اخبار سیاسی روز

100هواپیمای سوخوی‌سوپرجت روسی در راه آسمان ایران؟

ایلیا تاراسنکو رئیس شرکت هواپیمایی سوخوی روسیه روز یکشنبه اعلام کرد پس از لغو کامل تحریم ها علیه ایران، این شرکت احتمالا حدود 100 فروند هواپیمای سوخوی سوپرجت 100 (اس اس جی 100) را به این کشور تحویل خواهد داد.

به گزارش جهان، اسپوتنیک نوشت: ایلیا تاراسنکو رئیس شرکت هواپیمایی سوخوی روسیه روز یکشنبه اعلام کرد پس از لغو کامل تحریم ها علیه ایران، این شرکت احتمالا حدود ۱۰۰ فروند هواپیمای سوخوی سوپرجت ۱۰۰ (اس اس جی ۱۰۰) را به این کشور تحویل خواهد داد.
تاراسنکو در گفتگو با خبرنگاران اعلام کرد: «علاقه زیادی وجود دارد، ما انتظار داریم حدود ۱۰۰ هواپیما تحویل دهیم... ما با شرکت های هواپیمای بالقوه ایرانی درباره تحویل گفتگو کرده ایم و انتظار داریم حدود ۱۰۰ هواپیما تحویل داده شود».
وی افزود پس از بررسی ظرفیت های صنعتی ایران و صدور مجوزهای لازم، همچنین ممکن است این کشور در روند تولید هواپیمای اس اس جی ۱۰۰ در خاک خود مشارکت داشته باشد.به گفته تاراسنکو، تهران می تواند جزئیات بدنه هواپیماهای اس اس جی ۱۰۰ و خدمات پس از فروش آن را ارائه کند.
چهاردهم ماه ژوئیه، ایران و گروه پنج به علاوه یک متشکل از روسیه، آمریکا، چین، انگلیس، فرانسه و آلمان یک توافقنامه تاریخی امضا کردند که براساس آن تهران پذیرفت در ازای کاهش تحریم ها، ماهیت صلح آمیز فعالیت های هسته ای خود را تضمین کند.
منبع:انتخاب

به بهانه پیشنهاد جدید لاوروف/

آیا روسیه در پرونده بحران سوریه خیانت می‌کند؟

سرگئی لاوروف به گروه تروریستی تکفیری "ارتش آزاد" که از سوی کشورهای حامی تروریسم تکفیری همچون آمریکا، عربستان، قطر و ترکیه بعنوان گروهی به اصطلاح "میانه رو نامگذاری شده، پیشنهاد کرد تا بصورت مشروط به ائتلاف جدید مبارزه با تروریسم در منطقه بپیوندد.

گروه بین الملل مشرق- پیشنهاد سرگی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه به گروههای تروریستی تکفیری مدعی میانه روی در سوریه همچون "ارتش آزاد" مبنی بر همکاری در جبهه مبارزه علیه گروه داعش با واکنشهای مختلفی روبرو شده است. حسب اطلاعات منتشره، روسیه به این گروه ترویستی تکفیری که از سوی کشورهای حامی تروریسم تکفیری همچوم آمریکا، عربستان، قطر و ترکیه بعنوان گروهی به اصطلاح "میانه رو نامگذاری شده، پیشنهاد کرد تا بصورت مشروط به ائتلاف جدید مبارزه با تروریسم در منطقه بپیوندد.

در مقابل سخنگوی این گروه ضمن رد پیشنهاد روسیه، با تاکید بر بی اعتمادی "ارتش آزاد"، از این کشور خواست تا عملیات هوایی خود علیه تروریستها را متوقف کند. این در حالی است که اخبار رسانه ای از سفر چندین فرمانده ارشد ارتش آزاد همچون بشار الزعبی فرمانده بخش جنوبی این گروه به مسکو و دیدار آنها با مقامات روس حکایت دارد. همزمان منابع خبری از تماسهای مکرر شاهزاده "محمد بن سلمان" ولی ولیعهد آل سعود و وزیر دفاع این کشور با مسئولان روسی مانند ولادیمیر پوتین و سرگی لاوروف جهت هماهنگی و رایزنی در رابطه با عملیات هوایی روسیه در سوریه خبر داده بودند.

رایزنی ها و مانورهای سیاسی - تبلیغاتی سعودیها طی روزهای گذشته، با استقبال رسانه های حامی تروریسم در منطقه مواجه و در مقابل موجب نگرانی مردم سوریه و کشورهای محور مقاومت شده است. حامیان القاعده و داعش رایزنیهای طرفهای ترک، قطری و سعودی با آمریکا و روسیه را موجب احتمال توقف و یا حداقل کمرنگ تر شدن عملیات نظامی روسیه در سوریه عنوان می کنند و خواستار ادامه تلاشها برای تحقق آن هستند.

در مقابل، افکار عمومی محور مقاومت و مردم سوریه و عراق با یادآوری خلف وعده ها و زد و بندهای دقیقه نودی روسیه بر سر پرونده های مهم منطقه ای، همچون پرونده فروش اس سیصد و تسلیحات دفاعی به ایران علی رغم دریافت هزینه مالی آنها، کمرنگ بودن پشتیبانی نظامی و سیاسی از سوریه طی سالهای ابتدائی بحران در این کشور، همراهی روسها با دولتهای جرج بوش و دولت اول اوباما در اعمال تحریم علیه جمهوری اسلامی ایران و موارد دیگر نسبت به احتمال معامله پشت پرده آنها با آمریکا بر سر موارد اختلافی، بشدت ابراز نگرانی کرده اند.

بدنبال مطرح شدن پیشنهاد همکاری روسیه به گروه تروریستی تکفیری ارتش آزاد و رد آن، دور جدید از گمانه زنیها پیرامون احتمال زد و بند دولت روسیه اینبار در پرونده بحران سوریه در محافل سیاسی و کارشناسی آغاز شده است. شایعهاتی پیرامون معامله روسیها بر سر برکناری دکتر بشاد اسد رییس جمهور منتخب سوریه و اعطای نقش ویزه به گروههای تروریستی تکفیری که آمریکا و ارتجاع عرب به عنف قصد دارند آنها را بعنوان "میانه رو" در روند تحولات سیاسی - نظامی سوریه معرفی کنند و ... این روزها از کثرت بیشتری برخوردار بوده است.

سوال اینجاست که آیا روسیه با هدف معامله بر سر پرونده بحران سوریه وارد این کشور شده است؟ آیا روسیه در نهایت بر سر برخی موارد همچون ادامه ریاست جمهوری دکتر بشار اسد با آمریکا و چند دولت حامی تروریسم تکفیری در منطقه به توافق خواهد رسید؟ در این رابطه دو تحلیل اصلی وحود دارد. نخستین تحلیل با اشاره به سوابق معامله گری روسها از احتمال خیانت آنها به سوریه خبر می دادند. دسته دوم تحلیلگران با اشاره به انگیزه و بسترهای ورود عملی روسها به بحران در سوریه فرضیه نخست را رد می کنند.

در پاسخ باید به انگیزه های ورود روسیه به عرصه بحران در سوریه اشاره کرد:

1 - حضور چندین هزار تن از اتباع کشورهای جمهوریهای خودمختار فدراسیون روسیه بویژه چچن، داغستان و اینگوش در صفوف گروههای تروریستی

در این رابطه روسها معتقدند که حضور این تعداد روس تبار در صفوف گروههای تروریستی تکفیری همچون داعش، القاعده و احرارالشام بصورت بالقوه خطر بزرگی برای امنیت ملی این کشور می باشد. شکی نیست که بحران در سوریه همچون افغانستان و عراق بالاخره روزی به پایان خود خواهدر رسید و یکی از مهمترین مقصدهای بعدی این تروریستها قطع به یقین روسیه و جمهوری های خودمختار آن خواهند بود. از این نظر روسیه با ورود عملی به سوریه در صدد انهدام زیرساختهای پرورش و هدایت تروریستها و دفاع از امنیت ملی خود برآمده است.

2 - دفاع از سوریه بعنوان متحد راهبردی در مقابل هجوم گسترده گروههای تروریستی تکفیری. 

روسها از ابتدای بحران در سوریه همواره از دولت و ارتش این کشور حمایت کرده اند. این حمایتها در سالهای ابتدایی بحران، البته از قدرت کمی برخوردار بوده و بیشتر در قالب اعضای بسته های تسلیحاتی و کمکهای محدود مستشاری صورت می گرفته است. با گذشت 5 سال از بحران سوریه و گسترش ناگهانی حملات گروههای تروریستی تکفیری علیه مناطق تحت سیطره نیروهای دولتی این کشور که طی آن استان ادلب، بخشهای وسیعی از منطقه راهبردی سهل الغاب( نقطه ثقل سه استان حماه، ادلب و لاذقیه)، حلب، قنیطره و درعا به اشغال تروریستها درآمد زنگ خطر برای روسیه به صدا درآمده و لزوم تشدید حمایتهای عملی و موثر تر از سوریه را ضروری کرده است.

از زمان ورود رسمی نیروی هوایی ارتش روسیه به عرصه نبردها در سوریه که بر اساس درخواست رسمی دولت قانونی و مشروع سوریه که از سوی سازمان ملل و کلیه کشورهای جهان مورد شناسایی سیاسی و بین المللی قرار دارد، روند عملیات نظامی در این کشور شکل دیگری به خود گرفته و دچار تغییرات و تحولات بنیادین شده است. با گذشت بیش از یکماه از عملیات گسترده هوایی روسها در سوریه نخست نگاهی آماری به آن مبذول می داریم:

1 - تعداد کل حملات هوایی ارتش روسیه به مواضع تروریستها 1391 سورتی علیه حدود 900 هدف نظامی که حدود 100 هدف دیگر باقی مانده و در لیست حملات بسیار دقیق و ویرانگر قرار دارند. این اهداف پیشتر با دقت و وسواس هر چه تمامتر از سوی یگانهای اطلاعاتی سوری و پهپادهای گروههای هم پیمان ارتش سوریه شناسایی و علامتگذاری شده بودند.

2 - عملیات شبانه 291 سورتی

3 - اهداف مورد حمله قرار گرفته شامل "269 مرکز فرماندهی و استقرار، 30کارگاه ساخت بمب و موشکهای دست ساز و 51 اردوگاه آموزش نظامی متعلق به گروههای تروریستی تکفیری همچون القاعده (جبهه النصره، جندالاقصی، حزب السلامی ترکستان شرقی چین و ...)، ارتش آزاد (اجنادالشام، تجمع العز، صقورالغاب، الفرقه الاولی الساحلی و ...)، داعش و جبهه اسلامی (گروههای وابسته همزمان به القاعده و اخوان المسلمین شامل: احرارالشام و جیش الاسلام) و خطوط تدارکاتی و مواضع آنها بوده است.

بنابر آمارهای منتشر شده از میزان تلفات و خسارات گروههای تروریستی تکفیری در مناطق هدف حمله قرار گرفته، حملات هوایی بمب افکنهای مدرن روسیه با نهایت دقت و بالاترین حجم ویرانی همراه بوده است. جنجالهای گسترده این گروهها و کشورهای حامی آنها در فضای رسانه ای و عرصه بین الملل خود بخوبی موید کارایی حملات هوایی روسیه بوده است.

تنها در یکی از این حملات انبار محل ذخیره سازی صدها فروند موشک ضد زره تاو اهدایی آمریکا به "القاعده (جبهه النصره)" در شمال استان ادلب و در روستایی نزدیک مرز سوریه با ترکیه هدف 4 موشک هوا به زمین سنگر شکن سوخو 34 های ارتش روسیه قرار گرفته که به انهدام کامل آنها منجر شده است. گفته می شود دود و آتش ناشی از انهدام موشکها از دهها کیلومتر دورتر قابل مشاهده بوده است.

در همین حال منابع نظامی نزدیک به ارتش روسیه از بررسی پیشنهاد دولت سوریه برای ایجاد حداقل دو پایگاه دائمی دیگر در این کشور با هدف استقرار دائمی ناوگان هواپیماهای جنگنده روسی خبر داده اند. به گفته این منابع، استانهای حماه، حمص و لاذقیه برای استقرار پایگاه جدید هوایی روسیه در حال مکان یابی است و احتمالا در بهار سال آینده عملیات احداث آنها آغاز خواهد شد. احداث پایگاههای دائمی نظامی روسیه در خاک سوریه به منزله تیر خلاص بر تلاشهای آمریکا، ترکیه و عربستان برای محدود سازی عملیات نظامی روسها در آسمان سوریه خواهد بود.چرا که استقرار دائمی این پایگاهها نقش محوری در کمک به استقرار امنیت و آرامش در سوریه و پیشبرد هر چه سریعتر و موثرتر عملیات نظامی مبارزه با تروریسم تکفیری در این کشور ایفا خواهد کرد.

مروری بر زندگی یک خائن/

حسین ابریشمچی؛ شکنجه‌گری که از لیبرتی به جهنم رفت + عکس

او که در زمان فاز تروریستی نام‌های مستعاری چون محمود، شیرزاد و رحمت داشت، در جریان حمله جنون آمیز و احمقانه به ایران(فروغ جاودان یا به اصطلاح خودمان مرصاد) به عنوان فرمانده میدانی حضور داشت.

به گزارش گروه تاریخ مشرق؛ در شامگاه 7 آبان1394، حدود 25 راکت کاتیوشا به مقر مجاهدین خلق(منافقین) در کمپ لیبرتی بغداد اصابت کرد و 23 تن از اعضای فرقه رجوی را به هلاکت رساند و تعدادی از آنها را مجروح نمود. یکی از گروه های مسلح شیعیان عراق، موسوم به «جیش المختار» مسوولیت این حمله را به عهده گرفت که البته صحت این ادعا هنوز به اثبات نرسیده است. در میان کشته‌های منافقین، شماری از اعضای رده بالای این سازمان حضور داشتند، اما معروف‌ترین چهره در آن میان، «حسین ابریشمچی»، از قدیمی‌ترین اعضای مرکزیت فرقه رجوی و از تئوریسن‌های نظامی آن بود. گرچه شاید امروز بسیاری از جوانان «حسین ابریشمچی» را نشناسند و او را تنها منافقی در میان منافقین دیگر ببینند، لیکن در سال‌های ابتدایی بعد از پیروزی انقلاب در داخل کشور، و در سال‌های همکاری خائنانه با صدام حسین؛ حسین ابریشمچی نامی آشنا برای آگاهان سیاسی و دست اندرکاران امنیتی و نظامی کشورمان بوده است.

پاسداران کمیته‌های انقلاب و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروهای اطلاعاتی که در دهه 60 خورشیدی وظیفه حراست از امنیت و آرامش داخلی کشور را در برابر ترورها و جنایات منافقین بر عهده داشتند، به خوبی با اسم این شخص آشنا بودند. در ادامه به معرفی منافق بزرگ، حسین ابریشمچی خواهیم پرداخت.

*فدایی مسعود؛ سرسپرده مریم

حسین ابریشمچی، در 1334 در تهران متولد شد. او در اوایل دهه 50 شمسی، پای به دانشکده فنی دانشگاه تهران گذاشت که به شدت تحت نفوذ فکری گروه‌های چپ و اندیشه اقدام مسلحانه علیه رژیم شاه قرار داشت. در زمانه‌ای که بعد از ضربه بزرگ کمیته مشترک ضدخرابکاری در شهریور سال 50 به سازمان مجاهدین اولیه(به مرکزیت محمد حنیف نژاد، ناصر صادق، عبدی نیک بین، سعید محسن، اصغر بدیع زادگان) و کشته شدن رهبران اصلی، دور رهبری سازمان به دست جوان‌ترین عضو مرکزیت اولیه، مسعود رجوی(که با حکم حبس ابد در زندان بود) افتاد.

حسین ابریشمچی از طریق برادر بزرگ‌تر خود «مهدی ابریشمچی»(شوهر اول مریم قجر عضدانلو که بعدها به مریم رجوی تغییر نام داد) وارد تشکیلات شد. در این دوران، با کشته شدن نسل اولیه سازمان که بنا به قراین مسلمانان معتقدی بودند، کم‌کم مارکسیسم به عنوان علم مبارزه، دست بالا را در اندیشه‌های سازمان پیدا می‌کرد که در نهایت منجر به صدور اعلامیه مارکسیست شدن آن توسط تقی شهرام و بهرام آرام در 1354 شد.

مهدی ابریشمچی

آن دسته از مجاهدین هم که دور و بر مسعود رجوی بودند و هنوز خود را بچه مسلمان می‌دانستند و مخالف مارکسیست شدن سازمان بودند، به شدت تحت تاثیر افکار التقاطی قرار داشتند و مفاهیم دینی را هم از صافی دیدگاه چپ می گذراندند(که بحثی مفصل است که در این مقال نمی گنجد). به هر حال حسین ابریشمچی جوان چند ماهی پس از ورود جدی به عرصه فعالیت‌های سازمانی توسط ساواک دستگیر شد و در سال 54 به زندان افتاد. او در این دوران، در زندان قصر جذب حلقه کوچک «لطف الله میثمی» شد. میثمی از قدیمی ترین اعضای سازمان بود که در حین ساخت بمب در یکی از خانه های مخفی مجاهدین، به شدت مجروح و دو چشم و دستانش را از دست داد. میثمی مدعی بود که بعد از بنیانگذاران کشته شده سازمان، رهبری حق اوست و توانست حلقه کوچکی را هم به دور خود جمع کند که حسین ابریشمچی یکی از آنها بود.

مسعود رجوی در اوین که خود را رهبر اصلی سازمان می‌دانست، در سال 55 «محمدرضا سعادتی» نفر سوم سازمان(بعد ار خودش و موسی خیابانی) را به زندان قصر فرستاد تا افراد را از گرد میثمی پراکنده سازد. سعادتی موفق شد در مدتی کوتاه میثمی را بایکوت کند. این چنین بود که حسین ابریشمچی هم در سلک یاران تیم رجوی-خیابانی درآمد. مساله ای که مسیر زندگی او را تا پایان عمر ننگینش رقم زد.

*پس از پیروزی انقلاب

ابریشمچی که به همراه سایر کادرهای مجاهدین در ماه‌های آخر منتهی به پیروزی انقلاب از زندان آزاد شد، بلافاصله در سلک حلقه اصلی اطرافیان رجوی-خیابانی قرار گرفت و عضو مرکزیت سازمان شد. او یکی از سازمان دهندگان اصلی مصادره‌های انقلابی به نفع سازمان، تخلیه پادگان‌ها و پاسگاه‌ها و کلانتری‌ها از اسلحه و ایجاد دپوهای مخفی سلاح و تجهیزات برای سازمان بود.

دو وظیفه مهم دیگر او از این زمان تا شروع تقابل رسمی منافقین با جمهوری اسلامی در 30 خرداد 60، سازماندهی تجمعات منافقین(موسوم به میتینگ‌های سازمان) و از آن مهم‌تر، تشکیل بازوی مسلح شبه نظامی سازمان موسوم به «میلیشیا» بود. او را در کنار «محمد ضابطی» و «علی زرکش یزدی» از تئوریسین‌های فاز نظامی سازمان می‌دانند. مهم ترین میتینگ‌های مجاهدین در این برهه، میتینگ‌های معروف استادیوم امجدیه و زمین چمن دانشگاه تهران با سخنرانی مسعود رجوی و موسی خیابانی،  و سخنرانی 14 اسفند 59 ابوالحسن بنی‌صدر بود.

محمد ضابطی

در بزنگاه 30 خرداد سال 60، با صدور اعلامیه مقابله مسلحانه سازمان با جمهوری اسلامی، باز حسین ابریشمچی از گردانندگان اصلی تظاهرات مسلحانه منافقین در حوالی میدان فردوسی، خیابان طالقانی و خیابان انقلاب بود. بعد از شکست این قدرت نمایی مسلحانه سازمان به واسطه بسیج خودجوش مردم  و نیروهای انقلابی، منافقین وارد فاز ترور و بمب گذاری شدند.

محمود عطایی

در این مقطع محمد ضابطی، محمود عطایی، محمدمهدی کتیرایی، مهدی ابریشمچی و حسین ابریشمچی و مهران اصدقی(به عنوان نفر اول نظامی تهران) هسته اصلی ترورها و عملیات نظامی سازمان محسوب می شدند. تیم های عملیاتی منافقین در این مقطع طی عملیات های ترور، صدها و هزاران تن از مسوولین عالی رتبه، روحانیون، نیروهای سپاه و کمیته، مسوولین میانی نهادهای انقلابی و مردم عادی حزب اللهی را حتی با بهانه های بسیار کوچکی چون داشتن ریش یا زدن عکس امام به دیوار محل کار به شهادت رساندند. اما آن چه که نام «حسین ابریشمچی» را مطرح کرد(البته به عنوان چهره ای منفور و ننگین)، طرحی موسم به «عملیات مهندسی» بود.

*عملیات مهندسی؛ اوج شقاوت منافقین

بعد از ورود سازمان به فاز نظامی، نیروهای امنیتی و انتظامی انقلاب بی‌کار نماندند و با شجاعت و قاطعیت به مقابله برخاستند. با انجام عملیات پیچیده اطلاعاتی و نظامی توسط اطلاعات سپاه پاسداران، کمیته انقلاب اسلامی، دادستانی انقلاب و اطلاعات نخست وزیری خانه‌های تیمی منافقین یکی بعد از دیگری زیر ضرب قرار گرفت. طرح‌هایی چون «مالک و مستاجر» هم روز به روز کار تهیه و تامین خانه‌های تیمی را برای منافقین سخت‌تر می‌کرد. با لو رفتن مخفیگاه موسی خیابانی در 19 بهمن 60 در خانه ای در زعفرانیه تهران و کشته شدن و او کادرهای بالای سازمان، تقریبا سازمان ترور منافقین در معرض اضمحلال کامل قرار گرفت. این جا بود که طرحی شوم و جنایت بار در دستور کار منافقین قرار گرفت.

پیکر دو پاسدار و کفاشی که توسط منافقین شکنجه و زنده به گور شده بودند

«... در پی ضربات شدید در اوایل سال 61 و لو رفتن بسیاری از خانه های تیمی، سازمان دستور داد افراد مشکوکی را که در حوالی خانه های تیمی مشاهده می کردند، ربوده و سپس آن ها را برای کسب اطلاعات مورد شکنجه قرار دهند. این عملیات نوظهور توسط سازمان، «عملیات مهندسی» نام گرفت... تحلیل این بود که کار مهندسی خیلی پیچیده‌تر از کار عملیاتی است و احتمال بریدن هست. ما شکنجه می‌کنیم چون مجبوریم. وقتی حاکم بشویم، نمی‌کنیم.» (خاطرات یک عضو سابق سازمان)

جزییات کامل این جنایت، در همان سال ها در جزوه ای توسط «کمیته انقلاب اسلامی» منتشر شد اما خلاصه ماجرا از این قرار است که: در مردادماه سال 61، دو پاسدار کمیته انقلاب اسلامی به نام طالب طاهری و محسن میرجلیلی و کفاشی به نام عباس عفت روش در یک عملیات و پاسدار دیگری از کمیته به نام شاهرخ طهماسبی در عملیاتی جداگانه توسط تیم عملیات مهندسی منافقین ربوده شدند. سه نفر اول به خانه ای مخفی در خیابان بهار و نفر چهارم به یک خانه تیمی دیگر منتقل شدند. خانه خیابان بهار کاملا برای این جنایت فجیع مهیا شده بود. مهران اصدقی، مسوول اول نظامی تهران و مسوول اجرایی عملیات مهندسی در اعترافات خود درباره این خانه و صاحب آن چنین گفت:

« این خانه متعلق به حسین ابریشمچی و در اختیار بخش ویژه(عملیات مهندسی) بود. محل ساختمان در خیابان بهار و در کوچه ای بسیار خلوت قرار داشت. خانه دوطبقه و جنوبی و دارای سه اتاق، هال، آشپزخانه، توالت، حمام، حیاط و زیرزمین بود.....قسمت حمام با پوشاندن مشمع کلفت به در و دیوار طوری درست شده بود که صدا بیرون نرود.»

به هر روی، دو پاسدار و کفاش به خانه بهار منتقل می‌شوند و مسوولین رده بالای سازمان، مهدی کتیرایی و حسین ابریشمچی، شخصا برای بازجویی از آن ها به این خانه می‌آیند و با ضربات کابل ساعت ها به کف پا و سایر نقاط بدن(حتی جاهای حساس) آنان می زنند، با مشت و میله های سربی کوتاه فک و دندان آنان را می شکنند، روی پاهای تاول زده از کابل آنان آب جوش می ریزند تا تاول ها بترکد(که موجب به اغما رفتن یکی از آنان می شود)، به پشت و کمر آنها اتوی داغ می چسبانند بعد با تزریق سیانور قصد کشتن آن ها را می کنند که یکی از آنها به صورت نیمه جان می ماند و در نهایت او را به همین ترتیب(زنده) در بیابان های اطراف تهران دفن می کنند.

پیکر یکی از پاسداران کمیته انقلاب اسلامی که توسط منافقین شکنجه شدند

شرح قساوت و سیاه دلی منافقین در این قضیه بسیار دردناک تر از این چند سطر است و در این کوتاه مقال نمی گنجد( برای مطالعه بیشتر می توان به جلد دوم کتاب جامع« مجاهدین خلق: پیدایی تا فرجام/جلد دوم» مراجعه کنند). لازم به ذکر است که علاوه بر شهدای ذکر شده، خسرو ریاحی نظری(معلم 27 ساله تهرانی) و حبیب روستا(کارمند28 ساله تهرانی) هم در این عملیات شکنجه شدند و به شهادت رسیدند. شخص مسعود رجوی دستور این عملیات را  صادر کرد و بر این عملیات نظارت داشت و علی زرکش یزدی، محمود عطایی، مهدی افتخاری، مهدی کتیرایی به همراه حسین ابریشمچی هسته مرکزی عملیات ویژه بودند. با افشای این جنایت فجیع و شعله کشیدن خشم مردم علیه منافقین و اقدامات قاطع نیروهای امنیتی و انتظامی، این عملیات به ضد خود بدل شد و سازمان ترور منافقین تقریبا به طور کامل مضمحل شد(البته ترورها به صورت پراکنده تا چند سال وجود داشت ولی گسترده و سیستماتیک نبود) و هسته‌های ترور و عملیات نظامی باقی مانده از تار و مار، سراسیمه راه عراق را در پیش گرفتند تا خیانت و وطن فروشی و جنایات ضدملی خود را در کنار مقتدایشان، برادر مسعود و سید قائد صدام حسین از سر بگیرند. حسین ابریشمچی یکی از آن ها بود.

*ارتش آزادی‌بخش؛ ننگ جنگیدن در کنار دشمن

همکاری منافقین با ارتش متجاوز عراق، تقریبا از همان سال 61 و 62 که نیروهای باقی مانده این سازمان( جمع شده در کردستان) توسط سپاه پاسداران و ارتش جمهوری اسلامی پاکسازی و به عراق رانده شدند، آغاز شد. اما بعد از امضای قرارداد صلح میان رجوی و طارق عزیز(به نمایندگی از صدام) در پاریس در دی ماه 61، این همکاری وارد فاز جدید شد. حسین ابریشمچی، به عنوان یکی از سران نظامی و اطلاعاتی سازمان، در همه فازهای مختلف همکاری رجوی-صدام نقشی ویژه بازی می‌کرد. از ساماندهی نیروهای منافقین برای همکاری اطلاعاتی با استخبارات عراق( جمع آوری اطلاعات حساس از مراکز نظامی، سیاسی و اقتصادی ایران، تخلیه تلفنی اطلاعات، شنود بیسیم‌های نیروهای ایرانی، بازجویی از اسراء و اپراتوری دستگاه‌های راداری و جاسوسی برای استخبارات و.....)، تشکیل ارتش به اصطلاح آزادیبخش ایران و جنگیدن مستقیم با مردم کشور خودشان در کنار نیروهای کشور متخاصم(که نمونه های شاخص آن عملیات چلچراغ و اشغال مهران در کنار نیروهای عراقی و عملیات فروغ جاودان بود)، کشتار و سرکوب کردهای شمال عراق در 1991که بر علیه ظلم صدام قیام کرده بودند، همکاری در سرکوب قیام «انتفاضه شعبانیه» توسط شیعیان که همزمان با کردها در شمال، در جنوب عراق صورت گرفته بود و موارد فرعی تر از مزدوری و خیانت.

حسین ابریشمچی که بعد از خروج از ایران به عضویت شورای به اصطلاح ملی مقاومت(ویترین بین المللی منافقین) و عضویت هیات اجرایی منافقین درآمده بود، یکی از فرماندهان ارشد نظامی سازمان هم بود. اهمیت او برای رجوی به قدری بود که در نقشه توهم آمیز و مضحک خود برای انجام عملیات «فروغ جاودان»، «فرمانده کاظم»(اسم نظامی ابریشمچی) را به عنوان فرمانده تیپ عمل کننده برای تصرف جماران تعیین کرد!

گفتنی است که حسین ابریشمچی، مغز متفکر سرکوب و سیستم پلیسی منافقین در کمپ اشرف هم بود. بعد از تشکیل زندان سازمان در «مقر منصوری»، او سربازجوی اصلی این تشکیلات به حساب می آمد. این زندان(که بعد تر به مقر غیور در منطقه ماووت عراق منتقل شد) بنا بود که در درجه اول صداهای مخالف و اعتراضات نسبت به سیاست های رهبری سازمان را سرکوب کند. به این زندان‌ها، «زندان رفع ابهام» می‌گفتند، به این معنی که عناصر مساله دار شده سازمان در این تشکیلات تحت شکنجه و مغزشویی قرار می‌گرفتند تا بشکنند و این بار در سلک فداییان منحل شده در مسعود و مریم درآیند. به علاوه کار بازجویی و شکستن برخی اسرای ایرانی برای تخلیه اطلاعات و یا احیانا ملحق شدن به سازمان هم در همین زندان ها انجام می گرفت. بدیهی است که رجوی نمی توانست برای چنین مسوولیتی، کسی جز حسین ابریشمچی(با آن سوابق درخشان!!) را در نظر داشته باشد.

حسین ابریشمچی در جریان انقلاب ایدئولوژیک اول، یعنی ازدواج رجوی با مریم قجر عضدانلو(همسر برادرش مهدی)، یکی از کسانی بود که با شیوه های چکشی و سرکوب، سعی کرد فضای بهت و حیرت بخش عمده اعضای سازمان و مساله دار شدن آن ها را جمع کند و خود با نوشتن نامه‌هایی به شدت چاپلوسانه(در حد مهوع) این رویداد کثیف را در سطح بزرگ ترین رویدادهای تاریخ بالا ببرد:

« این دفتر به‌مثابه وصیتنامه من است. در این دفتر تلاش کردم به حقایق ایدئولوژیکی که در رکاب مسعود و مریم به آنها رسیدم، شهادت بدهم.... بار خدایا، در چنین فضای روحانی سحرگاه شانزدهم ماه مبارک رمضان، صدها و هزاران بار ترا شکرگزاری می‌کنم که رهبر و مرادی مانند مسعود و مریم به ما عطا کردی... رهبری عقیدتی که ضامن پیروزی مجاهدین و نسل مقاوم ایران است. بار خدایا، ما به یمن وجود این رهبری، اسلام انقلابی محمدی را  شناختیم... شهادت می‌دهم که مسعود و مریم حضرت بقیه‌الله، صاحب زمان را به ما شناساندند. بار خدایا به ما آن توان را عطا کن که خادم چنین رهبری باشیم تا به آخر. بار خدایا مسعود و مریم را در کنف حمایت خودت، مصون بدار.»

مریم قجر عضدانلو در کنار همسر اولش مهدی ابریشمچی

« آرزو دارم یک بار نزد تو (مریم) و مسعود بیایم و به عنوان پرچم داران این انقلاب!؟ عظیم در مقابلتان زانو بزنم و فریاد بزنم: اشهد ان لا اله الا الله...اشهد ان محمد رسول الله.»

گفتنی است که همین «مجاهد بزرگ!!» از عاملان اجباری شدن رسوم مسخره چون سلام دادن به مسعود و مریم(السلام علیک یا مسعود و السلام علیک یا مو نیز لبیک یا داعی‌الله گفتن) و همچنین خواندن زیارت نامه مریم و مسعود! نوشته آیت الشیطان منافقین، جلال گنجه ای و همچنین امام خطاب کردن رجوی در جلسات درونی بود(افشاگری های سعید شاهسوندی، عضو جداشده مرکزیت سازمان).

جلال گنجه ای؛ روحانی نمایی که برای مسعود رجوی و مریم رجوی زیارتنامه نوشت

او که در زمان فاز تروریستی نام‌های مستعاری چون محمود، شیرزاد و رحمت داشت، در جریان حمله جنون آمیز و احمقانه به ایران(فروغ جاودان یا به اصطلاح خودمان مرصاد) به عنوان فرمانده میدانی حضور داشت. خود او در توجیه این به اصطلاح عملیات(محصول ذهن متوهم و خودشیفته رجوی) چنین گفت:

« روز سوم مرداد، روز حرکت و پیشروی ارتش آزادیبخش بود. تاکتیک محوری این عملیات مبتنی بود بر سرعت بالا و ضربت... ما کرند و اسلام‌آباد را فتح کردیم. سپس پیشروی‌مان را به سوی کرمانشاه ادامه دادیم... درچنین موقعیت تاریخی، اگر ارتش آزادی دست به یک تعرض کامل انقلابی نمی‌زد، مردم ایران، مجاهدین، شورای ملی مقاومت ایران و ارتش آزادیبخش، نخستین بازنده بودند. به این ترتیب ارتش آزادی با برافروختن فروغ جاویدان، راه‌حل مقاومت انقلابی را تضمین کرد. بنابراین آن تصمیم و آن اقدام، پاسخ به یک ضرورت تاریخی بود.»

پس از زمین گیر شدن نیروهای منافقین در تنگه چارزبر(مرصاد)، و تار و مار شدن حدود 2000 نفر از نیروهای سازمان به دست دلاورمردان ارتش، سپاه، کمیته و نیروهای مردمی، و فرار باقی مانده نیروها به عراق، مسعود رجوی که در توهمات بیمارگون خود، خویشتن را بری از هر اشتباه می دانست، به جای بازنگری در مشی خیانت کارانه خود، نیروهای سازمان را به وصل بودن به تعلقات مادی( به ویژه همسر) در عقبه جبهه متهم کرد. این چنین بود که بساط تازه ای تحت نام انقلاب ایدئولوژیک دوم علم شد که چیزی جز طلاق اجباری همه اعضا غیر از مریم و مسعود نبود! در این پروسه شرم آور و دردناک هم باز این حسین ابریشمچی و دیگر فداییان ولایت رجوی در مرکزیت سازمان بودند که با نگه داشتن چماق سرکوب و اختناق، فرصت و توان اعتراض را از اعضا گرفتند و به تقدیس این به اصطلاح انقلاب پرداختند.

جنازه منافقین به خاک نشسته در عملیات مرصاد

به هر روی سیاهه اعمال ننگین و جنایات این مرید سرسپرده فرقه رجوی بسی بیش از آن است که در این گزارش بگنجد. شاید بتوان کل ماهیت و هویت این موجود مسخ شده (که مصداق بارز سازمان پرستی بود)در سیستم مغزشویی ابداعی رجوی را در فرازی از به اصطلاح وصیت نامه اش دید:

«... پس از حدود 4 دهه که افتخار هواداری و عضویت در سازمان پرافتخار مجاهدین خلق ایران را داشته و دارم، هم‌اکنون در اوج شرف و شور ایدئولوژیکی و انقلابی، بالاترین شرف، غرور و حیثیت و سرمایه خود را، وفاداری به راه و آرمان سازمان مجاهدین خلق ایران دانسته و می‌دانم. خدا را هزار مرتبه شکر می‌کنم که در این مسیر به من یاری رساند تا در آزمایشات و ابتلائات آن، سر بلند و رو سفید باشم.

رییس جمهور برگزیده؟؟! مقاومت، مریم رجوی(معروف به مهر تابان) که به خوبی قدر و قیمت چنین عنصری را در تثبیت فرقه رجویه می دانست، در پیامی به مناسبت هلاکت ابریشمچی، چنین پیغامی از خود صادر کرد:

" .. سلام به فرمانده کاظم (حسین ابریشمچی) سردار دلیر نبردهای ارتش آزادیبخش

برادرم حسین ابریشمچی که با بیش از 40سال سابقه مبارزاتی علیه دو رژیم، مسئولی همه‌جانبه و همه جا جلودار صحنه‌های سخت نبرد بود؛ همواره پرتلاش و همواره تازه و نو و سرشار و پر از ایمان به راه و آرمان آزادی، که سر در راه آزادی نهاد و سرور آزادی شد."

بدیهی است که با سطوری که از پیش چشمان شما گذشت، وشن است که منظور نظر خانم رییس جمهور(کذا!) مستقر در حومه پاریس، از 40 سال مجاهدت در راه آزادی خلق از چه جنس و صبغه ای است. شاید تیرهای غیب که ناغافل، در شبی تار بر سر جانیان و سیاه کاران فرود می آید، هشداری به همه خائنان به وطن است که از اجرای عدالت خداوند در همین دنیا غافل نباشند. گرچه هلاکت ابریشم چی و ابریشم چی ها تنها شروع عذاب الیم آن هاست و قاضی القضات دفتر حساب در دست به انتظار نشسته است.

منابع:

کتاب «سازمان مجاهدین خلق: از پیدایی تا فرجام»(دوره سه جلدی، موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی)

شمارش معکوس"آزادسازی بزرگترین‌شهرصنعتی‌سوریه"+عکس

به گزارش جهان به نقل از باشگاه خبرنگاران، عملیات آزادسازی "حلب" مدتی است که آغاز شده و در آن ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه پیش روی‌های سطحی را شروع کرده و فدراسیون روسیه با حملات هوایی این عملیات را پشتیبانی می‌کند.برآیند عملیات آزادسازس "حلب" تاکنون موفقیت آمیز بوده و ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه پیشروی‌های بسیار خوبی در جنوب و شرق این کشور داشته‌اند و امیدواری‌ها درباره آزادسازی فرودگاه "کویرس" افزایش یافته است.

**توپولوژی و مشخصات جغرافیایی "حلب"

"حلب" یکی از استان‌های شمالی سوریه بوده که ازنظر استراتژیک بسیار در تحولات میدانی حائز اهمیت است. این استان با وسعت ۱۸ هزار و ۴۸۲ کیلومتر مربع و جمعیت بیش از ۴ میلیون و ۸۶۰ هزار نفر از استان‌های بزرگ سوریه به حساب می‌آید. شهر "حلب" هم با وسعت ۱۹۰ کیلومتر مربع و ۲ میلیون نفر جمعیت جز شهرهای مهم سوریه است. استان "حلب" در شمال سوریه بوده و دارای ۱۰ منطقه مختلف می‌باشد.

 

**اهمیت جغرافیایی "حلب"

"حلب" یک شهر راهبردی به حساب می‌آید زیرا از ۳ طرف به ۳ استان مهم "رقه" ، "ادلب" و "حما" متصل بوده که البته استان "رقه" مرکز خلافت داعش بشمار می‌آید و از طرف دیگر استان "ادلب" مرکز تجمع تروریست‌های "جبهه‌النصره" محسوب می‌شود.اگر عملیات ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه در "حلب" به نتیجه برسد، امیدواری‌های بسیاری برای شکست‌دادن تروریشت‌های داعش در استان "رقه" و "دیرالزور" ایجاد می شود که البته همه این‌ها تنها با آزادسازی "حلب" میسر خواهد بود.بیش از ۲۰۰ کیلومتر مربع از منطقه راهبردی "حلب" تاکنون توسط ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه و با پشتیبانی جنگنده‌های ارتش فدراسیون روسیه آزاد شده است. تاکنون ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه توانسته‌اند پیش‌روی‌های بسیار خوبی در استان "حلب" و در محور "آزادراه حلب – حما" ، " آزادراه بین‌المللی حلب – حمص"، "شهر الحاضر"،‌ "شهر سفیره"، ‌"الهادی" و ... انجام داده‌اند و پیش‌روی‌ها در این منطقه ادامه دارد (در نقشه نقاط سبز رنگ ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه بوده که در حال حرکت به سمت سفیره و اطراف حلب هستند و شکل دوم مربوط به بزرگراه اصلی "حلب" می‌باشد که مدتی بوده که آزاد شده است).
**فرودگاه "کویرس"
فرودگاه "کویرس" که در اطراف شهر "حلب" قرار دارد، یکی دیگر از گزینه‌هایی است که برای پیشروی ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه به "حلب" انتخاب شده تا جایی که پیش‌روی‌های بسیار خوبی به نزدیکی فردوگاه "کویرس" انجام شده است و آزادسازی این فرودگاه راه را برای آزادسازی شهر "حلب" هموارتر خواهد کرد.

**نقش جمهوری اسلامی ایران در آ‍زادسازی "حلب" چیست؟
مقامات ارشد کشورمان همواره تاکیدکرده‌اند که کمک‌های ایران به سوریه مستشاری بوده و در چارچوب و قواعد مشخص انجام می‌شود و هیچگاه وارد فاز سخت (کمک‌های نظامی یا اعزام نیرو) نشده است.رسانه‌های وابسته به امپرالیسم تلاش می‌کنند تا به نحوی آزادسازی "حلب" را به سرلشکر "قاسم سلیمانی" فرمانده سپاه قدس و نیروهای دفاع وطنی که از ملت سوریه ایجاد شده را نیروهای ایرانی معرفی کنند!!!!!!!!!

** دبکا: ایران در "حلب" حضور نظامی دارد!!
پایگاه صهیونیستی دبکا در گزارشی مغرضانه به بررسی آنچه "شکست ایران در سوریه" نامید، پرداخت. در این گزارش که به نبرد نیروهای ارتش سوریه، جنگنده‌های روسیه و نیروهای سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران در "السفیره،" واقع در ۲۰ کیلومتری جنوب حلب، اختصاص یافته، ادعا شده است: این عملیات با هدف آزادسازی السفیره از دست تروریست‌های داعش صورت گرفت؛ اما ایران تعدادی از فرمانده‌هان و نیروهای آموزش دیده زبده خود را در جریان آن از دست داد و این بزرگترین شکست جمهوری اسلامی ایران در ۳۶ سال گذشته بود.دبکا در ادامه ادعایش افزود: ایران ۲ هزار نیروی آموزش دیده و زبده را به سوریه فرستاد تا به "بشار اسد،" رئیس جمهور این کشور، در حفظ حکومت کمک کند؛ اما انتشار اخباری از کشته شدن فرماندهان ایرانی نشان می‌دهد، این کشور در عملیات سوریه متحمل شکست سنگینی شده است. ارتش سوریه، جنگنده‌های روسیه و نیروهای ایرانی قصد داشتند در گام اول، السفیره را از حضور تروریست‌ها پاکسازی و پایگاه‌های آنها را منهدم کنند. سپس با تسلط بر جاده‌های اصلی این شهر – از جمله بزرگراه شماره ۵ – به حلب دست یابند و این شهر را نیز به تصرف خود درآورند. دبکا در ادامه ادعایش نوشت: اما این اهداف محقق نشد و نتیجه‌ای معکوس به همراه داشت. تروریست‌های داعش و جبهه النصره نیروهای ارتش سوریه را وادار به عقب نشینی کردند. به این ترتیب نیروهای ایرانی نه تنها در بیرون راندن داعش از "السفیره" ناکام ماندند؛ بلکه تروریست‌ها تسلط خود را بر هر دو شهر "السفیره" و "حلب" تقویت کردند. تلفات نیروهای ایرانی در عملیات آزادسازی حلب بسیار بالا بود؛ اما آمار دقیقی از این تلفات اعلام نشده است.

**آرا نیوز: مبارزان شیعی به دستور "ژنرال قاسم سلیمانی" وارد حلب شدند

پایگاه آرا نیوز مدعی شد حدود ۱۱۰۰ نفر از مبارزان شیعی بنا به دستور مستقیم ژنرال " قاسم سلیمانی"، فرمانده سپاه قدس ایران وارد استان "حلب" شدند. این پایگاه به نقل از یک منبع نظامی دولت سوریه در "حلب" در ادامه ادعای خود تصریح کرد: مبارزان "گردان ابوالفضل العباس" به نزدیک روستای خناصر رسیده اند. در ادامه این گزارش آمده است: با وجود آنکه نیروهای عراقی بسیاری در استان حلب حضور دارند، بیشتر آنها در منطقه "صافره " واقع در جنوب شرقی این استان مستقر شده اند و منتظر صدور فرمان از سوی ایرانی ها و مستشاران نظامی روس هستند.طبق گزارش پایگاه "مرصد،" مبارزان "جنبش نجبای عراق" اعلام کرده اند آماده حمله جدیدی به استان "حلب" هستند. احتمال می رود حمله پیش رو در شمال حلب و به خصوص در دو شهر شیعه نشین "نبل" و "الزهرا" که از سوی معارضان محاصره شده است، انجام شود.


**نیویورکر: کمک ایران به سوریه نظامی است
"نیویورکر" به قلم "رابین رایت" در ادعایی کمک‌های مستشاری جمهوری اسلامی ایران را کمک نظامی قلمداد کرده و مدعی شده ایران دیگر نمی‌تواند مداخله نظامی خود را در سوریه کمرنگ جلوه دهد. نیویورکر در این گزارش با اشاره به شهادت تنی چند از مدافعین حرم در سوریه آورده است: دو نفر از فرماندهان نظامی این کشور و همچنین محافظ پیشین احمدی نژاد – رئیس جمهور سابق ایران -- در ماه جاری در سوریه کشته (شهید) شدند. چندین فرمانده ارشد سپاه پاسداران که به عنوان مستشاران نظامی معرفی می‌شوند نیز در هفته‌های اخیر، در جبهه های مختلف سوریه کشته (شهید) شده اند.
نیویورکر در ادامه ادعاهای خود افزود در آغاز مداخله نظامی ایران در سوریه، شمار تلفات نظامیان این کشور اندک بود و چندان جلب توجه نمی‌کرد. نخستین افرادی که جان خود را در درگیری های سوریه از دست دادند از مبارزان شبه نظامی ایرانی بودند.
این در حالی است که ایران فقط از کمک مستشاری به سوریه خبر می دهد؛ اما مداخله نظامی مستقیم ایران در سوریه، ساخته ذهن رسانه هاست و از سوی مقامات کشورمان هرگز تأیید نشده است.
در مجموع ازادسازی "حلب" کمک بسیاری در از بین بردن عناصر داعش در سوریه و بخصوص در آینده در استان "رقه" خواهد کرد و میسر شدن این رخداد نیازمند به کار بردن بیشینه توان ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه در این استان مهم است.
البته لازم به ذکر است که آزادسازی مناطق مختلف در سوریه توسط ارتش و نیروهای دفاع وطنی سوریه تدریجی و گام به گام خواهد بود و نباید توقع داشته‌باشیم که در مدت بسیار کوتاه هزاران کیلومتر مربع از این استان آزاد شود و لذا رویکر واقع بینانه نشان می‌دهد ازادسازی منطقه "حلب" در قالب یک پروسه چند ماهه صورت خواهد گرفت که البته شمارش معکوس آزاد سازی "حلب" از هم اکنون آغاز شده است.

حضور روسیه در سوریه چه فرصت‌هایی برای ایران همراه دارد؟

هرچند حضور روسیه در سوریه برای ایران از این لحاظ که فضای سیاسی جدیدی برای تسریع راه حل سیاسی برای حل این بحران فراهم می کند یک فرصت است، باید توجه هم داشت که نزدیکی ایران و روسیه در بحران سوریه، بیشتر ائتلاف سیاسی مبتنی بر یک نیاز متقابل برای دفع یک تهدید امنیت ملی در زمان ناامنی است، نه الزاما یک اتحاد استراتژیک.

کد خبر: ۵۴۵۴۴۹

تاریخ انتشار: ۱۷ آبان ۱۳۹۴ - ۱۳:۱۳ - 08 November 2015

حضور نظامی روسیه در سوریه، احتمالا معادلات سیاسی ـ امنیتی در صحنه سیاست داخلی بحران سوریه را به نوعی تعادل می رساند و این سبب می شود تا روند حرکت به سوی یک راه حل سیاسی برای حل بحران سوریه در سطح منطقه ای و بین المللی تسریع شود. چنین وضعیتی برای ایران که خواهان دستیابی به یک راه حل میانه برای این بحران است، می تواند یک فرصت باشد.

به گزارش «تابناک»، دکتر کیهان برزگر، رئیس پژوهشکده مطالعات خاورمیانه در مطلبی که به تازگی در وب سایت مرکز بلفر دانشگاه هاروارد منتشر کرده، ضمن بیان ابن مقدمه می افزاید:

وقتی روسیه در گفت وگو با مخالفان میانه روی رژیم اسد به نقطه مشترکی برای دستیابی به یک راه حل سیاسی نرسید و همزمان تحولات نظامی و میدانی ماههای گذشته، بیشتر منجر به تقویت گروه تکفیری داعش و سایر گروه های تروریستی در سوریه شد، تصمیم به توسل به نیروی نظامی و مبارزه مستقیم با تروریست ها برای تقویت دولت سوریه گرفت که از نظر روسیه در خط مقدم مبارزه با تروریسم قرار دارد.

ایران از این سیاست روسیه حمایت کرد، چون عملیات هوایی روسیه، معادلات سیاسی ـ امنیتی میدان های نبرد در سوریه را به نفع دولت سوریه تغییر می دهد و این خود فشار سیاسی بر کشورهای غربی به خصوص آمریکا را برای اتخاذ یک سیاست قابل پذیرش برای همه بازیگران درگیر در صحنه بحران افزایش خواهد داد. این وضعیت متعاقبا بر سیاست های عربستان سعودی و ترکیه، یعنی دو نیروی اصلی مخالف سیاست ایران در سوریه، تأثیر گذاشته و احتمالا آنها را مجبور به عقب نشینی از سیاست فعلی «اسد اول باید برود تا روند راه حل سیاسی آغاز شود» خواهد کرد. با دخالت روسیه، بحران سوریه، فراتر از ابعاد منطقه ای، به رقابت ژئوپلتیک بین المللی بین روسیه و غرب تبدیل شده است. نتیجه احتمالی این تحول، همان گونه که تجربه بحران های گرجستان (2008) و اوکراین (2014) نشان می دهد، نه تصمیم غرب به مقابله مستقیم نظامی با روسیه، بلکه تمایل بالقوه به دستیابی به یک راه حل میانه و سیاسی برای حل بحران است.

نگاه غالب در غرب و بعضی از کشورهای عربی منطقه این است که ایران و روسیه از وضعیت پدید آمده در سوریه برای گسترش نقش و نفوذ منطقه ای و جهانی خود استفاده می کنند. از این دیدگاه، ایران سوریه را به عنوان نقطه اتصال سنتی با مسائل جهان عرب به خصوص در حفظ محور مقاومت در نظر می گیرد؛ افزون بر اینکه تمایل ایران به اجرای کامل و سریع  توافق هسته ای اخیر با قدرت های بزرگ (برجام)، ضرورت ایفای یک نقش منطقه ای فعال تر و افزایش قدرت چانه زنی خود با غرب در حل مسائل منطقه ای را اجتناب ناپذیر می کند.

در مورد روسیه هم دیدگاه غربی عمدتا بحث می کند که هدف اصلی روسیه، حفظ یک متحد برای اهداف ژئواستراتژیک مربوط به حفظ موقعیت در دریای مدیترانه و همچنین تقویت نقش و نفوذ منطقه ای در چارچوب رقابت های ژئوپلتیک با غرب در مناطق دیگر همچون اوکراین است.

از یک نگاه واقع گرایانه بحث فوق قانع کننده است؛ اما نباید هم از این نکته غافل شد که مسأله سوریه در درجه اول یک موضوع امنیت ملی برای ایران و روسیه است و به همین علت است که دو کشور به سختی مواضع خود را در این بحران تغییر می دهند. اکنون، نگرانی اصلی دو کشور بر محور جلوگیری از گسترش تروریسم و افراط گرایی قرار دارد که به دنبال خود، تشدید مسائل فرقه ای را به همراه داشته که این خود می تواند ناامنی را به مرزهای این دو کشور یا حتی به درون آنها هدایت کند و مهمتر از همه، منجر به تجزیه کشورهای منطقه شود. در واقع، نگرانی های امنیت ملی بوده که ایران و روسیه را ـ البته با یک نگاه تدافعی ـ به افزایش نقش منطقه ای برای دفع تهدیدات دشمنان و نیروهای مخالف آنها متمرکز کرده است.
 
در روند بحران در چهار سال گذشته، غرب و متحدان منطقه ایش مانند عربستان و ترکیه همواره تلاش کرده اند تا نقش دولت های حاکم در سوریه و عراق (سرزمین های اصلی که تروریست ها در آن عملیات انجام می دهند) و متحدان آنها (ایران و روسیه) را به حداقل ممکن برسانند. اما این سیاست اکنون نتیجه معکوس داشته و منجر به شکل گیری ائتلاف جدیدی از همه این کشورها برای مقابله با تروریست های تکفیری شده که شکست در برابر آنها را مساوی با تجزیه دو کشور سوریه و عراق در نظر می گیرند. مواضع  تقریبا مشابه حسن روحانی و ولادیمیر پوتین در نشست امسال مجمع عمومی سازمان ملل، نسبت به خطرات این نوع تروریسم برای گسترش ناامنی منطقه و جهان بیانگر این واقعیت است.

نکته آخر اینکه، هر چند حضور روسیه در سوریه برای ایران از این لحاظ که فضای سیاسی جدیدی برای تسریع راه حل سیاسی برای حل این بحران فراهم می کند، یک فرصت است، باید توجه هم داشت که نزدیکی ایران و روسیه در بحران سوریه بیشتر ائتلاف سیاسی مبتنی بر یک نیاز متقابل برای دفع یک تهدید امنیت ملی در زمان ناامنی است، نه الزاما یک اتحاد استراتژیک، چون ایران بیشتر علاقه مند است روابط خود با قدرت های بزرگ را در پرتو تقویت همکاری های منطقه ای از جمله با عربستان، ترکیه و مصر متعادل کند. منطق استراتژیک این سیاست پرهیز از ورود به رقابت های سنتی و یکجانبه گرایی قدرت های بزرگ است که می تواند به بهای تضعیف نقش منطقه ای ایران تمام شود. مثلا ایران محتاط است که نقشش در روند انتقال سیاسی حکومت سوریه در آینده با یک توافق روسی ـ آمریکایی مورد معامله قرار نگیرد