اخبار سیاسی روز

مذاکره ایران و روسیه برای توسعه همکاری های نظامی

یک روزنامه روسی گزارش داد که ایران و روسیه در حال گفت‌وگو درباره تقویت همکاری‌های نظامی از طریق برگزاری رزمایش‌های مشترک هستند.

به گزارش مشرق، در حالی که تیمی متشکل از نظامیان ایران برای شرکت در یک دوره مسابقات بین‌المللی در روسیه حضور دارند، یک رسانه روس از مذاکرات دو کشور برای تقویت همکاری‌های نظامی تهران و مسکو خبر داده است.
روزنامه «ایزوستیا» در گزارشی خبر داده که ایران و روسیه در حال انجام مذاکرات برای برگزاری رزمایش‌های مشترک و همچنین تبادل مستشار خبر داده است.در گزارش این روزنامه آمده است: «سرگئی شویگو وزیر دفاع روسیه با فرماندهان هیات‌های خارجی شرکت‌کننده در مانور بین‌المللی ارتش در سال 2016 (در روسیه) دیدار کرد. وی در بخشی از این دیدار، توسعه همکاری نظامی با ایران را خواستار شد».یک منبع مطلع روس به ایزوستیا گفت: «طرف‌ها (روسیه و ایران) نتایج دقیق مذاکرات را به طور رسمی، اعلام نکردند، اما در اولین دیدارها، اصلی‌ترین موضوعاتی که بحث شده، شامل توسعه همکاری نظامی بین دو کشور از راه مانورهای نظامی مشترک و تبادل مستشار بوده است».بنا بر گزارش این روزنامه، «ولی مدنی» فرمانده ایرانی حاضر در مسابقات نظامی روسیه، در دیدار با وزیر دفاع این کشور گفت که دو کشور «پتانسیل و ظرفیت توسعه همکاری دو جانبه در زمینه نظامی را دارند».پیش از این خبرگزاری روسی اسپوتنیک با اشاره به حضور تیمی متشکل از نظامیان ایران برای شرکت در یک دوره مسابقات بین‌المللی در روسیه، از آمادگی نفرات اعزامی ایران در این رقابت‌ها خبر داده بود. منبع: فارس

چرا پاکستان ریاض را در دشمنی با ایران همراهی نمی‌کند؟

پاکستان از جمله کشورهایی است، که عربستان امید بیشتری به پشتیبانی نظامی آن بسته است. پاکستان قدرت هسته‌ای است و سال‌ها مورد مساعدت مالی و انرژی عربستان بوده است

به گزارش مشرق، خیلی وقت است که آل‌سعود و هم پیمانان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای آنان برای ایجاد و نمایش شکاف قومی- مذهبی در بدنه جهان اسلام و منفک کردن برخی کشورهای اسلامی از بدنه امت اسلامی تلاش می‌کنند. یادمان نرفته که ائتلاف گروه های تروریستی چند ملیتی- در عراق و سوریه- نیز با همین پیش فرض موهن صورت پذیرفته است، به طوری که مزدوران گروه های تروریستی از مدل‌های چینی گرفته تا آفریقائی و چچنی از چهار گوشه دنیا با همین استدلال به میدان عراق و سوریه آورده شده‌اند. آتشی که به بهانه ممانعت از دخالت ایران در کشورهای عربی باد زده شده و شعله ور می‌شود!

اینکه ‌سعودی‌ها از این دشمنی چه اهدافی را پی می‌گیرند، جای بحث دیگری است. با این وجود آن ها دریافته‌اند که به رغم گزافه‌گویی‌ها و هل من مبارز طلبیدن‌ها، به تنهایی توان رویارویی با قدرت منطقه‌ایی ایران را ندارند. در این خصوص تلاش برای تشکیل "ائتلاف به اصطلاح اسلامی” و درگیر ساختن سایر کشورهای منطقه‌ای و غیر منطقه‌ای در بحران خاورمیانه در دستور کار مقامات این رژیم قرار گرفته است.

در این میان پاکستان از جمله کشورهایی است، که عربستان امید بیشتری به پشتیبانی نظامی آن بسته است. پاکستان قدرت هسته‌ای است و سال‌ها مورد مساعدت مالی و انرژی عربستان بوده است. اگرچه به‌کارگیری سلاح اتمی از سوی پاکستان دور از ذهن است، اما به تصور سعودی‌ها حتی احتمال اندک این اقدام نیز می‌تواند برایشان در برابر ایران ایجاد بازدارندگی نماید.

این در شرایطی است که همسایه شرقی ایران به رغم پاره‌ای رقابت‌های طبیعی در مناطقی همچون افغانستان همواره از روابط حسنه با ایران برخوردار بوده است، منافعی که امکان همراهی این کشور را با عربستان در دشمنی با ایران کم رنگ می‌نماید. نخست، علی رغم اینکه پاکستان در یک معادله کلی – در خصوص یارگیری منطقه‌ایی- به ازای نزدیکی هند به ایران، متحد منطقه‌ایی چین تلقی می‌گردد(چنانچه در توازن با گسترش بندر گواتر پاکستان از سوی چین، هند درصدد گسترش بندر چابهار است)، با این وجود در رابطه با مهمترین مسئله ملی پاکستان (یعنی کشمیر با درصد بالای شیعیان) بیش از عربستان این کشور می‌تواند از حمایت‌های ایران بهره مند گردد.

دوم، با وجود اینکه عقبه گروه های تروریستی جنوب شرق ایران به درون خاک پاکستان بر می‌گردد، این کشور بیش از ایران از نقش مخرب ناحیه گرایی عربستان در این مناطق آسیب پذیر است. چرا که ایالت بلوچستان حدود یک سوم مساحت این کشور را شامل می‌گردد. سومأ، یک پنجم جمعیت 140 میلیونی (حدود 25 تا 30) این کشور را  شیعیان شامل می‌شوند، که پس از ایران دومین کشور دارای جمعیت شیعه در جهان است. مسئله‌ای که به جد مورد توجه هر دو کشور است.

بنابراین در مجموع به رغم اینکه پاکستان به منظور تامین امنیت مالی و انرژی خود نیازمند کمک‌های عربستان است اما به علت عدم تعلقات خاص ژئوپلیتیک پاکستان به منطقه غرب آسیا (محدوده کشمکش ایران و عربستان)، و نیز علائق ژئوپلیتیک مشترک این کشور با ایران بعید به نظر می‌رسد، که حد دشمنی آل‌سعود با ایران از سوی پاکستان مورد توجه قرار گیرد. مضاف بر اینکه پیگیری اینگونه سیاست‌های جنگ افروزانه تفرقه گرا که با صرف هزینه‌های هنگفت پیگیری می‌شود- همچون صادرات گندم عربستان- تنها زاییده افکار کوتاه شاهزاده های سعودی است، لذا منطقأ پاکستان برای جلب رضایت عربستان، موجبات رنجش خاطر کشور دوست و همسایه دیرینه (ایران) را فراهم نخواهد آورد. مطلبی که در سفر هفته گذشته مشاور امنیت ملی پاکستان(نفیس زکریا) به ایران بر آن بیشتر صحه گذاشته شد.

احمد رشیدی نژاد

پایگاه رصد

حاشیه امن امارات برای مفسدان اقتصادی ایران

عدم همکاری دستگاه های دیپلماسی و قضایی امارات با پلیس اینترپل و محاکم ایران حاشیه امن عالی برای مفسدانی که در محاکم ایران محکوم شده‌ و به امارات گریخته‌اند فراهم کرده‌ است.

خبرگزاری فارس: بعد از اینکه شیخ‌نشین‌های امارات با کمک مشاوران غربی کنترل تجارت در منطقه را از چنگ بنادر ایرانی خارج کردند، بسیاری از تجار ایرانی هم تلاش می‌کنند برای ساماندهی یک تجارت خارجی موفق حتما دفتری در یکی از این شیخ‌نشین‌ها به خصوص در دبی یا ابوظبی برای خود دست و پا کنند.
 همزمان، فعالان اقتصادی می‌دانند که شیخ‌نشین‌های حاشیه خلیج فارس به خصوص شیخ‌نشین های امارات متحده عربی از جمله دبی و ابوظبی و امثال آن تبدیل به پناهگاه مفسدان اقتصادی و سردسته‌ باندهای فسادی شده‌اند که نه تجاری که فعالیت سالمی دارند را راحت می‌گذارند و نه از خیر تجارت مستقیم و البته فسادآمیز با داخل کشور می‌گذرند.
 از ورود به معامله محصولات پتروشیمی و خرید فراورده‌های نفتی و مخلوط کردن و فروش آنها به عنوان بنزین به ایران تا دلالی انواع تجهیزات نفتی و صنعتی و فروختن آن به چند برابر قیمت به شرکت‌های ایرانی از جمله فعالیت‌های این باندهای فساد محسوب می‌شود. 
کار به جایی رسیده است که مفسدان اقتصادی در ایران پس از آنکه لو می‌روند و تحت تعقیب قرار می‌گیرند امارات را به عنوان مقصد فرار خود انتخاب می‌کنند. 
اما نوع برخورد دستگاه دیپلماسی امارات در تعامل با سیستم قضایی این کشور و با این مفسدان، بدون تردید یک مشوق ویژه برای ادامه این روند و حتی بدتر از آن فرار سرمایه‌گذاران خارجی از ایران محسوب می‌شود. 
بر این اساس، مدتی است که احکام و دستورات قضایی محاکم ایران علیه مفسدان اقتصادی در امارات عملیاتی نمی‌شود و دستگاه دیپلماسی امارات که بر اساس قوانین و تفاهم‌نامه‌های مصوب و رویه‌های بین‌المللی موظف به ارائه دعاوی یا درخواست‌های کشور مبداء به محاکم است عملا با مسکوت گذاشتن این دعاوی در وزارت امور خارجه این کشور این دعاوی را بایگانی کرده و آنها را پیگیری نمی‌کند. 
این رفتار دستگاه دیپلماسی امارات در حالی رخ می‌دهد که بر اساس قوانین قضایی امارات اگر این دعاوی در مدت زمان مشخصی پیگیری نشوند، مشمول مرور زمان شده و امکان پیگیری آنها عملا منتفی خواهد شد. 
به عبارت دقیق‌تر عدم همکاری دستگاه دیپلماسی امارات با دستگاه قضایی این کشور و پلیس اینترپل و محاکم ایران یک حاشیه امن عالی برای مفسدانی فراهم کرده‌اند که بر اساس محاکم ایران محکوم شده‌ و پلیس بین‌الملل یا اینترپل هم لزوم استرداد آنها به ایران را تایید کرده است. 
ماجرا وقتی بغرنج‌تر می‌شود که بدانیم هدف بعضی از این کلاهبرداری‌ها شرکت‌های خارجی هستند که برای سرمایه‌گذاری یا فروش خدمات فنی به ایران آمده‌اند. در واقع رفتار دولت امارات در نادیده گرفتن درخواست‌های قضایی ایران بر خلاف موازین بین‌المللی و تفاهمات دوجانبه درباره استرداد مجرمان، به طور مستقیم فضای اعتماد به اقتصادی ایران برای سرمایه‌گذاری خارجی را در دوره پسابرجام و رفع تحریم‌ها نشانه گرفته است. 
به عنوان نمونه، یک شرکت خارجی پس از انجام پروژه‌ای بر اساس موازین قانونی برای شرکت ملی نفت ایران  2.6 میلیون یورو به عنوان بخشی از هزینه خدمات خود را دریافت کرده است، اما یک تبعه فرانسوی الجزایری‌الاصل که گفته می‌شود برادر یکی از سناتورهای فرانسه است با شریک ایرانی این شرکت ارتباطاتی داشته است ، این مبلغ را با جعل یک سند مالیاتی و با عنوان بدهی مالیاتی شرکت یاد شده برداشت کرده و مستقیما به ابوظبی در امارات منتقل کرده است. وی سپس پول این شرکت خارجی را به فرانسه منتقل کرده و در یکی از بهترین مناطق پاریس یک آپارتمان گران قیمت را نزدیک به خانه نیکلا سارکوزی رئیس‌جمهور سابق فرانسه خریداری کرده است. 
دادگاه‌های ایران بر اساس جعل سند مالیاتی حکم جلب فرد یاد شده را صادر کرده‌اند و پلیس بین‌الملل برای بازداشت وی همکاری می‌کند اما دستگاه دیپلماسی امارات که وظیفه انتقال درخواست‌ها و پیگیری چنین مواردی را در تعامل با دستگاه قضایی امارات دارد، بر خلاف همه تعهدات بین‌المللی و توافقات دوجانبه به هیچ عنوان حاضر نیست درباره این پرونده یا پرونده‌های مشابه اقدامی انجام دهد. به همین دلیل فرد یاد شده به راحتی و بدون مشکل در امارات زندگی می‌کند و حتی زحمت بازگشت به فرانسه را هم به خود نداده است. 
با توجه به اینکه چنین رفتاری از سوی دولت امارات تسهیل کننده مستقیم بی اعتباری سرمایه‌گذاری در ایران به خصوص در فضای بعد از برجام محسوب می‌شود، قطعا دولت و دستگاه دیپلماسی ایران باید واکنش درخوری نسبت به این رفتار نشان داده و نسبت به آن با حساسیت و مسئولیت‌پذیری جدی‌تری برخورد کنند.

بیزینس‌اینسایدر تحلیل کرد

ایران چه امکاناتی برای بستن تنگه هرمز دارد؟

یک پایگاه خبری آمریکایی با تحلیل امکانات ایران برای بستن تنگه هرمز، نوشته تهدیدهای ایران در این زمینه «توخالی» نیستند.

به گزارش مشرق، پایگاه خبری – تحلیلی «بیزنس‌اینسایدر» در گزارشی به تشریح امکانات و توانمندی‌های ایران برای بستن تنگه هرمز پرداخته و نوشته تهدیدهای تهران در این زمینه را نباید «توخالی» تلقی کرد.

«هارولد هاچیسون»، تحلیلگر مسائل نظامی می‌نویسد: «با توجه به اینکه ایران در جریان جنگ با عراق به دنبال بستن تنگه هرمز بود، این تهدیدها را نمی‌توان توخالی قلمداد کرد.»

وی در ادامه می‌نویسد نیروی دریای ایران در حال حاضر دست‌کم 5 ناوچه، سه زیردریایی کلاس «کیلو»، 54 فروند قایق گشت‌زنی مجهز به موشک‌های هدایت‌شونده و دست‌کم شانزده فروند زیردریایی کوچک دارد. وی ادعا کرده نیروی دریایی آمریکا همانند درگیری سال 1988 می‌تواند نیروی دریایی ایران را شکست بدهد، اما دستیابی به این هدف در حال حاضر، دشوارتر از گذشته است. برای درک این موضوع، باید به نقشه نگاه انداخت.

 «هاچیسون» می‌نویسد: «ایران در اکثر نقاط در طول تنگه هرمز، تا عرض 60 مایلی برای حمله به تانکرها نمی‌تواند نه تنها روی نیروی دریایی، بلکه روی آتش‌بارهای موشکی خودکششی و سکوهای پرتاب ساحلی‌اش که شامل موشک‌های ضدکشتی سی- 802 و سی – 201 هستند، حساب باز کند. کنترل ایران بر جزایر قشم و لاراک، برد موشک‌های مستقر در ساحل ایران را افزایش می‌دهند. این پایگاه‌ها را می‌توان با موشک‌های زمین به هوایی مانند SA-10 که ایران سالها به دنبال خریداری آنها از روسیه است نیز مورد محافظت قرار داد.»

به نوشته این تحلیلگر مسائل نظامی با در نظر گرفتن سرعت 685 مایل در ساعت برای موشک، حتی کشتی ایجس هم برای محافظت از نفت‌کش‌‌های غول‌پیکر در برابر موشک‌های ضد کشتی با دشواری‌هایی مواجه خواهد بود. تنها عامل مثبت این نفت‌کش‌ها بزرگ بودن و در نتیجه، محکم بودن آنها است، به نحوی که حتی کلاهک 1100 پوندی موشک سی – 201 هم نمی‌تواند باعث غرق شدن این تانکرها شود.

«هاچیسون»، علی‌رغم این درباره اصابت احتمالی موشک به این نفت‌کش‌های غول‌پیکر می‌نویسد: «اما چنین اصابتی، جهنمی به پا خواهد کرد. اصابت موشک باعث آتش‌سوزی و نشت نفت به بیرون خواهد شد. در جنگ تانکر که در خلال جنگ ایران و عراق اتفاق افتاد، بیش از 500 کشتی تجاری مورد اصابت قرار گرفتند.»

سلاح دیگری که ایران برای بستن تنگه هرمز در اختیار دارد، مین خواهد بود. عمق اندک تنگه هرمز (که کمتر از 300 فوت است)، این منطقه را به مکان مناسبی برای استفاده از مین های تماسی شناور روی آب و مین‌های کف‌نشین تبدیل می‌کند.

به نوشته تحلیلگر بیزنس‌اینسایدر، اما، چیزی که قابلیت‌های ایران را افزایش می‌دهد، زیردریایی‌های این کشور است. سه زیردریایی کلاس «کیلو»، به نوشته این تحلیلگر نظامی، «به شدت اثرگذار هستند.» این زیردریایی‌ها با توان نگهداری هجده فروند اژدر 533 میلی‌متری، می‌توانند نفت‌کش‌های غول‌پیکر را در تنگه هرمز غرق کنند. ضعف این زیردریاییها، عمق کم تنگه هرمز است. 16 زیردریایی کوچک کلاس غدیر ایران کمتر با این محدودیت مواجهند. این زیردریایی‌ها توان حمل همان اژدرهای صوتی زیردریایی‌های کلاس کیلو را دارند و می‌توان از تعداد زیادی از آنها در تنگه هرمز استفاده کرد. چنانکه «هاچیسون» می‌نویسد در واقع، آنها میدان‌های مین سیار هستند که بسیار خطرناک‌تر از آن هستند که شما ممکن است فکر کنید. منبع: فارس

جدیدترین ادعاهای نویسنده مشهور غربی؛

سرنوشت جالب «سوزانا» هدیه گرانقیمت فرانسه به ارتش عراق/ ایران؛ آخرین آشیانه قاتل ناشناخته ناو آمریکایی «استارک» +عکس

در اتفاقی جالب و بر خلاف خوی تهاجمی همیشگی، آمریکایی‌ها پس از حمله عراق به ناو استارک، اقدام تقابل نظامی انجام نداده و عذرخواهی عراق را پذیرفتند و حتی در حرکتی قابل تامل، به جای آن ایرانی‌ها را متهم کردند.

به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، یکی از وقایع شاید مهم در زمان جنگ 8 ساله تحمیلی، حمله هوایی ارتش عراق به ناو محافظ یو اس اس استارک نیروی دریایی آمریکا در اواخر دوران جنگ تحمیلی (سال 1366) در منطقه خلیج فارس است. حادثه ای که شاید خیلی برای مخاطبین ایرانی آشنا نباشد و بر اساس ادعایی که اخیرا توسط یک نویسنده آمریکایی مطرح شده است، به نظر دارای زوایای پنهان زیادی است.
تام کوپر، از جمله نام های آشنا برای علاقمندان به تاریخ هوانوردی ایران، خصوصا تاریخ جنگ هشت ساله است. او شاید از جمله معدود نویسندگانی است که به جنگ ایران و عراق در آسمان به صورت تخصصی پرداخته و چند کتاب نیز تا به امروز در این خصوص به رشته تحریر درآورده است؛ هرچند در نوشته های وی، مطالب بدون مستند و بعضا اغراق آمیز یا مغرضانه است.
او در مقاله ای جدید به حادثه حمله نیروی هوایی عراق به ناو آمریکایی پرداخته و ادعاهای جالبی را درباره این حمله مطرح کرده است. او در نهایت معتقد است بر خلاف ادعای معمول، این حمله نه توسط یک جنگنده میراژ اف 1 بلکه توسط یک هواپیمای "جت تجاری فالکن" صورت گرفته است. آنچه در پی میاد ترجمه صرف نوشته های این نویسنده در وب سایت تحلیلی warisboring.com است.

شرح کلی ماجرا

 

در هفدهم ماه می سال 1987 میلادی، ناو محافظ آمریکایی "یو اس اس استارک" در حال گشت در مرکز خلیج فارس در حدود سه کیلومتر دورتر از محل جنگی اعلام شده توسط عراق در اطراف سواحل ایران بود. در حدود ساعت 10 شب به وقت محلی، این ناو آمریکایی از طرف آنچه یک  جنگنده نیروی هوایی عراق بود مورد حمله قرار گرفت. رادارها در ناو آمریکایی هواپیمای در حال نزدیک شدن را تعقیب کردند و کاپیتان گلن آر. بریندل به مسئول بی سیم دستور داد تا به خلبان اخطار کرده و از او بخواهند که خودش را معرفی کند.

طرف عراقی پاسخ نداد و به جای آن، به فاصله 35 کیلومتری ناو رسیده و 2 موشک ضد کشتی AM.39 اگزوست را شلیک کرد. رادارهای ناو استارک نتوانستند موشک های در حال نزدیک شدن را شناسایی کنند و خدمه هم بسیار دیر متوجه شده و زمانی اطلاع یافتند که کشتی در آستانه مورد اصابت قرار گرفتن بود.  

این موشک ها در مسیر خود در ارتفاع 3 متری از سطح آب، با رادارهای فعال خود به سمت بخشی از کشتی که بیشترین سطح مقطع رادار را دارد هدف رفتند.

موشک اول مستقیما به زیر پل فرماندهی نفوذ کرد. این موشک منفجر نشد اما سوخت استفاده نشده این موشک مشتعل شده و آتش ادامه داری را آغاز کرد. دومین موشک نیز تقریبا در همان نقطه به کشتی برخورد کرده و منفجر شد. این انفجار سوراخی به اندازه 3 در 4.6 متر در بدنه کشتی ایجاد کرد.

ناو آمریکایی یو اس اس استارک بعد از هدف قرار گرفتن توسط عراق

 

در مجموع، این دو موشک آسیب شدیدی را به شناور آمریکایی وارد کرده و آتش سوزی بزرگی را ایجاد کردند که 24 ساعت ادامه داشت. به منظور جلوگیری از غرق شدن کشتی، کاپیتان بریندل دستور داد تا بخش راست کشتی را پر از آب کنند تا از زیر آب رفتن سوراخ در سمت چپ جلوگیری شده و آن را بالای سطح آب نگاه دارند.

نمایی از آسیب وارد شده با ناو یو اس اس استارک

با کمک ناوشکن های یو اس اس وادل و یو اس اس کانیگهام، این ناو توانست روز بعد خود را به بندر منامه در بحرین برساند. شناور پشتیبانی یو اس اس آکادیا به صورت موقت تعمیراتی را بر روی این شناور انجام داد.

 

 تلفات آمریکا در حمله به ناو استارک

 

بر اساس آمارها، 29 نفر از پرسنل نیروی دریایی آمریکا در انفجار و آتش اولیه جان باختند که دو نفر از آنها در دریا گم شدند. همچنین 8 نفر به دلیل شدت جراحات کشته شده و 21 تن نیز مجروح شدند. گروه تحقیقاتی نیروی دریایی آمریکا، کاپیتان بریندل را از فرماندهی خلع و توصیه کرد تا او را به دادگاه نظامی بفرستند. در نهایت او مجازات غیر قضایی شده و زودتر از موعد بازنشسته شد.

اما اینکه چطور حادثه حمله هواپیمای عراقی به ناو استارک رخ داد و انگیزه و دستورات خلبان چه بوده است، از آن زمان به بعد نامشخص مانده است. 

ارتش عراق اعلام کرد که این کشتی در راه وارد شدن به منطقه جنگی اعلام شده بود اما در هر حال بعدا از این حرکت عذرخواهی کرد. دولت عراق اعلام کرد که خلبان، ناو استراک را با یک تانکر ایرانی اشتباه گرفته است. البته در اتفاقی جالب و بر خلاف خوی مهاجمانه همیشگی، آمریکایی ها اگرچه این ادعای عراق را قبول نداشتند، اقدام تقابل نظامی انجام نداده، عذرخواهی عراق را پذیرفتند و در حرکتی قابل تامل، به جای آن ایرانی ها را متهم کرد. همچنین با وجود قول صدام حسین برای دسترسی به خلبان حمله کننده، تلاش های رسمی برای ملاقات و مصاحبه با اون به جایی نرسید.
در عین حال، برخی از منابع رده بالای نظامی آمریکایی خلبان مورد نظر را بی تجربه توصیف کردند. این مسئله در کنار برخی شایعات بی اساس درباره نقشه پروازی نامشخص، باعث تقویت توضیح رسمی بغداد شد که این حمله یک اشتباه بوده است.

تولد یک ایده

در ادامه تحلیل ها در آن زمان بحث رازآلود نوع هواپیمای حمله کننده مطرح شد چراکه سازمان های اطلاعاتی آمریکا متقاعد شده بودند که یک فروند میراژ F-1EQ عراقی که با دو تیر موشک اگزوست مسلح شده باشد، کند شده و به سختی پرواز می کند و همین موضوع، ابهاماتی را ایجاد کرد.

 

به اعتقاد تام کوپر، زنجیره حوادثی که منجر به حمله به ناو استارک شد در اوایل سال 1986 میلادی آغاز شد. به دنبال یک رشته از حملات نیروی هوایی عراق به ترمینال اصلی صادرات نفت ایران در جزیره خارک، ایرانی ها تصمیم گرفتند سیستم صادرات نفت خود را تغییر دهند. به جای اینکه تانکرهای اجاره شده توسط خارجی ها خودشان را در معرض حملات هوایی عراق قرار بدهند، ایرانی ها تعدادی تانکر نفتکش را در بازار بین المللی اجاره کرده و با استفاده از آنها نفت را به جزایر سیری در بخش پایین تری از خلیج فارس منتقل کردند.

یک کارشناس فرانسوی درباره توضیح درباره موشک اگزوست به نیروی فنی ارتش عراق

این ترتیب جدید به نظر مزایای زیادی داشت. سیری در حدود 750 کیلومتر از نزدیک ترین پایگاه هوایی عراق فاصله داشته و دور از دسترس عراقی ها محسوب می شد. در عین حال، خدمه مورد استفاده برای این نفتکش های جدید نیز در بحث جهت یابی در آبهای خطرناک اطرف خارک و مبارزه با آتش سوزی و اثرات حمله موشکی نیز به خوبی تعلیم دیده بودند.

جنگنده میراژ اف 1 نیروی هوایی عراق

"در نهایت تهران انتظار داشت که این کشتی ها به شکل بهتری توسط جنگنده های نیروی هوایی ارتش و شناورهای نیروی دریایی ارتش این کشور حفاظت شود. تصمیم ایرانی ها باعث غافلگیری عراقی ها شد. اطلاعات نظامی این کشور متوجه افزایش صادرات نفت ایران شد و چندین هفته طول کشید تا به علت آن پی ببرد. زمانی که اطلاعات جدید درباره ترمینال جدید صادراتی در سیری واصل شد، نیروی هوایی عراق تصمیم به حمله گرفت. اما گفتن این حرف راحتر از عمل به آن بود. برای از کار انداختن این ترمینال خلبانان نیاز به ذهنیت از آنچه به آن هدف می روند، داشتند. "
این کارشناس غربی در ادامه تحلیل خود نوشته است: با این حال هیچ کس در عراق نمی دانست سیری چه شکل است یا چه شکلی از ترمینال یا دفاع هوایی در آنجا انتظار آنها را می کشد. بیش از این، نیروی هوایی ایران نیز به این نتیجه رسیده بود که حتی هواپیمای شناسایی میگ 25 آر بی نیروی هوایی عراق نیز به این جزایر نخواهد رسید. تلاش برای شناسایی یا حمله به جزایر با میراژ اف 1 عملی ریسکی بود. ممکن بود سر مهمی را برملا کند که نیروی هوایی عراق میراژ های مدل F-1EQ-4 و EQ-5 خود را با سامانه سوختگیری هوا به هوا مجهز کرده است.

 و فالکون وارد می شود ...

 

به اعتقاد این نویسنده، در میانه های بحث درباره این موضوع در ستاد فرماندهی نیروی هوایی عراق، سرویس اطلاعاتی این کشور درباره این طرح اطلاع کسب کرد. سه افسر اطلاعاتی عراق به ستاد فرماندهی این نیرو وارد شده و درخواست ملاقات با فرمانده نیروی هوایی عراق، ژنرال حامد شعبان را کردند. آنها پیشنهادی را مطرح کردند که او نتوانست رد کند. سرویس اطلاعاتی عراق یک فروند جت تجاری فالکون 50 ساخت داسو فرانسه را در نقش حمل و نقل VIP در اختیار داشت که توسط پرسنل خود این سازمان پرواز داده می شد.

هواپیمای فالکن 50 خطوط هوایی عراق

 فکر آنها این بود که دوربین های قوی شناسایی بر روی این هواپیما نصب شده و یک پرواز مخفی بر فراز جزیره سیری در پوشش یک پرواز عادی تجاری در کوریدور بین المللی انجام شود.

ژنرال شعبان این نظر را پذیرفت و پرنده مورد نظر با شماره سریال 122 در حالی که آرم خطوط هوایی عراق را بر روی خود داشته و با شناسه بی سیم YI-ALE از امان، پایتخت اردن به پرواز درآمد و در حالی که دو خدمه معمول خود به همراه سه خلبان با تجربه میراژ را که به شکل تجار ثروتمند عرب درآمده بودند را با خود داشت به سمت بمبئی در هندوستان حرکت کرد. در این مسیر این هواپیما از حدود 30 کیلومتری غرب سیری عبور کرده و یکی از عراقی ها موفق شد با استفاده از یک دوربین دستی مجهز به لنز قوی تصاویری را از این جزیره تهیه کند. روز بعد نیز در مسیر برگشت به امان نیز همین روند تکرار شد.

یک دستور فوری دیگر

تصاویر تهیه شده باعث شد تا خلبانان میراژ اسکادران شماره 81 حمله موفقی را به سیری در 12 آگوست 1986 انجام دهند. بیش از این این حمله تفکرات جدیدی را در ذهن فرماندهان رده بالای عراقی ایجاد کرد. این ایده استفاده جت تجاری ارتقاء یافته برای رسیدن به عمق خلیج فارس در مناطقی که رهگیرهای ایرانی حضور نداشتند، بود. از طرفی عراقی ها انتظار داشتند این جت بزرگ توان حمل دو فروند موشک اگزوست را داشته باشد تا بتوانند ضربه قوی تری را به ابرنفتکش هایی که در ترمینال های ایرانی نفت گیری می کنند وارد کند. این مسئله برای طراحان عراقی بسیار مهم بود، زیرا در آن زمان میراژهای مدل EQ-5 در اختیار عراق، تنها توان حمل یک موشک اگزوست را داشتند.

مدل هوا پرتاب موشک اگزوست

تام کوپر با اشاره به توانمندی های نیروهای مسلح کشورمان می نویسد: تجارب استفاده عراقی ها از موشک اگزوست بر علیه تانکرها در فاصله سال های 1980 تا 1986 نشان داده بود که کشتی های بزرگ در برابر این موشک نه فقط از توان بالای مقاومت برخوردارند – تنها چهار کشتی تجاری در 8 سال جنگ ایران و عراق با این موشک غرق شد – بلکه تعداد زیادی از موشک های اگزوست یا توسط اقدامات متقابل ایرانی ها منحرف شده، یا به دلیل نقص فنی از کار افتاده یا حتی وقتی به هدف برخورد می کردند منفجر نمی شدند.

 

عراقی ها با اعلام اینکه به یک هواپیما برای آموزش خدمه جنگنده میراژ EQ-5 خود نیاز دارند از شرکت فرانسوی تالاس که مقاطعه کار اصلی عراق درباره سفارش های مربوط به میراژهای این کشور بود، خواستند تا هواپیمای فالکن 50 مورد نظر را با سامانه راداری و تسلیحاتی میراژ مجهز کند.

بگذار پرنده پرواز کند

تام کوپر با اشاره به کمک همیشگی فرانسه به ارتش عراق برای تداوم حملات به ایران، خاطرنشان کرده است: فرانسوی ها که همیشه مشتاق بودند تا نیازهای یکی از مشتریان اصلی سلاح هایشان را راضی کنند به سرعت دست به کار شدند. تا ژانویه 1987 تمام کارهای مربوط به تغییر هواپیما آماده شده بود. تست های اولیه پروازی توسط خلبانان عراقی، تعدادی مشکل را نشان داد که به سرعت توسط فرانسوی ها حل شده و این هواپیما نهایتا در 9 فوریه سال 1987 میلادی از طریف مسیر پروازی ایتالیا، یونان و ترکیه به عراق رسید.

در بین خلبانان اسکادران 81 که جنگنده های میراژ اف 1 مدل EQ-5 مسلح به موشک اگزوست را به پرواز در می آوردند این هواپیمای فالکن 50 به "سوزانا" معروف شد.

به دنبال پروازهای بیشتر آموزشی در عراق، سوزانا برای آزمایش اصلی خود یعنی اولین سورتی پرواز رزمی، آماده شد. اوایل روز 17 می 1987 میلادی یکی از خلبانان اسکادران 81 که ما به دلایل امنیتی و راحتی او در عراق فعلی "سرگرد محمد" خطاب می کنیم این هواپیما را به پایگاه هوایی وحدا در 45 کیلومتری جنوب شرق بصره منتقل کرد. در آن پایگاه این هواپیما به دو فروند موشک اگزوست مجهز شد.

هواپیمای سوزانا در عراق - به دماغه خاص هواپیما دقت کنید

زمانی که هواپیما آماده شد، خدمه برای دریافت دستورات صبری طولانی را آغاز کردند. مدت کوتاهی بعد از نیمه شب فرماندهی این پایگاه پیام رمزی به این عنوان که "بگذارید پرنده پرواز کند" را دریافت کردند که به خدمه این هواپیما اجازه پرواز عملیاتی بر فراز خلیج فارس به مانند خلبانان میراژ را می داد.
این نویسنده غربی اضافه کرده است که "سرگرد محمد که در تاریکی مطلق پرواز را آغاز کرد، مسیر معمول خلبانان عراقی به نام "خیابان میراژ" را که منطقه ای بین خط ساحلی کویت و عربستان تا شمال بحرین بوده را طی کرده و سپس با یک چرخش 90 درجه به سمت ایران چرخید. با نزدیک شدن به منطقه ویژه که توسط عراق اعلام شده بود، سرگرد محمد رادار خود را به منظور جستجو برای اهداف سطحی بزرگ فعال کرد. نقطه ای بر روی صفحه رادار اون مشخص شد که وی بر اساس تجربه می توانست آن را یک شناور در نزدیکی منطقه ورود ممنوع اعلام کند که قصد ورود به آن ناحیه را دارد."
محمد اینطور نتیجه گرفت که ناخدای کشتی در حال یک حرکت هوشمندانه با حرکت در نزدیکی منطقه ممنوع بوده تا از حمله در امان بماند. این مسئله ای بود که به او اجازه درگیری داد. موشک ها آماده بوده و اطلاعات لازم را از رادار و سامانه تسلیحاتی سوزانا دریافت کرده بودند. محمد دکمه قرمز را فشار داده و جدا شدن موشک های سنگین از زیر بال و صدای فعال شدن موتورها را حس کرد.
نور روشنی در برابر هواپیما او روشن شد و به سمت هدف حرکت کرد. محمد تا اینجا یک خلبان با تجربه با حدود هزار ساعت سابقه پرواز رزمی که بیشتر آن در میراژ بود به حساب می آمد. وی بیش از این بارها موشک اگزوست را در نبرد شلیک کرده و این کار را در شب نیز انجام داده بود و این ماموریت نیز آنچنان متفاوت از باقی آنها نبود.

آن چیز که درباره این ماموریت متفاوت بود این مسئله بود که سوزانا 2 موشک حمل می گرد. محمد بعد از شلیک موشک دوم یک گردش تند به سمت چپ کرده و با پیش گرفتن سمت شمال به طرف پایگاه وحدا رفت.تام کوپر در ادامه با تلاش برای کمرنگ کردن بخش هایی از این ماجرای مهم، نوشته است: سرگرد محمد نمی دانست که دو موشک به سمت یک ناو آمریکایی شلیک کرده است. وی همچنین نمی دانست که پرواز او به وسیله یک فروند هواپیمای آواکس مدل E-3A نیروی هوایی آمریکا که در حال پرواز بر فراز عربستان سعودی بود، دنبال شده و به محض اطلاع از حمله به استارک، از دو جنگنده اف 15 عربستانی خواستند که این هواپیما را مجبور به فرود کنند. سعودی ها این درخواست را نپذیرفتند!

در حالی که محمد خدمت موفقی را در نیروی هوایی عراق ادامه می داد سوزانا هرگز پرواز رزمی را دوباره تجربه نکرد. عراقی ها مشکوک بودند که آمریکایی ها از این قضیه اطلاع داشتند که این هواپیمای تجاری بود که شناور نظامی آمریکا را هدف قرار داده و باعث مرگ 37 نظامی آمریکایی شد و آمریکا به دلیل تفاوت این ماجرا با اعلام رسمی وزارت خارجه عراق، هیچ وقت وجود این هواپیما را تایید نکرد.
نکته جالبی که این نویسنده غربی در ادامه گزارش خود به آن اشاره کرده است آن است که میراژهای مدل EQ-6 با توان حمل همزمان دو موشک اگزوست، بعد از این حادثه به عراق تحویل شده اند و یک سال بعد، فالکن 50 داستان ما ارتقاء بیشتری پیدا کرد که بر اساس آن یک مخزن سوخت در داخل کابین نصب شده و قابلیت حمل محموله زیر بدنه آن نیز اضافه شد. بعد از آن، توان حمل رادارهای کناره نگر ساخت فرانسه نیز به این هواپیما اضافه شده که این رادار و هواپیماهای میراژ EQ-6 یک سال بعد در 1988 به عراق تحویل شد. این ارتقاء ها باعث شد که این هواپیما توان پرواز شناسایی و تهاجمی به شرق مدیترانه را از پایگاه های هوایی عراق پیدا کند اما در هر حال خدمه گردان 81 هرگز چنین ماموریتی را انجام نداند.
تام کوپر در پایان نکته مهمی را به طور خلاصه اشاره کرده است که تاکنون مورد توجه جدی قرار نگرفته و صحت آن نیز اثبات نشده. وی می نویسد: "در سال 1991 و در جریان عملیات طوفان صحرا، نیروی هوایی عراق تصمیم گرفت برای حفظ این هواپیمای باارزش، آن را به ایران بفرستد. سوزانا به ایران پرواز کرد و از آن زمان به بعد دیگر کسی این هواپیما را ندیده است ..."