یک خبر از مسجدسلیمان

مسجدسلیمان،جامعه بختیاری و رنجی که می بریم

جامعه بختیاری بعنوان یکی از جوامع روشنفکری ایران همیشه داعیه دار

جامعه بختیاری بعنوان یکی از جوامع روشنفکری ایران همیشه داعیه دار میهن دوستی و اندیشه ورزی بخصوص در دوران مشروطیت بوده است.

وقتی به تاریخ حرکت های اصلاح جویانه در سرزمین مان  می پردازیم به نامهای بزرگی از شیرمردان و شیرزنانی برمی خوریم که با صلابت و اقتدار جاده های پرپیچ و خم روزگار این کهن دیار را درجهت اندیشه های آزادیخواهانه وضد استبدادی صاف کرده اند،البته بدون کوچکترین چشمداشت و به رسم سرنوشت سهم شان از نام ها،حتی کوچه ای بن بست به اسم شهید شیرعلیمردان خان،سرداربی بی مریم و یا سردار اسعد بختیاری نبوده است.

با این وجود چرا مناطق بختیاری نشین علی الخصوص قسمت های شمالی وشرقی خوزستان،غرب چهارمحال و جنوب اصفهان،با این همه استعداد بالقوه انسانی و منابع طبیعی دستخوش این همه معضل و تبعیض شده است؟

چرا میزان بیکاری در شهرهای بختیاری نشین این قدر بالاست؟

آیا جامعه بختیاری نیازی به حمایت و توجه هرچه بیشتر مسئولین محلی،استانی وکشوری ندارد؟

برای مثال شهرستان مسجدسلیمان که ایران عزیزمان آبادانی و توسعه ی خود را مدیون منابع خدادادی آن است،حتی از ابتدایی ترین امکانات شهرهای کمتر توسعه یافته ویا به عبارتی در حال توسعه بی بهره است.

فرزندان نفت وزاگرس سالهاست که با کمترین امکانات آموزشی،نخبه به کشورمعرفی می کنند.

نخبگانی که برای ماندن شان در شهرستان نیز بسترمناسبی فراهم نیست و به عبارت درست ترمغزهایی که به کلانشهرها کوچ می کنند که البته کوچ این پرستوها ناخواسته وتلخ است.

مسجدسلیمان یا به تعبیر خود ساکنان آن،misشهری ست که با شیره ی وجود خود،آبادانی وتوسعه را به ایران اهورایی خودهدیه داده است که متاسفانه این شهرازامکانات تفریحی و گردشگری مناسب بی بهره و درمقوله سازندگی عقب مانده است.

چگونه مسئولان عزیزبه آسانی ازمطالبات این مردم زجر کشیده ونشسته بر زیر گنج می گذرند؟

هرروز شاهد رشد آمارافسردگی،خودکشی،اعتیاد و مرگ  جوانانی می شویم که آینده سازان این دیارهستند.

آیا مسجدسلیمان وبختیاری درنقطه بحرانی اجتماعی قرار ندارند؟

مسجدسلیمان شهرمردمانی ساده دل وکم توقع وجوانانی ست تحصیلکرده که به سرافرازی خاک شان فکرمی کنند.

آیا این پاسخ مهربانی هایی ست که شهراسطوره ای پارسوماش به مام میهن

می کند؟

امیدواریم آینده ی جوانان پرشوری که تنها دلخوشی شان داشتن کار ودرآمد مناسب برای کم کردن باری ازدوش خانواده وجامعه شان است به بازی گرفته نشود.

باید چاره ای اندیشید ویکی ازراه حل های آن آگاهی دادن به جامعه بختیاری نسبت به مطالبات وخواسته های قانونی وبه حق خود است،تا مسئولین بدانند مردم در رسیدن به خواسته های قانونی شان مصرهستند،البته لزوم رسانه های بیدار،منصف که به دور از حواشی سیاسی این مطالبات را بیان نموده و در رفع مسایل انسانی و منطقه ای خود کوشا باشند،احساس می شود.

و کلام آخر:

راه حل بیکاری وبعضی دیگرآسیب های اجتماعی درشهر مسجدسلیمان و دیگر شهرهای بختیاری می تواند تشکیل پالایشگاه ها وصنایع متناسب با محیط طبیعی آن مناطق واستخدام نیروهای بومی بختیاری دراین شرکتها و صنایع باشد.

شاید این گونه مملکت عزیزمان دین خود را به مسجدسلیمان وبختیاری و جوانانی که مانند پدران شان همیشه پاسدارایرانیت واسلامیت سرزمین شان بوده اند ادا کرده باشد.