ایذه آنلاین: سایه شوم طرح‌های مخربی چون سد کارون 3 بر سر مناطق اطراف این تخریب‌های بزرگ محیط زیست گسترده است.
طرح‌هایی که تنها تخریب محیط زیست نیستند بلکه تخریب فرهنگ، تنوع و شیوه زندگی مردمی هستند که آواره مناطق دیگر می‌شوند و خود این مردم تبدیل می‌شوند به عنصر مخرب محیط زیست.
برای ساخت سدهایی که روی رودخانه‌های کارون و دز بسته شده است هزاران نفر آواره شدند. جمعیت بومی روستایی و عشایری که به خاطر آب‌گیری سد کارون 3 به حاشیه شهرها و روستاهای اطراف پناه بردند با مشکل بیکاری روبه‌رو هستند. این انسان‌ها در طول نسل‌ها همزیستی کاملی با محیط زیست اطراف خود داشتند و به مانند هر جانور دیگر به اندازه نیاز خود از محیط استفاده می‌بردند حالا از روی فقر و بیکاری ویرانگر محیط طبیعی اطراف خود شده‌اند.
یکی از شیوه‌های کسب درآمد برای این مردم تهیه ذغال از درخت‌های بلوط و یا بریدن سرشاخه‌های درخت‌ها برای غذای دام است. اتفاقی که تبدیل به یکی از مهمترین عوامل تخریب جنگلهای زاگرسی شده است.
بیشترین عرصه‌های جنگلهای بلوط در مناطق «ده دز» و ایذه قرار گرفته دارند. مناطقی که بخشی از 15 هزار آواره سد کارون 3 مساحت بیش از 180 هزار هکتاری جنگل و مرتع آن را منبع درآمد ناچیز خود قرار داده‌اند.
درخت‌های این منطقه بریده و در گودال‌های بزرگی انداخته می‌شوند و سپس با نفت به آتش کشیده می‌شوند تا ذغال کیسه‌ای 45 تا 50 هزار تومانی از آن گرفته شود. ذغالی که در شهرهای اطراف فروخته می‌شوند.
همچنین این جمعیت بزرگ که در کانون‌های جمعیتی درون جنگل‌ها زندگی می‌کنند، با وجود عبور خط لوله گاز برای گازرسانی به چهار محال و بختیاری از داخل منطقه زندگی‌شان، فاقد گازرسانی هستند و از چوب جنگلهای زاگرسی برای گرم کردن خود در فصول سرد سال استفاده می‌کنند.
هژیر کیانی، کارشناس جنگلهای زاگرسی و فعال محیط زیست، درباره این روند می‌گوید: «براساس پژوهش‌های ما، در صورت ادامه این روند هم جنگل‌ها نابود می‌شوند و هم مخاطرات جدی گونه‌های دارویی منطقه را تهدید خواهد کرد.»
او درباره تخریب محیط زیست برای امرا معاش توسط مردم محلی هم می‌گوید: «مردم می‌گویند که به ما گاز بدهند اگر درخت را قطع کردیم دست ما را قطع کنند. یا اینکه اگر اشتغال ایجاد شود ما دیگر ذغال درست نمی‌کنیم.»
او درباره راه‌حل اکوتوریسم برای درآمدزایی در این منطقه که پتانسیل گردشگری بالایی هم دارد می‌گوید: «هجوم گردشگرها به این منطقه که مردم آن با دست خالی زندگی می‌کنند، برای این مردم فایده‌ای ندارد. برای این کار نیاز به زیرساخت، آموزش و سرمایه هست. ایذه شهر-موزه آثار عیلامی است. اما مثلا مردم تحت محاصره سد کارون 3 که روزانه باید با بارج یدک کش به آن طرف دریاچه بروند تا با دبه آب آشامیدنی بیاورند می‌توانند در زمینه اکوتوریسم موفق باشند؟»
