فراهم کنند. همانطور که گفتم فدراسیون در حال انجام دادن کارهای سربازی من است و به من کمک کرده است تا به تنیسم لطمه‌ای وارد نشود.
آن نگاه و توجهی که باید به تنیس باشد، در سطح کشور وجود دارد؟
اشکان: آن نگاهی که به فوتبال، والیبال و بسکتبال وجود دارد به تنیس نمی‌شود. کم و بیش به این ورزش توجه می‌شود ولی سطح نگاه‌ها به طور مثال به والیبال بیشتر از تنیس است و واقعا چرا باید اینگونه باشد؟ تنیس هم یک رشته جذاب و زیبا است و چرا نگاه به این رشته کمتر است؟ در سطح جهان تنیس یک جایگاه ویژه را دارد و قدر این رشته را در کشورهای دیگر می‌دانند، چرا که رشته‌ای کامل و با کلاس بالا است.
کاوه: نگاه چندانی به این رشته نیست. تنیس رشته‌ای نیست که بخواهید راحت بروید و با 50 نفر برتر جهان بازی کنید. این ورزشی فوق‌العاده سخت است و باید هزینه زیادی در قبال شرکت در مسابقات مختلف دهید. باید توجه به این رشته بیشتر شود تا تنیسورهای کشور بتوانند روند پیشرفت‌شان را بهتر طی کنند و تنیس کشور به جایگاه بهتری برسد.
اگر تنیس را انتخاب نمی‌کردید، به سراغ چه ورزشی می‌رفتید؟
اشکان: تاکنون به این موضوع فکر نکرده‌ام.
کاوه: فوتبال. همین الان هم واقعا عاشق فوتبال هستم.
خاطره خوب و بدی از دوران ورزشی‌تان دارید؟
اشکان: خاطره خوب این که لیگ برتر سال گذشته بود که در تیم نفت مسجدسلیمان بازی می‌کردم. تیم‌های لیگ سال گذشته بسیار قدر بودند و هر تیم با پنج شش بازیکن در این مسابقات شرکت داشتند و در تیم ما، فقط من و اشکان دبیری حضور داشتیم. با وجود این ما توانستیم در بین هشت تیم قدرتمند حاضر در این مسابقات، مقام سوم را به دست بیاوریم و این شیرین‌ترین خاطره من بود. خاطره بد هم این که پس از پایان همان لیگ، با احتساب بردهایی که به دست آوردم، رنکینگ من به 4 کشور می‌رسید و قطعا به تیم‌ملی دعوت می‌شدم ولی با کم‌کاری مسوولان استان‌مان و دیر ارسال کردن مدارک، متاسفانه امتیازم را به من ندادند و از تیم‌ملی خط خوردم و رنکینگم از 4 به 22 تبدیل شد.
کاوه: ابتدا خاطره بدم را می‌گویم؛ سه سال پیش بود که دو ماه برای شرکت در مسابقات المپیک جوانان تمرین می‌کردیم و آماده می‌شدیم و سه چهار روز مانده به این مسابقات در حال تمرین بودیم که مربی‌‌مان آمد و به همه ما گفت حضورتان در این مسابقات به یک درصد رسیده است و کمیته ملی المپیک گفته است فقط ورزشکارانی که مقام می‌آورند باید اعزام شوند و این ناراحت‌کننده‌ترین خاطره من است. خاطره خوب هم این که در کیش مسابقه‌ای داشتیم، ما در تیم البرز گاز کیش بودیم و با سیمین سپاهان دیدار داشتیم. در تک بازی‌ها مساوی شدیم و دیدارمان به دوبل کشیده شد. من و محمد کارگران مقابل فرشاد تلاور و روزبه کامران یک دیدار فوق‌العاده داشتیم و موفق شدیم آن‌ها را شکست دهیم. این بهترین خاطره من تاکنون بوده است.
و صحبت پایانی...
اشکان: با تمام قدرت ادامه می‌دهیم و برای پیشرفت در این رشته، تلاش می‌کنیم.
کاوه: از پدر و مادرم تشکر می‌کنم، چرا که همیشه حامی‌مان بوده‌اند و بسیار به ما کمک کرده‌اند و این اجازه را دادند تا به دنبال علاقه‌ای که داشتیم، برویم. از آن‌ها ممنونم و دست‌شان را می‌بوسم.
گفت‌وگو: روزبه رادمهر، خبرنگار ایسنای خوزستان
